[นิยายวาย] เมื่อบุหรี่ตกหลุมรักไม้ขีดไฟ - ตอนที่ 176 หลังจากผ่านความลุ่มหลงมา / ตอนที่ 177 รับผิดชอบนาย

ตอนที่ 176 หลังจากผ่านความลุ่มหลงมา

 

 

ครั้งนี้ชุยหังเป็นเหน็บชาแล้วจริงๆ แรงกายสู้หลูจื้อไม่ได้เลย

 

 

เดิมทีเขาคิดว่าเป็นรับจะไม่ได้ออกกำลังอะไร แต่ว่าเห็นท่าว่าจะเป็นหนังคนละม้วนแล้ว แค่เพียงรักษาให้อยู่ในท่าเดียวไม่ขยับไม่พอ ยังต้องให้ความร่วมมืออีกด้วย แค่นี้ก็เหนื่อยจะตายแล้ว

 

 

ยิ่งไปกว่านั้นครั้งที่สองยังกินเวลานานมากกว่าครั้งแรกเสียด้วยซ้ำ

 

 

“เจ็บไหม” หลูจื้อเจียดเวลามาถามไถ่

 

 

ชุยหังส่ายหัว ก้นที่ยังเจ็บชาไปหมดแล้ว

 

 

หลูจื้อจูบชุยหังอย่างแผ่วเบา หลังจากนั้นก็ทำภารกิจใหญ่ของเขาต่อไป

 

 

เห็นท่าทางของเขาแล้ว ราวกับว่าต้องการจะทำให้เมล็ดพันธุ์แห่งลูกหลานของตัวเองที่กำลังหยั่งรากแตกหน่อได้ในอาณาเขตที่เป็นไปไม่ได้ของชุยหัง

 

 

แต่ว่าเหงื่อเขาเองก็ค่อยๆ ไหลลงมาอย่างช้าๆ ชุยหังยังเชื่อว่าเขาจะไม่เหนื่อยได้

 

 

ครั้งนี้ดำเนินไปยาวนานกว่าครั้งก่อน ชุยหังโดนจับบิดไปบิดมาเหมือนปุยฝ้ายอย่างไรอย่างนั้น ได้แค่นอนคว่ำอยู่ตรงนั้น ไม่อยากขยับตัวอีกแล้ว

 

 

‘เขาอยากจะทำยังไงก็ทำอย่างนั้นไปเถอะ ถึงยังไงตัวเองก็ไม่ขัดขืน’

 

 

เขารู้สึกว่าร่างกายไม่ใช่ของตัวเองแล้ว ไม่มีแรงกำลังใดๆ ทั้งสิ้น

 

 

เมื่อหลูจื้อนอนทาบร่างของเขาอีกครั้ง จากนั้นชุยหังก็รับความรู้สึกกระตุกเกร็งตรงนั้นได้ เขาก็รู้ตัวแล้วว่าในที่สุดเจ้าหมอนี่ก็เสร็จได้สักที

 

 

เขารู้สึกปลงๆ อยู่ในใจ เป็นนายทหารกันแล้ว ปกติเวลาฝึกซ้อม แอบขี้เกียจสักหน่อยไม่ได้เหรอ แม้กระทั่งเรื่องแบบนี้ยังจริงจัง ออมแรงให้ตัวเองได้ดีขนาดนี้เชียว

 

 

‘บอกว่าทหารดื่มจนเมาแล้วพละกำลังจะลดลงอย่างช้าๆ ได้ไม่ใช่เหรอ ทำไมเหมือนว่าหลูจื้อจะสวนทางกับทฤษฎีนี้เลย’

 

 

“พอใจไหม” หลูจื้อนอนคว่ำอยู่บนร่างของชุยหัง เอ่ยถามไปตรงๆ

 

 

เขาเอาน้ำหนักทั้งหมดกดทับชุยหังอยู่ตรงนี้ ทั้งร่างปกปิดชุยหังโดยสมบูรณ์

 

 

ชุยหังเค้นสองคำออกมาอย่างแผ่วเบา “พอใจ…”

 

 

“อยากได้อีกครั้งไหม” หลูจื้อเอ่ยถาม

 

 

ชุยหังรีบเอ่ยขึ้นทันที “นายอยากจะทำให้ฉันตายนักใช่ไหม นี่ถือว่านายจะแก้แค้นกันใช่ไหม”

 

 

หลูจื้อเอ่ยต่อ “นายเคยเห็นการแก้แค้นที่ใช้แรงขนาดนี้หรือเปล่า”

 

 

“เคยเห็น เพิ่งเคยเห็นด้วย” ชุยหังเอ่ยตอบ

 

 

หลูจื้อเอ่ยต่อ “ในเมื่อนายพูดมาขนาดนี้แล้ว ฉันก็ยอมรับเต็มๆ แล้วกัน ถึงยังไงชีวิตต่อจากนี้ยังอีกยาวไกล ฉันจะค่อยๆ เอาคืนนายเอง”

 

 

ชุยหังไม่มีเรี่ยวแรงจะพูดจาอะไรต่อแล้ว พูดแค่เพียงว่า “ไม่ไหวแล้ว ฉันง่วงจะตายอยู่แล้ว ให้ฉันนอนเถอะนะ”

 

 

“โอเค นายนอนเถอะ ฉันยังต้องกลับไปทำธุระนิดหน่อย” หลูจื้อบอกไป

 

 

ชุยหังตะลึงค้าง ก่อนจะเอ่ยถาม “ทำไมยังต้องกลับไปล่ะ”

 

 

“ช่วงนี้ธุระค่อนข้างเยอะ ดังนั้นถึงได้ให้นายมาที่นี่ ไม่อย่างนั้นเวลาเมื่อกี้ ต้องไปใช้ระหว่างทางแล้ว อะไรก็ทำไม่ได้ แบบนั้นนายพอใจไหม” หลูจื้อสวมเสื้อผ้าไปด้วย พลางเอ่ยถามไปด้วย

 

 

ชุยหังหมดคำจะพูด คำถามแบบนี้ตัวเองปฏิเสธที่จะตอบ

 

 

เวลานี้จู่ๆ วีแชทของชุยหังก็ดังขึ้นมา แล้วก็ดังอย่างต่อเนื่องไม่ขาดสาย

 

 

ชุยหังหยิบมือถือขึ้นมาจากข้างเตียงแล้วยกขึ้นมาดู เขายังคิดว่าเป็นคนในห้องพักถามว่าเขาไปไหนแล้ว

 

 

ผลปรากฏว่าเป็นหลิวเฮ่อที่กำลังแอดตัวเองมาเรื่อยๆ

 

 

แล้วข้อความขอแอดยังเขียนว่า [พวกเราย้อนอดีตกลับไปไม่ได้แล้วเหรอ]

 

 

[นายแอดฉันที ฉันมีเรื่องจะพูดกับนาย]

 

 

[เอางี้ไหม ฉันจะช่วยนายออกค่าเรียนนะ]

 

 

ชุยหังเห็นข้อความขอแอดแต่ละข้อความ แล้วรู้สึกหงุดหงิดแล้วจริงๆ

 

 

หลูจื้อเห็นสีหน้าของชุยหังจึงเอ่ยถามขึ้น “เป็นไรไป”

 

 

“ไม่อะไรหรอก คนที่ไม่อยากเจอหน้าคนหนึ่ง” ชุยหังชักจะตื่นตระหนกอย่างบอกไม่ถูก

 

 

หลูจื้อเข้าไปใกล้ หลังจากนั้นก็หยิบมือถือของชุยหังมาดู

 

 

ชุยหังยิ่งตื่นตระหนกเข้าไปใหญ่ ไม่รู้ว่าหลูจื้อจะคิดมากหรือเปล่า

 

 

“คนคนนี้คือแฟนเก่าที่เลิกกันไปแล้วที่นายพูดถึงเมื่อก่อนคนนั้นเหรอ” หลูจื้อเอ่ยถาม

 

 

น้ำเสียงสงบนิ่งมาก ชุยหังฟังอารมณ์ความรู้สึกไม่ออก ดังนั้นจึงทำได้เพียงพยักหน้า

 

 

“ติดต่อเขา ฉันจะพูดกับเขา”

 

 

 

 

 

 

ตอนที่ 177 รับผิดชอบนาย

 

 

ชุยหังยิ่งมึนงงมากขึ้น เดิมทีก็เหนื่อยจนไม่ไหว ตอนนี้มาได้ยินคำพูดของหลูจื้ออีก รู้สึกหน้ามืดหัวหมุนแล้วจริงๆ

 

 

“นายจะพูดอะไรกับเขา ฉันไม่มีอะไรต้องพูดกับคนแบบนี้” ชุยหังเอ่ยขึ้น

 

 

หลูจื้อเอ่ยต่อ “ตกลงว่าเพราะอะไร”

 

 

ชุยหังครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยว่า “นอกใจไง ง่ายมาก”

 

 

“ใครนอกใจ” หลูจื้อเอ่ยถาม

 

 

ชุยหังบอกไป “นายว่าไงล่ะ นายคิดว่าเป็นฉันเหรอ”

 

 

“งั้นก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่นาย นายมีอะไรไม่กล้าเผชิญหน้า พวกเราก็ไม่ได้ขี้ขลาดสักหน่อย” หลูจื้อกล่าว

 

 

ชุยหังเอ่ยต่อ “ไม่ใช่ขี้ขลาดไม่ขี้ขลาด ฉันไม่อยากมีอะไรข้องเกี่ยวกับเขาอีก”

 

 

“นายบอกไม่ข้องเกี่ยว แล้วจะตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดได้งั้นเหรอ มีบางคำพูดควรจะพูดให้ชัดเจนก็พูดให้ชัดเจน” หลูจื้อพูดขึ้น

 

 

“ฉันกับเขาพูดกันไม่ชัดเจน ฉันออกมาเรียนหนังสือ เขาอยู่บ้านมีความสัมพันธ์กับคนอื่น แล้วยังหลอกฉันว่าเป็นลูกของเพื่อนร่วมงานอีก ต่อมาก็อับจนหนทาง ยอมรับว่าเป็นเขาเองที่หาคนใหม่ แล้วยังปัดความรับผิดชอบมาที่ฉัน บอกว่าเพราะฉันไม่ให้แตะเนื้อต้องตัว กำลังสะอิดสะเอียนฉันอยู่ใช่ไหม ตอนนี้เลิกกับคนนั้นแล้ว ก็มาหาฉันอีก ฉันเป็นสถานีรับขยะกลับคืนหรือไง”

 

 

หลูจื้อเห็นท่าทางของเขาแล้วก็ยิ้มขึ้นมา

 

 

ชุยหางเอ่ยถาม “นายยิ้มอะไร”

 

 

“ไม่ได้ยิ้มอะไร ท่าทางโกรธของนายดูน่าสนุกดี” หลูจื้อเอ่ย

 

 

ชุยหังเอ่ยบอก “เดิมทีก็ไม่อยากจะโกรธหรอก คนแบบนี้ไม่คุ้มค่าหรอก”

 

 

แต่หลูจื้อกลับพูดว่า “ไม่เป็นไร ถึงยังไงก็มีฉันอยู่ทั้งคน ฉันพูดกับเขาไม่กี่ประโยค หลังจากนั้นก็บล็อก ให้เขาขอแอดนายยังไงก็แอดไม่ได้ มันก็จบเรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ”

 

 

พูดจบ เขาก็ติดต่อกับหลิวเฮ่อทันที

 

 

ทางนั้นส่งวิดีโอมาเร็วมาก แต่ถูกหลูจื้อตัดสาย

 

 

หลูจื้อส่งเสียงพูดกลับมา “ต่อไปนายไม่ต้องติดต่อชุยหังแล้ว ตอนนี้เขาเป็นคนของฉันแล้ว ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ กับนายทั้งสิ้นแล้ว”

 

 

หลิวเฮ่อทางนั้นพอจะฟังเสียงนี้ออกได้ชัดเจนว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นเสียงของชุยหัง หลังจากนั้นก็ส่งข้อความไปหาว่า [นายคือใคร]

 

 

“ฉันเป็นสามีของเขา ต่อไปไม่ต้องมาก่อกวนเมียฉันอีก” หลูจื้อบอกไป

 

 

ทางนั้นกลับไม่ได้ส่งเสียงพูดกลับมา ยังคงพิมพ์ตัวหนังสือมาอยู่ [ฉันไม่เชื่อ นายมีหลักฐานอะไร]

 

 

“กับคนอย่างนายแบบนี้ ไม่ต้องใช้หลักฐานอะไร ถึงยังไงพวกเราก็ทำในสิ่งที่ควรทำไปหมดแล้ว สิ่งที่ไม่ควรทำก็ทำไปหมดแล้ว ต่อไปนายไสหัวไปไกลๆ ฉันหน่อย ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่เกรงใจนายแล้ว”

 

 

หลูจื้อพูดจบประโยคนี้ เขาก็บล็อกหลิวเฮ่อทันที

 

 

เขาโยนมือถือลงข้างเตียงอีกครั้ง แล้วใส่เสื้อผ้าต่อ

 

 

ใบหน้าชุยหังชาไปแล้ว ไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้าหลูจื้ออย่างไรดี

 

 

“เป็นไรไป ฉันช่วยนายแก้ปัญหาแล้วไม่ใช่เหรอ ยังจะหัวร้อนอยู่?” หลูจื้อเอ่ยถาม

 

 

ชุยหังเอ่ยตอบ “ไม่ใช่ คือว่าเดิมทีไม่อยากให้นายรู้ กลัวจะกระทบจิตใจนาย เขาขอแอดฉันหลายครั้งแล้ว”

 

 

“ไม่เป็นไร วันหลังถ้าเขาเปลี่ยนเบอร์มาขอแอดนายอีก นายบอกฉันก็โอเคแล้ว” หลูจื้อเอ่ยบอก

 

 

ชุยหังพยักหน้ารับพลางพูดว่า “อืม รู้แล้ว”

 

 

หลูจื้อใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นก็ก้มตัวลง โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของชุยหังพลางเอ่ยถาม “เมื่อก่อนนายไม่เคยให้เขาแตะเนื้อต้องตัวเลย แล้วทำไมวันนี้ถึงให้ฉันสัมผัสได้ล่ะ”

 

 

ใบหน้าชุยหังแดงขึ้นในทันใด คำถามแบบนี้จะให้เขาตอบยังไง

 

 

หลูจื้อเอ่ยขึ้น “ฉันนี่ถือว่าเป็นพวกใช้กำลังบังคับหรือเปล่า”

 

 

ชุยหังบอกไป “ถือว่าเป็นแล้วจะยังไงได้ ไม่ถือว่าเป็นแล้วจะยังไงได้อีก”

 

 

“ที่พูดมาก็ใช่ ลิขิตไว้แล้วว่านายเป็นของฉัน ถึงยังไงฉันรับผิดชอบนายก็โอเคแล้ว” หลูจื้อเอ่ย

 

 

ได้ยินคำพูดของหลูจื้อ ในใจชุยหังก็สงบลงบ้างแล้ว

 

 

คำพูดที่ซ่งไข่พูดกับตัวเองก่อนหน้านี้ ชุยหังเองก็ไม่เคยได้ถามหลูจื้อ

 

 

เพียงแค่คำพูดเมื่อครู่นี้ของหลูจื้อก็ทำให้ชุยหังละทิ้งหลักการมากมายไปแล้ว

 

 

‘เมื่ออยู่ด้วยกันได้ ก็ดื่มด่ำเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันให้ดีๆ เถอะ’