[นิยายวาย] เมื่อบุหรี่ตกหลุมรักไม้ขีดไฟ - ตอนที่ 344 คำสัญญาล้วนไม่มีค่า / ตอนที่ 345 เป็ด

ตอนที่ 344 คำสัญญาล้วนไม่มีค่า

หลังจากปิดโทรศัพท์มือถือ ชุยหางก็รีบกลั้นน้ำตาทันที จากนั้นก็กินของที่เหลืออยู่

ไอความร้อนที่แผ่ออกมาอย่างหนาทึบ ก็ไม่ได้ทำให้ในใจเขารู้สึกอบอุ่นแต่อย่างใด

ยังดีที่ตอนนี้ตัวเองออกมาจากสถานที่นั้นแล้ว ไม่ไปขวางหูขวางตาใคร

เวลาที่เหลืออยู่นี้ เขาสามารถไตร่ตรองดีๆ ว่าควรเริ่มต้นอย่างไร

อย่างน้อยในเวลานี้ เขาก็จะไม่ออกไปจากเมืองเอ๋อเฉิง

นอกจากบ้านเกิดแล้ว ก็มีที่ไท่อัน เขายังไม่เคยไปที่เมืองอื่นมาก่อน

ดังนั้น เขาจึงไม่มีที่ใดให้น่าไปจริงๆ

อยู่ที่นี่มาก็ครึ่งปีกว่าแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไร ก็นับว่ารู้จักที่นี่แล้ว

เดิมทีก่อนหน้านี้ก็คิดไว้ดีแล้วว่า ผ่านไปสักระยะหนึ่งก็จะไปหางานทำ แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ได้แล้ว

ตอนนี้เขากลับมาตัวคนเดียวอีกแล้ว ไม่มีคนๆ นั้นคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลังเขาแล้ว

ที่จริงแล้วเขารู้สึกน่าขำมาก ระหว่างสองคน ไม่ว่าจะมีคำสัญญาว่าจะรักกันชั่วฟ้าดินสลายอย่างไร อยู่ด้วยกันตลอดไปอย่างไร อยู่ในใจเป็นอันดับที่เท่าไหร่ เพียงแค่มีบททดสอบเล็กน้อย ก็กลายเป็นแค่คำไร้สาระ

ท้ายที่สุด ถึงแม้เหตุผลจะกองเป็นภูเขา แต่ข้อสรุปก็มีแค่อย่างเดียว นั่นก็คือทั้งสองคนไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้แล้ว

ชุยหางเป็นคนประเภทที่พอรับปากอะไรแล้ว ก็จะต้องยืนหยัดจนถึงที่สุด

บางที ภายในความรู้สึก จะฝ่ายไหนก็ไม่ยุติธรรมเช่นนี้ หรืออาจจะเป็นเพราะตัวเองไม่ได้เจอคนที่ใช่

ไม่ว่าหลังจากนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เพียงแค่ตัวเองเคยพูด เขาก็จะทำให้เป็นจริง

ไม่มีทางหาข้ออ้างกลับคำ ถ้าหากเป็นคุณ คุณจะทำอย่างไร?

จะทำอย่างไร แน่นอนว่าต้องยืนหยัดต่อไป แต่สุดท้ายก็ต้องมีใครสักคนที่ทำไม่ได้ หลังจากนั้นก็จะย้อนกลับมาพูดให้อีกฝ่ายเข้าใจ

ชุยหางไม่ได้วุ่นวายใจอะไร ถึงอย่างไรก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว

ที่จริงแล้วคำสัญญาก็ไม่มีค่า หากอาศัยคำสัญญาของอีกฝ่ายในการให้ความเชื่อมั่นในตัวเอง นั่นก็สมน้ำหน้าพอแล้วจริงๆ

ชุยหากอยากจะส่งโมเมนต์จริงๆ หลังจากนี้หากตัวเองมีเรื่องที่ไม่แน่ใจ ก็ไม่ต้องรับปากตามอำเภอใจ สำหรับอยู่อันดับที่เท่าไหร่ในใจนั้น ในใจไม่เคยนับเลยหรือ?

แต่พอลองคิดๆ ดูแล้ว ทุกคนต่างก็มีเรื่องลำบากใจของตัวเองเหมือนกัน

ตัวเองมีความกล้า แต่ไม่ใช่ว่าจะเรียกร้องให้คนอื่นเหมือนกับตัวเองได้

บางที ถ้าตัวเองไปพูดกับคนอื่น ตอนที่ตัวเองยืดหยัดมั่นคงได้แน่นอนแล้ว คนอื่นก็ยังพูดได้ว่า นั่นเป็นเพราะเธอไม่เคยเจอเรื่องแบบฉัน

คล้ายกับว่า โลกทั้งใบนี้มีแค่คนน่าสงสารอย่างเขาคนเดียวที่จะเผชิญกับแรงกดดันแบบนั้น

ตอนที่กลับมาถึงโรงแรมและนอนบนเตียง ชุยหางไม่ได้ควบคุมตัวเอง ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา

ยังดีที่ที่นี่ไม่ใช่เมืองที่แปลกตาอะไรเป็นพิเศษ ก็แค่เตียงที่ไม่คุ้นเคยเท่านั้น

เพียงแต่ไม่รู้ว่า พอหลูจื้อรู้แล้วว่าเมื่อคืนนี้ตัวเองเดินเตร่อยู่บนถนนคนเดียว จะยังนอนหลับได้สบายหรือไม่

บางที ตนควรจะหางานทำสักงานหนึ่ง

ห่างจากช่วงพักการเรียนของตัวเอง ยังเหลือเวลาอีกไม่ถึงหนึ่งปีแล้ว

ในเวลาแบบนี้ เขาจะอดอยากไม่มีจะกินไม่ได้

อีกอย่าง ก่อนหน้านี้ซ่งข่ายได้ช่วยตนปูทางไว้แล้ว ให้ตนคุยกับคนในครอบครัวว่าตนเตรียมที่จะพักการเรียน

เหลืองที่เหลือ เขาก็ค่อยทำไปเดินไปทีละขั้น แล้วดูไปทีละขั้น

ตอนนี้เขาถึงกับรู้สึกดีอกดีใจที่วันนั้นตัวเองมาขอให้ซ่งข่ายช่วยเหลือ ถ้าไม่อย่างนั้น ตนมีความสัมพันธ์เช่นนี้กับหลูจื้อ หากพ่อแม่โทรศัพท์มาอีก บอกว่าจะเจรจาคุณครู ตัวเองจะพูดกับหลูจื้ออย่างไร ให้เขาช่วยเหรอ?

ตอนนี้เขาหาเหตุผลทั้งหมดมาพิสูจน์โชคชะตาของตนเอง และเตรียมการไว้ก่อนแล้วว่าน่าจะเกิดขึ้น

ทำแบบนี้ถึงทำให้ตนเองเจ็บปวดน้อยลงมาหน่อย

ถ้าไม่อย่างไน ตัวเขาก็จะไม่มีวิธีตั้งสติได้

เขาไม่อยากเกลียดใครทั้งนั้น และไม่อยากแค้นใคร ถึงแม้จะอยากก็ทำอะไรไม่ได้

เป็นเพราะเขาจำได้ว่า มีแค่หลูจื้อคนก่อนเท่านั้น ที่ดีต่อเขา

ตอนที่ 345 เป็ด

ตอนที่ชุยหังตื่น ก็ตกบ่ายแล้ว

เมื่อคืนไม่ได้นอนทั้งคืน เบิกตาจ้องหน้าจอตลอดทั้งคืน ย่อมเหนื่อยเป็นอย่างยิ่ง

เดิมทีเขาไม่อยากเปิดเครื่อง เพราะกลัวว่าซ่งไข่จะต้องโทรมา

แต่ว่า นึกถึงเวลานี้ หากพ่อแม่โทรหาตนไม่ได้ ก็คงจะเลวร้ายยิ่งกว่า

ดังนั้น เขาจึงเปิดเครื่องด้วยความลังเล

ในโทรศัพท์มือถือมีเพียงข้อความไม่กี่ฉบับ คล้ายกับว่าเป็นข้อความที่ซ่งไข่ส่งมาทั้งหมด

ทุกๆ ข้อความต่างก็ถามว่า เขาอยู่ไหน แล้วก็ซ่งไข่จะมารับเขา

ชุยหังอ่านข้อความทุกๆ ฉบับหมดแล้ว แต่กลับไม่เลือกที่จะตอบกลับไป

ทว่า ในกล่องข้อความนั้น แสดงอยู่ตลอดว่า ยังมีข้อความอีกหนึ่งฉบับที่ยังไม่ได้อ่าน

ชุยหังเปิดดูอยู่หลายรอบ แต่กลับไม่พบ

ท้ายที่สุด เขาจึงนึกขึ้นได้ หลูจื้อในรายชื่อแบล็คลิสต์

หรือว่า เป็นเขาที่ส่งมาให้ตน

ในใจเกิดความคาดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่กล้าคาดหวังอะไรนัก ชุยหังเปิดแอพพลิเคชั่นจัดการความเป็นส่วนตัวในโทรศัพท์อย่างระมัดระวัง จากนั้นก็เปิดหาข้อความที่ถูกบล็อก

เป็นดังคาด มีข้อความที่ถูกบล็อกหนึ่งฉบับ เป็นข้อความที่หูจื้อส่งมา

ชุยหังรู้สึกเพียงร่างชา แม้ว่าเขาจะลบเบอร์โทรของหูจื้อไปแล้ว แต่ก็ยังคงจำได้…

เขาลังเลครู่หนึ่ง จากนั้นก็เปิดอ่าน

เมื่ออ่านเนื้อหาข้างใน เขาแทบจะน้ำตาแตกในชั่วพริบตา

‘ชุยหัง ฉันรักนาย ไม่เกี่ยวกับเพศ แต่สุดท้ายแล้วก็หนีความจริงไม่ได้ ฉันรักนาย ไม่เกี่ยวกับหน้าตา แต่สุดท้ายแล้วก็พานายหนีไปไม่ได้ ฉันรักนาย ไม่เกี่ยวกับความสำเร็จ แต่สุดท้ายแล้วก็กำบังลมพายุทั้งหมดให้นายไม่ได้ เส้นทางต่อจากนี้ไป ไม่มีฉันอยู่เคียงข้าง นายจะต้องใช้ชีวิตให้ดี ในใจฉัน นายจะเป็นคนที่ฉันรักที่สุดตลอดไป’

อ่านเนื้อหาเหล่านี้จบ ชุยหังก็รู้สึกปวดใจจนว้าวุ่น

มาพูดเรื่องนี้ตอนนี้ ยังจะมีประโยชน์อะไรอีก

รักที่ไม่สามารถอยู่ด้วยกัน เขารับไมได้

เขาเป็นคนที่ใสซื่อยิ่งนัก เขาคิดว่า ในเมื่อรักกันแล้ว เหตุใดถึงไม่อาจอยู่ด้วยกันได้

วางมือถือลง ชุยหังมองเพดาน

เพราะว่าห้องไม่มีหน้าต่าง เขาเองก็ไม่รู้ว่าข้างนอกตอนนี้เป็นอย่างไร

รู้เพียงแค่ว่า เวลาน่าจะบ่ายคล้อยแล้ว เขาเหมือนวิญญาณร่อนเร่ในนครแห่งนี้ ไม่รู้ว่าจะควรจะไปที่ใด

นอนอยู่ในโรงแรมมานานเกินไปแล้ว เขาอยากออกไปสูดอากาศสักหน่อย

ตอนที่เขาเดินออกมาจากโรงแรม ฟ้าก็เริ่มมืดลงแล้ว

ชุยหังเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ราวกับซอมบี้ หลังจากนั้นก็ขึ้นรถประจำทางคันหนึ่ง มุ่งไปหน้าไปยังจตุรัสซือเหมินโข่ว

ที่นี่ยังคงครึกครื้นเหมือนเมื่อก่อน แต่ละคนต่างก็เดินผ่านไปอย่างเร่งรีบ ไม่อาจหยุดเพื่อรอคนข้างกาย

เขานึกถึงเพลงสมัยก่อนเพลงนั้น ท่วงทำนองเหมาะสมเป็นพิเศษอย่างไม่น่าเชื่อ

เมืองทั้งเมือง ตกอยู่ในความหวาดหวั่น

ทุกคนต่างก้มหน้า มองเท้าตัวเอง

มองเธอเรียกแท็กซี่ออกไปคนเดียว โลกทั้งใบเหลือเพียงฉันยืนตากฝน

แค่คิดภาพว่าเธออาจจะไปหาใครหรืออยู่ในอ้อมกอดใคร มันก็ก่อกวนจนทำให้ฉันไม่อาจหายใจ

เห็นๆ อยู่ว่าอากาศดี แต่ความรู้สึกกลับเหมือนฝนจะตก

ฉันและเธอทำไมถึงเป็นฉันที่รู้สึกผิดต่อเธอ

เลี้ยวไปเล่นสเก็ตคนเดียวบนถนน อยากให้ตัวเองเหมือนเป็ดที่ทะนงตน เป็ดที่ไม่ต้องการความรัก

ไปเถอะ ไม่ต้องกังวลอะไร แล้วแต่เธอทั้งนั้น แต่อย่าดูถูกตัวฉัน

แม้ฉันจะรักเธอ แต่เธออย่ามางอแงอีก เป็ดที่เดียวดาย

ชุยหังรู้สึกว่าตนเองก็คือเป็ดที่ถูกทิ้งอยู่กลางฝูงชน กำลังมองเท้าของตัวเองด้วยความหวาดหวั่นตัวนั้น

เขาคิดเงียบๆ ในใจ นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เขาจะต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่

ไม่ย้อนนึกถึงอดีต แล้วจมอยู่ข้างในดึงออกมาไม่ได้

เขาพยายามแล้ว ตั้งใจแล้ว เพียงแต่ผลลัพธ์ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาหวัง

อย่ายืนรอเรือหนึ่งลำอยู่ที่ป้ายรถเมล์ เพราะมันไม่มีทางมา