[นิยายวาย] เมื่อบุหรี่ตกหลุมรักไม้ขีดไฟ - ตอนที่ 6 ลางบอกเหตุการเลิกรา

พอกลับมาถึงห้องพักชุยหังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพลางคิดไปคิดมาก่อนจะส่งข้อความผ่านวีแชทไปให้หลิวเฮ่ออีก: [ที่นี่ร้อนมาก ตอนกลางคืนนอนไม่หลับเลย คิดถึงนาย] 

จากนั้นเขาก็วางโทรศัพท์มือถือลงพลางพูดเกลี้ยกล่อมตัวเองว่าให้รีบนอนได้แล้ว 

ค่ำคืนนี้ผ่านไปอย่างเงียบสงบ หลิวเฮ่อก็ไม่ได้ตอบกลับข้อความใดๆ ของชุยหังเลย 

ชุยหังถูกแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องเข้ามาปลุกให้ตื่น แสงแดดอุ่นๆ ส่องเข้ามาถึงก้นเขาแล้วจนมันเริ่มรู้สึกร้อนๆ ขึ้นมาแล้ว 

แม้ว่าตอนนี้จะยังเป็นช่วงเวลาเช้าตรู่แต่กลับสัมผัสไม่ได้ถึงความเย็นสบายเลยสักนิด 

เมื่อเขาลืมตาขึ้นก็พบว่าเพื่อนที่เป็นคนทางใต้ทั้งสองคนใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยอีกทั้งยังพับเก็บผ้าห่มจนเสร็จแล้วด้วย ตอนนี้ก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ 

ด้านชย่าอวี่ชิวยังคงนอนเปลือยท่อนบนนอนหลับตาพริ้มอยู่เลย 

พอแสงแดดส่องกระทบลงมาแล้วยิ่งทำให้กล้ามเนื้อตามร่างกายของเขาดูแข็งแรงไม่มีใครเกินถึงกับทำให้ชุยหังเผลอมองอย่างเคลิบเคลิ้ม 

“พวกนายทำไมตื่นเช้ากันจัง” ชุยหังหันไปทักทายเพื่อนอีกสองคน 

คนหนึ่งในนั้นที่สวมแว่นตาพูดขึ้น: “ชินแล้วล่ะ เป็นโรคประหลาดที่ติดมาจากตอนเตรียมสอบเข้ามหา’ ลัย” 

อีกคนพูดขึ้น: “เมื่อวานนอนหลับสบายก็เลยตื่นเช้าน่ะ” 

ชุยหังได้แต่แอบถอนหายใจ ดูเหมือนว่าคนทางใต้จะปรับตัวเข้ากับสภาพอากาศที่นี่ได้ง่ายกว่าสินะ 

ก็ในเมื่อเขาเป็นคนทางเหนือยังไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ในสภาพอากาศที่ร้อนอบอ้าวขนาดนี้มาก่อนเลย 

“เมื่อวานฉันนอนไม่หลับเลย ร้อนเกินไป” ชุยหังพูดขึ้น 

“พอได้นะ เมื่อวานตอนกลางคืนเปิดหน้าต่างนอนมีลมพัดเข้ามาก็พอเย็นขึ้นมาบ้าง” คนที่ใส่แว่นตาพูดขึ้น 

เอาเถอะ ชุยหังยอมรับว่าตัวเองพ่ายแพ้แล้วตอนนี้ 

ชย่าอวี่ชิวพลิกตัวกลับตามเนื้อตัวที่เป็นประกายวิบวับอยู่ทั้งหมดนั้นก็คือเม็ดเหงื่อ 

จากนั้นเขาก็ค่อยๆ บิดขี้เกียจ อ้าปากหาววอดๆ แล้วค่อยลืมตาตื่น 

“ทำไมพวกนายตื่นเช้ากันจังอะ” เขาถาม 

ชุยหังพูดขึ้น: “ฉันก็พึ่งตื่นเหมือนกัน ส่วนพวกเขาน่าจะตื่นนานแล้ว” 

“สุดยอดไปเลย เมื่อวานฉันนั่งรถไฟมานานกว่าหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ เหนื่อยจนแทบไม่ไหว” ชย่าอวี่ชิวพูด 

ชุยหังพูดขึ้น: “ดูเหมือนว่านายจะสดชื่นขึ้นไม่น้อยเลยนะ” 

ชย่าอวี่ชิวอ้าปากหาวขึ้นมาอีกรอบก่อนจะถามว่า: “ตอนนี้กี่โมงแล้ว” 

ชุยหังเปิดโทรศัพท์มองดูเวลาขณะเดียวกันก็ไม่ลืมที่จะดูวีแชทของตัวเองด้วยแต่ปรากฏว่ายังไม่มีข้อความอะไรตอบกลับมาเลย 

เขารู้สึกผิดหวังนิดหน่อยแต่ก็ไม่ลืมบอกเวลากับชย่าอวี่ชิว 

“พึ่งจะหกโมงกว่าเองนายนอนต่อเถอะ” 

ชย่าอวี่ชิวพูดขึ้น: “นอนคนเดียวมันน่าเบื่อ ฉันนอนกอดนายได้ไหม” 

สองคนนั้นพากันหัวเราะคิกคักแต่นั่นทำชุยหังตกอกตกใจมากทีเดียวก่อนพูดว่า: “ลืมไปซะเถอะร้อนจะตายอยู่แล้ว อีกอย่างฉันก็ไม่ง่วงแล้วด้วย ถ้านายไม่อยากนอนก็ลุกได้แล้ว” 

ชย่าอวี่ชิวพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง ตั้งแต่หัวจรดเท้าของเขามีแค่กางเกงขาสั้นตัวน้อยๆ แค่ตัวเดียว บวกกับร่างกายที่แน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของเขาดูไปแล้วก็ดึงดูดคนมากทีเดียว 

ชุยหังตั้งใจเบือนสายตามองไปทางอื่นไม่มองเขา 

“พวกนายหิวกันหรือยัง พวกเราออกไปกินอาหารเช้าสักหน่อยไหม” ชย่าอวี่ชิวพูด 

ชุยหังคิดไปคิดมาก่อนจะพูดตอบ: “ก็ได้ พอดีเลยจะได้ไปดูด้วยว่าที่นี่มีอะไรบ้าง” 

ส่วนอีกสองคนนั้นหันมองหน้ากันก่อนจะพูดว่า: “ไม่ไปล่ะ เช้าๆ ตื่นขึ้นมาอ่านหนังสือแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน” 

เหตุผลนี้ทำเอาชุยหังถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลย 

แต่ว่าในเมื่อพวกเขาไม่อยากไป แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้ร้องขออะไรต่อ 

ชย่าอวี่ชิวเปิดกระเป๋าค้นเอาชุดบาสเกตบอลออกมาใส่ ดูแล้วสบายๆ 

เขาพูดขึ้น: “เสี่ยวชุยไปเถอะ พวกเราไปกัน” 

ชุยหังตอบกลับ: “อืม ไปเถอะ” 

ส่วนเขาก็สวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อแขนสั้น จากนั้นหยิบเอากระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์มือถือแล้วเดินตามหลังชย่าอวี่ชิวออกไป 

กินข้าวเสร็จหลิวเฮ่อก็คงจะตื่นพอดี ถึงตอนนั้นเขาจะเห็นข้อความวีแชทของตนไหมนะ แล้วอาจจะตอบข้อความกลับมาว่าเขาก็คิดถึงตัวเองเหมือนกันก็ได้?