[นิยายวาย] เมื่อบุหรี่ตกหลุมรักไม้ขีดไฟ - ตอนที่ 7 อาบน้ำด้วยกันกับฉัน

“นายคงไม่ได้ถูกแฟนสาวทิ้งจริงๆ หรอกใช่ไหม” ชย่าอวี่ชิวมองเขาที่เอาแต่ทำหน้าหดหู่หงอยเหงาไม่มีชีวิตชีวามาตลอดทางจนต้องถามออกไป 

ชุยหังพูดขึ้น: “ไม่มีแฟนสาว” 

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเป็นแฟนหนุ่มล่ะสิ” ชย่าอวี่ชิวตั้งใจพูดหยอกล้อเขา 

ชุยหังถึงกับใจกระตุกแน่น นี่ตัวเองแสดงออกชัดเจนขนาดนั้นเลยหรอ 

แต่ว่าพอเห็นหน้าอมยิ้มกรุ้มกริ่มของชย่าอวี่ชิวแล้วเขาก็รู้ว่าเขาเพียงแค่พูดจาเดาสุ่มสี่สุ่มห้าไปเท่านั้นเอง 

ดังนั้นเขาจึงพูดต่อ: “ก็แค่รู้สึกเหนื่อยบวกกับที่อากาศมันร้อนเกินไปน่ะ” 

“นายยังดีนะเพราะนายผอม ถ้ารูปร่างอย่างฉันสิถึงเรียกว่าทรมานน่ะ” ชย่าอวี่ชิวพูด 

ชุยหังแค่หัวเราะออกมาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ 

บริเวณมหาวิทยาลัยกว้างขวางใหญ่โตกว่าโรงเรียนมัธยมเก่าของเขามากๆ ชุยหังกับชย่าอวี่ชิวเดินวนอยู่ในนั้นมาตั้งนานแล้วแต่ก็ยังเดินครบรอบเลย 

อาคารเรียนแต่ละตึก อาคารสำนักงาน หอพัก ทั้งยังมีถนนที่ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ สนามกีฬากว้างๆ พอมองไปแล้วก็ทำให้คนรู้สึกอารมณ์ดีขึ้น 

ที่แห่งนี้คือสถานที่ที่ชีวิตในรั้วมหา’ ลัยของเขากำลังจะเริ่มขึ้น พอมองดูที่นี่แล้วก็ทำให้อารมณ์ของชุยหังสดชื่นร่าเริงขึ้นมาในทันที 

“สี่ปี อยู่ที่นี่สี่ปีก็โอเคแล้ว” ชย่าอวี่ชิวพูด 

ชุยหังพูดขึ้น: “ทำไมฟังจากที่นายพูดแล้วยังกับว่ามาที่นี่ไม่ได้มาเรียนหนังสือแต่เหมือนมาออกรบยังไงอย่างนั้นเลย” 

“ประเด็นสำคัญคือที่นี่มันร้อนเกินไปแล้ว” ชย่าอวี่ชิวพูดพลางเช็ดเหงื่อตามเนื้อตัวออก 

ชุยหังพูดขึ้น: “นั่นก็จริง ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นซาลาเปาเลยอะ” 

“มีซาลาเปาแบบนายด้วยหรอ ถ้าอย่างนั้นพ่อครัวคงจะแอบจิกเงินลดปริมาณวัตถุดิบแน่ๆ ขนาดไส้ยังเสียดายที่จะใส่เลย” ชย่าอวี่ชิวพูดปนล้อเล่น 

ชุยหังถูกเขาพูดหยอกจนหลุดขำออกมา ขนาดเรื่องที่หลิวเฮ่อไม่ตอบกลับข้อความของเขาก็ลืมไปเสียสนิทเลย 

ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้ว ไม่ว่ายังไงตนก็ไม่สามารถจะกลับไปได้ในตอนนี้ 

อีกอย่างตอนนี้หลิวเฮ่ออาจจะยังโกรธเขาอยู่ คงอาจจะคิดว่าเขาสอบมาเรียนไกลเกินไป 

รู้จักกันมาตั้งนานหลิวเฮ่อเคยโกรธเขาแค่ไม่กี่ครั้งเอง 

ครั้งแรกคือตอนที่หลิวเฮ่ออยากจะมีอะไรกับเขาแต่ว่าเขาปฏิเสธ 

เพราะตอนนั้นพวกเขาพึ่งจะรู้จักกันและเขาเองก็ยังปรับตัวไม่ทัน 

แต่ต่อมาเขาก็ยังพูดเป็นนัยๆ อีกสองสามครั้ง แต่เพราะว่าไม่ค่อยได้เจอหน้ากันดังนั้นเรื่องนี้ก็เลยได้แต่พลัดมาเรื่อยๆ 

ครั้งที่สองคือตอนที่เขาพลาดในการสอบเข้ามหาวิทยาลัยรอบแรก หลิวเฮ่ออยากให้เขาไปอยู่ด้วยกัน เช่าห้องสักห้องแล้วใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่ด้วยกันสองคน 

แต่ว่าเรื่องนี้ชุยหังไม่เห็นด้วย 

เพราะเขาเป็นความหวังของครอบครัว ที่หวังอยากจะให้เขามีหน้ามีตา 

ส่วนเรื่องอื่นๆ ชุยหังจะพยายามตามใจหลิวเฮ่อทั้งหมด คบหาดูใจกันมานานกว่าหนึ่งปี เขาไม่เคยขอให้หลิวเฮ่อซื้อของอะไรให้เขาเลย และไม่เคยคิดที่จะใช้วิธีการโน่นนี่มาขอเงินจากหลิวเฮ่อเลยด้วย 

เขาคิดว่าการที่มีเรื่องเงินทองพวกนั้นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยจะทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนไม่บริสุทธิ์พอ 

ถ้าเกิดว่าครั้งนี้หลิวเฮ่อโกรธเขาจริงๆ ก็นับเป็นครั้งที่สามแล้ว 

เพียงเพื่ออยากจะประหยัดเงินเขาถึงสอบมาเข้าเรียนไกลขนาดนี้ หลิวเฮ่อย่อมไม่ชอบใจเป็นธรรมดา 

ใช้เวลากว่าหนึ่งวันเต็มๆ ที่เขากับชย่าอวี่ชิวพากันเดินสำรวจมหา’ ลัย ทั้งประตูใหญ่ ประตูเล็ก หรือแม้แต่ที่ๆ ไม่ใช่ประตูแต่สามารถออกไปได้ทั้งหมดต่างก็ไปสัมผัสมาจนครบ 

แล้วกินตี้กัว [1] ด้วยกันมาจากข้างนอก ตอนที่พวกเขากลับมาถึงห้องพักชั่วคราวเพื่อนทางใต้สองคนนั้นกลับไม่อยู่ห้อง 

ชย่าอวี่ชิวรีบถอดเสื้อผ้าบนตัวออกเหลือไว้แค่กางเกงขาสั้นแค่ตัวเดียวก่อนจะหยิบเอากะละมัง เอาผ้าเช็ดตัวพาดขึ้นบ่าแล้วหันมาพูดกับชุยหัง: “ไปเถอะ ไปอาบน้ำกัน” 

ชุยหังแอบหลบสายตานิดหน่อย แอบรู้สึกเขินอายที่จะหันไปมองหุ่นของเขาพลางพูดว่า: “เดี๋ยวอีกหน่อยฉันค่อยไปนายไปก่อนเลย” 

“นายไม่ไปแล้วใครจะถูหลังให้ฉันล่ะ ไปเถอะ” 

พูดจบชย่าอวี่ชิวอกแรงดึงชุยหังแล้วเดินออกไปเลย 

—— 

​​​​​​​[1] ตี้กัว地锅เป็นอาหารพื้นเมืองจีนชนิดหนึ่งที่มีประวัติมายาวนาน