(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 10 ปรากฏตัว! เมลต์ เอเพผู้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม!!

ปรากฏตัว! เมลต์ เอเพผู้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม!!

「ไง ยูโก เคลย์ โอ๊ะโอ๋เพราะถูกตัดออกจากตระกูลแล้วเป็นแค่ยูโกเฉยๆแล้วใช่เปล่า~?」

「ถูกขับไล่ออกจากหอพักเลยตั้งแคมป์อยู่เนี่ยนะ? ดูท่ากรรมที่ทำมาจนถึงตอนนี้จะตามสนองแล้วสินะ! เอ็ง!」

วันรุ่งขึ้นหลังจากประลองกับมาร์กอส นักเรียนชายกลุ่มหนึ่งที่เจอยูโกในโรงอาหารตะโกนก่นด่า และเข้ามาก่อกวนเขา

เหล่านักเรียนชายเยาะเย้ยต่อความตกต่ำของเขาซึ่งตอนนี้สูญเสียทั้งโล่ป้องกันที่ชื่อว่าตระกูลเคลย์ตระกูลอันทรงเกียรติและสูญเสียทั้งกาลันดีลซึ่งเป็นอุปกรณ์เวททรงพลังไปแล้วพร้อมทั้งล้อเลียนยูโกไปเรื่อยๆราวกับจะระบายความขุ่นเคืองที่มีจนถึงตอนนี้ออกมา

「มาโรงอาหารสินะ นายในตอนนี้มีเงินพอกินอาหารที่นี่ด้วยเหรอเนี่ย!?」

「ยังไงซะก็คงจะเกาะน้องชายใช่ไหมล่ะ? ขอให้น้องชายที่ยังอยู่ชั้นประถมเลี้ยงข้าวเนี่ย เป็นไอ้เวรน่าละอายจริงๆนะ!」

พวกนักเรียนชายตะโกนออกมาเสียงดังโดยไม่สนใจสายตาของผู้คน ราวกับจะดึงดูดความสนใจจากรอบข้าง

บางทีอาจจะตั้งใจทำเพื่อแสดงให้เหล่านักเรียนรอบข้างเห็นสภาพที่พวกตนเองกำลังล้อเลียนยูโกอยู่ก็ได้

ต่อหน้านักเรียนจำนวนมาก ยูโกที่ถูกล้อเลียนจากพวกเขาได้หันไปมองเหล่านักเรียนชาย และพูดขึ้น――

「แหม ก็เป็นงั้นละน้า……สภาพแบบนี้น่าสมเพชจริงๆละน้า…….」

「เหะ……?」

――พยักหน้าอย่างจริงจังพร้อมทั้งแสดงความเห็นด้วยต่อความคิดเห็นของพวกเขา

ท่ามกลางเหล่านักเรียนชายซึ่งแสดงสีหน้าตกตะลึงต่อการตอบสนองของยูโกที่ไม่โกรธเลย ไม่เพิกเฉยต่อพวกตนเองและเห็นด้วยกับความคิดเห็นที่พวกตนเองล้อเลียน เขาพูดต่อเพื่อขอคำแนะนำ

「เพื่อเอาชีวิตรอดการหาเงินเป็นสิ่งจำเป็นด้วยสิ อย่างที่คิดต้องหารายได้ให้เพียงพอเพื่อให้เลี้ยงตัวเองได้ละนะ……ถึงจะตั้งแคมป์แต่ก็อยากได้เต็นท์เพื่อไว้กันลมกันฝน เพื่อสิ่งนั้นต้องหารายได้ นี่ รู้จักงานดีๆบ้างไหม? อ๊ะ เดิมทีสถาบันนี้ทำงานพาร์ทไทม์ได้ใช่ไหม?」

「อะ เอ่อคือ……?」

เหล่านักเรียนชายประหลาดใจต่อท่าทีของยูโกที่ยอมรับในความน่าสมเพชของตนเอง และยังขอคำแนะนำงานจากพวกตนเองซึ่งเป็นสามัญชน พวกเขาอยู่ในสภาพสับสนโดยสมบูรณ์

ยูโกคนนั้นที่ถูกเรียกว่าสวะต่ำช้าสุดชั่วร้าย แสดงท่าทางอ่อนน้อมถึงเพียงนี้……ท่ามกลางพวกเขาที่สับสนแบบนั้น ท่ามกลางเหล่านักเรียนโดยรอบที่เฝ้าดูเหตุการณ์ที่ดำเนินไปโดยไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไรดีเช่นเดียวกัน มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งพุ่งออกมา

「นี่ คุณน่ะ! กำลังมองหางานอยู่เหรอ!?」

「เอ๊ะ? อา ก็นะ มันก็ใช่อยู่หรอก……?」

「ไชโย! ถ้างั้น มาร่วมทีมกับฉันไหม!?」

ฮือฮา แม้แต่ยูโกก็เข้าใจถึงเสียงตกใจของนักเรียนโดยรอบได้

คงจะตกใจเรื่องที่มีนักเรียนเข้าหาและชวนตนเองซึ่งเป็นคนที่ถูกเกลียดที่สุดในสถาบันร่วมทีมล่ะมั้ง แต่เรื่องที่พวกเขาตกใจยิ่งกว่านั้นคงจะเป็นจุดที่นักเรียนหญิงคนนี้เป็นสาวน้อยแสนสวยโด่ดเด่นเป็นพิเศษ

เธอผู้มีใบหน้าที่ดูดีผสมผสานความงดงามกับความน่ารักอย่างลงตัว ผมยาวลอนสีชมพูท๊อฟฟี่ปลิวไสว พร้อมทั้งมีภาพของยูโกสะท้อนอยู่ในดวงตาสีม่วงเปล่งประกายระยิบระยับซึ่งเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกคาดหวัง ยังคงพูดต่อไป

「ฉันเมลต์ เอเพ! เป็นนักเรียนที่ย้ายเข้ามาในสถาบันแห่งนี้จากส่วนมัธยมปลายน่ะ! ยินดีที่ได้รู้จัก!」

「อะ อา……ฉันยูโก เคลย์ แต่เพราะถูกตัดออกจากตระกูลแล้ว เลยไม่รู้ว่าจะใช้ชื่อสกุลเคลย์ได้รึเปล่าน่ะ」

「รู้จักอยู่ละ~! พ่ายแพ้ในการประลองกับเด็กผู้ชายที่ย้ายเข้ามาเหมือนกับฉันเมื่อหลายวันก่อน แล้วถูกขับไล่ออกจากตระกูลใช่ไหมล่ะ? แล้วก็เลยจะหารายได้สำหรับใช้ชีวิตสินะ?」

「อืม ก็นะ ประมาณนั้นล่ะมั้ง……」

จะว่าค่อนข้างมีพลังเปี่ยมล้นก็ไม่เชิง ยูโกรู้สึกถูกกดดันจากเมลต์ผู้ที่สามารถเหยียบย่างเข้าไปในส่วนที่ยากจะสัมผัสของผู้คนได้อย่างสง่างาม

ในขณะที่เหล่านักเรียนกำลังเฝ้าดูทั้งสองคนว่าความโกรธของยูโกจะระเบิดออกมาเพราะท่าทีของเมลต์ที่พูดแบบไม่เกรงใจและไม่เลือกใช้คำพูดรึเปล่า เธอก็พูดต่อไปด้วยน้ำเสียงสดใส

「แหม~ มันช่วยได้จริงๆนะ~! เพราะมี“คำร้อง”ดีๆเข้ามาเลยคิดว่าจะรับอยู่พอดี แต่ดูเหมือนมันจะเป็นงานที่ถ้าไม่ตั้งทีมสองคนขึ้นไปจะรับไม่ได้น่ะ~! เพราะฉันเพิ่งจะย้ายเข้ามาที่สถาบันนี้เลยยังไม่มีเพื่อนเลย คิดว่า~ในครั้งนี้มีแต่จะต้องยอมแพ้ซะแล้วนะเนี่ย~!」

「นะ นี่ คือว่า คำร้องเนี่ยมันอะไรเหรอ? ฉันปัจจุบันสูญเสียความทรงจำอย่างรุนแรงอยู่น่ะ เลยลืมเรื่องอะไรหลายๆอย่างไปน่ะ」

「อะ เป็นงั้นหรอกเหรอ ถ้างั้นจะอธิบายอย่างง่ายๆให้เนอะ แต่ถึงจะพูดงั้นฉันเองก็เพิ่งจะรู้เมื่อเร็วๆนี้เองแหละ」

ยูโกคาใจคีย์เวิร์ดที่เรียกว่าคำร้องเมื่อขอคำอธิบายอย่างละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนั้น เมลต์ที่แสดงสีหน้าภูมิใจเล็กน้อยก็ช่วยอธิบายให้ฟังอย่างมีความสุข

「สิ่งที่เรียกว่าคำร้องก็คืองานที่ร้องขอความร่วมมือของประชาชนละแวกใกล้เคียงที่จะส่งมาให้สถาบันการศึกษาลูมินัสแห่งนี้ ทางด้านสถาบันจะส่งเสริมความเป็นอิสระของเหล่านักเรียนและเพื่อให้ตระหนักรู้ถึงหน้าที่ของตนเองในฐานะอัศวินวิถีเวทที่ปกป้องผู้คน งานเหล่านี้จะลงประกาศไว้ที่แผนกกิจการนักเรียนและมองหาคนที่จะมารับมันไป นักเรียนที่ทำคำร้องสำเร็จจะได้รับค่าตอบแทน และดูเหมือนจะมีนักเรียนที่หาค่าครองชีพด้วยสิ่งนั้นอยู่ด้วย ฉันเองก็เป็นหนึ่งในนั้น และวันนี้ก็ไปเจองานดีๆมาละ~! แต่ว่าคำร้องนั้นมันรับคนเดียวไม่ได้เลยเป็นปัญหาอยู่นี่แหละ!」

「อย่างนี้เองสินะ……! และก็เลยทักฉันที่ดูเหมือนจะมีปัญหาเรื่องเงินเหมือนกันเหรอ」

เมื่อฟังเรื่องคำร้อง ยูโกที่เข้าใจว่าเมลต์กำลังคิดอะไรอยู่ก็พยักหน้าและคิดทบทวน

นี่มันเหมือนกับเควสในเกมระยะสั้นรึเปล่า ยูโกซึ่งคิดคำตอบที่ใกล้เคียงอย่างสมบูรณ์เช่นนั้นออกมาถามเธอต่อทั้งๆแบบนั้น

「แล้ว ตั้งใจจะรับคำร้องแบบไหนเหรอ? ช่วยบอกเนื้อหางานให้ฟังทีสิ」

「โอเค! เอ่อคือ……อันนี้แหละ!」

ขณะที่มีความสุขกับการตอบสนองของยูโกซึ่งแสดงท่าทีเชิงบวกต่อการรับงานร่วมกับตนเอง เมลต์ก็หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

ยูโกกางสิ่งนั้นที่รับมอบมาจากเธอ และอ่านออกเสียงตัวอักษรที่เขียนอยู่ในนั้น