(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 100 ความมหัศจรรย์ของสายพันธุ์ต่างถิ่น

ความมหัศจรรย์ของสายพันธุ์ต่างถิ่น

「เขาที่เป็นผู้ใช้ดาบคู่ ไปอยู่ไหนแล้วนะ กลับไปแล้วหรือเปล่านะ?」

「ถ้าไม่อยู่ก็ช่วยไม่ได้หรอก มีหน่วยรักษาความปลอดภัยอยู่ด้วยสิ แค่พวกเราก็คงพอทำอะไรได้แหละ」

อีกด้านในเวลาเดียวกันนั้น แองเจิลและเมลต์ที่ไม่รู้ว่าไอแซคทำอะไรอยู่ที่ไหนนั้น กำลังพูดถึงเขาที่ไม่ได้อยู่ด้วยเล็กน้อย

พอคิดว่าจู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้น รู้ตัวอีกทีก็ไม่อยู่แล้ว ในระหว่างที่กลุ่มผู้หญิงพูดคุยกันว่าจะเลิกพึ่งพาไอแซค ในตำแหน่งที่ห่างออกไปเล็กน้อยฟี่ก็พูดกับยูโกซึ่งกำลังเฝ้ารออยู่กับสกัล

「พี่ เป็นอะไรไปเหรอ? ทำสีหน้าเครียดๆยังไงไม่รู้……?」

「อ้อ……กำลังคิดว่าสัตว์เกราะมารที่โจมตีพวกสกัลเป็นแบบไหนอยู่น่ะ ทำไมเจ้านั่นถึงได้โจมตีพวกม้า? กำลังคิดถึงสาเหตุนั้นอยู่」

「สาเหตุที่โจมตีพวกสกัล? ก็รู้แล้วว่าเป็นเรื่องเพื่อความสนุกอะไรบางอย่าง……สินะ?」

「ก็นะ ก็แค่คราวนี้รู้สึกว่ามันต่างกับสัตว์เกราะมารที่เคยเจอมาจนถึงตอนนี้ยังไงไม่รู้น่ะ ประมาณว่าดูไม่เหมือนสิ่งมีชีวิตล่ะมั้ง……」

ขณะนึกย้อนกลับไปถึงสัตว์เกราะมารที่เคยต่อสู้มาจนถึงตอนนี้ ยูโกก็พูดคุยกับฟี่เกี่ยวกับความรู้สึกไม่สบายใจที่กำลังรู้สึกอยู่

ความรู้สึกไม่สบายใจนั้นหากจะให้พูดง่ายๆละก็ มันไม่ใช่การเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณในฐานะสิ่งมีชีวิตเลย

แม้จะไม่รวมถึงกรณีพิเศษอย่างรัช แต่จนถึงตอนนี้ยูโกก็เคยมีประสบการณ์ต่อสู้กับสัตว์เกราะมารสองชนิดมาแล้วเช่นอารัคโร่และโทดสตริงเกอร์

การเคลื่อนไหวของพวกสัตว์เกราะมารสองชนิดนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้รู้สึกได้ถึงสัญชาตญาณบางอย่างในฐานะสิ่งมีชีวิต

อารัคโร่เพื่อใช้มนุษย์เป็นอาหารหรือเป็นแหล่งเพาะพันธุ์จึงเข้าโจมตีรถจักรวิถีเวทและลักพาตัวผู้โดยสารที่อยู่ในนั้นไป

โทดสตริงเกอร์เองก็เช่นกันเข้าโจมตีหมู่บ้านเพื่อขยายอาณาเขตที่อยู่อาศัย จึงพยายามควบคุมเหล่าชาวบ้านให้เป็นหุ่นเชิดเพื่อบรรลุเป้าหมายนั้น

ถึงวิธีการจะประหลาดและน่ากลัวแต่เป้าหมายนั้นก็เรียบง่ายอย่างแท้จริง เป็นการกระทำที่เป็นผลลัพธ์จากความต้องการในฐานะสิ่งมีชีวิต

เรียกได้ว่าเป็นความอยากอาหารหรือความต้องการเพื่อความอยู่รอด หากเป็นสิ่งมีชีวิตละก็คงจะเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณที่ไม่ว่าใครก็มีอยู่ เรื่องเกี่ยวกับหลักการในการกระทำของเหล่าสัตว์เกราะมารยูโกสามารถเข้าใจได้

「……แต่ว่านะ ครั้งนี้มันไม่ใช่แบบนั้นใช่ไหมล่ะ? ไม่ใช่ทั้งเพื่อกินหรือเพื่อเพิ่มจำนวนพวกพ้องของตัวเองเลย แค่โจมตีพวกสกัลด้วยความสนุกและฆ่า กำลังคิดว่าสาเหตุนั้นคืออะไรอยู่น่ะ」

「พอพูดแล้วมันก็แปลกจริงๆนะ เพราะมันเป็นสัตว์เกราะมารที่โหดเหี้ยมถึงขนาดนั้นหรือเปล่า?」

ตัวตนชั่วร้ายที่ถึงขนาดทำลายล้างพวกม้าที่มีฝีเท้าเร็วได้ ตัวตนแท้จริงของผู้โจมตีคือสัตว์เกราะมารไม่ผิดแน่

ทว่า รู้สึกคาใจในส่วนที่ว่าสาเหตุนั้นคือการล่าเพื่อความสนุกไม่ใช่การทำตามสัญชาตญาณของสิ่งมีชีวิต

ตามคำพูดของฟี่ ความเป็นไปได้ที่ว่าสัตว์เกราะมารที่โหดเหี้ยมถึงเพียงนั้นจะปรากฏตัวเองก็คิดไว้อยู่เหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นศพม้ามันก็สะอาดเกินไป การที่ไม่มีผู้เคราะห์ร้ายนอกจากม้าเลยมันก็ผิดธรรมชาติ

พวกตนเองอาจจะมองข้ามอะไรบางอย่างไปหรือเปล่ายูโกที่กำลังคิดเช่นนั้นระดมความคิดอย่างต่อเนื่องเพื่อค้นหาคำตอบนั้น……และความเป็นไปได้หนึ่งก็แล่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน

「“กำหนดลำดับชั้น”งั้นเหรอ……? มันล่าเพื่อเรื่องนั้นงั้นเหรอ……!?」

「เอ๊ะ……!?」

ฟี่แสดงสีหน้าประหลาดใจกับการพึมพำของยูโกซึ่งกำลังคิดถึงเรื่องการรวมกลุ่มของพวกไคจินชนิดหนึ่งภายในหัว

พวกสัตว์เกราะมารโจมตีพวกสกัลเพื่อกำหนดผู้นำฝูง กำหนดลำดับชั้นด้วยผลลัพธ์นั้นไม่ใช่หรือ……เขาคิดเช่นนั้น และคิดให้ลึกขึ้นอีกเพื่อเสริมความเป็นไปได้นั้น

(หรือว่า……พวกสกัลจะ“ไม่ใช่พวกแรกสุด”งั้นเหรอ? ถ้าพวกสัตว์เกราะมารล่าอย่างอื่นอะไรบางอย่างที่เร็วกว่านี้ แล้วได้รับองค์ความรู้แบบนั้นมาล่ะ……!?)

เช่นเดียวกับที่สกัลซึ่งถูกช่วงชิงชีวิตของตนเองและพวกพ้องแล้วตื่นขึ้นมาด้วยความแค้นและความขุ่นเคือง พวกสัตว์เกราะมารเองก็ได้เผชิญหน้ากับเหตุการณ์ที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นแล้วได้รับองค์ความรู้ที่เรียกว่าการล่าเพื่อความสนุกมา

ผลลัพธ์จากการฆ่าอะไรบางอย่างที่อ่อนแอกว่าในตอนแรก หลังจากนั้นก็เพิ่มระดับความยากของเหยื่อที่ล่า พวกสกัลก็เลยถูกโจมตีหรือเปล่า?

ในความทรงจำกลุ่มไคจินที่นึกขึ้นได้ในตอนแรกเองก็ทำสิ่งที่คล้ายกัน

พวกมันจะฆ่าคนโดยรู้สึกว่าเป็นเกม โดยจะค่อยๆกำหนดเงื่อนไขที่เข้มงวดมากขึ้น เป็นชนเผ่าต่อสู้ที่ยินดีกับการเลื่อนสถานะของตนเองภายในกลุ่มให้สูงขึ้นด้วยการประสบความสำเร็จในการล่านั้น

สัตว์เกราะมารที่โจมตีพวกสกัลเองก็อาจจะกำลังทำสิ่งที่เหมือนกับชนเผ่าต่อสู้นั้นก็ได้

ถ้าอย่างนั้น ต้นเหตุที่ทำให้เริ่มต้นการกระทำที่เรียกว่าการล่าเพื่อความสนุกคืออะไรล่ะยูโกที่คิดได้เช่นนั้น เมื่อตระหนักถึงตัวตนของสัตว์เกราะมารตัวนั้นที่เคยสร้างปัญหาให้ก่อนหน้านี้เล็กน้อยก็เม้มปาก คิดพร้อมกับครวญครางออกมา

(ปูดำนั่นอีกแล้วเหรอ!? ไม่ใช่แค่ภูเขายัมยัม แต่หนีมาทางนี้ด้วยงั้นเหรอ!? จากนั้นก็――!!)

พวกลูกปูนั่นได้หนีมาทางนี้ และเลือกต่อสู้กับสัตว์เกราะมารที่พบเจอในทันที……แล้วถูกสวนคืนกวาดล้างจนหมด

พวกสัตว์เกราะมารที่บดขยี้พวกมันคงจะได้รับรู้ถึงความอิ่มเอมในการเหยียบย่ำผู้อ่อนแอจากตรงนั้น และใช้ประโยชน์จากสิ่งนั้นในการกำหนดลำดับชั้นของฝูง

พวกลูกปูที่บดขยี้ได้ง่ายๆไม่เพียงพอ การฆ่าต้องใช้สิ่งที่ยากยิ่งกว่านี้ เพื่อตัดสินบุคคลที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกตนเอง

สิ่งที่สัตว์เกราะมารซึ่งกำลังคิดเช่นนั้นพบเจอคือฝูงม้าที่สกัลสังกัดอยู่ จากนั้นพวกสัตว์เกราะมารจึงโจมตีพวกมันเพื่อกำหนดผู้นำฝูง

หากความคิดนี้ถูกต้องละก็ มีความเป็นไปได้สูงว่าศัตรูจะไม่ได้มีตัวเดียว แต่เป็นกลุ่มที่ควบคุมโดยผู้นำซึ่งถูกตัดสินจากการล่า

หลังจากลูกปู และพวกม้า ถ้าพูดถึงเหยื่อชนิดหนึ่งที่เหมาะสำหรับการล่าครั้งต่อไปละก็ ต้องเป็นมนุษย์ไม่ผิดแน่

พวกสัตว์เกราะมารอาจจะกำลังเคลื่อนที่มาทางนี้ เพราะสัมผัสได้ว่ามีชุมชนอยู่ในทิศทางนี้ก็ได้ ในชั่วพริบตาที่ยูโกคิดเช่นนั้น เสียงของหน่วยรักษาความปลอดภัยก็กังก้องในค่ำคืนอันมืดมิด

———————————————-

-กูรอนกิเรอะ!?