(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 101 VSบูลโกเลม!

VSบูลโกเลม!

「ตรวจพบร่องรอยของศัตรู! จำนวนคือสามตัว ชนิดของสัตว์เกราะมารคือ……บูลโกเลมครับ!」

「ว่าไงนะ!? มองไม่ผิดใช่ไหม!?」

「ไม่ผิดแน่ครับ! ตรงกลางตัวที่ดูเหมือนหัวหน้า กับซ้ายขวาอย่างละตัวกำลังพุ่งเข้ามาทางนี้ครับ!」

「บ้าน่า!? ทำไมบูลโกเลมถึงรวมกลุ่มกันได้ล่ะ……?」

เมื่อยูโกซึ่งได้ยินการสนทนาของหัวหน้าหน่วยที่ได้รับรายงานจากสมาชิกที่คอยสังเกตการณ์หันไปหาฟี่ราวกับจะถามว่าการสนทนานั้นหมายความว่าอย่างไร ถึงแม้เขาเองจะไม่สามารถซ่อนบรรยากาศตกใจได้เช่นกันแต่ก็ยังช่วยอธิบาย

「สิ่งที่เรียกว่าบูลโกเลมก็คือสัตว์เกราะมารทรงพลังที่มีจิตสำนึกในการแข่งขันระหว่างเผ่าพันธุ์  หากเผชิญหน้ากันจะต่อสู้อย่างต่อเนื่องจนกว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะตายหรือหนี การที่บูลโกเลมรวมกลุ่มกันแบบนั้น มันผิดปกติเกินไปน่ะ」

ยูโกที่ได้ฟังคำอธิบายนั้น เกิดความมั่นใจว่าสิ่งที่ตนเองคิดก่อนหน้านี้ถูกต้อง

ถ้าเป็นแต่เดิมละก็ ความเหนือกว่าและด้อยกว่าของตำแหน่งระหว่างบูลโกเลมจะสร้างขึ้นด้วยการต่อสู้แบบตรงๆของพวกตนเอง พวกมันได้เรียนรู้การที่จะยุติเรื่องนี้ด้วยการใช้บุคคลที่สามเข้ามาเกี่ยวข้องที่เรียกว่าการล่า และได้ค้นพบวิถีชีวิตแบบใหม่ที่เรียกว่าการวิวัฒนาการ

ในเวลาเดียวกัน พวกมันก็ได้รับรู้ถึงความสนุกในการหยอกล้อและฆ่าสิ่งที่อ่อนแอกว่าตนเองด้วย

ที่รวมกลุ่มกันแล้วเคลื่อนย้ายไปเรื่อยๆ คงจะเพื่อค้นหาเป้าหมายในการล่า

จะปล่อยให้พวกบูลโกเลมนี้หลุดรอดหนีไปไม่ได้ ถ้าพวกมันที่ได้รับนิสัยใหม่ส่งต่อสิ่งนั้นไปยังพวกบูลโกเลมตัวอื่นละก็ พวกสัตว์เกราะมารที่เคยใช้ชีวิตตัวคนเดียวมาจนถึงตอนนี้ ต้องตั้งกลุ่มแล้วเข้าโจมตีเหยื่อเป็นแน่

ถ้ากลายเป็นแบบนั้นทั้งพวกสิ่งมีชีวิตและเหล่ามนุษย์คงจะเกิดความเสียหายใหญ่หลวง เพื่อไม่ให้เป็นแบบนั้นมีแต่ต้องโค่นพวกบูลโกเลมนี้ที่นี่เท่านั้น

(สาเหตุหลักๆเลยคงจะเป็นเพราะคดีนั้นที่เกิดขึ้นของรัช ทำให้ผลกระทบนั้นส่งผลต่อเนื่องมาจนถึงตอนนี้ สัตว์เกราะมารที่กลายร่างจากคน……บางทีอาจจะเป็นผลกระทบจากสายพันธุ์ต่างถิ่นที่ไม่ควรมีอยู่ตั้งแต่แรกแล้วสินะ……)

ถึงจะคิดว่าตั้งแต่คดีนั้นเวลาได้ผ่านไปแล้วพอสมควร แต่คดีที่ภูเขายัมยัมรวมถึงสถาบันลูมินัสที่ปิดชั่วคราว รอยแผลเป็นจากความเสียหายนั้นยังคงหลงเหลืออยู่

ขณะคิดถึงเรื่องของรัชซึ่งกลายเป็นตัวตนที่ฝืนกฏธรรมชาติ ที่ไม่ควรมีอยู่แต่เดิม หากพูดถึงสายพันธุ์ต่างถิ่นละก็ตนเองที่เป็นผู้กลับชาติมาเกิดจากต่างโลกจะเป็นสิ่งเดียวกันหรือเปล่า ตนเองอาจจะมีบางส่วนที่ต้องรับผิดชอบที่ทำให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นด้วยก็ได้ ในระหว่างที่ยูโกกำหมัดแน่นและคิดเช่นนั้น สกัลที่สัมผัสได้ถึงสัญญาณของศัตรูคู่แค้นก็จุดเปลวไฟแห่งความแค้นขึ้นพร้อมกับพุ่งเข้าใส่พวกบูลโกเลมจากด้านหน้าตรงๆ

「ฮิฮี่!!」

「อ๊ะ!? สกัล รอเดี๋ยว!」

สกัลพุ่งเข้าใส่พวกบูลโกเลมโดยไม่ฟังแม้แต่เสียงทัดทานของยูโก และเข้าปะทะจากทางด้านหน้ากับตัวที่น่าจะเป็นหัวหน้า

ถึงแรงปะทะจะสูสีกัน แต่บูลโกเลมเหนือกว่าในด้านน้ำหนักตัวและจับสกัลไว้ด้วยแขนอันแข็งแรงทั้งสองข้างนั้น แต่สกัลก็สกัดกั้นการโจมตีด้วยเปลวเพลิงที่พุ่งออกมาจากทั่วทั้งร่างอีกครั้ง และโต้กลับอีกฝ่ายจนกระเด็นไป

「ใช้ได้เลยนี่นา! สกัล ลุกไหม้เลยนะเนี่ย!」

「ศัตรูของพวกพ้องอยู่ตรงหน้าแล้ว คงไม่มีทางจะไม่ลุกไหม้หรอกใช่ไหมล่ะ แต่ว่า ถ้าเป็นแบบนั้นต่อไปจะแย่เอานะ!」

เมลต์และแองเจิลประทับใจกับการต่อสู้ของสกัลซึ่งไม่แพ้แม้แต่หัวหน้าของสัตว์เกราะมารแต่ว่า บูลโกเลมได้รวมฝูงกันเข้าห้อมล้อมสกัลที่เป็นเช่นนั้นและพยายามจะล่าด้วยสภาพหนึ่งต่อสาม

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปสกัลจะเสียเปรียบในด้านจำนวน ในระหว่างที่ทั้งสองคนซึ่งมองออกเช่นนั้นกำลังจะวิ่งออกไปเพื่อช่วยสกัล หน่วยรักษาความปลอดภัยเองก็เข้าร่วมการต่อสู้กับพวกสัตว์เกราะมารด้วยอีกคน

「ทุกคน อย่าตื่นตระหนก! ถึงสถานการณ์อาจจะเหนือความคาดหมายแต่บูลโกเลมก็คือบูลโกเลม! ถึงแม้จำนวนจะกี่ตัวก็ตามแต่จุดอ่อนก็ไม่เปลี่ยน! อย่าโจมตีตรงๆให้โจมตีด้วยเวทมนตร์!」

บูลโกเลมซึ่งปกคลุมด้วยหินและร่างเนื้อที่แข็งเป็นเลิศด้านพลังป้องกันอันแข็งแกร่ง

แต่ทว่าสิ่งนั้นใช้ได้กับแค่การโจมตีทางกายภาพเช่นดาบและหอกเท่านั้น กับการโจมตีที่ผสานด้วยพลังเวทจะอ่อนแออย่างมาก

แม้จะจำนวนมาก แต่มีแค่จุดอ่อนนั้นที่ไม่เปลี่ยนในขณะที่สมาชิกหน่วยซึ่งได้รับการชี้นำจากหัวหน้าหน่วยสงบใจลงได้ ก็เริ่มโจมตีสัตว์เกราะมารด้วยการโจมตีเวทมนตร์จากระยะไกลตามคำสั่งนั้น

「……ถอยไปซะ ฟี่ จะได้ไม่เข้าไปพัวพันกับการต่อสู้」

「อะ อืม!」

ยูโกส่ายหัวเพื่อขจัดความกังวลและร้องบอกฟี่ที่อยู่ข้างหลัง

หน่วยรักษาความปลอดภัยเข้าโจมตีบูลโกเลมที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าราวกับจะสนับสนุนสกัล ยูโกเห็นการเคลื่อนไหวของอีกสองตัวซึ่งเป็นผู้ติดตามวิ่งเข้าไปโจมตีพวกเขาด้วยการชี้นำของหัวหน้าซึ่งน่าจะกำลังลำบากกับเรื่องนั้นอยู่ จึงสูดหายใจเฮือกใหญ่และวิ่งออกไป

(อย่างมันอาจจะเป็นเพราะตัวเรารึเปล่าน่ะ ไม่ใช่เวลามาเสียใจหรือกังวลกับเรื่องนั้นสักหน่อย! ถ้าจะคิดงั้นละก็ควรจะรับผิดชอบด้วยมือของตัวเองมากกว่า!)

ตนเองอาจจะมีส่วนในการรับผิดชอบต่อเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ แต่ว่า หากมาหยุดเพราะเสียใจกับเรื่องนั้น ก็คงจะไม่มีวันทำอะไรสำเร็จ

ถ้าจะคิดอย่างนั้นละก็……ไม่สิ ถึงแม้ว่าจะเต็มไปด้วยความเสียใจแบบนั้น แต่สิ่งที่ตนเองต้องทำก็ไม่เปลี่ยน

ก็แค่แบกรับทั้งหมดนั้นไว้ และต่อสู้เพื่อปกป้องชีวิตให้ได้มากที่สุดเท่านั้น

「เมลต์! แอง! ฝากสัตว์เกราะมารอีกด้านทีนะ! ฉันจะรับมือเจ้านี่เอง!」

「เข้าใจแล้ว! ระวังตัวด้วยนะ ยูโก!」

ก่อนจะเข้าท้าทายบอสใหญ่ อันดับแรกต้องเก็บกวาดผู้ติดตาม

ตามสัญญาในตารางโทกูซัตสึที่ว่าหลังจากโค่นลูกสมุนแล้วก็ค่อยเข้าต่อสู้กับตัวหลัก และมีจุดประสงค์เพื่อคุ้มครองหน่วยรักษาความปลอดภัยที่รับหน้าที่สนับสนุนสกัลด้วย ยูโกวิ่งเข้าใส่บูลโกเลมที่เปลี่ยนจากรูปแบบวิ่งสี่ขาเป็นสภาพต่อสู้ด้วยการเดินสองขา

ขณะเกร็งกล้ามเนื้อ และจ้องมองไปยังเบื้องหน้าของสัตว์เกราะมารที่คำรามออกมาเพื่อข่มขู่ ยูโกกำหมัดแน่นโดยไม่หวั่นเกรงต่อแรงกดดันนั้น แล้วถ่ายเทพลังเวทเข้าสู่สร้อยข้อมือพร้อมตะโกนออกมา

「แปลงร่าง!!」(เฮนชิน)