(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 102 มันอาจจะเป็นกาชาปองมากกว่าจะเรียกว่ารอคเก็ตก็ได้

มันอาจจะเป็นกาชาปองมากกว่าจะเรียกว่ารอคเก็ตก็ได้

ประกายแสงสีแดงระเบิดออก ยูโกที่สวมบลาสเตอร์พุ่งออกมาจากภายในนั้น

เขาอาศัยแรงวิ่งและแรงกระโดด เปิดฉากโจมตีโดยการชกหมัดที่กำแน่นเข้าใส่บูลโกเลม ทว่าเขาทำหน้าบูดบึ้งภายใต้หมวกเกราะเพราะการตอบสนองที่ส่งมาถึงมือซึ่งมากกว่าที่คิดไว้

「บ้าเอ๊ย! แข็งชะมัดเลยเฮ้ย!」

หินที่แข็งของโกเลม ปกคลุมร่างเนื้อซึ่งเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อขนาดใหญ่เกือบสองเมตร

ด้วยการผสานกันของทั้งสองอย่างนี้พลังป้องกันของบูลโกเลมจึงค่อนข้างสูง ดังนั้นการโจมตีเต็มแรงของยูโกจึงดูเหมือนว่าจะไม่สะทกสะท้านมากนัก

หรืออีกความหมายหนึ่งเขารู้สึกราวกับว่าอีกฝ่ายก็สวมเกราะเหมือนกับตนเองเช่นกัน ในขณะที่ประเมินการเคลื่อนไหวของบูลโกเลมโดยไม่ประมาท สัตว์เกราะมารก็โจมตีเข้าใส่ยูโกในขณะร้องคำราม

「มออออออออ!!」

「ฮึ! ห๊ะ!」

การโจมตีด้วยแฮมเมอร์สวิงโดยการเหวี่ยงมือทั้งสองข้างที่ผสานกันจากบนลงล่าง เป็นการเคลื่อนไหวที่ค่อนข้างจะเป็นการโจมตีแบบเหวี่ยงวงกว้าง

ยูโกหลบการโจมตีของสัตว์เกราะมารได้อย่างไม่ยากเย็นและแทงศอกเข้าที่ท้องทั้งๆอย่างนั้น พร้อมกับอาศัยแรงถีบที่ส่งออกไปด้านหน้าเพื่อทิ้งระยะจากอีกฝ่าย

ดูเหมือนว่าการโจมตีไปยังส่วนที่ไม่มีหินปกคลุมที่อยู่ตามที่ต่างๆจะสร้างความเสียหายได้อย่างแน่นอน……ทว่าเนื่องจากแค่เพียงร่างเนื้อที่มีอยู่ภายใต้สิ่งนั้นก็โดดเด่นในด้านพลังป้องกันเพียงพอแล้ว จึงไม่ได้สร้างความเจ็บปวดอะไร

เมื่อคิดว่าจะต้องเข้าตัดสินกับตัวหัวหน้าที่จะได้เผชิญหน้าหลังจากนี้แล้วละก็ จะมามัวเสียเวลากับเจ้านี่ที่เป็นผู้ติดตามไม่ได้

ไม่มีวิธีที่ทำให้ได้เปรียบในการต่อสู้อะไรเลยหรือ ในขณะที่ยูโกกำลังคิดหาวิธีทำลายการป้องกันอันแข็งแกร่งของบูลโกเลมอยู่นั้น แองเจิลที่กำลังสู้กับสัตว์เกราะมารอีกตัวก็ตะโกนออกมา

「ยูโก! ถึงจะเป็นงานเร่งด่วนก็เถอะแต่ติดตั้งฟังก์ชั่นที่ต้องการให้แล้วนะ! คิดว่าตอนนี้น่าจะเป็นโอกาสแสดงผลลัพธ์สูงสุดออกมาแล้วละ!!」

「อ๋า……!? งั้นเหรอ! ดีละ!」

แผนการเสริมแกร่งบลาสเตอร์ที่คุยกับแองเจิลก่อนหน้านี้เล็กน้อย ยูโกที่นึกถึงเรื่องนั้นได้พยักหน้าอย่างแรงให้กับคำพูดของเธอ

เมื่อเขาใช้มือซ้ายลูบเบาๆที่แขนขวาซึ่งยื่นออกไปในระดับสายตา และรวบรวมพลังเวทไปที่ตรงนั้นก็――

「โอ๊ซ! ดริลอาร์มเสร็จสมบูรณ์!」

ส่วนเกราะตั้งแต่ข้อศอกลงไปหนาขึ้นเป็นเท่าตัว ปลายมือเปลี่ยนเป็นรูปทรงกรวย

ยูโกเปิดใช้งานฟังก์ชั่นใหม่ของบลาสเตอร์ รวบรวมอนุภาคโลหะละเอียดทำให้สิ่งนั้นทำงานเป็นสว่านด้วยการหมุนโดยใช้พลังเวท และชกดริลอาร์มที่ส่งเสียงออกมาเข้าใส่บูลโกเลมทั้งแบบนั้น

「มออ!?」

「เหะเหะ เป็นไงล่ะ? ต่างกันโดยสิ้นเชิงกับก่อนหน้านี้เลยใช่ไหมล่ะ?」

ไม่ว่าจะเป็นเกราะหินที่แข็งแค่ไหน แต่มันก็อ่อนแอต่อเครื่องมือที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อทำลายสิ่งนั้นอยู่ดี

บูลโกเลมถูกชกด้วยเครื่องมือที่ถูกสร้างขึ้นมาสำหรับขุดเจาะที่ชื่อว่าสว่านซึ่งถูกใช้เป็นอาวุธทั้งๆแบบนั้นจนเกราะอันภาคภูมิใจพังทลาย และส่งเสียงครวญครางออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บปวดเพราะเพิ่งถูกทะลวงเข้าไปยังร่างเนื้อของตนเองซึ่งอยู่ภายใต้สิ่งนั้น

ถึงสัตว์เกราะมารจะเหวี่ยงแขนไปมาเพื่อพยายามตอบโต้อะไรสักอย่างแต่ว่า……เดิมทีการโจมตีของมันซึ่งรู้จักแค่เพียงวิธีต่อสู้แบบสมองกล้ามโดยอาศัยพลังป้องกันนั้น มีแต่ช่องโหว่ร้ายแรงอยู่ทุกที่

ยูโกมองการเคลื่อนไหวนั้น หลบหลีกพร้อมกับชกสว่านที่แขนขวาเข้าใส่อย่างแม่นยำ บดขยี้หินของบูลโกเลมอย่างต่อเนื่อง

「มอ! โมะ! มอออออออ!!」

「ดูเหมือนจะโกรธที่ได้รับบาดเจ็บจากเหยื่อที่ถูกล่าแต่ว่านะ……ทางนี้โกรธจนไม่สนใจเรื่องแบบนั้นหรอกนะเฟ้ย! มาช่วงชิงชีวิตตามใจชอบ! จงรับรู้ถึงความเจ็บปวดของฝั่งที่ถูกล่าซะเถอะ!!」

เกราะพังทลาย ร่างเนื้อถูกเจาะ บูลโกเลมที่อยู่ในสภาพถูกไล่ต้อนจนมุมเรื่อยๆสูญเสียความเยือกเย็นไปโดยสมบูรณ์

การถูกกดดันให้เสียเปรียบจากตัวตนที่น่าจะอ่อนแอและขนาดเล็กกว่าตนเองคงจะไปสร้างบาดแผลให้ความภาคภูมิใจในฐานะเพศผู้ แต่ของแบบนั้นหากเทียบกับความโกรธของสกัลที่ถูกช่วงชิงพวกพ้องไปละก็ มันเทียบกันไม่ได้เลย

บูลโกเลมที่เปลี่ยนไปเป็นการโจมตีสะเปะสะปะยิ่งขึ้นด้วยความโกรธ กับยูโกซึ่งต่อสู้อย่างเยือกเย็นโดยเก็บงำความโกรธเอาไว้ภายใน

ความแตกต่างในการเคลื่อนไหวของทั้งคู่นั้นต่างกันชัดเจน และในชั่วพริบตาความได้เปรียบที่ยูโกสร้างขึ้นก็สะสมจนไม่อาจตามทันได้

「มอออออ……! มออออออออ!!」

เกราะที่เคยหุ้มร่างกายของบูลโกเลม ได้พังทลายหลุดลอกออกจนเกือบจะเปลือยเปล่าแล้ว

สัตว์เกราะมารจ้องมองด้วยความรังเกียจต่อสว่านที่ส่งเสียงคำรามและร่างของยูโกที่มีสิ่งนั้นอยู่ที่แขนขวา มันเหวี่ยงหมัดที่กำแน่นลงมาอย่างสุดกำลังใส่เขาพร้อมกับร้องคำรามราวกับจะเป็นการต่อต้านครั้งสุดท้าย

「มอออออออออออ!!」

โจมตีพร้อมกับระเบิดเสียงคำรามจนอากาศสั่นสะเทือน หากโดนโจมตีตรงๆละก็คงจะมีพลังทำลายมากพอจนถึงขนาดบดขยี้กระดูกของมนุษย์ได้เป็นแน่

ทว่า การเหวี่ยงวงกว้างพร้อมกับวิถีที่มองเห็นชัดเจนไม่มีทางที่ยูโกจะต้องลำบากไปรับอยู่แล้ว……เขาหลบการโจมตีอย่างสุดแรงของบูลโกเลมโดยก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว และถ่ายเทพลังเวทเข้าสู่สว่านในแขนขวาทั้งอย่างนั้นแล้วปลดปล่อยการโจมตีไม้ตายออกมาเพื่อยุติการต่อสู้นี้

「จบด้วยไอ้นี่ละ!! ท่าไม้ตายสไตล์ฉัน! เซนโคโคโคเคน!!」(หมัดแดงชาดสว่านทะลวง)

「บุกมอออออ!?」

ในขณะที่เสริมแกร่งพลังแขนด้วยพลังเวทให้มากขึ้น ก็เพิ่มการหมุนของสว่านให้แรงขึ้นด้วย

ยูโกชกหมัดขวาซึ่งหุ้มด้วยประกายสีชาดเข้าที่ท้องของบูลโกเลมทั้งๆอย่างนั้น ส่งพลังเวทปริมาณมหาศาลที่เก็บไว้ตรงนั้นพร้อมสว่านเจาะทะลวงอันทรงพลังเข้าใส่สัตว์เกราะมาร

บูลโกเลมซึ่งถูกการชกอันเจ็บปวดเข้าใส่สถานที่ที่ถูกทำให้เปลือยเปล่าไร้การป้องกัน ซึ่งสูญเสียการป้องกันที่เรียกว่าเกราะหินไปแล้วนั้นเปล่งเสียงกรีดร้องแห่งความตายดังก้องในความมืดยามค่ำคืน

ร่างกายถูกเจาะด้วยสว่าน และเมื่อรู้สึกว่าร่างของสัตว์เกราะมารที่ถูกถ่ายเทพลังเวทปริมาณมากเปล่งแสงออกมาจากปากแผลนั้น ชั่วพริบตาต่อมาก็เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ขึ้น

「ก่อนอื่นก็หนึ่งตัว! ทางฝั่งพวกเมลต์เป็นยังไงบ้าง!?」

ยูโกใช้ประโยชน์จากฟังก์ชั่นใหม่โค่นสัตว์เกราะมารลงได้อย่างไม่ยากเย็นนัก แล้วหันไปมองเหล่าพวกพ้อง

และเมื่อเขาหันไปเพื่อยืนยันความคืบหน้าว่าการต่อสู้ของบูลโกเลมกับกลุ่มผู้หญิงเป็นอย่างไรก็……?