(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 109 หลายวันต่อมา วันเดตกับเมลต์

หลายวันต่อมา วันเดตกับเมลต์

――หลังจากนั้นหลายวันต่อมา  ยูโกได้มาอยู่ที่หน้าประตูหลักของ『สถาบันลูมินัส』

ถึงเขาจะสวมชุดนักเรียนตามปกติแต่มีสีหน้าที่ดูประหม่าผิดกับทุกที

ถึงการชวนเมลต์ตรงๆจะไปได้ดี แต่สถานการณ์ที่ออกไปข้างนอกกันสองคนซึ่งพูดออกไปได้อย่างชัดเจนว่าเป็นการเดตมันรู้สึกกดดันมากกว่าจะเรียกว่ารู้สึกเขินอายนั่นคือสถานการณ์ปัจจุบัน

ไม่ใช่ว่าจะไม่ชอบการเดตกับเมลต์เลยแต่ว่า……สำหรับยูโกที่ไม่เคยมีแฟนมาก่อนนั้นมันอดคิดไม่ได้ว่าแบบนี้มันระดับความยากสูงกว่าการที่นักสู้จากองค์กรชั่วร้ายเพียงคนเดียวเขาปะทะกับเซนไตกลุ่ม5คน+นักรบเพิ่มเติม1คนอีกไม่ใช่หรือ

แรกเริ่มเดิมทีตั้งแต่มาที่โลกนี้ก็ไม่ค่อยได้ออกข้างนอกมากนัก ไม่รู้จักจุดเดตเพื่อจะทำให้เด็กผู้หญิงดีใจเลย

ไม่สิ เรื่องนั้นแม้แต่ในโลกที่อาศัยอยู่ก่อนเกิดใหม่ก็ด้วย ส่วนที่ว่าหลังจากมาเกิดใหม่หรืออะไรทำนองนั้นเรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่สามารถเอามาแก้ตัวได้ ขณะตบมุกกับตัวเองว่ามันเป็นปัญหาที่บุคลิกของตนเองต่างหาก ยูโกขยายขอบเขตจินตนาการที่เกือบจะเข้าใกล้การหลบหนีความจริงให้มากขึ้น

(ถ้าพูดถึงเดตก็หนัง ถ้าพูดถึงหนังก็หนังในช่วงหน้าร้อน……หนังเกี่ยวกับนักสืบสองคนรวมเป็นหนึ่งนี่ผลงานชิ้นเองเลยละน้า……! โดยส่วนตัวแล้วคาเมนไรเดอร์“ขับรถ”ก็ชอบด้วยสิ ผลงานแรกของเรย์วะเองก็สมบูรณ์แบบยอดเยี่ยมสุดๆ……ฝั่งเซนไตการต่อสู้ระหว่างจอมโจรกับตำรวจก็ดุเดือดเข้มข้นจนไม่คิดว่าจะใช้เวลาแค่30นาทีเลยนา……)

เพราะแม้กระทั่งในเวลาแบบนี้ก็เอาแต่คิดเรื่องนิจิอาสะที่ชื่นชอบเลยหาแฟนไม่ได้นั่นแหละ ไม่ต้องบอกอย่างนั้นก็ได้ เพราะเข้าเองก็พอจะรู้ตัวอยู่

อย่างไรก็ตาม การจินตนาการอันสมบูรณ์แบบสำหรับหนีความจริงไม่มีไปมากกว่านี้แล้วในระหว่างที่ยูโกกำลังเฟ้อฝัน ตัวเอกอีกคนที่ออกมาข้างนอกในวันนี้ก็ปรากฏตัวขึ้น

「ขอโทษที่ให้คอย! ขอโทษที่มาช้านะ!」

「อะ อา ไม่หรอก ไม่เป็นไร ฉันเองก็เพิ่งมาเมื่อกี้……」

แม้จะรู้สึกแปลกๆที่ตนเองพูดประโยคที่คล้ายกับคำพูดของตัวเอกในอนิเมะหรือมังงะ แต่นี่เป็นการตอบสนองที่ถูกต้องหรือเปล่านะ ยูโกพูดคุยกับเมลต์ซึ่งมาถึงในสถานที่นัดพบราวกับจะปกปิดความกังวลนั้น

เมลต์หัวเราะคิกคักและพูดกับยูโกที่จ้องมองเธอซึ่งอยู่ในชุดนักเรียนแบบเดียวกับตนเอง

「อะฮะฮะ กะแล้วยูโกมาในชุดนักเรียนสินะ เพราะคิดว่าคงเป็นแบบนั้นฉันเลยมาด้วยชุดนักเรียนเหมือนกันเป็นคำตอบที่ถูกต้องแหละ」

「ระ รู้สึกผิดยังไงไม่รู้แฮะ แต่ชุดดีๆที่มีมันก็มีแค่อันนี้น่ะ……」

ยูโกซึ่งถูกขับไล่ออกจากหอพักในวันแรกที่มาเกิดใหม่ อย่างน้อยก็มีชุดที่ดูเหมือนจะเป็นชุดไปรเวทอยู่หลายชุด

ทว่า จะว่ายังไงดี ถึงชุดนั้นมันจะหรูหราแต่ก็มีดีไซน์ฉูดฉาดเกินไป ไม่ใช่แค่ไม่ตรงกับเซนส์ด้านความสวยงามของยูโก แต่ถ้ามีคนที่ใส่มันเป็นปกติอยู่ก็ไม่อยากจะเป็นเพื่อนด้วยมันเป็นแค่ของสำรอง

สุดท้าย ชุดที่ดีที่สุดก็คือชุดนักเรียนนี้เพราะใส่อยู่เป็นประจำ ด้วยความหมายนั้นสิ่งที่ยูโกพูดจึงไม่ได้โกหก

ทว่า เกี่ยวกับเรื่องที่สวมใส่ชุดซึ่งไม่มีอะไรพิเศษในเดตที่รอคอยมานาน เมลต์จะคิดยังไง เมื่อเขารู้สึกเป็นกังวลแบบนั้นก็――?

「เอาน่าๆ เข้าใจสถานการณ์โดยส่วนใหญ่แล้วละ ถ้างั้น วันนี้ไปซื้อชุดไปรเวทของยูโกกัน! แล้วหลังจากนั้นก็ทานมื้อเที่ยงกับพักผ่อนสบายๆ โอเคไหม?」

「อะ อา โอเค」

「อืมๆ! ตารางเดตของวันนี้ก็มีแค่นี้~แหละ! ถ้างั้นรีบไปกันเลยไหม? ช่วยเป็นคู่ควงให้ด้วยนะ ยูโก!」

「โอะ โอ้!」

แม้จะรู้สึกผิดที่ปล่อยทุกอย่างให้เมลต์จัดการ แต่อย่างน้อยแค่เป็นคู่ควงให้เธอยูโกคิดว่าจะพยายามอย่างเต็มที่จึงพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น

และในเวลาเดียวกัน ยูโกจ้องมองเมลต์ที่ใส่ชุดนักเรียนเหมือนกันและเอ่ยคำขอโทษพร้อมกับเกาแก้ม

「……คือว่า ขอโทษนะ ที่ทำให้ต้องใส่ชุดนักเรียนมาเจอฉันน่ะ คงจะช่วยเอาใจใส่ฉันใช่ไหม?」

「หือ……? อะฮะฮะ ก็นะ! แต่ว่านั่นไงล่ะ ถ้าวันนี้ซื้อชุดที่ถูกใจละก็ครั้งหน้าก็จะได้ใส่ชุดไปรเวทไปข้างนอกด้วยกันใช่ไหมล่ะ? ชุดไปรเวทของฉันตั้งตารอตอนนั้นได้เลย!」

กับคำพูดของเมลต์พร้อมกับรอยยิ้มร่า ยูโกหายใจสะดุดและใจเต้นเล็กน้อย

จากคำพูดของเธอ คงจะตั้งใจออกไปข้างนอกด้วยกันสองคนเป็นประจำหลังจากนี้ด้วยสินะ……ขณะที่คิดเช่นนั้น ยูโกไม่สามารถต้านทานความเขินอายได้อีกต่อไปจึงตั้งสมาธิกับการเดตที่อยู่ตรวหน้า

(กะ ก่อนอื่นวันนี้! วันนี้มีสมาธิแค่กับการทำให้เมลต์สนุกแล้วกัน! นั่นคือเรื่องสำคัญ! โฮรี่วิง!)

……เรื่องที่ว่าไม่สามารถลบนิสัยโอตาคุนิจิอาสะออกจากนิสัยปกติได้นั้นไม่ต้องตบมุกก็ได้ เพราะเจ้าตัวเองก็รู้อยู่แล้ว

ด้วยเหตุนี้ เดตอันราบรื่นที่แม้ทุกอย่างจะเกิดขึ้นโดยบังเอิญก็ได้เปิดม่านขึ้นด้วยประการฉะนี้ ยูโกและเมลต์ได้ออกเดินทางมุ่งหน้าเข้าไปในเมือง