(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 118 อีกด้านหนึ่ง เมลต์กับเยนนั้น…..

อีกด้านหนึ่ง เมลต์กับเยนนั้น…..

「อุตส่าห์ลำบากมาค้างด้วยเนี่ย ขอบคุณจริงๆนะ ถึงจะบอกว่าสถาบันหยุดก็เถอะแต่ทำถึงขนาดนั้นนี่มัน……」

「ไม่ต้องคิดมาก! ไม่ต้องคิดมาก! เพราะเป็นเพื่อนกันมันก็ปกติอยู่แล้วละ! ถ้าฉันอยู่ด้วยก็จะพิสูจน์ข้อแก้ตัวได้ด้วย จะสามารถหักล้างข้อโต้แย้งแบบตรงๆกับตาลุงรอมเมโลนั่นได้ด้วยเนอะ!」

ตกกลางคืน เมลต์นอนราบอยู่ในที่พักของเยนพร้อมพูดคุยกับเธอ พูดขณะทำท่าบริหารกล้ามเนื้ออย่างเหมาะสม

เยนยิ้มเล็กน้อยเพื่อขอบคุณเมลต์ที่ช่วยให้กำลังใจตนเอง จากนั้นก็แสดงสีหน้าอย่างเหงาๆเล็กน้อยและพึมพำออกมา

「เพื่อนเหรอ……ทั้งซังกะทั้งบัซเองก็เป็นเพื่อนแต่ว่า……」

「……คาใจกลับเรื่องที่ทั้งสองคนนั้นพูดเหรอ?」

「สำคัญกว่าเรื่องที่พูด คงเป็นเรื่องของตัวสองคนนั้นเองล่ะมั้งนะ ในสายตาของพวกเมลต์คงจะเห็นว่าฉันถูกพูดเรื่องโหดร้ายใส่แต่ว่า การที่ซังกะกับบัซจะเกลียดฉันมันก็เป็นเรื่องปกติล่ะมั้ง ฉันคิดแบบนั้น……」

「เอ๊ะ……?」

เมลต์เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ กับคำพูดของเธอที่ปกป้องพวกซังกะซึ่งเข้ามาขัดขวางเยนที่ตัดความสัมพันธ์กับพวกตนเองและพยายามเริ่มต้นชีวิตใหม่แบบอ้อมๆ

เยนยิ้มเล็กน้อยอย่างไร้พลังให้เพื่อนที่เป็นเช่นนั้น และพูดถึงพวกเขา

「สองคนนั้นเป็นคนที่คบหากันมานานน่ะ ที่ที่พบกันคือเมืองซึ่งอยู่ไกลจากที่นี่ ออกลักขโมยเพื่อเอาชีวิตรอดแล้วย้ายไปที่อื่นก่อนจะถูกจับได้……เราทำเรื่องแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมาพร้อมทั้งอยู่ด้วยกันมาตลอดหลายปี คนก่อเหตุลักทรัพย์จริงๆคือฉัน และบัซที่มีพรสวรรค์ในการใช้อุปกรณ์เวทจะคอยซัพพอร์ทเรื่องนั้น ในกรณีฉุกเฉินซังกะที่เป็นเลิศด้านกำลังจะออกอาละวาด ถึงจะเป็นคนร้ายแต่ก็เป็นทีมที่ดี」

「……ในฐานะเพื่อนเป็นยังไงเหรอ?」

「……คิดว่าเป็นเพื่อนที่ดีนะ คอยช่วยเหลือกันและกันในยามตกอยู่ในอันตราย มีบางเรื่องที่คิดว่าถ้าไม่ใช่สามคนคงจะแย่ขึ้นมาจริงๆด้วย เพราะข้ามผ่านเรื่องแบบนั้นมาทั้งหมดด้วยกัน……เลยคิดว่าคงเป็นสิ่งที่เหมือนกับมิตรภาพหรือสายสัมพันธ์」

「แต่ถึงอย่างนั้น เยนก็ตัดความสัมพันธ์กับทั้งสองคน เพราะคิดว่าจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?」

「อืม……ตอนที่พบกับมาสเตอร์ ก็ถูกบอกว่าแม้แต่ฉันที่เป็นแบบนี้ก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้ จึงตัดสินใจเริ่มต้นชีวิตใหม่ โดยตัดความสัมพันธ์กับสองคนนั้นรวมถึงบอกกับตัวเองว่าการลักขโมยจบลงเพียงเท่านี้ ฉันตั้งใจจะตัดขาดจากอดีตของตัวเองแต่ว่า……อย่างที่คิดมันคงไม่ง่ายขนาดนั้นละนะ นอกจากนี้――」

「……นอกจากนี้?」

「――สิ่งที่ฉันควรพูดกับทั้งสองคนไม่ใช่การบอกลาแต่มันควรเป็นคำว่าไปด้วยกันเถอะไม่ใช่หรือ ฉันคิดแบบนั้น」

เยนที่หวนนึกถึงตอนบอกลาเหล่าเพื่อนที่ผิด พึมพำออกมาพร้อมแสดงสีหน้ารู้สึกเสียใจภายหลัง

แม้จะเพื่อบอกลาอดีต แต่เธอก็รู้สึกเสียใจภายหลังที่ตัดสินใจเลือกเส้นทางอื่นแค่เพียงตนเองโดยทิ้งพวกเขาซึ่งมีมิตรภาพกันไม่น้อยไว้เบื้องหลัง

ในตอนนั้น หากตนเองไม่ได้บอกลาพวกเขาละก็……คงจะได้มุ่งไปยังอนาคตที่เริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกันสามคนไปแล้ว

ตนเองที่ไม่ทำเช่นนั้น มุ่งไปยังเส้นทางอื่นเพียงคนเดียวการจะถูกเกลียดจากพวกซังกะมันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว……เมลต์พูดกับเธอที่กำลังคิดเช่นนั้น

「ความรู้สึกเป็นกังวลของเยนเข้าใจอยู่นะ ก็เป็นเพื่อนที่แสนสำคัญขนาดนั้นเลยนี่นา ที่ฉันพูดเรื่องแย่ๆโดยไม่รู้อะไรขอโทษนะ」

「ไม่หรอก เมลต์ไม่ผิดหรอก ความประทับใจของซังกะเองมันก็ไม่ดีด้วย……แต่ว่า เพราะเป็นอีกฝ่ายที่มีความสัมพันธ์แบบนั้นนั่นแหละ จึงรู้สึกว่าไม่อยากให้ทั้งสองคนเกี่ยวข้องกับคดีนี้เลย」

「สงสัยอยู่เหรอ? ว่าสองคนนั้นจะเกี่ยวข้องอะไรบางอย่างกับคดีนี้จริงๆ?」

「เอ๊ะ? อะ อืม……ไม่ควรจะพูดเรื่องแบบนี้มากเกินไปสินะ อะฮะฮะ ทั้งที่จนถึงเมื่อกี้ยังพูดว่าเป็นเพื่อนอยู่เลยแท้ๆ ฉันนี่มันไร้หัวใจจริงๆน้า……」

……เมลต์รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยกับการปฏิกิริยาของเยน

ไม่ใช่แค่เพราะได้รับความเกลียดชังจากทั้งสองคน แต่บรรยากาศของเธอราวกับได้รับการยืนยันแล้วว่าพวกเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับคดีนี้ เมลต์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

แต่ทว่า ไม่ได้ไล่ลงลึกเรื่องนั้นจากเยน

อย่างน้อยก็ไม่อยากทำพฤติกรรมที่เหมือนกับการไล่ต้อนเธอในตอนนี้ เพราะคิดว่าเยนคงไม่อยากบอกนั่นแหละจึงเก็บเงียบเอาไว้ เมลต์คิดเช่นนั้น ตอนนี้ไม่เจาะลึกเกี่ยวกับเรื่องที่เก็บซ่อนนั้นจะดีกว่า

「……นี่ เมลต์ ขอถามอะไรหน่อยได้หรือเปล่า?」

「อื๋ม? อะไรเหรอ?」

เยนแสดงสีหน้าเป็นกังวลพร้อมพูดกับเมลต์ที่กำลังคิดเรื่องแบบนั้น

เธอซึ่งแสดงบรรยากาศยึดติดกับอะไรบางอย่าง จ้องมองเมลต์พร้อมถามตรงๆ

「คิดว่าฉันจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้ไหม? ฉันที่มือเคยย้อมไปด้วยเรื่องไม่ดีจนถึงตอนนี้ จะสามารถเดินไปบนเส้นทางที่ถูกต้องได้จริงๆหรือเปล่า……?」