(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 12 ฉันขอเดิมพันด้วยกายและวิญญาณ จะทำงานให้แล้วเสร็จ!

ฉันขอเดิมพันด้วยกายและวิญญาณ จะทำงานให้แล้วเสร็จ!

「แหม อากาศดีแฮะ เหมาะแก่การปิกนิกเลยละนะ อืม」

และแล้วสุดสัปดาห์ก็มาถึง ยูโกมาที่ถนนหลวงมาร์มินต์ซึ่งอยู่ทางตะวันออกจากสถาบัน เพื่อรักษาความปลอดภัยถนนหลวงซึ่งเป็นงานที่รับมาทำร่วมกับเมลต์

ขณะที่อาบแสงอาทิตย์อันเจิดจ้าและรู้สึกถึงความอบอุ่นแสนสบายยูโกที่มองพื้นที่รอบๆ ก็ถอนหายใจเพื่อชื่นชมทัศนียภาพอันงดงามนั้น

ทุ่งหญ้าที่แผ่กว้างงอกงามเขียวชอุ่มที่อยู่ตรงข้ามถนนหลวงซึ่งทำจากหิน ความร่าเริงแห่งฤดูใบไม้ผลิและท้องฟ้าสีครามเองก็ผสมผสานกันอย่างลงตัว ช่วยให้ความรู้สึกสดใสทำให้อยากร้องเพลงฮัมเพลงขึ้นมา

เหล่าผู้คนตามท้องถนนเองก็ยิ้มแย้ม ยูโกที่ได้ออกมานอกสถาบันเป็นครั้งแรกเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ข้างนอกอันสดใสอย่างเต็มที่

(เป็นทิวทัศน์อันงดงามที่หาดูไม่ได้ในสังคมสมัยปัจจุบันเลยแฮะ อย่างกับหลุดเข้ามาในโลกอนิเมะจริงๆเลย)

สำหรับยูโกซึ่งเกิดในญี่ปุ่นสมัยใหม่ที่มีตึกรามบ้านช่องเรียงรายมากมาย ทิวทัศน์อันงดงามเช่นนี้เป็นภาพอันล้ำค่าที่มองเห็นได้แค่ในทีวีหรือในเน็ตเท่านั้น

เนื่องจากตนเองซึ่งเป็นประเภทอินดอร์ไม่ค่อยได้ออกเดินทางไปไหน เดิมทีการจะหาชมทิวทัศน์เช่นเดียวกับแบบนี้ได้ต้องไปหาดูที่ไหนก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ

อย่างน้อยแม้ว่าจะเป็นงาน แต่งานรักษาความปลอดภัยบนท้องถนนไม่ค่อยมีอะไรให้ทำมากนักจึงไม่จำเป็นต้องระแวดระวังตลอด เมื่อหันไปอีกด้านหนึ่งและมองทิวทัศน์ที่แผ่กว้างตรงนั้น เขาก็พูดขึ้น

「โอ้ สุดยอด……! รถไฟไอน้ำกำลังวิ่ง……!」

ยูโกมองเห็นรถจักรสีดำที่วิ่งในขณะที่มีควันสีขาวพวยพุ่งออกมาจากปล่องควัน เขาพึมพัมด้วยดวงตาเปล่งประกายต่อตัวรถสีดำที่จั๊กจี้หัวใจของเด็กผู้ชาย

รถจักรถึงแม้จะเป็นรถจักร แต่ควันที่พวยพุ่งออกมาเป็นสีขาวเงินหมายความว่าไม่ใช่ถ่านหินที่กำลังเผาไหม้ คงจะเดินเครื่องโดยใช้เทคโนโลยีอันเป็นเอกลักษณ์ของโลกนี้ล่ะมั้ง~ ระหว่างที่คิดอะไรหลายๆอย่างด้วยความรู้สึกเช่นนั้น เมลต์ที่เห็นการตอบสนองและหัวเราะอย่างสนุกสนานก็ส่งเสียงทักขึ้นมา

「เรื่องรถจักรวิถีเวทก็จำไม่ได้ด้วยเหรอ? แต่ว่าฉันเองก็ไม่เคยเห็นของจริงเหมือนกันจนกระทั่งได้มาที่นี่ล่ะมั้งน้า……」　

「เป็นงั้นเหรอ? เส้นทางรางรถจักรมันไม่ค่อยเป็นที่แพร่หลายเหรอ?」

「บริเวณนี้อยู่ใกล้กับเมืองหลวงนี่นะ สถาบันการศึกษาลูมินัสเองก็เป็นสถานที่สำคัญเพราะงั้นเลยมีรางรถจักรผ่านน่ะ ฉันมาจากเมืองเล็กๆในชนบทโดยพื้นฐานแล้วจะเดินทางด้วยรถม้าน่ะ」

「เห~……แถวนี้พิเศษเหรอ……」

ยูโกฟังเรื่องที่เมลต์พูดและพยักหน้า ในขณะที่มองดูรถจักรวิ่งเข้าไปในอุโมงค์

เห็นได้ชัดแน่นอนอยู่แล้ว เขาตระหนักได้อีกครั้งว่าตนเองไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกนี้เลย เมลต์ที่มองส่งรถจักรแบบเดียวกับเขาก็พูดออกมาเสียงดัง

「สักวันคงจะได้นั่งรถจักรวิถีเวทแน่นอน ตั้งตารอเลยละ ไม่แน่ว่ายูโกอาจจะเคยนั่งมาแล้วก็ได้ แต่ถ้าสูญเสียความทรงจำก็จะได้สนุกกับความรู้สึกสดใหม่อีกครั้งใช่ไหมล่ะ?」

「อะฮะฮะ นั่นสินะ! พอคิดแบบนั้นแล้วการสูญเสียความทรงจำเองก็ไม่ได้รู้สึกแย่เลยละ! ไงก็เถอะ……ค่อนข้างว่างเลยนะ งานรักษาความปลอดภัยถนนหลวงเนี่ย」

หลังจากรถจักรวิ่งผ่านไป ขณะที่มองดูถนนซึ่งไม่ค่อยมีคนสัญจรผ่านไปมายูโกก็บ่นความรู้สึกจริงๆต่อเมลต์

เพราะได้ยินว่าเป็นการรักษาความปลอดภัยเลยจินตนาการถึงงานปกป้องผู้คนที่สัญจรไปมาจากเหล่าสัตว์ประหลาดที่บุกโจมตี แต่เมื่อพูดถึงสิ่งที่ต้องทำกลับเป็นการลาดตะเวนเป็นระยะและตรวจตราในระยะที่มองเห็น ที่เหลือก็มีแค่งานที่ถ้าถูกถามอะไรสักอย่างจากคนที่สัญจรไปมาก็ตอบคำถามไปเท่านั้น

เอาเถอะ อย่างน้อยก็เป็นนักเรียน คงจะไม่มอบหมายงานสำคัญขนาดนั้นให้กับพวกตนเองที่เป็นเหมือนกับคนทำงานพาร์ทไทม์ระยะสั้นหรอกมั้ง ขณะที่เขายืดตัวตรงและคิดเช่นนั้น  เมลต์ซึ่งชี้ไปที่อุโมงค์ที่รถจักรเพิ่งผ่านเข้าไปเมื่อครู่ก็พูดขึ้น

「ดูเหมือนว่าที่ปลายอุโมงค์นั่นจะมีพวกคนที่รับคำร้องแบบเดียวกับพวกเราทำงานรักษาความปลอดภัยอยู่ด้วยนะ ก็นะ ทางนั้นเองก็น่าจะว่างแบบเดียวกับทางนี้แหละ」

「เอ๋ เป็นอย่างนั้นเหรอ? แต่ว่าเอาเถอะ ก็ดีแล้วนี่นา? เพราะการที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยว่างก็แสดงว่าแถวนี้สงบสุขยังไงล่ะ」

「นั่นก็จริงแหละ! ถึงแม้ว่างานจะยุ่งหรืองานจะน้อย เงินค่าตอบแทนที่ได้รับก็เหมือนเดิมเนอะ! ถ้างั้นหาเงินได้ง่ายๆเพราะสงบสุขดีกว่าเป็นไหนๆ!」

เมลต์ที่พูดเช่นนั้นยิ้มและหัวเราะอย่างสนุกสนาน

นี่คือคำร้องที่พวกตนเองรับเป็นครั้งแรกด้วยสิ การที่จู่ๆก็เข้าไปพัวพันกับปัญหามันจะลำบากเพราะงั้น จึงสรุปได้ว่าการที่ว่างจนไม่มีอะไรทำคงเป็นการดีที่สุด ทั้งสองคนเพลิดเพลินกับการสนทนาอย่างสงบสุขไปสักพักทว่า……ดูเหมือนการสนทนาเช่นนี้โดยพื้นฐานแล้วจะกลายเป็นสิ่งที่เรียกว่าการ“ปักธง”……?

「โอ๊ะ สะ เสียงอะไรน่ะ?」

「อะเร๊ะ? การติดต่อ……? เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า? น่าจะยังไม่ถึงช่วงเวลาติดต่อตามปกตินะ……?」

ยูโกตกใจกับเสียงที่เหมือนกับกระดิ่งซึ่งดังขึ้นอย่างกะทันหันเมื่อค้นหาแหล่งที่มาของเสียง ก็มองเห็นคริสตัลสร้อยข้อมือซึ่งติดตั้งไว้ที่ข้อมือของเมลต์ส่องแสงสีฟ้า

จะว่าไปตอนที่จะไปยังสถานที่รับผิดชอบก็ถูกมอบของแบบนั้นมาให้จากคนระดับสูงโดยบอกว่าไว้สำหรับติดต่อ ขณะที่ยูโกนึกย้อนกลับไปเช่นนั้น เมลต์ซึ่งวางสายสนทนากับทหารรักษาการณ์ที่รออยู่ตรงสถานีใกล้เคียงก็แสดงสีหน้าปั้นยากพร้อมกับพูดขึ้น

「ยูโก เหมือนว่ารถจักรวิถีเวทเมื่อกี้จะยังไปไม่ถึงสถานีเลย แม้แต่การติดต่อก็ไม่มีการตอบกลับ พวกคนอีกฝั่งเองก็ไม่เห็นรถจักรออกไปด้วยเพราะงั้น เลยคุยกันว่าน่าจะมีปัญหาอะไรสักอย่างเกิดขึ้นภายในอุโมงค์ เลยอยากให้เข้าไปตรวจสอบนิดหน่อย」

「รถจักร? เกิดอะไรขึ้นกันนะ? หรือว่าเชื้อเพลิงหมดรึเปล่า?」

「ไม่รู้สิ ก่อนอื่นเข้าไปในอุโมงค์ แล้วลองตรวจสอบดูเถอะ ถ้าเข้าใจสถานการณ์ค่อยติดต่อกับสถานีใหม่ แล้วรับคำแนะนำจากนี่นั่นเถอะ」

「นั่นสินะ เอาเถอะ ไปกันเลยไหม」

ยูโกเห็นด้วยกับความคิดเห็นของเมลต์แล้วเข้าไปในอุโมงค์ตามการแนะนำมุ่งหน้าไปเพื่อยืนยันสถานการณ์ของรถจักรวิถีเวท

แม้ว่าเขาในเวลานี้จะกังวลกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนิดหน่อย แต่คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดนั้นแต่ทว่า――？

———————————————-

ชื่อตอน ฉันขอเดิมพันด้วยกายและวิญญาณ จะทำงานให้แล้วเสร็จ!( 我が全身全霊をかけてお仕事を全うする！ ) มาจาก ฉันขอเดิมพันด้วยกายและวิญญาณจะเปลี่ยนนายให้ได้!(我が全身全霊をかけてお前を変える!) คำพูดของคุณฮิโรมิ คาเมนไรเดอร์เดมอนส์จากซีรีย์คาเมนไรเดอร์รีไวซ์