(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 126 สภาพจิตใจของเพื่อนในทางที่ผิด และความจริง

สภาพจิตใจของเพื่อนในทางที่ผิด และความจริง

「โอะ โอ้ว……! เจ้านี่คือคนร้ายในคดีปล้นทรัพย์! เข้าจับกุมตัวซะ~!!」

แม้จะสับสนกับสถานการณ์กะทันหันแต่รอมเมโลที่ตระหนักถึงงานในฐานะหน่วยรักษาความปลอดภัยได้ก็ออกคำสั่งต่อเหล่าลูกน้องในทันที

ด้วยอุปกรณ์ที่อยู่ในมือของแต่ละคน ทุกคนในหน่วยเริ่มเคลื่อนไหวเพื่อเข้าจับกุมบัซที่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริง ทว่าเขาเดาะลิ้นเล็กน้อยพึมพำด้วยความรำคาญพร้อมกวัดแกว่งดาบที่เป็นอาวุธ

「ตรงนี้แคบเกินไปต่อสู้ดีๆไม่ได้แฮะ ต้องฆ่าให้หมดทุกคนเพราะงั้นขอไปสู้ข้างนอกละ」

「โอ้ววววว!?」

ฟุบ เมื่อบัซเหวี่ยงแขนโดยมีเสียงเช่นนั้น การฟาดฟันสีดำแดงที่ติดตามวิถีนั้นก็พุ่งออกมาจากดาบที่เหวี่ยง

การฟาดฟันพลังเวทที่เปื้อนสีของเลือดซังกะซึ่งถูกแทงได้เข้าทำลายหน้าต่างร้านคาเฟ่ บัซกระโดดออกไปข้างนอกจากตรงนั้นด้วยการเคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว

「ยะ อย่าปล่อยให้หนี! จับกุมตัวมาให้ได้!」

รอมเมโลและเหล่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไล่ตามบัซออกไปข้างนอกร้านพร้อมเสียงฝีเท้าดังกระหึ่ม และเริ่มการต่อสู้อันดุเดือดกับเขาที่รออยู่ข้างนอก

เยนตกตะลึงไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์ได้……แต่เมื่อได้ยินเสียงซังกะคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดก็รู้สึกตัว และพยายามจับตัวแล้วร้องเรียกเขาที่กำลังรับการรักษาจากเมลต์

「ซังกะ ทำใจดีๆไว้! อย่าตายนะ! ซังกะ!」

「ถอยออกมา เยน!! มันเกะกะการรักษาของเมลต์!」

「เฮ้ แข็งใจไว้! เลือดมันไม่ได้ไหลเยอะขนาดนั้น! นายรอดอยู่แล้ว! เพราะงั้นรักษาสติเอาไว้ให้ได้ซะ!」

เมื่อเยนร้องไห้มาสเตอร์ก็รั้งเธอที่เป็นเช่นนั้นไว้ และดึงเธอออกเพื่อไม่ให้เกะกะเมลต์ จากนั้นยูโกก็ตะโกนเรียกซังกะที่ถูกแทงอย่างจริงจัง และเมลต์ก็ดำเนินการรักษาด้วยเวทฟื้นฟูต่อ

ในขณะที่ทั้งสี่คนนั้นกับจินบะซึ่งเหลืออยู่ในสถานที่แห่งนี้ในฐานะตัวแทนหน่วยรักษาความปลอดภัยกำลังเฝ้าดู เมื่อบาดแผลหายไประดับหนึ่งซังกะก็ลืมตาขึ้น

「ซังกะ! โล่งออกไปที……!」

「เพราะจุดที่ถูกแทงคือสีข้าง ดูเหมือนจะไม่ได้บาดเจ็บร้ายแรงขนาดนั้น แต่ว่า สิ่งที่ฉันทำได้เป็นแค่การปฐมพยาบาลเบื้องต้น เพราะงั้นถ้าไม่ได้รับการรักษาอย่างถูกวิธีสักทางจะเป็นอันตรายได้นะ」

「แต่ในสถานการณ์แบบนี้พาออกไปข้างนอกไม่ได้หรอก ต้องทำอะไรสักอย่างกับบัซ……!」

เยนโล่งใจที่เขาได้สติกลับมา แต่เมลต์บอกว่ายังเป็นสถานการณ์ที่ประมาทไม่ได้

จินบะที่ได้ยินคำพูดของเธอมองบัซเคลื่อนที่ไปมารับมือเหล่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้อย่างง่ายดาย คร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

ถึงจะผ่านจุดสูงสุดหนึ่งอย่างมาได้แล้ว แต่สถานการณ์ฉุกเฉินก็ยังคงอยู่

เป็นตัวแทนของทุกคนที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เยนที่ถูกสงสัยมาตลอดในฐานะผู้ต้องสงสัยในคดีได้ถามซังกะที่ได้สติกลับมา

「ซังกะ เกิดอะไรขึ้นน่ะ? ทำไมพวกคุณถึงปล้นทรัพย์ล่ะ……? ไม่พอใจฉันที่ตัดความสัมพันธ์กับพวกเธอ เลยพยายามแก้แค้นเหรอ?」

「ไม่ใช่ ไม่ใช่นะ เยน……! ทั้งฉันหรือแม้แต่บัซ ไม่เคยเกลียดเธอเลย อาจจะไม่เชื่อแต่ว่าพวกเราคอยเป็นกำลังใจให้เธออยู่ แต่ที่บัซคลั่งไปจนกลายเป็นแบบนี้……ขอโทษจริงๆ ช่วยยกโทษให้ด้วย……!」

「คอยเป็นกำลังใจให้เยน? หมายความว่ายังไง?」

「……ดูเหมือนจำเป็นต้องเล่าโดยละเอียดแล้วละนะ คงจะลำบากแต่ช่วยอธิบายเรื่องที่รู้ตามลำดับที」

เพื่อไขปริศนาที่ยังไม่กระจ่างทั้งหมด จินบะจึงร้องขอคำอธิบายจากซังกะ

ซังกะพยักหน้าให้กับคำพูดของเขา จ้องมองเยนพร้อมเริ่มอธิบายเรื่องของพวกตนเองตั้งแต่แยกกับเธอ

「เยน……ตอนที่ได้ยินว่าเธอจะวางมือและเริ่มต้นชีวิตใหม่ทำเอาช็อคเลยละ แต่ว่า ทั้งฉันทั้งบัซตรงไหนสักแห่งในใจก็รู้อยู่แล้วละว่ามันจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ แต่ละวันที่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันสามคนมันมีความสุขมาก แต่ว่า จะใช้ชีวิตโดยก่ออาชญากรรมเรื่อยๆตลอดไปไม่ได้……ตอนที่เธอตัดความสัมพันธ์กับพวกเรา มันคิดขึ้นมาว่าในที่สุดวันนี้ก็มาถึงแล้ว ถึงจะเหงาแต่ก็จะยอมรับการตัดสินใจของเธอและคอยสนับสนุนเธอ ฉันกับบัซตัดสินใจแบบนั้น」

「อะไรกัน……! ฉันเอาแต่คิดว่าถูกทั้งสองคนเกลียด……」

「จะไปเกลียดพวกพ้องที่อยู่ด้วยกันมาตลอดได้ยังไงล่ะ คิดว่าคงไม่เชื่อแต่พวกเราคอยเป็นกำลังใจให้เธอจริงๆ นอกจากนี้ ถ้าเธอเริ่มต้นใหม่ทั้งหมดได้ มันก็มีความหวังว่าแม้แต่พวกเราเองก็สามารถเริ่มต้นใหม่ได้เหมือนกันไม่ใช่หรือ จึงตัดสินใจเฝ้าดู เวลาที่พวกเราจะสลัดอดีตทิ้งเหมือนกับเยนเองก็มาถึงแล้วเหมือนกัน บอกแบบนั้นกับบัซด้วย ทั้งอย่างนั้น ทั้งอย่างนั้น――」

ซังกะทำสีหน้าเจ็บปวดและมองออกไปข้างนอกร้าน

ถึงเขาที่ล้มลงจะมองไม่เห็น แต่ซังกะก็นึกถึงเพื่อนอีกคนที่น่าจะกำลังรับมือกับทุกคนในหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ตรงนั้น เขาพูดต่อด้วยน้ำเสียงอันเจ็บปวดภายในใจที่เจ็บปวดยิ่งกว่าความเจ็บปวดจากการถูกแทง

「――ดาบนั่นทำให้ทุกอย่างบ้าคลั่ง หลังจากที่ได้สิ่งนั้นมาครอง บัซก็บ้าขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็กลายเป็นแบบนั้น……!」

「ดาบทำให้ทุกอย่างบ้าคลั่ง? หรือว่าดาบนั่นคือ“ดาบมาร”เหรอ!? เฮ้ย! บัซไปได้ดาบเล่มนั้นมาจากที่ไหน!?」

「ไม่รู้รายละเอียดหรอก แต่ว่า เจ้านั่นบอกว่าได้รับมา」

「ได้รับมางั้นเรอะ!? ได้รับมาจากใคร!?」

คำพูดของซังกะที่บอกว่าบัซถูกดาบทำให้บ้าคลั่ง จินบะได้เปลี่ยนสีหน้าและถามคำถามเขา

ขณะที่พวกยูโกตกใจกับการเปลี่ยนแปลงนั้น ซังกะได้ตอบคำถามนั้น

「ทั้งชื่อ หรือเป็นคนแบบไหนก็ไม่รู้หรอก แต่บัซบอกว่าเจ้านั่น……เป็นคนสวมฮูดสีดำ」