(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 129 DRAGON×FANG＝BLASTER!

DRAGON×FANG＝BLASTER!

「อะ!? อะไรฟะนั่น!? เหวออออ!?」

บัซที่ได้เห็นการกระทำของยูโกซึ่งเหนือความคาดหมาย กรีดร้องพร้อมเบิกตากว้าง

จู่ๆชายซึ่งมีเปลวเพลิงพวยพุ่งออกมาจากแขนขวาที่เปลี่ยนรูปร่างก็พุ่งเข้ามาหาตนเองด้วยความเร็วสูง จะตกใจเรื่องนั้นมันก็แน่นอนอยู่แล้ว

เขาทำได้เพียงแข็งทื่อกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเกินไป ยูโกอาศัยน้ำหนักตัวทั้งหมดและแรงพวยพุ่งของรอคเก็ต ชกอัดเข้าไปด้วยหมัดที่แทบจะใกล้เคียงกับการพุ่งชน ขณะที่มองเห็นบัซถูกซัดปลิวไปด้านหลังอย่างแรงก็ตะโกนบอกเมลต์

「เมลต์ ตอนนี้แหละ!!」

「โอเค! หลบให้ได้ละ ยูโก!!」

เมลต์ได้ชาร์จพลังเวทในระหว่างที่ยูโกพุ่งเข้าใส่บัซ พอซอร์ด ริงเปล่งแสงก็สร้างดาบพลังเวทขึ้นมาห้าเล่มรวดเดียว

เมื่อเรียงสิ่งนั้นเป็นแนวตรง และชี้ไปทางเป้าหมาย ดาบที่สร้างขึ้นมาด้วยพลังเวทก็แปลงเป็นดาบเล่มเดียวขนาดยักษ์

ในจังหวะนั้นที่บัซตั้งตัวใหม่ได้อีกครั้งเมลต์ก็เหวี่ยงแขน เปิดใช้งานท่าใหญ่โดยอัดดาบพลังเวทขนาดยักษ์เข้าใส่คู่ต่อสู้ และร้องตะโกน

「ทะลวงไปเลย! ซอร์ด สเตรท!!」

「โอ้วววว!? หนะ หน่อยแก……!!」

บัซรับดาบพลังเวทที่พุ่งเข้ามาหาตนเองได้ด้วยดาบมาร เมื่อทุ่มพลังไปที่ขาและแขนก็ต้านไว้อย่างสุดกำลัง อดทนต่อพลังทำลายของท่าเมลต์ที่พยายามผลักตนเองไป

แม้จะค่อยๆถอยไปข้างหลัง แต่ถึงอย่างนั้นก็ทุ่มเทพลังทั้งหมดที่มีและปลดปล่อยความสามารถของดาบมาร เขาปัดดาบพลังเวทที่รับไว้ลอยขึ้นไปบนฟ้าขณะกรีดร้องราวกับบ้าคลั่ง

「คึ คึ……โอ้วววววววววว!!」

สายฟ้าสีแดงดำพวยพุ่ง สิ่งนั้นคือรูปร่างของกระแสพลังเวทที่ดาบมารปลดปล่อยออกมา

ราวกับตอบรับต่ออารมณ์ที่พุ่งพล่านของตนเองสิ่งนั้นที่ปลดปล่อยออกมาได้เข้าปกคลุมร่างกายนั้น บัซที่รวบรวมพลังทั้งหมดใส่ในการโจมตีแบบยกขึ้นประสบความสำเร็จในการปัดดาบพลังเวทกระเด็นไปในวินาทีสุดท้ายก่อนจะถึงขีดจำกัด

「ฮึก โอะ! ผมน่ะ ผมน่ะนะ!! จะอยู่ด้วยกันกับเยนตลอดไป…….!!」

ถึงบัซจะประสบความสำเร็จในการเอาชนะท่าใหญ่ของคู่ต่อสู้ได้ แต่หลังทุ่มเททั้งพลังกายและพลังใจในการป้องกันนั้นร่างกายจึงใกล้จะถึงขีดจำกัดแล้ว

ขณะที่สติกำลังถูกกัดกินด้วยคำสาปของดาบมาร ขณะที่ตะโกนถ้อยคำแห่งความผูกพันที่มีต่อเยนซึ่งคอยผลักดันตนเอง เมื่อเห็นศัตรูยืนอยู่เบื้องหน้าตนเองและคาเฟ่ที่อยู่อีกด้านนั้น เขาก็ตะโกนออกมาด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี

「ถ้าไม่มีร้านแบบนี้! ไม่มีพวกแกอยู่ละก็! เยนจะอยู่เคียงข้างผมตลอดไป! หายไปซะ! หายไปซะ! หายไปซะะะะะะ!!」

บัซรวบรวมพลังเวทสีเลือดที่พวยพุ่งเข้าสู่ดาบมารเพื่อสร้างการโจมตีฟาดฟันขนาดยักษ์

ทั้งศัตรูที่มาขัดขวางตนเอง ทั้งสถานที่น่ารังเกียจที่ช่วงชิงเยนไปจากตนเอง หากสะบัดดาบนี้ละก็ทุกอย่างจะถูกทำลาย

ความเกลียดชังและเจตนาฆ่าได้ถูกเพิ่มพูนขึ้นด้วยคำสาป เขาพยายามจะปลดปล่อยพลังเวทที่ใส่ไว้ในดาบในขณะที่มีเลือดไหลออกจากตาแต่ทว่า――

「……ไม่ปล่อยให้ทำหรอก บอกไปแล้วใช่ไหมล่ะ? ว่าจะหยุดนายให้ได้น่ะ……!!」

「!?!?!?」

　――ในสายตาของบัซ มีภาพของยูโกที่หุ้มแสงสีชาดอยู่ตรงแขนขวา

แขนรูปร่างรอคเก็ตที่สร้างขึ้นในตอนที่พุ่งเข้ามาชกตนเองก่อนหน้านี้กลับสู่สภาพเดิมแล้ว เขาตั้งท่าที่คล้ายกับที่เคยแสดงให้ดูตอนนั้นมาก

ขณะกางขาไปข้างหน้าและหลังราวกับวอร์มร่างกายโดยยืดเอ็นร้อยหวาย เขาชักแขนขวาพร้อมกำหมัดแน่น และบิดลำตัวเล็กน้อย

ยูโกอิมเมจว่ารวบรวมพลังเวทไว้ที่มือขวาในสภาพนั้น เป็นท่าทางที่น่าจะเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง

กลยุทธ์ที่ใช้ได้ผลกับบัซซึ่งเมลต์กล่าวถึงก่อนหน้านี้มีสองอย่าง

หนึ่งคือฮิต&อเวย์กลยุทธ์ตีแล้วทิ้งระยะห่างออกมา และอีกหนึ่งคือ……โจมตีจากระยะไกล

ยูโกนั้นไม่มีการโจมตีระยะไกลที่เปิดใช้งานได้ง่ายเหมือนอย่างเมลต์ ทว่า วิธีโจมตีเช่นนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีอยู่เลย

มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น……วิธีโจมตีระยะไกลที่ยูโกสามารถใช้ได้

ถึงจะเป็นท่าที่ใช้จริงได้ไม่ค่อยดีนัก เพราะการใช้งานจำเป็นต้องใช้เวลาชาร์จพอสมควรทว่า……พลังทำลายนั้น มันมีพลังมากพอถึงขนาดน็อคเอาท์คู่ต่อสู้ที่ภาคภูมิใจในการป้องการได้ในทีเดียว

นั่นคือท่าที่เขาใช้ตอนสวมบลาสเตอร์เข้าต่อสู้ครั้งแรก ท่าง่ายๆที่รวบรวมพลังเวทซึ่งถูกควบแน่นไว้ที่หมัด แล้วยิงสิ่งนั้นออกไป

อย่างไรก็ตาม ในครั้งนี้ได้มีการเพิ่มฟังชั่นก์ในการแปลงพลังเวทนั้นให้เป็นธาตุไฟเข้าไปด้วย

ต้องขอบคุณคริสตัลพลังเวทที่ได้รับมาจากสหายร่วมรบในการต่อสู้ก่อนหน้านี้บลาสเตอร์จึงถูกเสริมแกร่งยิ่งขึ้น อิมเมจซึ่งเป็นแหล่งพลังของยูโกจึงชัดเจนยิ่งขึ้นไปอีกจนเปลี่ยนมันให้กลายเป็นสิ่งที่ใกล้เคียงกับท่าไม้ตายซึ่งอยู่ในหัวของตนเอง

「……สกัล ตอนนี้จะขอยืมพลังของนายหน่อยละนะ!!」

ยูโกโจมตีออกไปขณะเอ่ยคำพูดถึงสหายร่วมรบที่ช่วยมอบพลังใหม่ให้ตนเอง

ดึงแขนซ้ายที่อยู่เบื้องหน้ากลับเข้ามา และผลักแขนขวาที่ดึงเข้ามาไปหาบัซพร้อมก้าวไปข้างหน้าอย่างมั่นคง

ยูโกปล่อยหมัดขวาออกไปข้างหน้าด้วยความรู้สึกที่เหมือนกับแขนทั้งสองข้างเชื่อมต่อกันด้วยรอก ราวกับการปล่อยหมัดคาราเต้ และร้องตะโกนพร้อมปลดปล่อยพลังเวทที่รวบรวมไว้ตรงนั้นเป็นลูกกระสุนปืนใหญ่“เพลิง”ขนาดยักษ์

「ท่าไม้ตาย! ดราก้อนแฟรง บลาสเตอร์รรรรร!!」

「หน่ะ!? ว๊ากกกก!?」

เปลวเพลิงที่ยิงออกจากแขนขวายูโก กลายเป็นร่างมังกรและเข้าโจมตีเป้าหมาย

บัซปลดปล่อยพลังเวทที่กักเก็บไว้ในดาบมารโดยไม่ลังเลและพยายามต้านทานไว้ ทว่าพลังเวทสีแดงดำได้ถูกมังกรกลืนกิน และถูกลบหายไปในพริบตา

เกิดระเบิดหลังการโจมตีโดยตรง ดาบมารได้ปลิวกระเด็นหลุดจากมือของบัซซึ่งรับการพุ่งชนของมังกรเพลิงเข้าไป

หลังจากบัซกลิ้งไปกับพื้นก็คร่ำครวญออกมาพร้อมพยายามเอื้อมมือไปหาดาบมารอีกครั้ง ทว่ายูโกได้จับมือเขาไว้เพื่อหยุดสิ่งนั้น

「มันจบแล้ว หยุดเถอะ อย่าทำให้เพื่อนที่เป็นห่วงนายเสียใจไปมากกว่านี้เลยนะ」

「อุ อูย อุ……อึก」

ถึงตรงนั้นความเสียหายคงจะถึงขีดจำกัด หรือไม่ก็ผลกระทบย้อนกลับจากการใช้ดาบมารอย่างต่อเนื่องกระมัง บัซจึงฟุบหน้าลงและหมดสติไป

ขณะที่ยูโกรับรู้ได้ถึงจุดจบการต่อสู้และปลดเปลื้องบลาสเตอร์ออก จินบะที่ออกมาจากร้านและเห็นชัยชนะของเขาจึงพูดกับรอมเมโล

「คุณรอมเมโล! รีบขอทีมกู้ภัยและสนับสนุนด้วยครับ! หน่วยรับมือดาบมารด้วยครับ!」

「ขะ เข้าใจแล้ว! นะ นั่นสินะ……」

รอมเมโลที่ตามสถานการณ์ไม่ทัน แม้จะตกตะลึงเล็กน้อยแต่ก็ทำตามคำพูดของจินบะและเริ่มร้องขอทีมสนับสนุน

จินบะที่ยืนยันว่าเขาเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว จึงเข้าไปพูดคุยกับยูโกผู้จบการต่อสู้ลง

「ยูโก ทำได้ดีมากเลยละ ปราบผู้ใช้ดาบมารลงได้ เป็นผลงานครั้งใหญ่เลยนะ!」

「……พอได้ต่อสู้ก็เข้าใจเลยละ เจ้านี่เป็นอาวุธที่อันตรายจริงๆ ถ้าบัซรู้วิธีใช้ดาบหรือถูกดาบมารกลืนกินไปมากกว่านี้ จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้」

「อา นั่นสินะ……แต่วางใจเถอะ ทีมเก็บกู้ที่คุณรอมเมโลเรียกมาจะทำอะไรสักอย่างกับดาบมารเล่มนี้เอง ทางบัซเองก็ไม่ได้ถูกกัดกร่อนไปโดยสมบูรณ์เพราะงั้นถึงอาจจะต้องใช้เวลาพอสมควรแต่สามารถฟื้นตัวได้อยู่ละ ก็นะ แต่คงต้องชดใช้ความผิดด้วยละนะ」

「นั่นสินะ เท่านั้นคดีก็คลี่คลายได้อย่างปลอดภัยแล้วล่ะมั้ง……」

ยูโกที่ได้รับประสบการณ์ถึงความน่ากลัวของดาบมารโดยตรง ดูเหมือนจะยังไม่สามารถคลายความกังวลได้

แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็พยักหน้ารับให้กับคำพูดของจินบะ และหายใจเฮือกใหญ่พร้อมบอกกับตนเองว่าคดีได้คลี่คลายแล้ว

「เรื่องหลังจากนี้ขอฝากหน่วยรักษาความปลอดภัยจัดการด้วยครับ ผมเหนื่อย……แล้วละ……!!」

ขณะโล่งใจที่คดีร้ายแรงซึ่งได้เผชิญหน้าโดยไม่คาดคิดได้รับการแก้ไข ยูโกนั่งลงบนสถานที่นั้นและมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

ขณะจ้องมองซังกะและบัซที่ถูกทีมกู้ภัยพาตัวออกจากที่เกิดเหตุ และเยนที่คอยมองส่งทั้งสองคนอย่างเป็นห่วง ก็อธิษฐานต่อพระเจ้าว่าได้โปรดขอให้มีแสงสว่างในอนาคตของทั้งสามคนด้วยเถิด

———————————————-

-สไตรค์เวนโตะ!!