(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 16 ไคจินตัวแรกสุดมักจะถูกกำหนดให้เป็นมนุษย์แมงมุมเสมอ

ไคจินตัวแรกสุดมักจะถูกกำหนดให้เป็นมนุษย์แมงมุมเสมอ

「ว่าแล้วเชียวยูโกใจดีสินะ คอยให้กำลังใจมินะจังด้วยน่ะ」

「เอ๊ะ? แค่นั้นก็ปกติใช่ไหมล่ะ? เมลต์เองก็ทำแบบนั้นเหมือนกันไม่ใช่รึไง」

「เรื่องนั้นมันใช่อยู่หรอกแต่ว่านะ……กับฟี่คุงเองก็คงจะใจดีแบบนั้นด้วย ฉันคิดอย่างนั้นน่ะ」

พวกยูโกที่ไล่ตามร่องรอยของสัตว์เกราะมารผ่านอุโมงค์พบเข้ากับรูด้านข้างที่ถูกซ่อนเอาไว้อย่างแนบเนียนจึงรีบมุ่งหน้าเข้าไปในนั้น

ขณะไล่ตามมาร์กอสซึ่งเคลื่อนที่เป็นกองหน้า เมลต์ได้บอกความรู้สึกหลังจากได้เห็นการกระทำของเขาจนถึงตอนนี้ซึ่งคอยเอาใจใส่รอบข้างอยู่เสมอ และคิดพร้อมเอียงคอสงสัย

(ทำไมทั้งที่ใจดีขนาดนี้แท้ๆแต่กลับถูกเรียกว่าสวะต่ำช้าสุดชั่วร้ายล่ะ? ถึงจะบอกว่าบุคลิกเปลี่ยนไปเพราะสูญเสียความทรงจำก็เถอะแต่มันจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบนั้นเลยเหรอ……?)

ไม่โกรธแม้ตนเองจะถูกล้อเลียน ปฏิบัติต่อน้องชายและเด็กๆอย่างอ่อนโยน เป็นคนที่พยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อผู้อื่น นั่นคือความประทับใจที่เมลต์ซึ่งเห็นยูโกมาจนถึงตอนนี้มีต่อเขา

เมื่อมองเขาจนถึงตอนนี้ ก็นึกไม่ออกเลยว่าจะเป็นคนที่ถูกเรียกว่าสวะต่ำช้าสุดชั่วร้าย บุคลิกน่าจะถูกจัดอยู่ในประเภทคนดีด้วยซ้ำ

เขาที่เป็นแบบนั้นทำไมถึงถูกรับรู้ว่าเป็นสวะจากผู้คนรอบข้างกันล่ะ?

ถ้าจากมุมมองของเมลต์ซึ่งไม่รู้จักยูโกก่อนหน้านั้น การจะสงสัยว่าทำไมเขาถึงถูกเรียกว่าคนที่ถูกเกลียดที่สุดในสถาบันลูมินัสคงเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

แม้ว่าจะมีผลกระทบจากการสูญเสียความทรงจำแต่เมลต์ก็ไม่ได้คิดว่าบุคลิกจะเปลี่ยนไปถึงขนาดนั้น จึงได้ข้อสรุปเช่นนั้นด้วยความคิดที่เชื่อใจคนแบบง่ายๆ

(กะแล้วข่าวลือของผู้คนมักจะไม่ค่อยมีมูลความจริงนี่นะ~ ดูเหมือนยูโกจะมาจากตระกูลอันทรงเกียรติด้วยสิ คงจะหาเรื่องกันเฉยๆละนะ~)

ยูโกก่อนสูญเสียความทรงจำคงจะนิสัยเสียแต่ เรื่องนั้นเองก็น่าจะไม่ได้เลวร้ายถึงขนาดนั้น

เป็นผลลัพธ์จากการทำผิดพลาดของเขาซึ่งถูกพูดเกินจริงเพราะมีศัตรูมากมายจากจุดยืนที่เรียกว่าบุตรชายคนโตแห่งตระกูลอันทรงเกียรติ คงจะถูกกล่าวหาแม้แต่เรื่องที่ไม่ได้ทำไม่ผิดแน่

ฟี่ซึ่งเป็นครอบครัวชื่นชอบยูโกถึงขนาดนั้น เขาจากมุมมองของน้องชายน่าจะเป็นพี่ชายผู้น่านับถือ

ถ้าอย่างนั้นอย่างที่คิด ยูโกน่าจะไม่ใช่สวะตามที่ผู้คนรอบข้างบอกขณะที่เมลต์คิดเช่นนั้น เขาซึ่งกำลังเดินอยู่ข้างหน้าก็ออกคำสั่งให้หยุดโดยการยกกำปั้นขึ้น

「เมลต์ ดูเหมือนว่าจะมาถึงแล้วนะ รังของสัตว์เกราะมารน่ะ……!」

เบื้องหน้ายูโกที่พูดเช่นนั้นคือพื้นที่โล่งกว้าง

ยูโกสัมผัสได้ว่าสัตว์เกราะมารเคยอยู่ตรงนั้นสักพักจากกลิ่นสาปสัตว์เล็กน้อย เมื่อมองดูสภาพรอบๆให้ดีๆก็สังเกตเห็นผู้คนที่ถูกพันด้วยใยอยู่ในจุดที่ห่างออกไปเล็กน้อย

「เจอแล้ว! คนพวกนั้นคือพวกผู้โดยสารที่ถูกลักพาตัวมาสินะ!?」

「อา ดูเหมือนว่าจะยังไม่ได้กินใครเลยละนะ」

เหล่าคนที่ถูกพันด้วยใยทั้งตัวอย่างอีนุงตุงนังในรังแมงมุม ได้รับบาดเจ็บแต่ดูเหมือนจะไม่มีผู้ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสอยู่เลยสักคน

เพราะไม่มีกลิ่นเลือดอยู่เลยยูโกที่ตัดสินว่าสัตว์เกราะมารยังไม่ได้ยุ่งกับพวกเขาจึงโล่งใจเล็กน้อย และหลังจากที่ยืนยันความปลอดภัยแล้วก็บอกตนเอง ไม่ให้ลดความระวังลง

「สัตว์เกราะมารล่ะ? อยู่ที่ไหน?」

「……ก่อนอื่นก็หนึ่งตัว อยู่ตรงนั้นละนะ คงเป็นยามเฝ้าล่ะมั้ง?」

ยูโกสังเกตการณ์อย่างระมัดระวังภายในรังด้วยสายตาที่คุ้นชินกับความมืดและมองเห็นร่างประหลาดลางๆอยู่ภายในนั้น

สัตว์ประหลาดตัวนั้นมีรูปร่างน่าเกลียดที่ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้ง่ายๆ

คล้ายกับมนุษย์แต่แตกต่างออกไป ใบหน้าน่าเกลียดอันเป็นลักษณะเฉพาะจมูกเบี้ยว

ดวงตาสีแดงเรียงรายบนหน้าผากกว้าง เขี้ยวแมลงอันแหลมคมส่องประกายภายในปาก

แม้ว่าครึ่งล่างนั้นจะเป็นก็อบลิน แต่เมื่อเทียบกับขนาดประมาณเด็กมนุษย์แล้วมีขนาดใหญ่กว่า

ในทางกลับกันครึ่งบนมีองค์ประกอบของแมงมุมอย่างเด่นชัด แขนทั้งสองข้างอันเป็นเอกลักษณ์มีกรงเล็บอันแหลมคมและขาทั้งสี่ข้างที่งอกออกจากกลางหลังช่วยเน้นย้ำถึงความผิดแปลกของสัตว์ประหลาด

「ไม่ใช่ไคจินมนุษย์แมงมุม แต่เป็นก็อบลินแมงมุมล่ะมั้ง……ขนลุกชะมัดยาด」

สีเหลืองและสีดำ ถึงจะมีลายเหมือนกับเสือแต่รูปลักษณ์นั้น ไม่ได้ให้ความรู้สึกกล้าหาญและความดุดันเลย

เป็นแค่สัตว์ประหลาดที่ให้ความรู้สึกน่าขนลุก หวาดกลัว น่าขยะแขยง……รูปลักษณ์ของสัตว์เกราะมารเป็นแบบนั้น

เมลต์เองก็ดูตกใจที่ได้เห็นรูปลักษณ์ของสัตว์เกราะมารจริงๆแต่ดูเหมือนจะไม่ได้หวาดกลัวเลย

ก็ตกใจกับรูปลักษณ์ของสัตว์ประหลาดที่ปรากฏตัวขึ้นมากะทันหันอยู่ แต่เมื่อคิดถึงการไม่ได้เผยช่องว่างให้เห็นแล้ว การได้พบกับศัตรูแบบนี้อาจจะดีก็ได้

ปัญหาคือสัตว์เกราะมารที่เหลืออยู่ที่ไหน

เมื่อพิจารณาจากรอยเท้าภายในรัง จำนวนศัตรูน่าจะมากกว่าห้าแต่ไม่ถึงสิบตัว

อย่างน้อยที่สุดสัตว์เกราะมารสี่ตัวที่เหลือก็น่าจะอยู่ที่ไหนสักแห่ง ยูโกเฝ้าสังเกตุการณ์อย่างนะมัดระวังในขณะที่คิดเช่นนั้น

「ยูโก เห็นอารัคโร่ตัวอื่นไหม?」

「ไม่ล่ะ เห็นแค่เจ้านั่นตัวเดียว……หือ? อารัคโร่ อะไรล่ะนั่น?」

「ชื่อของสัตว์เกราะมารตัวนั้นน่ะ มาจากอารัคเน่ที่เป็นสัตว์อสูรแมงมุมทั่วไปกับกรงเล็บ(คุโร่)ที่เป็นอาวุธที่ดีที่สุดของเจ้านั่น」

เขาประหลาดใจกับชื่อของสัตว์เกราะมารที่จู่ๆก็ปรากฏขึ้นมา จริงอยู่ที่เป็นการรวมชื่อของสัตว์ประหลาดทั้งหมดเข้าด้วยกันยูโกซึ่งคิดขึ้นมาว่ามันแปลกก็พยักหน้าเห็นด้วย

น่าจะเป็นชื่อที่เหมาะสมกว่าไคจินแมงมุม เดิมที่เจ้านั่นก็ไม่ใช่มนุษย์แต่เป็นก็อบลินเพราะงั้นการตั้งชื่อว่าไคจินจึงดูแปลกๆยูโกยิ้มอย่างขมขื่นเช่นนั้น ในระหว่างที่กำลังจัดเรียงข้อมูลชื่อของสัตว์เกราะมารก็อบลินกับโอคุโมะในหัว ตรงหน้าเขาก็เกิดเรื่องเหลือเชื่อขึ้น

—–‐———–‐—————————–

-ไคจิน 怪人 มีคำว่าจิน人 ที่แปลว่ามนุษย์เลยตั้งชื่อไคจินกับก็อบลินแล้วดูแปลกๆ จริงๆถ้าแปลว่ามนุษย์ประหลาดน่าจะเข้าใจมุกนี้ได้แต่คนแปลชอบคำว่า ไคจิน มากกว่าฮ่า

-ชื่อตอนไคจินตัวแรกสุดมักจะถูกกำหนดให้เป็นมนุษย์แมงมุมเสมอ=เพราะศัตรูตัวแรกสุดในซีรีย์คาเมนไรเดอร์ส่วนใหญ่มักจะเป็นไคจินที่มีลักษณ์เด่นของแมงมุม