(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 2 พูดตรงๆเลย นี่ไม่เกลียดกันเกินไปหน่อยเหรอ

พูดตรงๆเลย นี่ไม่เกลียดกันเกินไปหน่อยเหรอ?

「ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ละเนี่ย~……? นี่ฉันทำเรื่องไม่ดีลงไปงั้นเหรอ……?」

ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้นยูโกหรือยูโกในโลกนี้ได้ห่อตัวอยู่ในถุงนอนราวกับหนอนไหม และจ้องมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาวพลางลอบถอนหายใจ

ที่นี่คือสถาบันการศึกษาลูมินัส สถาบันการศึกษาที่เหล่าคนหนุ่มสาวซึ่งใฝ่ฝันจะกลายเป็นอัศวินวิถีเวทมารวมตัวกัน

เป็นสถานบันรวมที่มีทั้งระดับต้น ระดับกลาง ระดับสูง ไม่ใช่แค่อาคารเรียนแต่ละหลัง แต่ยังพรั่งพร้อมไปด้วยอุปกรณ์สำหรับการเรียนรู้และหอพักที่เหล่านักเรียนอาศัย เป็นสถาบันอันทรงเกียรติในหมู่ทรงเกียรติ……ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น

ในขณะที่คิดย้อนกลับไปถึงข้อมูลที่ได้ฟังจากฟี่ และสาปแช่งสภาพของตนเองที่ได้นอนกลางแจ้งในซอกมุมของสถาบันอันกว้างใหญ่แห่งนี้ ยูโกก็ส่งเสียงคร่ำครวญด้วยความห่อเหี่ยว

「แปลกจังน้า……? ฉันน่าจะช่วยคนเอาไว้น้า……? ทำไมถึงได้พบเจอกับสภาพแบบนี้ล่ะ?」

ถึงเรื่องบังเอิญที่ได้เกิดใหม่(?)เป็นคนที่มีชื่อเดียวกันในต่างโลกมันจะดีแต่ดูเหมือนยูโกคนนี้เป็นบุคคลที่ค่อนข้างเอาเรื่องอยู่

แบบนั้นมันเหมือนกับตัวร้ายในมังงะหรืออนิเมเป็นผู้ชายที่ถูกตัวละครหลักซัดจนน่วมและถูกช่วงชิงนางเอกไปเพราะงั้นจะว่ามีนิสัยชั่วร้ายก็คงไม่ผิด แต่ว่าในกรณีของยูโกมันยิ่งกว่านั้น

ก่อนหน้านี้ ตอนที่ย้ายออกจากหอพักนักเรียนอันหรูหราที่เคยอาศัยจนถึงตอนนี้ก็ถูกเพื่อนนักเรียนที่อยู่ในหอพักเดียวกันเยาะเย้ยพร้อมกับขว้างปาสิ่งของใส่หลายครั้ง

แม้กระทั่งตอนที่มาถึงสถานที่แห่งนี้ที่ไม่เป็นที่นิยมเองก็ถูกกลั่นแกล้งจากนักเรียนในหอพักคนอื่นๆอย่างต่อเนื่อง ในหมู่คนเหล่านั้นมีคนที่พูดจาดูถูกกันตรงๆด้วย

ทุกครั้งที่มีคนพูดว่า「กรรมตามสนองแล้วสินะ」「ดูดีเลยนี่หว่า ยูโก」「ตายคาสนามไปทั้งๆแบบนั้นซะเถอะ!」ยูโกจะคิดขึ้นว่า

นี่นายไปทำเรื่องโหดร้ายแบบไหนถึงโดนเกลียดขนาดนี้กันละเนี่ย……

ก็นะ ก็พอจะเดาได้ ส่วนใหญ่ ยูโกคงจะใช้พลังของดาบสมบัติกาลันดีลกับชื่อของตระกูลอันทรงเกียรติที่ชื่อว่าตระกูลเคลย์ทำตามใจชอบมาตั้งแต่ตอนเข้าเรียนชั้นประถมและหาเรื่องผู้คนรอบๆมาตลอดเกือบ10ปีลล่ะมั้ง

นั่นคือผลลัพธ์จากการพ่ายแพ้อันน่าสมเพชในการประลองทันทีที่เข้าเรียนระดับมัธยมปลายและผลกระทบจากการประกาศตัดออกจากตระกูล ก็คงเป็นประมาณนี้ล่ะมั้งนะ~……ยูโกค้นพบคำตอบอันสมบูรณ์แบบเช่นนั้น คร่ำครวญจนแทบจะร้องไห้ขณะที่มองท้องฟ้ายามค่ำคืน

「หิวแล้วนะ~! โอ้พระเจ้า~! ใครก็ได้ช่วยทีเถอะ~!」

ผลลัพธ์จากการเสี่ยงชีวิตช่วยเหลือผู้คนนอกจากจะถูกกล่าวหาว่ากระทำความผิดที่ไม่มีอยู่ในความทรงจำซ้ำยังถูกปล่อยทิ้งให้อยู่ภายใต้ท้องฟ้าอันหนาวเย็นอีก ยูโกคร่ำครวญถึงชะตากรรมที่โหดร้ายเกินไปของตนเอง

ถึงจะไม่รู้ว่าใครแต่ถ้ามีสิ่งที่เรียกว่าเทพเจ้าที่ทำให้ตนเองต้องพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ละก็จะต้องมีนิสัยชั่วร้ายเป็นแน่ เขามั่นใจเช่นนั้นในขณะที่เกิดเสียงราวกับมีแมลงอยู่กระเพาะที่ว่างเปล่า ก็เกิดเสียงแซ่กๆขึ้นพร้อมกับร่างเล็กๆเข้ามาใกล้

「ในที่สุดก็เจอตัวสักที พี่ มาอยู่ในที่แบบนี้เองสินะ」

「อ๊ะ นาย……ฟี่สินะ?」

「อื้ม! คือว่าพี่ ผมเอาของกินมาจากห้อง อาจจะไม่ถูกปากแต่ถ้าไม่รังเกียจละก็กินสิ 」

「เอ๊ะ จริงดิ!? ขอบคุณนะ!!」

ฟี่ที่ค้นของในกระเป๋าแล้วหยิบขนมปังที่ห่อด้วยถุงออกมาและยื่นสิ่งนั้นให้ยูโก

ยูโกที่ซาบซึ้งกับพรจากน้องชายผู้แสนอ่อนโยนราวกับทูตสวรรค์บวกกับหน้าตาที่ดูน่ารัก ออกจากสภาพหนอนไหมเริ่มกินขนมปังที่ถูกยื่นมาให้ในทั้งๆที่ท้องว่าง

「อร่อย! อร่อย! อา~ พลังกลับคืนมาแล้ว~……!」

「มูมมามขนาดนั้น หิวมากเลยสินะ ขอโทษนะพี่ ทั้งที่ถ้าผมมาเจอพี่เร็วกว่านี้ก็น่าจะไม่รู้สึกแย่แล้วแท้ๆ……」

「พูดอะไรน่ะ  แค่อุตส่าห์ลำบากเอาอาหารมาส่งให้แบบนี้ก็เกินพอแล้ว ขอบคุณจริงๆนะฟี่」

「พี่……!」

ท่ามกลางสภาพที่มีแต่คนเกลียดตนเอง ยูโกซาบซึ้งในความใจดีของฟี่ซึ่งเป็นเพียงคนเดียวที่ห่วงใยตนเอง และเมื่อยูโกแสดงความขอบคุณจากใจต่อเขา ฟี่เองก็มองกลับมาทางนี้และยิ้มอย่างมีความสุขเช่นกัน

หลังจากนั้นฟี่ที่ก้มหน้าลงก็พูดกับยูโกด้วยเสียงแผ่วเบา

「พี่ ความทรงจำยังไม่กลับมาสิ? ขับไล่พี่ที่มีสภาพแบบนั้นออกจากตระกูลเนี่ย คุณพ่อใจร้าย……!」

「อื~ม ก็นะ พ่อเองก็อาจจะมีสถานการณ์ของพ่อก็ได้นะ ฉันเองก็ดูเหมือนจะทำเกินไปด้วยสิ ช่วยไม่ได้ละนะ」

「……ผมจะลองไปคุยกับคุณพ่อดูว่าจะยกเลิกการลงโทษพี่ได้รึเปล่า รออีกสักหน่อยนะ」

「ขอบคุณนะแต่สภาพโกรธแบบนั้นคิดว่าคงไม่ไหวหรอก อีกอย่าง ถึงจะกลับเป็นเหมือนเดิมแต่ก็คงจะสงบใจไม่ได้ใช่ไหมล่ะ」

ถึงจะรู้สึกขอบคุณกับความใจดีของฟี่ที่ช่วยเคลื่อนไหวเพื่อตัวเอง แต่มันอาจจะจบลงอย่างเปล่าประโยชน์

ถึงแม้จะไม่ยกเลิกการขับออกจากตระกูลแล้วให้กลับหอพักได้ แต่ความรู้สึกเกลียดชังจากผู้คนรอบข้างที่ปะทุขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่งก็ไม่น่าจะหายไป

ถ้าอย่างนั้นก็อยากจะเริ่มต้นสถานการณ์ใหม่ที่ดีกว่าเดิม

จนถึงก่อนหน้านี้เขาถูกครอบงำด้วยความคิดด้านลบ แต่ยูโกรู้แล้วว่าเขามีพันธมิตรที่ชื่อว่าฟี่อยู่รู้สึกว่าคิดด้านบวกได้มากขึ้นเล็กน้อย

ถึงจะไม่รู้เหตุผลแต่ตนเองก็ได้มาเกิดใหม่ในโลกนี้แล้ว ถ้างั้นก็ไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับสภาพแบบนั้นไม่ใช่รึไง

ยูโกฮัมเพลงโปรดที่ชื่อว่า……เริ่มต้นยุคสมัยจากศูนย์ ขณะที่เขาฟื้นคืนความรู้สึกของตนเองทีละนิด ฟี่ได้ล้วงเข้าไปในกระเป๋าอีกครั้งและยื่นของสิ่งหนึ่งให้เขา

———————————————-

เริ่มต้นยุคสมัยจากศูนย์ (時代をゼロから始める)

มาจากท่อนนี้ 空っぽの星、時代をゼロから始めようคารัปโปะโนะโฮชิ จิได โวะ เซโระคาราฮาจิเมะโย เพลงคาเมนไรเดอร์คูกะนั่นเอง