(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 22 การประลองครั้งที่สองกับผู้ดีจอมปลอม

การประลองครั้งที่สองกับผู้ดีจอมปลอม

「เดี๋ยว รอเดี๋ยวสิ! จู่ๆอะไรน่ะ? มาหาเรื่องกันกะทันหันมันก็ลำบากใจอยู่นะ!?」

ตะโกนตอบกลับด้วยเสียงดังที่ไร้ซึ่งความเกรงกลัวต่อนักเรียนชายที่ไม่สนว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร ยูโกร้องขอคำอธิบายสถานการณ์

นักเรียนชายลุกโชนไปด้วยความโกรธอีกครั้งต่อท่าทีของเขาที่เป็นเช่นนั้น หลังจากเดาะลิ้นแล้วก็ระบายความโกรธของตนเองพร้อมทั้งด่าทอยูโก

「ยูโก เคลย์ หลอกลวงนักเรียนย้ายเข้าที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแล้วทำให้เป็นผู้หญิงของตัวเองรู้สึกยังไงบ้างล่ะ? พอท่านแคลร์ถูกเซน่อนแย่งไปก็เอาผู้หญิงคนอื่นมาไว้ข้างกายทันที ไอ้สวะไร้ทางเยียวยาเอ๊ย!」

「หลอกลวงเนี่ยนะ? เดี๋ยวสิเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้ทำอะไรเล――」

「หุบปาก! คำพูดของแกน่ะไม่รับฟัง!  แกมันชั่วร้ายหัวขบถ คงจะหลอกลวงเมลต์ผู้ใสซื่อแล้วตั้งใจจะเอาไปครอบครองใช่ไหมล่ะ? เรื่องแบบนั้นรัช วินเฮล์มผู้นี้ยกโทษให้ไม่ได้!」

ชายหนุ่มผู้นั้นแสดงสีหน้าไร้ซึ่งความเกรงกลัว ร้องตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยวด้วยใบหน้าสีแดงสด

เพื่อส่งเรือช่วยเหลือยูโกซึ่งถูกกดดันด้วยท่าทีคุกคามของรัชที่ราวกับยักษ์แดง เมลต์จึงเข้าแทรกระหว่างทั้งสองคนและพูดขึ้น

「ใจเย็นๆก่อนสิ วินเฮล์มคุง! ฉันไม่ได้ถูกยูโกหลอกสักหน่อย! เดิมทีในตอนแรกสุดคนที่เข้าหาเพื่อให้รับคำร้องด้วยกันมันก็เป็นฉันด้วย เข้าใจผิดไปหลายอย่างแล้วนะ!」

「ไม่ต้องพูดอะไรเลย เมลต์ เธอคงไม่รู้ใช่ไหมล่ะ ผู้ชายคนนี้มันใช้ดาบสมบัติกาลันดีลที่เป็นอุปกรณ์เวททรงพลัง ใช้ประโยชย์จากชื่อตระกูลเคลย์อันทรงเกียรติ ทำให้เหล่านักเรียนมากมายต้องลิ้มรสกับความอัปยศอดสู มันเป็นชายสุดชั่วที่คอยหัวเราะเยาะเย้ยกับสภาพนั้น มันไม่ใช่คนดีที่เด็กผู้หญิงมีเสน่ห์และบริสุทธิ์อย่างเธอต้องเข้าไปข้องเกี่ยวหรอกนะ」

「รอเดี๋ยวสิ จริงอยู่ที่เมื่อก่อนฉันน่าจะทำเรื่องโหดร้ายกับนาย เรื่องนั้นก็รู้สึกผิดอยู่ แต่ว่าอย่างการหลอกลวงเมลต์หรือตั้งใจเอามาครอบครองน่ะ ไม่ได้ตั้งใจทำเรื่องแบบนั้นเลย ทั้งหมดพวกนายคิดไปเอง」

「คำพูดของแกมันเชื่อได้งั้นเหรอ! เรื่องของไอ้สวะที่ถูกครอบครัวขับไล่น่ะไม่จำเป็นต้องฟัง! ทุกคนเองก็คิดงั้นใช่ไหมล่ะ!?」

ตอบรับเสียงเรียกของรัช เหล่าผู้ติดตามของเขาส่งเสียงเห็นด้วยพร้อมกัน

เมื่อได้ยินเสียงด้านหลังของพวกพ้องที่คล้อยตามตนเองเขาซึ่งรู้สึกมั่นใจอย่างแรงกล้าว่าตนเองพูดถูก ก็ไล่ต้อนยูโกอีกครั้ง

「จะพูดอีกครั้งนะยูโก เคลย์! ปลดปล่อยเมลต์เดี๋ยวนี้ซะและห้ามเข้าใกล้เธออีกเป็นครั้งที่สอง! สวะอย่างแกมันไม่มีคุณสมบัตินั้น!」

「ก็จริงอยู่ที่ฉันอาจจะเป็นสวะ แต่ทำไมนายถึงต้องมาพูดเรื่องมิตรภาพของเมลต์ด้วยล่ะ? แล้วเดิมทีนายเป็นอะไรกับเมลต์?」

「ใช่แล้วละ! เพื่อนของฉันน่ะฉันตัดสินเอง! เป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นในหอพักเหมือนกันรู้จักกันได้ไม่นานการที่คุณมาทำเรื่องแบบนี้มันไม่สมเหตุสมผลเลยนะ」

「เมลต์ เธอน่ะไม่รู้อะไรเลย! ตอนนี้อาจจะคิดว่าเป็นการดูแลโดยไม่จำเป็นแต่ว่าเมื่อถึงเวลาจะเข้าใจเองว่าสิ่งที่ฉันพูดมันถูกต้อง!」

คึก แม้รัชที่ถูกชี้ให้เห็นถึงความจริงอย่างต่อเนื่องจากทั้งสองคนจะสะดุดและแสดงสีหน้าขมขื่นอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็โต้แย้งกลับไปอย่างคลุมเครือในทันที

พฤติกรรมเช่นนั้นเป็นการดูแลที่ไม่จำเป็น ยูโกพยายามจะพูดกับเขาแบบนั้น แต่ก่อนที่จะทำเช่นนั้นก็ถูกรัชที่เข้าคว้าจับหน้าอกผลักไปทางด้านหลัง

「โอ๊ะ!?」

「พี่! พวกนายทำอะไรน่ะ!? จู่ๆมาผลักมันอันตรายไม่ใช่รึไง!」

「อื๋ม? พี่งั้นเหรอ……? แกน้องชายของไอ้สวะนี่เหรอ?」

「พี่ไม่ใช่สวะสักหน่อย! ถึงจะมีจุดที่หยาบคายนิดหน่อยแต่ก็เป็นพี่ชายที่ภาคภูมิใจของผม! พวกนายนั่นแหละเข้ามาหาแล้วรุมรังแกคนๆเดียว เป็นสวะเลยไม่ใช่รึไง!」

「อะไรนะ……!?」

รัชที่ได้ยินคำพูดของฟี่หน้านิ่วคิ้วขมวด กำหมัดแน่นและสั่นเทาด้วยความโกรธ

ฟี่น้ำตาไหลที่เห็นเขาเป็นเช่นนั้นยังคงตะโกนต่อไปเพื่อแสดงความรู้สึกทั้งหมดที่มี

「พี่น่ะสุดยอด เท่ที่สุด! วันก่อนก็เอาชนะการประลองได้ด้วย จัดการสัตว์เกราะมารแล้วช่วยเหลือผู้คนมากมาย! ต่างกับพวกนายที่ทำอะไรไม่ได้เมื่อตัวคนเดียว! พี่น่ะไม่ใช่คนที่ต้องมาถูกเรียกว่าสวะจากคนอย่างพวกนาย!」

「ไอ้นี่……! เด็กอย่างแกจะไปรู้อะไร!? อย่ามาพูดเหมือนรู้เลย! ไอ้น้องชายของสวะเอ๊ย!」

รัชที่หงุดหงิดต่อคำพูดของฟี่ซึ่งออกตัวปกป้องยูโกโดยไม่ได้รู้ถึงความอัปยศที่พวกตนเองได้รับยกกำปั้นขึ้น

เขากำลังจะพยายามระบายความโกรธอันไร้ความปรานีนั้นต่อฟี่ซึ่งยังเป็นเด็กที่อายุห่างจากตนเองหนึ่งรอบ แต่การเคลื่อนไหวของแขนนั้นที่ชกลงมาอย่างแรงก็หยุดอย่างกะทันหันกลางทาง

「หน่ะ……!?」

หมับ รู้สึกเหมือนแขนถูกคว้าไว้ เมื่อรัชตกใจที่แขนไม่ขยับเลยสักนิดในชั่วพริบตานั้นหันไปด้านข้าง ก็เห็นสภาพที่ยูโกจับแขนของตนเองอยู่ตรงนั้น

รัชจ้องมองด้วยความประหลาดใจต่อเขาที่ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิดและมองลงมาเล็กน้อย ยูโกพูดขึ้นอย่างสงบ

「……อาจจะเป็นคำพูดที่เกินไปนิดหน่อย ในฐานะพี่ชายขอโทษกับความหยาบคายของน้องชายด้วยแล้วกัน สำคัญกว่านั้นขอพูดในฐานะพี่ชายของหมอนี่หน่อยนะ」

「คึก อ๊ะ……!?」

มือของยูโกที่จับแขนของตนเองออกแรงบีบมากขึ้น กระดูกแขนที่ถูกจับแน่นส่งเสียงกรีดร้อง

ยูโกเอาหน้าเข้าไปใกล้รัชที่แสดงสีหน้าทุกข์ทรมาณและคร่ำครวญต่อความเจ็บปวด พูดขึ้นด้วยเสียงทุ้มต่ำพร้อมแสดงสีหน้าแห่งความโกรธให้เขาเห็น

「ถ้าเป็นกับฉันจะพูดอะไรก็ไม่สนใจหรอก ถึงจะเรียกว่าสวะก็จะยอมรับ แต่ว่านะ……ถ้าเข้าไปยุ่งกับฟี่มันเป็นอีกเรื่อง ไอ้คนที่ทำให้หมอนี่ต้องร้องไห้น่ะฉันไม่มีวันยกโทษให้เด็ดขาด จำเอาไว้ซะ」

「อุก……!」

รัชที่รับคำเตือนอย่างจริงจังจากยูโกยอมจำนนต่อความเจ็บปวดจนถึงขนาดคิดว่ากระดูกแขนจะหักรึเปล่าต่อการข่มขู่นั้น และหมดคำพูดโดยสมบูรณ์

เมื่อยูโกพูดสิ่งที่อยากพูดแล้วปล่อยมือ หลังจากที่เซไปทั้งแบบนั้นก็ล้มก้นกระแทกพื้น

เหล่าพวกพ้องเข้าห้อมล้อมและช่วยเหลือ รัชที่กังวลเกี่ยวกับร่างกายนั้นหลังจากจัดการลมหายใจเข้าออกหลายครั้ง ก็จ้องมองยูโกด้วยสายตาคมกริบ

ยืนหยัดเพื่อปกป้องน้องชาย รัชจุดไฟแห่งความโกรธอีกครั้งเมื่อเห็นสภาพที่เขามองลงมาทางนี้ แล้วตะโกนออกมาพร้อมลุกขึ้นยืนในเวลาเดียวกันราวกับปลุกใจตัวเอง

「ประลองไงล่ะ……! ความอัปยศนี้ไม่มีวันปล่อยไปทั้งๆแบบนี้หรอก! มาสู้กับฉันซะ ยูโก เคลย์!」

「……ได้สิเข้าใจแล้ว แลกเปลี่ยนกับเรื่องนั้นถ้าฉันชนะ อย่าเข้ามาสร้างความรำคาญอีกเป็นครั้งที่สอง ทั้งกับฉัน กับฟี่ กับเมลต์ด้วย เข้าใจสินะ?」

ยูโกรับคำท้าประลองจากรัช สบตากันเกิดประกายไฟขึ้นเปรี๊ยะๆ

ท่ามกลางการเอะอะเสียงดังของเหล่านักเรียนที่ติดตามมา รัชยังคงจ้องมองด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังต่อเขาซึ่งแสดงการตอบสนองอย่างเงียบ ๆและน่าขนลุก