(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 23 ถึงจะน่าเศร้าก็เถอะแต่ฉันเนี่ยเป็นคนที่ถูกเกลียดสินะ

ถึงจะน่าเศร้าก็เถอะแต่ฉันเนี่ยเป็นคนที่ถูกเกลียดสินะ

「สู้เขานะ รัช!」

「ซัดไอ้สวะยูโกให้กระเด็นไปเลย!」

「ขอบคุณ! ขอบคุณ! ขอให้สัญญา! ด้วยแรงเชียร์ของทุกคนฉันจะเอาชนะยูโก! และปลดปล่อยเมลต์จากเงื้อมมือของมัน! ให้ได้!」

รัชประกาศอย่างทรงพลังต่อเหล่านักเรียนที่แน่นขนัดอยู่ในลานประลอง และได้รับเสียงเชียร์จากผู้คนมากมายที่สนับสนุนเขา

ตรงข้ามกับพวกเขาที่แสดงความตื่นเต้นอย่างผิดปกติที่นั่งฝั่งยูโกมีบรรยากาศที่เงียบสงบ เมลต์ซึ่งแสดงสีหน้ารู้สึกผิดกำลังก้มหัวให้กับพี่น้อง

「ยูโก ฟี่คุง ขอโทษจริงๆนะ เป็นเพราะฉันเรื่องมันถึงกลายเป็นแบบนี้……」

「อย่าคิดมากเลย เมลต์ไม่ได้ผิดสักหน่อย เดิมทีฉันก็ถูกเกลียดอยู่แล้วและเจ้าพวกนั้นที่ไม่คิดจะฟังกันต่างหากละที่ผิด」

ในขณะที่หวนนึกถึงตอนที่ต่อสู้กับมาร์กอสก่อนหน้านี้เล็กน้อย ยูโกยิ้มอย่างขมขื่นที่ครั้งนี้ไม่ใช่ฟี่แต่เป็นเมลต์ซึ่งรับบทแทนแล้วคอยให้กำลังใจเธอ และมองไปทางเหล่านักเรียนที่เข้ามาชมการต่อสู้ของตนเองกับรัช

จำนวนนั้นมากกว่าผู้เข้าชมในการประลองครั้งก่อนอย่างท่วมท้น และทุกคนในนั้นเชียร์รัชเป็นสถานการณ์ที่เรียกได้ว่าปรารถนาถึงความพ่ายแพ้ของตนเอง

ถึงจะไม่ใช่ไอ้สวะอย่างสมบูรณ์แบบแต่การที่สามารถสร้างเกมเยือนที่ไร้ที่ติได้ขนาดนี้เนี่ยมัน……เมื่อมาถึงขนาดนี้ยูโกทำได้แค่ยิ้มและมองหายนะนี้ด้วยสายตาที่ไม่หวั่นไหว

เขาตบไหล่ฟี่กับเมลต์ที่ดูเป็นกังวล และพูดกับทั้งสองคนด้วยน้ำเสียงสบายๆจนไม่คิดว่าจะเป็นตัวหลักที่ต้องไปต่อสู้หลังจากนี้

「ไม่เป็นไร จริงอยู่ที่อีกฝั่งอาจจะมีคนสนับสนุนมากมาย……แต่ครั้งนี้ฉันมีคนที่คอยเชียร์เพิ่มขึ้นเป็นสองคนแล้ว! สองเท่าของครั้งก่อนเลยนะ สองเท่า! การมีคนที่เชื่อในตัวฉันเพิ่มขึ้นฉันก็จะแข็งแกร่งยิ่งขึ้นมากกว่าครั้งก่อน! ฉันที่แข็งแกร่งอยู่แล้วก็จะแข็งแกร่งยิ่งขึ้นไปอีกเพราะงั้นไม่มีทางแพ้หรอก!」

「……นั่นสินะ ถ้าผมเชื่อพี่ก็จะไม่มีวันแพ้นี่เนอะ อืม เข้าใจแล้ว เพราะงั้นครั้งนี้ผมเองก็จะเชื่อว่าพี่ต้องชนะ!」

「โอ้ อย่างนั้นแหละ! กะแล้วฟี่เป็นน้องชายที่สุดยอดจริงๆ!」

ลูบลูบ ยูโกลูบหัวน้องชายเหมือนทุกทีและยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เมลต์มองดูสภาพที่ฟี่มองและยิ้มให้พี่ชายอย่างไว้วางใจ เมื่อรับรู้ถึงความผูกพันระหว่างพี่น้องก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นเล็กน้อย

「……เอาละ น่าจะได้เวลาแล้วสินะ ถ้างั้น จะไปละนะ」

「สู้เขานะ พี่!」

「คอยเชียร์อยู่นะ! ฉันเชื่อในตัวนายนะยูโก!」

ยูโกมุ่งหน้าสู่สนามรบในขณะที่รับเอาเสียงเชียร์ของเมลต์และฟี่จากทางด้านหลัง

หากเทียบกับรัชแล้วจำนวนคนที่เชียร์ตนเองคงจะไม่มาก……ทว่าเสียงเชียร์นั้นมันช่วยทำให้ความรู้สึกที่ว่า[ตนเองไม่ได้ตัวคนเดียว]แตกหน่อขึ้นภายในใจเขา

ยูโกที่เสร็จสิ้นการวอร์มร่างกายเบาๆด้วยการเหวี่ยงแขนซ้ายที่สวมกำไลเบาๆกำและแบมือขวา เมื่อเข้าเผชิญหน้ากับรัชที่ในมือถือดาบยาวก็พูดกับเขา

「จะตอนไหนก็พร้อมแล้ว ทางนั้นเป็นยังไงบ้างล่ะ?」

「ไม่มีปัญหา ยูโก เคลย์……ด้วยการแบกรับความรู้สึกของผู้คนที่เกลียดชังนายฉันจะเอาชนะนายให้ได้!」

ถ้าถึงขนาดต้องแบกรับความคาดหวังและความรู้สึกเช่นนั้นละก็ การได้รับเสียงเชียร์อันบริสุทธิ์ของทั้งสองคนยังรู้สึกดีกว่าหลายเท่าด้วยซ้ำ และแล้วเสียงของนักเรียนที่รับหน้าที่เป็นผู้ตัดสินก็ดังเข้าหูของเขา

「จากนี้ไป จะทำการประลองระหว่างรัช วินเฮล์มและยูโกผู้ถูกขับไล่ออกจากตระกูลเคลย์! ผลแพ้ชนะตัดสินจากการที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่สามารถต่อสู้ได้! ทั้งสองฝ่ายแบบนั้นไม่มีปัญหาสินะ!? 」

「อา」

「แน่นอน!」

เหล่าผู้ชมหัวเราะกับประโยคเกริ่นนำที่ล้อเลียนยูโก

ขณะที่เมลต์และฟี่ซึ่งได้ยินสิ่งนั้นแสดงความไม่พอใจ ผู้ตัดสินที่รับคำยินยอมจากทั้งคู่ก็ประกาศเริ่มการต่อสู้

「เช่นนั้น ทั้งสองฝ่ายให้คำมั่นว่าจะต่อสู้อย่างยุติธรรมแล้ว……การประลองเริ่มได้!!」

「บลาสเตอร์ ทำงาน!」

「เอาละต่อสู้แล้ว! ลุยละนะ【วินด์เฮล์ม】!!」

เมื่อเริ่มการประลองทั้งสองฝ่ายก็ปลดปล่อยความสามารถของอุปกรณ์เวทออกมาพร้อมกัน

ในขณะที่สวมใส่ชุดเกราะสีดำ ยูโกมองดาบที่กวัดแกว่งไปมาของรัชจากระยะไกลเมื่อรีบกระโดดถอยหลังออกมา ก็มีสายลมอันคมกริบพุ่งมายังจุดที่เขาเคยยืนอยู่

ยูโกหลบสิ่งนั้นได้อย่างหวุดหวิดแล้วตั้งท่าพร้อมอีกครั้ง และคาดเดาความสามารถของอุปกรณ์เวทอีกฝ่ายจากภาพที่ตนเองเห็นอย่างใจเย็น

(ก็นะ ไม่ต้องคิดเลย ดาบสายลมคาไมทาจิเหรอ……)

เปลี่ยนพลังเวทของผู้ใช้ให้เป็นดาบ ความสามารถที่ปลดปล่อยสิ่งนั้นออกมาพร้อมกับการกวัดแกว่งดาบ……โดยพื้นฐานแล้วมันคล้ายกับอุปกรณ์เวทของเมลต์

แต่แค่ ในกรณีของรัชในด้านการโจมตีทรงพลังมากกว่าเธอ และจำเป็นต้องอาศัยการกวัดแกว่งดาบเพื่อโจมตี

ถ้าเข้าใจเรื่องนั้นที่เหลือก็เป็นเรื่องเรียบง่าย ยูโกที่คิดหามาตรการรับมือได้แบบง่ายๆ ลงมือปฏิบัติสิ่งนั้นจริงๆในทันที

「ฟุ! ฮะ! โฮะ!」

เหมือนกับท่าไม้ตายของฮีโร่ในรายการโทกูซัตสึ สิ่งที่เรียกว่าการโจมตีฟาดฟันซึ่งห่อหุ้มด้วยน้ำหรือไฟจะเป็นสิ่งที่พุ่งมาในวิถีเดียวกับดาบ

หากกวัดแกว่งดาบในแนวนอนก็จะเป็นการฟาดฟันในแนวนอน หากกวัดแกว่งในแนวตั้งก็จะเป็นการฟาดฟันในแนวตั้งเหมือนกัน และจะพุ่งมาทางนี้

ที่เหลือหากยืนยันทิศทางของดาบและร่างกายของรัช และทำนายวิถีการฟาดฟันที่พุ่งมาการหลบเลี่ยงก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร

ท่านั้นมันมีประโยชน์เพราะปล่อยออกมาในฐานะท่าปิดฉากตอนสุดท้าย ในรายการฉายสภาพที่ฮีโร่ปลดปล่อยท่าที่คล้ายกันใส่คู่ต่อสู้ที่ยังมีแรงเหลืออยู่ จนถูกหลบได้และถูกเล่นงานยูโกเคยเห็นมาหลายครั้งแล้ว ด้วยสิ่งที่เรียนรู้มาจากความผิดพลาดของพวกเขายูโกค่อยๆลดระยะห่างระหว่างรัชลง

(ไม่จำเป็นต้องใช้ท่าใหญ่ แค่ลดระยะห่างลงแล้วเข้าไปในระยะดาบก็จะถึงคราวของทางนี้ จากนั้นถ้าลดระยะห่างลงถึงขนาดนั้นละก็……!)

บางครั้งก็กระโดด บ้างครั้งก็ก้าวไปด้านข้าง แม้ว่าจะต้องใช้เวลาแต่ยูโกก็ลดระยะห่างลงอย่างมั่นคง

รู้สึกได้ว่าอีกเพียงนิดเดียวคู่ต่อสู้ก็จะเข้ามาอยู่ในระยะการโจมตีแล้ว เขาก้าวไปข้างหน้าอีกหนึ่งก้าวพร้อมกับความรู้สึกเข้าใกล้ชัยชนะแต่ทว่า……ชั่วพริบตานั้นความตกใจก็เข้าโจมตีเพราะสายลมอันคมกริบเข้ามาโดนร่างกาย

「หือ!?」

แม้จะถูกซัดปลิวไป“ทางขวา”ไม่ใช่ด้านหลัง แต่เขาก็กลิ้งหลุนๆกับพื้นเพื่อลดแรงกระแทก และตั้งท่าเตรียมพร้อมในทันที

หลังจากทำเช่นนั้นแล้วยืนขึ้นยูโกตรวจสอบบาดแผลด้านซ้ายของชุดเกราะ และพยายามคิดให้ลึกขึ้นเพื่อค้นหาคำตอบของสถานการณ์ที่ไม่อาจทำความเข้าใจได้กับการที่ถูกโจมตีจากทิศทางที่ไม่ควรจะมีอะไรพุ่งมาแต่ทว่า――

「ฟุฮะฮะฮะฮะ! ดูเหมือนจะตกใจสินะ! คิดจริงๆเหรอว่าฉันคนนี้จะปล่อยให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ได้ง่ายๆน่ะ?」

「หา? นั่นมันอะไรน่ะ?」

ยูโกที่เห็นรัช……ไม่สิ“พวกรัช”ยิ้มอย่างภาคภูมิใจเบิกตากว้างขณะส่งเสียงตกใจออกมา

ตรงหน้าของเขามีรัชสองคนที่หน้าตาเหมือนกันทุกประการ ไม่ว่าทางไหนก็ถือดาบและมองมาทางนี้ด้วยสายตาเยาะเย้ย

「เคยบอกตอนไหนล่ะว่าอุปกรณ์เวทของฉันมีแค่ชิ้นเดียว? อุปกรณเวทของฉันคือ【วินด์เฮล์ม】และ【อวตาร์ ริง】 สองอย่างนี้! กับคนที่ใช้อุปกรณ์เวทล้าสมัยได้แค่ชิ้นเดียวอย่างนายมันคนละชั้นกันเฟ้ย!」

ขณะที่พูดเช่นนั้น รัชก็แสดงแหวนห้าวงที่สวมในนิ้วที่มือขวาให้ดู

เขามองยูโกขณะหัวเราะพร้อมกับร่างแยกของตนเองและปลดปล่อยพลังเวทราวกับจะแสดงพลังของตนเองให้เห็นอีกครั้ง