(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 24 ศัตรูในเซ็นไตเนี่ยรู้สึกเหมือนถูกปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมเลย

ศัตรูในเซ็นไตเนี่ยรู้สึกเหมือนถูกปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมเลย

「 ยูโก เคลย์! ฉันจะบดขยี้แกให้สิ้นซาก! ด้วยพลังทั้งหมดของฉันผู้นี้!!」

「เหวอ แย่แล้ว……!」

ทุกครั้งที่แหวนหนึ่งวงส่องแสง จำนวนของรัชที่จ้องมองมาทางนี้ก็เพิ่มขึ้นทีละคน

รวมทั้งสิ้นหกคน เขาเพิ่มจำนวนขึ้นจนจำนวนเท่ากับจำนวนแหวน+ร่างจริง เมื่อทั้งหมดหันปลายดาบชี้มาทางนี้ เหล่าคาไมทาจิก็เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องแล้วปลดปล่อยการโจมตีออกมา

「เหวอออ!? บ้าเอ๊ย! หกต่อหนึ่งมันขี้โกงเกินไปแล้วนะ!? เหวอ! อันตราย!」

「ฮะฮะฮะ! เป็นไงล่ะ? ความรู้สึกที่ถูกเหยียบย่ำจากประสิทธิภาพของอุปกรณ์เวท!? แต่ยังไงก็ตามสิ่งที่ชี้ขาดในการประลองไม่ใช่พลังของอุปกรณ์เวท! เป็นความต่างในพลังที่แท้จริงแบบง่ายๆของฉันกับแกต่างหากละ!」

「พูดในสภาพรุมซ้อมกันไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด! บ้าเอ๊ย! ฉันไม่ใช่มนุษย์ประหลาดศัตรูของเซ็นไตนะเฟ้ย!?」

ในรายการทีวีสุดโปรดฮีโร่จะต่อสู้เช่นนี้แต่พอลองคิดในมุมของศัตรูนั้นแล้วรู้สึกเหมือนถูกปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมเลย

แต่ว่าอยากให้รอก่อนสักเดี๋ยว เพราะการที่รัชซึ่งเป็นเช่นนั้นอยู่ฝั่งฮีโร่ เรื่องนั้นมันไม่สมเหตุสมผลยังไงไม่รู้

ในตอนแรกฮีโร่ที่บอกว่าต่อสู้แบบหลายคนต่อหนึ่ง ก่อนหน้านั้นก็ต้องต่อสู้กับอีกฝ่ายที่มีทหาร(กี้กี้)จำนวนมาก เดิมทีฝั่งฮีโร่ควรจะเริ่มต่อสู้จากสถานการณ์เสียเปรียบอย่างท่วมท้นด้วยจำนวนห้าต่อหลายสิบ

พวกเขาฟันฝ่าสถานการณ์นั้น และเข้าสู้กับบอสในท้ายที่สุดการพูดเช่นนั้นมันไม่ใช่ความคิดที่ดี……ยูโกกำลังคิดเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องเลยสักนิดเช่นนั้น จึงได้เตือนตัวเองว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาแบบนั้น ด้วยการอาศัยช่องว่างชั่วพริบตาเขาพุ่งเข้าใส่หน้าอกของรัช(ร่างแยกA)ในทันทีแต่ทว่า――

「ไม่ง่ายหรอกนะ ไอ้สวะยูโก!」

「โอ๊ะอ๊าก!? ก็นั่นสินะ~!!」

――ในระหว่างที่เข้าโจมตีหนึ่งคนเขาก็ถูกโจมตีโดยรัชห้าคนที่เหลือ และปลิวกระเด็นไป

สภาพที่ยูโกปลิวกระเด็นพร้อมกรีดร้องอย่างน่าสมเพชทำใหเหล่านักเรียนที่ชมการประลองส่งเสียงเฮลั่น ฟี่และเมลต์เอามือปิดปากและแสดงสีหน้าเป็นกังวล

โชคดีที่ความเสียหายไม่ได้มากมายขนาดนั้น ยูโกยืนขึ้นขณะที่คิดถึงการแลกเปลี่ยนเมื่อครู่ซึ่งพ่ายแพ้ในการประชันดาเมจอย่างสมบูรณ์ รัชที่แสดงรอยยิ้มไม่หวั่นเกรงเอ่ยถ้อยคำยั่วยุขึ้น

「เป็นอะไรไป หายใจไม่ทันแล้วเหรอ? ให้เวลาพักสักหน่อยเอาไหม?」

「จริงเหรอ? พอดีเลย อยากได้เวลาคิดวิธีรับมืออยู่เลย ขอทำตามที่พูดละ」

เหล่าผู้ชมหัวเราะเยาะยูโกที่ยอมรับความเมตตาจากอีกฝ่ายโดยไร้ซึ่งความภาคภูมิใจ

ทว่ายูโกที่กำลังถูกหัวเราะเยาะ ตั้งสมาธิจนเสียงพวกนั้นส่งมาไม่ถึงหูและกำลังคิดวิธีฝ่าฟันอุปสรรคในสถานการณ์นี้

(ถ้าพยายามเต็มที่ก็เข้าไปใกล้ในพริบตาและโจมตีได้หนึ่งครั้ง ปัญหาคือการที่จะถูกโจมตีรวดเดียวจากร่างแยกอื่นๆหลังจากนั้นสินะ……เอาละจะทำยังไงดีล่ะ?)

การโจมตีก่อนหน้าหมัดของตนเองส่งไปถึงรัช(ร่างแยกA)ไม่ผิดแน่

แต่อย่างไรก็ตาม ดาเมจที่สร้างขึ้นด้วยทีเดียวกับดาเมจที่ตนเองได้รับโดยแลกกับสิ่งนั้นแบบหลังมีมากมายอย่างท่วมท้น สถานะปัจจุบันเรียกได้ว่าไม่เพียงพอที่จะฟันฝ่าสถานการณ์เลวร้ายได้

ถ้างั้นถึงแม้จะเพิ่มพลังทำลายในนัดเดียวนั้น แต่ช่องว่างที่ชาร์จพลังเวทเพื่อปลดปล่อยท่าทรงพลังไม่คิดว่ารัชจะมองข้ามไปอยู่แล้ว

『ดราก้อนแฟรงค์บลาสเตอร์』ที่เป็นการโจมตีระยะไกลจำเป็นต้องใช้เวลารวบรวมและสะสมสิ่งนั้น การยืนอยู่ในระยะโจมตีของคู่ต่อสู้และมุ่งเน้นไปที่การต่อสู้ระยะไกลนั้นเป็นไปไม่ได้

สรุปคือ…มืดแปดด้าน

(อย่างที่คิดจำนวนเป็นปัญหาสินะ ถ้าเป็นหนึ่งต่อหนึ่งน่าจะเอาชนะได้ แต่หนึ่งต่อหลายคนเนี่ยเสียเปรียบขนาดนั้นเลยแฮะ)

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปคงถูกบดขยี้ด้วยจำนวนเหมือนศัตรูในเซ็นไตจริงๆแน่

เพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องนั้น กลยุทธ์ท่าไม้ตายทีเดียวจอดด้วยการโจมตีที่ทรงพลังและเฉียบคมมีประสิทธิภาพที่สุดแต่ไม่รู้ว่าควรทำยังไงถึงจะเกิดสิ่งนั้นขึ้นได้

「ฮึฮึฮึ……! หมดเวลาพักแล้วมั้ง จะบดขยี้แล้วนะยูโก เคลย์」

(อ๊า~ บ้าจริง……! อย่างน้อยถ้ามีการโจมตีระยะไกลที่ปล่อยได้ในทันทีเหมือนกับเมลต์ก็อาจจะมองเห็นทางออกได้แล้วแท้ๆ……)

ถ้าใช้ท่าเล็กที่ทำให้อีกฝ่ายเสียสมดุลจากระยะไกลอาจจะสามารถฟันฝ่าสถานการณ์เลวร้ายได้ด้วย

ยูโกคิดในใจว่าอยากได้ความสามารถสร้างดาบสีม่วงของเมลต์ที่ยิงสัตว์เกราะมารในรวดเดียว……ทว่าในชั่วพริบตานั้น ประกายไฟก็แล่นผ่านสมองของเขา

(อื๋ม……? สีม่วง? อะเร๊ะรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างมันลอยอยู่ในหัว……)

ไม่รู้ทำไมสี『ม่วง』ถึงติดอยู่มุมหนึ่งในหัว

ด้วยสถานการณ์ที่เรียกว่าหกต่อหนึ่งคีย์เวิร์ด『เซ็นไต』ที่ลอยขึ้นมาในหัวตั้งแต่ก่อนหน้านี้

และในระหว่างที่หัวของยูโกหวนนึกถึงสิ่งที่ตนเองต้องการเมื่อกี้『ทีเดียวที่ทรงพลังและเฉียบคม』เสียง“ระฆังบอกยก”ก็ดังขึ้น เคร้ง

「ใช่แล้ว……ลองใช้ไอ้นั่นแล้วกัน」

ถ้าเป็นวิธีต่อสู้ของเขาละก็ อาจจะสามารถฟันฝ่าสถานการณ์นี้ได้

ยูโกเดิมพันกับความหวังอันริบหรี่ เปลี่ยนท่าทางการต่อสู้ที่ใช้มาจนถึงตอนนี้ไปอย่างสิ้นเชิง

「อื๋ม……? อะไรน่ะท่าทางนั่น? บลัฟกันเหรอ? หรือแค่กลอุบาย?」

กำปั้นที่กำแน่นยกขึ้นมาอยู่ในระดับสายตา ไหล่ที่หย่อนยานกระชับแน่น

ขยับขาขวาที่อยู่ด้านหน้าเพื่อยกขึ้นเล็กน้อย พร้อมกำหนดจุดศูนย์ถ่วงอยู่ที่ขาซ้ายซึ่งวางอยู่ด้านหลังรัชที่เห็นท่าทางพิลึกเช่นนั้นหัวเราะเยาะและแสดงความรู้สึกต่อท่าทางที่เห็นนั้นอย่างตรงไปตรงมา

「อย่างกับแมวเลยนะ! แมวที่เก็บซ่อนใบหน้า หวาดกลัวคู่ต่อสู้พร้อมจะหนีได้ทุกเมื่อเป็นแบบนั้นแหละ!」

「แมวเหรอ……แต่สำหรับฉันตั้งใจให้เป็น“หมาป่า”นะ แต่ช่างเถอะ แต๊งกิ้วที่ให้พัก มาเริ่มต่อกันเลยเถอะ」

「ก็ไม่รู้หรอกว่าคิดอะไรออก แต่จะบดขยี้ความคิดโง่ๆของแกให้เอง! จะตัดสินการต่อสู้ในทันทีเลยละ ยูโก เคลย์!」

「……เอา~ละ จะไปได้สวยแบบนั้นไหมนะ?」

ยูโกที่ทำท่าทางปริศนา ยิ้มออกมาภายใต้หมวกเกราะ

เขาเพิ่มความคล่องตัวด้วยการถ่ายเทพลังเวทเล็กน้อยไปที่คริสตัลตรงข้อเท้าทั้งสองข้าง และพึมพำขณะจ้องมองรัชที่เตรียมกวัดแกว่งดาบ

「ระวังให้ดีละ ฉันหลังจากนี้ค่อนข้าง“ตื่นเต้นพลุ่งพล่าน”เลยนะ?」

———————————————-

เซ็นไต สีม่วง หมาป่า ระฆังบอกยก ทรงพลังและเฉียบคม คำกล่าวขานประจำตัวประมาณตื่นเต้น,ร้อนแรง,พลุ่งพล่าน=เอาไว้ตอนหน้าเพราะมันอยู่ในชื่อตอนฮ่า แต่ขนาดนี้บางคนน่าจะเดาออกแหละมั้ง