(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 27 เผชิญหน้า ตัวร้ายกับตัวละครหลัก

เผชิญหน้า ตัวร้ายกับตัวละครหลัก

รัชที่ตาขาวโพลนร่วงและนอนลงกับพื้นเป็นตัวอักษร大

เหล่านักเรียนที่เห็นภาพที่ยูโกชูกำปั้นซ้ายขึ้นและหันหลังให้เขาซึ่งหมดสติไปอย่างสมบูรณ์  สูญเสียคำพูดไปโดยสิ้นเชิงต่อสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด

หลังจากบิดคอและหมุนหัวไหล่เล็กน้อย ยูโกก็หันสายตาไปทางเหล่าผู้ติดตามของรัชที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนดู และถามพวกเขาด้วยบรรยากาศปกติ

「แล้ว เอาไงต่อ? มีใครที่อยากจะดวลกับฉันไหม?」

นั่นไม่ได้มีเจตนายั่วยุหรือเยาะเย้ยพวกเขาเลย เป็นเพียงคำถามอย่างบริสุทธิ์ใจ

บางทีอาจจะมีคนที่ต้องการล้างแค้นให้รัชอยู่ ถ้าเป็นอย่างนั้นมีความเป็นไปได้ว่าจะไปพัวพันกันอีกที่ไหนสักแห่งเพราะงั้นในเมื่อยังมีเวลาอยู่ก็อยากจะสู้ไปเลยทีเดียว

หลังจากที่คิดเช่นนั้นยูโกจึงถามไปว่ามีผู้ท้าชิงคนต่อไปหรือไม่ แต่เหล่าผู้ติดตามของรัชกลับแสดงปฏิกิริยาที่ห่างไกลจากจินตนาการของเขา

「เอ๊ะ!? ไม่ คือว่า……」

「อะ เอ่อ……」

เฮือก ร่างกายของพวกเขาและเธอสั่นเทาหลังจากสบตากันและกัน ก็ก้มหน้าลงขณะแสดงท่าทางสับสน

ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังยั่วยุ และพูดเยาะเย้ยอยู่เลยแท้ๆ ยูโกแสดงสีหน้าลำบากใจต่อปฏิกิริยาของเหล่าผู้ติดตามที่แสดงท่าทีอ่อนแอจนราวกับว่าสภาพในตอนนั้นเป็นเรื่องโกหก ยูโกปลดเปลื้องบลาสเตอร์พร้อมกับย้ำเตือนพวกเขา

「ไม่มีคนเข้าท้าทายฉันแล้วสินะ? ตามสัญญาหลังจากนี้ห้ามเข้ามาหาเรื่องชวนทะเลาะแปลกๆกับพวกฉันอีกโอเคนะ?」

「………」

ไม่มีใครตอบอะไรเลย เหล่าผู้ติดตามไม่แม้แต่จะส่งเสียงออกมาว่า「ไม่」หรือ「ใช่」ทำได้แค่ก้มหน้าอย่างเงียบๆ

รู้สึกยังไงไม่รู้แฮะ แบบนี้ตนเองก็ดูเหมือนเป็นคนผิดเลยไม่ใช่รึไง ทั้งที่แค่ต่อสู้ตามปกติแล้วเอาชนะได้แท้ๆแต่กลับรู้สึกผิดเล็กน้อย ในขณะที่ยูโกพยายามลบความรู้สึกเช่นนั้นก็ชี้ไปที่รัชซึ่งกำลังล้มอยู่และพูดกับเหล่าผู้ติดตาม

「นี่ ใครก็ได้ไปช่วยหมอนั่นทีสิ ทิ้งไว้ตรงนั้นตลอดคงน่าสงสารแย่」

แม้จะเป็นอีกฝ่ายที่ไม่กินเส้นกันแต่ก็เป็นนักเรียนในสถาบันเดียวกัน ยูโกไม่ต้องการให้รัชซึ่งเป็นคนที่เคยเข้าแลกหมัดกันนอนแผ่หลาเป็นรูปตัว大อยู่ต่อหน้าสาธารณชนจำนวนมาก จึงอยากให้ช่วยดูแลเขา

จากความรู้สึกเช่นนั้นยูโกจึงร้องเรียกเหล่าผู้ติดตามแต่เมื่อเห็นสภาพพวกเขาที่เข้าไปช่วยรัชหวาดกลัวพร้อมแสดงท่าทีตกใจต่อคำพูดของตนเองอีกครั้งก็รู้สึกเวทนาเล็กน้อย

(ทั้งที่ก่อนเริ่มการประลองคอยเชียร์ขนาดนั้นแท้ๆ แต่หลังจากแพ้ก็กลายเป็นแบบนี้ไปเหรอ ไม่คุ้มเหนื่อยเลยนะ……)

ในบรรดานักเรียนที่คอยส่งเสียงเชียร์และคาดหวังกับนายในการเอาชนะยูโกขนาดนั้น คนที่เป็นห่วงรัชจะมีสักกี่คนกันนะ?

แม้แต่เหล่าผู้ติดตามที่มาก่นด่าตนเองด้วยกันกับเขาก็แสดงท่าทีห่างเหิน ขณะที่คิดว่าเป็นการรวมตัวของกลุ่มคนที่ค่อนข้างเย็นชาจังแฮะที่ด้านข้างของยูโกซึ่งกำลังถอนหายใจ เมลต์กับฟี่ก็วิ่งเข้ามาหา

「พี่! กะแล้วพี่แข็งแกร่งสุดๆเลย!」

「ดีใจจริงๆเลยละ~! ไงก็เถอะมันอะไรน่ะ? ท่านั้นน่ะ!? แบบชู่วว! แล้วแทงเข่าดังตั๊บบ! แล้วสุดท้ายก็ประมาณตั๊บตู๊ม! ยังไงก็สุดยอดจริงๆเลยละ!」

「ขอบคุณนะ เพราะได้ทั้งสองคนคอยเชียร์นั่นละ แต่ดูเหมือนจะทำเกินไปหน่อยรู้สึกผิดทีหลังเลยแฮะ」

ยูโกยิ้มตอบรับความรู้สึกของทั้งสองคนที่คอยเชียร์ตนเองไม่เคยเปลี่ยนตั้งแต่ต้นจนจบ

แม้จะเป็นตอนจบที่ไม่ได้ราบรื่นนัก แต่เท่านี้ปัญหานี้ก็ได้รับการแก้ไขแล้วเขาคิดเช่นนั้น ทว่าได้มีคำพูดที่แข็งกร้าวส่งมาจากข้างหลังนั้น

「รอเดี๋ยวสิ! ยูโก เคลย์!」

「หือ……?」

สิ่งที่ยูโกซึ่งหันไปทางเสียงที่เรียกตนเองเห็นคือภาพของชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาทางนี้

ชายหนุ่มคนนั้นมีผมสีขี้เถ้าและตาสีทองเป็นเอกลักษณ์โดดเด่น เมื่อมายืนอยู่ตรงหน้ายูโกพร้อมกับแสดงสีหน้าแห่งความเกลียดชังและโกรธอย่างเห็นได้ชัด ก็ตะโกนเสียงดังใส่เขา

「ไอ้คนขี้ขลาดเอ๊ย! แกโกงสินะ!? ถึงขนาดยอมใช้วิธีเลวทรามแบบนั้นเพื่อคว้าชัยชนะ อย่างที่คิดแกมันโคตรสวะจริงๆ!」

ชายหนุ่มประณามยูโกเสียงดังราวกับเพื่อให้เหล่านักเรียนที่มารวมตัวกันในสถานที่แห่งนี้ได้ยิน เขาหายใจฟืดฟัดขณะที่มีใบหน้าสีแดงสด

เป็นประเภทเดียวกับรัชมาชวนทะเลาะงั้นเหรอ แต่ถึงอย่างงั้นก็เป็นการประกาศหาเรื่องกันที่ค่อนข้างยอดเยี่ยมเลยแฮะยูโกขมวดคิ้วขณะคิดเช่นนั้น แต่ท่าทีนั้นดูเหมือนจะไปกระตุ้นความหงุดหงิดของชายหนุ่ม

「แกไม่มีทางแข็งแกร่งขนาดนี้ ไอ้สวะยูโกไม่ควรจะทำผลงานแบบนี้ได้……!」

「……คือว่านะ จะตะโกนกรีดร้องใส่ฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่ก่อนอื่นช่วยบอกชื่อได้รึเปล่า? ถ้าไม่ทำงั้นก็พูดคุยกันไม่ได้หรอกนะ」

「แก……! ลืมฉันไปแล้วงั้นเหรอ!? ฉันคนนี้ที่ล้มแกในการประลอง ที่ทำให้แกต้องลิ้มรสกับความอัปยศ!!」

ยิ่งพูดชายหนุ่มตรงนี้อารมณ์ก็ยิ่งพุ่งทะยาน

ขณะที่คิดเรื่องแบบนั้น ต่อยูโกที่อารมณ์สงบตรงข้ามกับกราฟอารมณ์ที่พุ่งสูงของเขา ชายหนุ่มที่มีใบหน้าโกรธเกรี้ยวก็ได้บอกชื่อตนเองด้วยเสียงดังอีกครั้ง

「ชื่อของฉันคือเซน่อน! เซน่อน แอช! อย่าบอกว่าลืมฉันไปแล้วนะ ไอ้สวะยูโก!」