(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 29 นางเอกที่ควบคุมไม่ได้

นางเอกที่ควบคุมไม่ได้

――ในพริบตานั้น เซน่อนไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเมลต์พูดอะไร

ใช้ประโยชน์จากการปรับแก้ของตัวละครหลักสร้างกระแสอันสมบูรณ์แบบขึ้น และสอนเมลต์ให้รู้ถึงความชั่วร้ายของยูโก มันควรจะช่วงชิงเธอกลับมาพร้อมถูกขอบคุณว่า「ขอบคุณที่ช่วยให้ตาสว่าง」

ทว่า……เมลต์ที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่มีรอยยิ้มอันสดในที่ตนเองจินตนาการไว้อยู่เลย

ตรงกันข้าม ราวกับผิดหวังในตัวเซน่อนอย่างสมบูรณ์ ราวกับเพิ่มความโกรธเข้าไปด้วยเรื่องนั้น แสดงสีหน้าที่ไม่เก็บซ่อนความเกลียดชังไว้เลย

「เหตุการณ์นั้นทั้งหมดยูโกเป็นคนจัดฉากเหรอ? ฉันถูกหลอกเหรอ? ……อย่ามาพูดบ้าๆนะ คุณที่ไม่ได้อยู่ในตอนนั้น ในสถานที่นั้นทำไมถึงมาพูดเรื่องแบบนั้นกัน? เรื่องของคุณข้อสันนิษฐานมันก็แปลกด้วย เหนือสิ่งอื่นใดมันเสียมารยาทต่อทุกคนที่เข้าไปพัวพันกับเหตุการณ์นั้นเกินไปแล้วนะ」

「อ๊ะ……!?」

เซน่อนพึมพำอย่างตกใจที่มือซึ่งจับอยู่ถูกเมลต์สะบัดออก

มีบางอย่างแปลกๆ มันไม่ควรเป็นแบบนี้ ในขณะที่คำพูดเหล่านั้นวิ่งวนอยู่ในหัวเมลต์ที่ขึ้นเสียงเล็กน้อยก็ได้ปฏิเสธความคิดเห็นของเขา

「ฉันรู้สึกอะไรได้หลายๆอย่างในวันนั้น เจตนาฆ่าของสัตว์เกราะมาร ความหวาดกลัวการต่อสู้ ความอุ่นใจจากพวกพ้องที่เชื่อใจ และ……ความรู้สึกขอบคุณและโล่งใจของผู้คนที่ถูกช่วยเหลือ รอยยิ้มของมินะจังไม่มีวันโกหก น้ำตาของแม่ลูกนั้นที่ดีใจกับการได้พบกันอีกครั้งไม่มีทางเป็นของปลอม ทั้งที่ไม่เห็นอะไร ไม่รู้อะไรเลยแท้ๆ อย่ามาพูดตามใจตัวเองนะ!」

「อะเอ๊ะ……?　ทำ ไม……?」

แปลก มันไม่ควรเป็นแบบนี้ เมลต์ควรจะกลายเป็นของตนเอง

เธอควรจะรู้สึกขอบคุณตนเอง และแยกจากยูโก

「ทุกคนเองก็พูดเรื่องบ้าบอไร้เหตุผลเหมือนกัน! พอคิดว่าจะล้อเลียนยูโกว่าถูกครอบครัวทิ้ง ถูกขับไล่ แต่แล้วก็กลับมาพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเป็นคนขี้ขลาดที่ใช้เส้นสายของตระกูลที่เคยอยู่! จริงๆแล้วทุกคนก็รู้ว่ามันแปลกใช่ไหมล่ะ? เรื่องที่เขาอยากช่วยฉันก็ไม่ใช่เรื่องโกหกด้วยจริงไหม? เพราะอยากโจมตียูโกด้วยความเกลียดชังเลยแค่หาเหตุผลตามความสะดวก มันเข้าใจได้ทันทีเลยนะ! นิสัยนั้นที่พอตัวคนเดียวก็พูดอะไรไม่ออกน่ะ……มันนิสัยไม่ดีเลยนะ」

เมลต์ไม่ควรปกป้องยูโก เธอไม่ควรต่อว่าเหล่านักเรียนที่สนับสนุนตนเอง

เรื่องนี้มันผิดพลาดอะไรสักอย่าง มีอะไรแปลกๆ……ขณะที่คิดเช่นนั้น เมลต์ซึ่งแสดงความโกรธก็พูดกับเซน่อนที่ประหลาดใจด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

「ถึงจะเคยรู้สึกว่าเป็นคนที่น่าทึ่งเพราะถูกเรียกว่าวีรชนจากทุกคนแต่ว่า……คุณน่ะตรงข้ามกับยูโกเป็นคนที่ห่างไกลจากข่าวลือตามความหมายเลยนะ ต่ำช้าที่สุด……!」

「อะ อะ……」

ต่ำช้าที่สุด……คำพูดนั้นของเมลต์ซึ่งพูดกับตนเองเข้ากระแทกเซน่อนอย่างแรงราวกับถูกทุบหัวด้วยค้อน

เป็นไปไม่ได้ มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้ ตนเองที่เป็นตัวละครหลักถูกเมลต์ที่เป็นนางเอกปฏิเสธ……ตนเองมีพลังแข็งแกร่งที่สุดที่โลกในเกม เซน่อนซึ่งสับสนที่พลังเปลี่ยนทัศนคติไม่ทำงาน ได้พูดกับยูโกขณะที่ร่างกายสั่นเทา

「ยูโก เคลย์……! กับฉัน มาสู้กับฉันซะ……! ประลองไงล่ะ! ถ้าฉันชนะปลดปล่อยเมลต์เป็นอิสระ……!」

เหมือนกับตอนที่ทำให้แคลร์เป็นของตนเอง แค่ช่วงชิงสิ่งที่ต้องการในการประลองก็พอ

อีกฝ่ายเคยชนะมาแล้วครั้งหนึ่ง แถมข้อมูลการต่อสู้ของอีกฝ่ายทั้งหมดก็มีอยู่ในหัวแล้ว ถ้าสู้กันเป็นไปไม่ได้ที่จะแพ้

แค่ชนะก็พอ แค่ทำให้การปรับแก้ของตัวละครหลักทำงานและปราบปรามตัวร้ายก็พอ ถ้าทำงั้นทุกอย่างก็จะเป็นไปตามที่คิด ไปได้สวย

เซน่อนคิดเช่นนั้นทว่าความคาดหวังนั้นกลับถูกพังทลายลงอย่างคาดไม่ถึง

「……ยูโก มานี่สิ」

「เอ๊ะ ไม่สิแต่ว่าเมลต์……」　

「เอาเถอะน่า เร็วเข้า!」

「คะ ครับ!」

เมลต์เรียกยูโกที่กำลังจ้องมองเซน่อนซึ่งท้าประลอง และออกคำสั่งโดยไม่ให้พูดอะไร

ยูโกพ่ายแพ้ให้กับแรงกดดันนั้นและหันหน้าไปทางเธอสิ่งที่เห็นคือ ภาพที่เมลต์ยืดตัวขึ้นเล็กน้อยแล้วเอาหน้าเข้ามาใกล้

「อือ……! อืออ……!」

「!?!?!?」

บางอย่างที่อุ่นและนุ่มเข้าสัมผัสที่ริมฝีปาก

เสียงครวญครางอันหอมหวานที่มีทั้งเสียงเย้ายวนและเสียงกระวนกระวายใจดังก้องอยู่ในหัว ยูโกซึ่งเห็นหน้าเมลต์ที่หลับตาอยู่ตรงหน้าเกิดอาการตื่นตระหนกเล็กน้อยและสถานที่นั้นนิ่งสงบลงในทันที

「อะ อะ อะ……!?」

โกหก อยากจะกรีดร้องเช่นนั้น อยากจะคิดว่าภาพที่ตนเองเห็นตอนนี้เป็นฝันร้าย

แม้จะคิดเช่นนั้นแต่เซน่อนช็อคจนส่งเสียงออกมาไม่ได้ ภาพที่เมลต์ซึ่งเป็นตัวละครโปรดจูบกับยูโกถูกแสดงให้เห็นในระยะใกล้ เขาทรุดลงไปในสถานที่นั้น

โดยไม่สนใจเขาที่เป็นเช่นนั้นเมลต์ยังคงจูบกับยูโกต่อไปอีกหลายสิบวินาที และพูดกับเซน่อนขณะที่ใบหน้าเป็นสีแดง

「จะประลองเพื่อปลดปล่อยฉันงั้นเหรอ อย่าให้ต้องพูดซ้ำอีก ฉันอยู่ด้วยกันกับยูโกด้วยความตั้งใจของฉันเอง ถึงจะทำเรื่องแบบนั้นไปมันก็มีแค่ความน่ารำคาญ คนอื่นๆเองก็เข้าใจแล้วใช่ไหม? อย่าใช้ฉันเป็นเหตุผลเพื่อเข้ามาวุ่นวายกับยูโกอีกเป็นครั้งที่สอง」

เงียบกริบ สถานที่เงียบลงราวกับคืนเดือนมืด

ในขณะที่ทุกคนสูญเสียคำพูดเพราะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น เมลต์ซึ่งแสดงท่าทางราวกับว่าพูดเรื่องที่อยากพูดแล้ว ก็ดึงมือยูโกออกจากสถานที่นี้

「ไปเถอะยูโก ฟี่เองก็มาด้วยกันเถอะ」

「อ๊ะ คะ ครับ!」

「อะเหะ? เหะ? อะเร๋……?」

ฟี่ที่หน้าแดงเพราะได้เห็นพี่ชายจูบกับเพื่อนร่วมชั้น และยูโกที่อยู่ในสภาพตื่นตระหนกอย่างสมบูรณ์ถูกเมลต์พาออกจากลานประลอง

เซน่อนที่ถูกเธอทิ้ง เหลืออยู่ตัวคนเดียวบนเวที ทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความประหลาดใจ และยังคงแสดงสภาพน่าสมเพชนั่งก้มหน้าอย่างไร้พลังต่อไป