(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 3 อุปกรณ์แปลงร่างงงงงง!!

อุปกรณ์แปลงร่างงงงงง!!

「พี่ รับนี่……」

「หือ? นี่มันอะไรน่ะ?」

ยูโกหยิบสิ่งที่ฟี่ยื่นมาให้แล้วพินิจพิเคราะห์อย่างตั้งใจ

หลังจากมองสิ่งนั้นที่เหมือนกับสร้อยข้อมือซึ่งมีอัญมณีสีแดงหนึ่งเม็ดฝังอยู่สักพัก เมื่อยูโกสวมเข้าที่มือซ้ายและแสดงสิ่งนั้นให้น้องชายดู ฟี่ก็ยิ่มอย่างมีความสุขและพูดว่า

「ถ้างั้น อยากตรวจสอบการทำงานเพราะงั้นลองถ่ายเทพลังเวทเข้าไปทีสิ พี่」

「เหะ? พะ พลังเวท……? อะ อ้อ พลังเวทสินะ พลังเวทเองเหรอ……」

ยูโกสับสนกับคำพูดไม่คุ้นเคยที่พูดออกมากะทันหันอย่างเห็นได้ชัด

จะว่าไปแล้วถ้าที่นี่คือต่างโลก ถ้าเป็นต่างโลกก็คงจะมีทั้งเวทมนตร์ทั้งพลังเวทด้วยสินะ ขณะที่โน้มน้าวตัวเองแบบนั้นพอลองตรวจสอบฟี่ ก็เห็นเขาจ้องมองมาทางนี้ด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสา

「……?」

「อะฮะ อะฮะฮะฮะฮะ อะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ……」

แบบนี้แย่แน่ อย่างที่คิดถึงจะทำให้เข้าใจผิดแต่มันก็มีขีดจำกัดอยู่

ดูเหมือนว่าการควบคุมพลังเวทจะเป็นการกระทำที่เป็นสามัญสำนึกในโลกนี้ ถึงแม้เรื่องที่ไม่รู้เรื่องตัวเองหรือผู้คนรอบข้างจะทำเป็นสูญเสียความทรงจำได้แต่แบบนี้ดูท่าจะไม่ไหว

อย่างไรก็ตามถึงแม้จะบอกว่าตนเองเป็นมนุษย์ที่มีจิตสำนึกจากต่างโลกมาเกิดใหม่……แต่แบบนั้นก็คงจะถูกสงสัยว่าเป็นผลกระทบภายหลังจากอาการบาดเจ็บ ถึงจะบอกว่าไม่รู้วิธีควบคุมพลังเวทแต่ผลลัพธ์ก็คงจะเหมือนเดิม

ยิ่งไปกว่านั้นในฐานะยูโกที่ไม่อยากให้ฟี่ต้องเป็นกังวลก็เลยไม่อยากพูดเรื่องไม่จำเป็น เมื่อเป็นแบบนั้นข้อสรุปที่ว่าจะออกหัวหรือออกก้อยก็มีแต่ต้องลองทำเท่านั้นก็เป็นเหตุผลที่บรรลุได้ตามธรรมชาติ

（ถึงจะไม่เข้าใจความหมายแต่ก่อนอื่นก็สมาธิ สมาธิ……!　จงเจิดจ้า! อิมเมจะเนชั่นของฉัน!! พรีส ปาฏิหาริย์!）

ขณะที่มองสร้อยข้อมือที่สวมตรงมือซ้ายอย่างตั้งใจ ยูโกก็รวบรวมสมาธิไปที่สิ่งนั้น

เมื่อเขาอิมเมจและนึกภาพพลังเวทรวบรวมจิตวิญญาณพร้อมอธิษฐานอย่างสุดกำลังต่อเหล่าฮีโร่ อัญมณีที่ฝังอยู่ในสร้อยข้อมือก็เริ่มปลดปล่อยแสงสีแดงเจิดจ้าออกมา

「อุโอ๊ะ!? อะอะไรกัน!?」

ยูโกถูกห่อหุ้มด้วยแสงนั้น ส่งเสียงร้องประหลาดใจออกมา เขาไขว้แขนเพื่อปกป้องใบหน้า

ไม่นานหลังจากที่แสงจางหายไปเขาที่ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ก็ส่งเสียงร้องด้วยความตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นแขนทั้งสองข้างของตนเองปกคลุมไปด้วยอะไรสักอย่างราวกับเกราะที่ดำสนิท

「โอ๊ะ? โอ้ว? โอ้วววววว!? นี่มันอะไร? นี่มันอะไรกัน!?」

「โล่งอกไปที การปรับตัวของบลาสเตอร์ดูเหมือนจะออกมาดี」

「บลาสเตอร์? นั่นคือชื่อของเกราะนี้เหรอ?」

「อะ อืม……อุปกรณ์เวทประเภทเกราะ【บลาสเตอร์】 จะสำแดงรูปลักษณ์ออกมาโดยการถ่ายเทพลังเวทไปที่สร้อยข้อมือ เป็นเกราะเสริมแกร่งร่างกายทั้งตัวน่ะ เป็นแค่ของตกรุ่นประสิทธิภาพสูงแต่ยังไงก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย พี่ถูกยึดกาลันดีลไปแล้วนี่นา เพราะการใช้ชีวิตในสถาบันการศึกษาโดยไม่มีอุปกรณ์เวทตั้งแต่พรุ่งนี้ไปคงจะลำบาก  มันเป็นของที่ได้รับมาสำหรับการวิจัยปรับแต่งไปนิดหน่อยแล้วเลยเอามาให้」

「อุตส่าห์ช่วยเตรียมของดีๆแบบนี้เพื่อฉันงั้นเหรอ!? โว้ว~ ขอบคุณจริงๆ! เกราะนี้มันเท่โคตรๆเลย!? ขอบคุณนะน้องเอ๋ย! พี่ชายดีใจที่สุดเลยละ!」

「ไม่หรอก มันเป็นอุปกรณ์เวทตกรุ่นจริงๆนะ? เทียบกับกาลันดีลที่พี่เคยใช้แล้วมันก็เหมือนกันของเล่น……」

「พูดอะไรออกมาน่ะ! ได้รับอุปกรณ์แปลงร่างที่เคยใฝ่ฝันเลยนะ!? ไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย!」

ขณะที่พูดแบบนั้น ก็แปลงร่างและปลดเปลื้องหลายครั้งแปลงร่างสวมเกราะครั้งแล้ว……ครั้งเล่า ยูโกแปลงร่างซ้ำๆจริงๆ

ฟี่พูดกับเขาที่รู้สึกประทับใจกับเวทมนตร์ในต่างโลกซึ่งสร้างความเป็นไปได้ในการแปลงร่างที่เคยฝันถึงตั้งแต่สมัยเด็ก

「อ๊ะ จริงสิ ต้องอธิบายเรื่องฟังก์ชั่นของบลาสเตอร์เผื่อเอาไว้ด้วยนี่นะ ด้วยการชาร์จพลังเวทลงบนคริสตัลที่ฝังอยู่ตรงข้อมือและข้อเท้าทั้งสองข้าง จะสามารถปลดปล่อยหมัดและลูกเตะพลังทำลายสูงออกมาได้ละ แต่ฟังก็ชั่นมันก็มีแค่นั้นไม่มีฟังก์ชั่นอื่นแล้วน่ะนะ……」

「ฮึกโว้ว~~!? ปล่อยลูกเตะท่าไม้ตายกับหมัดท่าไม้ตายได้เหรอเนี่ย!? เอาจริงดิ……! มีเรื่องที่เหมือนกับฝันแบบนี้อยู่ด้วยงั้นเหรอ……!?」

「พะ พี่? ถึงจะรู้สึกผิดที่ขัดอารมณ์ก็เถอะ แต่มันไม่น่าจะใช่ของที่ต้องดีใจขนาดนั้นหรอกนะ? เอ่อ ฮัลโห~ล……!」

คำพูดของฟี่ไม่เข้าหูยูโกอีกแล้ว

พอคิดว่าได้รับอุปกรณ์แปลงร่างมา เกราะก็มีฟังก์ชั่นปล่อยท่าไม้ตายได้ด้วย เพราะงั้นในฐานะโอตาคุผู้ชื่นชอบฮีโร่จึงเป็นสภาพที่นอกจากคำพูดที่เต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกแล้วไม่สามารถพูดออกมาได้เลย

อย่างไรก็ตามแต่

ทันทีหลังจากที่ได้เกิดใหม่ก็ถูกทำให้รู้สึกตกอยู่ในจุดต่ำสุดทว่าความรู้สึกในตอนนี้ที่มีชุดพาวเวอร์สูทอุปกรณ์แปลงร่างสุดเท่และน้องชายผู้น่ารักบอกได้เลยว่ารู้สึกดีอย่างถึงที่สุด

ดีไซน์เกราะที่ถูกเพิ่มด้วยสีแดงระดับหนึ่งตัดกับสีดำพื้นฐานเองก็ชอบสุดๆ ยูโกรู้สึกซาบซึ้งอยู่ภายในใจต่อฟี่ที่ช่วยเตรียมของขวัญอันแสนวิเศษนี้ให้ ได้ถ่ายทอดความรู้สึกนั้นต่อเขา

「ขอบคุณนะฟี่! 　ได้นายช่วยเอาไว้จริงๆ」

「ไม่หรอก มันไม่ใช่เรื่องที่ต้องพูดขอบคุณสักหน่อย ของแบบนี้จริงๆแล้วมันเป็นอุปกรณ์เวทที่ประสิทธิภาพมีไว้ใช้แก้ขัดไปก่อน……」

「มันไม่ใช่แค่เรื่องอุปกรณ์เวทหรอก แค่มีคนที่ช่วยใจดีกับฉันที่เป็นแบบนี้อยู่ก็ทำให้รู้สึกสดใสขึ้นอย่างแท้จริงแล้ว ขอบคุณนะ ฟี่ มีน้องชายที่เหมือนกับนายอยู่เนี่ย ฉันเป็นพี่ใหญ่ที่มีความสุขสุดในโลกเลย」

「พี่……」

ด้วยคำพูดของพี่ชายที่ซาบซึ้งต่อตนเองพร้อมกับลูบหัวเขา ฟี่ทำสีหน้าตกใจและมีความสุขในเวลาเดียวกัน

หลังจากนั้นเขาที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับเขินอาย ก็คว้ากระเป๋าและลุกขึ้นอย่างเอียงอายแล้วพูดขึ้น

「……น่าจะได้เวลาต้องกลับแล้ว ไว้เจอกันพรุ่งนี้แล้วคุยกันที่สถาบันนะ จะมาหาตอนพักเที่ยงเพราะงั้นไว้มาทานมื้อเที่ยงด้วยกันนะ」

「อา นั่นสินะ ขอโทษที่รั้งตัวไว้จนดึกดื่น กลับระวังๆด้วยละ」

ยูโกปลดเปลื้องการแปลงร่างและแสดงใบหน้าที่แท้จริงมองส่งน้องช่วยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ฟี่ยิ้มตอบพี่ชายที่โบกมือให้ตนเอง หลังจากกล่าวคำลาเล็กน้อยก็กลับไปที่หอพักนักเรียนประถม

「ราตรีสวัสดิ์นะ พี่ ไว้เจอกันพรุ่งนี้……」

「อา ราตรีสวัสดิ์ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ ฟี่」

ขณะที่รู้สึกดีใจที่ไม่ต้องใช้เวลาในคืนแรกตามลำพังที่ต่างโลก ยูโกก็มองส่งแผ่นหลังนั้นด้วยความรู้สึกขอบคุณต่อน้องชายที่เอาใจใส่ตนเอง

ยิ่งกว่าการได้รับอุปกรณ์แปลงร่าง ยิ่งกว่าการที่ได้รับรู้ถึงพลังแห่งเวทมนตร์ และยิ่งกว่าสิ่งอื่นใดคือการที่มีใครสักคนห่วงใยตนที่เป็นเช่นนี้อย่างแท้จริง สีหน้าของเขามีความสุข และเอ่อล้นไปด้วยความยินดี

———————————————-

ชื่อตอน อุปกรณ์แปลงร่างงงงง!! 変身アイテムだァァァッ!!(เฮนชินไอเทมดาาาา!!) ผู้แต่งอธิบายไว้ว่ามาจากบทพูดของ ขบวนการห้าดาวไดเรนเจอร์ คนแปลไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่เดาๆว่าน่าจะมาจาก 転身だァァッ！(เทนชินดาาา!) ที่แปลว่าแปลงร่างตอนช่วงเพลงเปิด