(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 33 ฮีโร่ควรเป็นที่รักของเด็กๆ!

ฮีโร่ควรเป็นที่รักของเด็กๆ!

「……แล้ว นี่มันหมายความว่ายังไงกันฟะ!?」

ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้น มาร์กอสอยู่ภายในห้องซึ่งล้อมรอบไปด้วยเสียงอันสดใสมีชีวิตชีวา

ว๊ายๆ เย้ๆ กรี๊ดๆ เรียกได้ว่าภายในห้องเต็มไปด้วยความเร่งรีบและคึกคักราวกับสนามรบ ยูโกผู้ถูกห้อมล้อมไปด้วยเด็กๆตอบเขาด้วยรอยยิ้ม

「เอ๊ะ? นี่คือเนื้อหางานในครั้งนี้ไงล่ะ? ปกป้องเด็กๆในศูนย์อนุบาล มาพยายามกันเถอะ!」

「ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ!? ถ้าตามกระแสมันควรจะแข่งกันสำรวจพื้นที่อันตรายและปราบปรามสัตว์เกราะมารเซ่!!」

「บ้ารึเปล่า~! ฉันไม่มีทางพาฟี่ไปทำงานอันตรายแบบนั้นหรอกใช่ไหมล่ะ~! ไอ้เจ้าคนสมองน้อยเอ๊ย~!」

「ฮึ่ย อย่ามาล้อเล่นนะ! ทำไมสถาบันถึงได้เสนองานแบบนี้ในฐานะคำร้องกันฟะ……?」

「ดูเหมือนว่าเพราะเป็นงานที่จะได้ทำให้มีปฏิสัมพันธ์กับผู้อยู่อาศัยในพื้นที่น่ะ เอ้า หยุดคุยเรื่องแบบนี้แล้วมาเล่นกับเด็กๆเร็ว! แพ้ชนะจะตัดสินจากเมื่อจบงานฝั่งไหนเป็นที่ชื่นชอบของเด็กๆมากกว่าเป็นผู้ชนะนะ!」

「……ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้? ทำไมฉันผู้เป็นขุนนางอันทรงเกียรติถึงได้ทำงานแบบนี้……?」

มาร์กอสไหล่ตกขณะกึ่งๆร่ำไห้และถอนหายใจให้กับสถานการณ์ปัจจุบันของตนเองราวกับคร่ำครวญ

พอคิดว่าจะได้รับโอกาสในการกู้คืนชื่อเสียง ก็ถูกบังคับให้มาเป็นพี่เลี้ยงเด็กในสถานเลี้ยงเด็กเช่นนี้……เขารู้สึกหมดแรงกับเนื้อหางานซึ่งไม่เหมาะกับตนเองที่เป็นขุนนาง ทว่าเขาก็ถูกตบเข้าที่หลังนั้นอย่างจังจนไอออกมาอย่างแรง

「แค่ก! แค่ก! ทะ ทำอะไรน่ะ!?」

「โธ่ อย่าอู้งานสิ! รับคำร้องมาแล้วเพราะงั้นต้องทำให้เต็มที่นะ!」

มาร์กอสพยายามประท้วงต่อความรุนแรงที่เกิดขึ้นกะทันหันแต่พูดอะไรไม่ได้ต่อคำตำหนิของเมลต์ซึ่งรับคำร้องมาแบบเดียวกับตนเอง

รอบๆเธอมีเหล่าเด็กผู้หญิงยิ้มอย่างสนุกสนาน จึงรับรู้ได้ว่าเมลต์เองก็กำลังทำหน้าที่ด้วยความรับผิดชอบต่องานนี้เช่นกัน

ทางฟี่เองก็คงจะมีความสุขกับการที่ถูกปฏิบัติเป็นพี่ชายล่ะมั้ง แม้ว่าจะอายและเขินอยู่บ้างแต่ก็จัดการกับอีกฝ่ายที่เป็นเหล่าเด็กๆได้

แล้ว ทางยูโกล่ะ…..?

「ฟังนะ~ คอยดูให้ดีละ~ ทำแขนแบบนี้! จากนั้นขยับแบบนี้~……หยุดตรงนี้! และแปลงร่าง!(เฮนชิน) โท่ว!」

「ว้าว~! เท่สุดๆเลย~!!」

「ทำได้ยังไงน่ะ!? ทำให้ดูอีกครั้งหน่อยทำให้ดูหน่อย!!」

…ทำท่าโพสแบบแปลกๆสวมบลาสเตอร์และแสดงโชว์แปลกๆเช่นนี้ให้เหล่าเด็กๆดูอีกครั้ง

สิ่งที่เรียกว่าซีนสวมอุปกรณ์เวทประเภทเกราะแบบเท่ๆและการเคลื่อนไหวอันเฉียบคมแบบแปลกๆกำลังดึงดูดใจเหล่าเด็ก รอบๆตัวเขามีเด็กๆมารวมกันเป็นจำนวนมาก

ขณะที่ทั้งเด็กผู้ชายและผู้หญิงกำลังเฝ้ามองโชว์แปลงร่างของยูโกด้วยดวงตาเปล่งประกาย เมลต์ซึ่งหัวเราะคิกคักก็พูดกับมาร์กอสที่กำลังจ้องมองด้วยความตกตะลึง

「เอ้า คุณเองก็ถ้าไม่พยายามจะแพ้ยูโกเอานะ? ต้องเข้ากับเหล่าเด็กๆให้ได้นะ!」

「อึก คึก……!!」

มาร์กอสคร่ำครวญกับคำพูดล้อเล่น แต่นี่คือการดวลของตนเองกับยูโกไม่ผิดแน่

นอกจากนี้ ตนเองที่รับคำร้องนี้ในฐานะงานมาแล้วมีหน้าที่จะต้องทำภารกิจให้สำเร็จลุล่วง

ตนเองคือบุตรชายคนโตแห่งตระกูลบัลก์อันทรงเกียรติมาร์กอส บัลก์ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นงานแบบไหนก็ต้องทำออกมาให้สมบูรณ์แบบ……ขณะที่คิดเช่นนั้นยูโกก็ส่งเสียงเรียกเขา

「เฮ้~ มาร์กอส~! มานี่เดี๋ยวสิ!」

「อย่ามาเรียกแบบตีสนิท! อย่ามาออกคำสั่ง!」

แม้ว่าจะโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง แต่เมื่อมาร์กอสที่ทำตามคำพูดของยูโกเข้าไปใกล้ยูโกซึ่งถูกห้อมล้อมไปด้วยเหล่าเด็กๆ เขาก็ยกนิ้วโป้งให้พร้อมรอยยิ้มและพูดขึ้น

「คือว่านะ พวกเด็กๆบอกว่าอยากเห็นอุปกรณ์เวทของนาย เพราะงั้นแหละช่วยแสดงให้ดูทีสิ」

「ทำไมถึงกลายเป็นแบบนั้นไปได้!? กิก้าซิสเซอส์ของฉันไม่ใช่ของเล่นของเด็กๆนะ!」

「รู้อยู่แล้วละ! แต่ว่าดูสิใบหน้าของพวกเด็กๆ……! ทุกคนเต็มไปด้วยความคาดหวัง เป็นใบหน้าที่ดีเลยใช่ไหมล่ะ?」

「อึก……」

เมื่อได้ยินเช่นนั้นและมองไปทางเหล่าเด็กๆ ทุกคนกำลังมองมาทางนี้ด้วยดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับ

จนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความกดดันของสายตานั้น มาร์กอสที่ราวกับถูกท้าทายว่ากลัวเรื่องแบบนี้งั้นเหรอสูดหายใจเข้าลึกๆและพูดเสียงดังใส่เหล่าเด็กๆด้วยท่าทีเย่อหยิ่งตามปกติ

「เฮอะ ย่อมได้……! กิก้าซิสเซอส์อุปกรณ์เวทซึ่งสืบทอดมาในตระกูลบัลก์ของฉันปลดปล่อย จงแสดงแสงสีทองให้ดูเป็นขวัญตาซะ!」

ตระโกน ยกแขนซ้ายขึ้น ใส่พลังเวท และอุปกรณ์เวทสำแดงออกมา

มาร์กอสโพสท่าอวดให้เห็นกรรไกรที่ยื่นออกและเกราะที่คลุมแขนซ้ายซึ่งปลดปล่อยแสงสีทองออกมา เหล่าเด็กๆกรีดร้องด้วยความยินดีและวิ่งเข้าไปหาเขา

「สุดยอด! สีทองแหละ~!」

「วิบวับๆ เท่สุดๆ!!」

「ฟุฮะฮะฮะฮะ! เข้าใจความสูงส่งของกิก้าซิสเซอส์ด้วยพวกเธอตาถึงดีนี่นา! อ๊ะ อย่าแตะตรงส่วนกรรไกรเซ่! จะบาดเจ็บเอานะ!!」

「มาเล่นตัดกระดาษด้วยกรรไกรนี้กันเถอะ~!」

「จะทำอะไรดี!? ผมจะไปเอากระดาษตัดสีทองมาให้นะ!」

「……จะว่ายังไงดีล่ะ เป็นที่นิยมจังนะ เกินคาดเลยน้า……」

「งั้นเหรอ? ฉันคิดว่ามันค่อนข้างเหมาะเลยนะ?」

ยูโกและเมลต์พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ขณะจ้องมองมาร์กอสซึ่งถูกรายล้อมได้ด้วยเหล่าเด็กๆที่ส่งเสียงเจี้ยวจ้าว

มาร์กอสคนนั้นเป็นที่ชื่นชอบจากเหล่าเด็กๆขนาดนั้น……ยูโกแสดงรอยยิ้มที่ดูภาคภูมิใจตรงไหนสักแห่งให้กับเมลต์ที่พึมพำอย่างเหนือความคาดหมาย และพูดขึ้นขณะจ้องมองไปที่มาร์กอสอีกครั้ง

「มันต่างกับรัช ผู้ติดตามของหมอนั่นเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าไปหาหมอนั่นที่แพ้ในการประลองน่ะ ไม่ใช่ฝูงนกที่คอยหาผลประโยชน์ ตั้งแต่ตอนนั้นก็รับรู้ได้แล้วว่าจริงๆแล้วเป็นคนที่น่าชื่นชม ถึงความรู้สึกแข่งขันกับฉันจะทำให้ส่วนดีๆพวกนั้นไม่แสดงออกมาก็เถอะแต่เนื้อแท้แล้วไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ?」

「เห……」

จากมุมมองของเมลต์มาร์กอสเป็นขุนนางผู้หยิ่งผยองคิดได้เพียงแค่นั้น ทว่าเมื่อเทียบกับรัชจริงๆแล้วด้านดีๆของเขาก็ถูกแสดงออกมา

ในขณะที่เมลต์พยักหน้าพึงพอใจต่อคำพูดของยูโกที่ค้นพบส่วนที่แตกต่างกันของแต่ละคนจากการประลองกับทั้งสองคน เขาก็พูดขึ้นพร้อมยิ้มอย่างสนุกสนาน

「หมอนั่น เป็นแนวนักรบที่เพิ่มเข้ามาทีหลังน่ะ ถึงเปิดตัวมาจะเป็นคนน่ารังเกียจ แต่ตั้งแต่ช่วงกลางเรื่องจะเป็นตัวโจ๊กเป็นแพทเทิร์นยอดนิยม」

「……หมายความว่ายังไง?」

「ไม่ต้องใส่ใจหรอก เป็นเรื่องของทางนี้น่ะ」

ความหมายของคำพูดนั้นไม่เข้าใจเลย ยิ่งกว่านั้นบางครั้งยูโกก็พูดเรื่องที่ตนเองไม่อาจจะเข้าใจได้

อย่างไรก็ตามขณะที่คิดว่างานราบรื่นยิ่งกว่าที่คิดไว้ก็ดีแล้ว เมลต์ก็กลับไปเล่นทำครัวกับเหล่าเด็กผู้หญิงที่ล้อมรอบตนเองอีกครั้ง