(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 37 ผู้ที่ถูกช่วยไว้โดยตัวร้าย

ผู้ที่ถูกช่วยไว้โดยตัวร้าย

「พี่! พี่~!」

「ยูโก! เป็นอะไรไหม!?」

「โอ้! ทางนั้นต่างหากละเป็นอะไรรึเปล่า?」

ขณะที่มองทั้งสองคนเข้าไปหายูโกพร้อมกัน มาร์กอสถอนหายใจภายในใจและคิดว่าความกังวลของตนเองได้หายไปแล้ว

เอาเถอะ เรื่องนั้นเองก็คงช่วยไม่ได้……ขณะที่เขาพึงพอใจและมองย้อนกลับไปถึงจุดยืนของตนเองที่เป็นตัวน่ารำคาญ เสียงที่ใกล้เคียงกับเสียงกรีดร้องของฟี่ก็ดังขึ้น

「พี่ มือมัน! ยับเยินขนาดนี้……!」

เมื่อมาร์กอสได้ยินเสียงนั้นแล้วมองไปทางยูโก ก็เห็นมือทั้งสองข้างของเขาที่ปลดเปลื้องบลาสเตอร์แล้วเปื้อนเลือด

ในระหว่างการต่อสู้ มือของเขาชกอย่างสุดกำลังเข้าไปที่เปลือกปูซึ่งมีทั้งหนามและความแข็งอย่างต่อเนื่องมันเป็นราคาเหมาะสมที่ต้องจ่าย ฟี่จับมือยูโกมองอย่างเจ็บปวดทำหน้าราวกับจะร้องไห้

ถ้าอยากได้จะหนึ่งหรือสองหมัดของฉันก็เอาไปเลย หากเทียบกับชีวิตของเด็กๆแล้วถือว่าถูกมาก……คำพูดในตอนนั้นที่พูดกับไคจินปูไม่ได้โกหก

แม้ผิวหนังจะฉีกขาด แม้จะต้องลิ้มรสกับความเจ็บปวดที่ลึกไปจนถึงกระดูก แต่ยูโกก็ยังคงสู้อย่างสุดกำลังเพื่อปกป้องเหล่าเด็กๆ

「ยูโกเอามือมาให้ดูสิ! ฉันใช้เวทฟื้นฟูง่ายๆได้เพราะงั้นจะรักษาให้นะ!」

「โทษทีช่วยได้เยอะเลย แต่ว่าไม่ต้องห่วงเพราะไม่ใช่แผลใหญ่ขนาดนั้นหรอกนะ」

「เอามือเปื้อนเลือดขนาดนี้มาให้เห็นไม่มีใครเขาไม่ห่วงหรอก! จริงๆเล้ย โธ่เอ๊ย……!」

「……ประสิทธิภาพของบลาสเตอร์ไล่ตามพี่ไม่ทัน ต้องทำอะไรสักอย่าง……」

น่าอิจฉา คิดขึ้นมาเช่นนั้น

ยูโกที่มีเพื่อนซึ่งเป็นห่วงเมื่อตนเองบาดเจ็บ มีน้องชายที่คิดหามาตรการรับมือเพื่อไม่ให้เกิดเรื่องเดียวกันซ้ำอีกช่างโชคดี

ในเวลาเดียวกัน มาร์กอสเข้าใจได้ว่าความสัมพันธ์นั้นเป็นสิ่งที่ตัวเขาปลุกปั้นและสร้างขึ้นมาเอง ครั้งนี้หลังจากถอนหายใจเล็กน้อยให้ตนเองก็พึมพำออกมา

「สู้ไม่ได้เลยแฮะ ให้ตายสิ……」

จริงๆแล้วตรงไหนสักแห่งในใจน่าจะรู้อยู่แล้ว ทั้งตอนที่แพ้ในการประลอง ทั้งตอนต่อสู้กับสัตว์เกราะมาร เมื่อได้เห็นผลงานของยูโกก็คิดขึ้นมาว่าสู้ไม่ได้เลย

ไม่อาจยอมรับความรู้สึกอิจฉาและนับถือซึ่งผสมปนเปกันที่มีต่อเขาได้ ด้วยเหตุนั้นจึงได้มาถึงจุดๆนี้แต่ทว่า……ตอนนี้ที่ยอมรับในตัวยูโกแล้ว มาร์กอสยิ้มออกมาเล็กน้อยและมีความรู้สึกปลอดโปร่งยิ่งกว่าที่คิดไว้

สิ่งนี้ไม่ใช่ความรู้สึกแย่……ขณะยิ้มและคิดเช่นนั้น เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็สังเกตเห็นมือที่เต็มไปด้วยบาดแผลถูกยื่นมาที่ข้างหน้าตนเอง ที่ตรงนั้นมียูโกซึ่งมีใบหน้ายิ้มแย้มอยู่

「สำเร็จแล้วนะมาร์กอส! เป็นชัยชนะของ“พวกเรา”ละ!」

เมื่อรู้สึกตัวเหล่าเด็กๆที่น่าจะเฝ้ามองการต่อสู้ก็เข้ามาล้อมรอบพวกตนเองแล้ว

ใบหน้ากึ่งๆร้องไห้ที่รับรู้ได้ว่ากำลังกังวลถูกย้อมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม มาร์กอสมองไปรอบๆพวกเขาซึ่งกำลังสรรเสริญว่าตนเองนั้นเท่สุดๆ ขณะโอบกอดความรู้สึกภาคภูมิใจที่ไม่อาจแสดงออกเป็นคำพูดได้ก็พูดขึ้น

「……อา นั่นสินะ ศึกนี้เป็นชัยชนะของ“พวกเรา”」

ลืมการดวลที่เกิดขึ้นระหว่างคำร้องราวกับไม่เคยมีมาก่อน มาร์กอสจับมือของยูโกขณะยกย่องซึ่งกันและกันว่าเป็นผู้ชนะ

แม้จะถูกชักจูงด้วยความช่วยเหลือของเขาแต่ก็ยังจับมืออย่างมั่นคง มาร์กอสแสดงความขอบคุณโดยไร้ซึ่งคำพูด จากการผ่านศึกนี้ทำให้เปลี่ยนการประเมินตนเองและศัตรูที่เกลียดชังตรงหน้าใหม่

ยูโกแข็งแกร่ง แข็งแกร่งกว่าตนเองมาก

แต่ว่า ตนเองก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีค่าเลย อย่างน้อยแค่ได้จับมือกับเขาเช่นนี้ก็น่าจะมีอะไรบางอย่างอยู่

สักวันอยากเป็นชายที่ยืดอกยอมรับความอ่อนแอและค้นพบความแข็งแกร่งของตนเองในขณะที่คิดเช่นนั้น มาร์กอสก็เชื่อมั่นในชายที่อยู่ตรงหน้ายิ่งขึ้นและเปลี่ยนการประเมินใหม่จากสวะเป็นคนที่ไม่ได้แย่

หลังจากจับมือกันสักพัก ยูโกก็มองไปทางที่ผู้ชายปลิวไปราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้และพูดขึ้น

「เอาละ ที่เหลือก็แค่จับไอ้เจ้าบ้านั่นสินะ ถึงจะเล่นงานไปแล้วแต่ถ้าอาละวาดอีกจะลำบาก」

「เห็นด้วยเลยละ อุปกรณ์เวทปริศนาที่เอาออกมาจากกระเป๋าเองก็ต้องยึด――!?」

มาร์กอสเห็นด้วยกับยูโกแล้วมองไปยังสถานที่ที่ผู้ชายน่าจะล้มอยู่ และถูกโจมตีด้วยความตกใจจนคำพูดที่กำลังพูดอยู่ขาดช่วงไปกลางคัน

ชายที่น่าจะรับการโจมตีของยูโกไปก่อนหน้านี้อย่างแน่นอน……ไม่อยู่แล้ว

มีร่องรอยลากไถลไปกับพื้น และมีร่องรอยคนเคยล้มอยู่ตรงนั้น

ทว่า สภาพที่เกิดเหตุไม่มีรอยเท้าหรือรอยเลือดที่ควรจะเหลืออยู่ตอนที่เขาหนีออกจากตรงนั้นอยู่เลย ไม่ใช่แค่มาร์กอสพวกยูโกเองก็ตกตะลึงเช่นกัน

「บ้าน่า……มันไม่น่าจะไม่มีเสียงเลยสิ!? เจ้านั่นหนีไปไหนแล้ว!?」

「ไม่รู้เลย บ้าเอ๊ย ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ในตอนท้ายไปซะได้……!」

เรื่องที่ประมาทไม่ผิดแน่ ทว่า ชายที่หมดสติและบาดเจ็บสาหัสอย่างแน่นอนไม่ควรจะหนีออกไปได้โดยที่พวกตนเองไม่รู้ตัว

ยูโกรู้สึกเสียใจกับความผิดพลาดที่แม้จะล้มศัตรูที่มุ่งเป้ามาที่เด็กๆได้แต่ไม่สามารถจับกุมบุคคลนั้นเอาไว้ได้ ขณะกำหมัดแน่นก็ยังคงรอการมาถึงของหน่วยรักษาความปลอดภัยที่เจ้าหน้าที่ไปเรียกมาต่อไป