(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 39 หลังจบคดี วันเวลาแห่งความสุข

หลังจบคดี วันเวลาแห่งความสุข

……สุดท้ายแล้ว ก็ไม่พบชายคนนั้น

พบคราบเลือดที่หลงเหลืออยู่เพียงเล็กน้อยในป่าใกล้เคียง แต่สิ่งนั้นไม่มีหลักฐานว่าเป็นของชายคนนั้น หน่วยรักษาความปลอดภัยเองก็อยู่ในสภาพสืบต่อไปไม่ได้

เรื่องยากจะเชื่อที่มนุษย์เปลี่ยนร่างเป็นสัตว์เกราะมารได้มีคำสั่งปิดปากลงมา เรื่องราวถูกฝังไว้เป็นความลับไม่มีคดีอะไรเกิดขึ้นที่สถานเลี้ยงเด็ก

พวกยูโกเองก็ถูกปล่อยตัวออกมาหลังจากสอบสวนอย่างง่ายๆ วันรุ่งขึ้นก็กลับไปใช้ชีวิตตามปกติ ตอนนี้อยู่ในช่วงที่เขาได้รับบลาสเตอร์ใหม่จากน้องชาย

「โอ้ว~! พาวเวอร์อัพเสร็จแล้วเหรอ!? สุดยอด! สมกับเป็นฟี่เลยละ!」

「ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก แค่เพิ่มปริมาณอนุภาคโลหะที่ใช้สร้างเกราะและเพิ่มความเร็วในการซ่อมแซมกับเพิ่มค่าขีดจำกัด นอกจากนี้ก็เพิ่มความสามารถสร้างอาวุธเข้าไปด้วยเอง」

「เดี๋ยวสิ! เมื่อกี้ว่าอะไรนะ!? ความสามารถสร้างอาวุธ!?」

「อ้อ อืม…แค่ทำการติดอนุภาคโลหะละเอียดเข้ากับวัตถุที่ถือไว้มือซ้ายมันจะเปลี่ยนเป็นอาวุธตามรูปร่างที่ป้อนข้อมูลเอาไว้ล่วงหน้าน่ะ  กรณีในครั้งนี้คือป้อนข้อมูลดาบเอาไว้เพราะงั้นถ้าหยิบจับของอะไรทำนองนั้นจะสามารถสร้างขึ้นมาได้น่ะ」

「โอ้มายก๊อด! สามารถทำไอ้นั่นที่ใฝ่ฝันที่เคยเห็นในทีวีได้เลยไม่ใช่เหรอ! สมกับเป็นน้องชายฉัน! ช่วยทำให้ความปรารถนาของพี่ชายเป็นจริง!!」

「มะ ไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดนั้นสักหน่อย……แค่ทำรูปร่างเป็นดาบได้เองเทียบกับกาลันดีลไม่ได้หรอก……」

「พวกประสิทธิภาพยูโกไม่ใส่ใจหรอกนะ มันเป็นการขอบคุณฟี่คุงจากใจจริง คำพูดขอบคุณจากพี่ชายรับไปอย่างซื่อตรงเถอะ เนอะ?」

ในระหว่างการต่อสู้กับไคจินปู ฟี่คงจะนึกถึงสภาพของยูโกที่ต่อสู้ไปเรื่อยๆแม้หมัดจะบาดเจ็บ

ยูโกได้รับอุปกรณ์เวทที่ควรจะเรียกได้ว่า【บลาสเตอร์Ver.Ⅱ】ซึ่งเพิ่มความเร็วในการซ่อมแซมตัวเองของเกราะและเสริมแกร่งโดยมุ่งเป้าไปที่การคงรักษาวิธีต่อต้านศัตรูที่เข้ากันได้ไม่ดีนักกับวิธีต่อสู้ด้วยหมัด เขาวิ่งไปมาขณะตื่นเต้นอย่างมากต่อเนื้อหาการเสริมแกร่งนั้น

ถึงจะไม่ใช่การปรับแต่งครั้งใหญ่แต่หากดีใจถึงเพียงนั้นมันก็รู้สึกอายขึ้นมาฟี่ยิ้มอย่างขมขื่นขณะคิดเช่นนั้น และเมลต์ก็ได้ถามคำถามเช่นนี้ออกไป

「นี่ จะว่ายังไงดีล่ะ ทำให้เปลี่ยนรูปร่างอาวุธเป็นดาบได้เนี่ย คิดถึงเรื่องการร่วมมือกับฉันด้วยงั้นเหรอ?」

「อ๊ะ ครับ……ถ้าคุณเมลต์อยู่ด้วยกันละก็จะสามารถสร้างอาวุธได้ทุกเมื่อครับ คิดไว้ว่าแบบนั้นน่าจะดีกว่า……」

「ว้าว~! ขอบคุณนะ!! มีน้องชายรอบคอบแบบนี้ก็ช่วยฉันได้เยอะเหมือนกันน้า~!!」

「เหวอ!? อุฟ อุก……!」

ฟี่ที่ถูกเมลต์สวมกอดใบหน้าฝังอยู่ตรงหน้าอกอันเย้ายวนนั้นจนหายใจลำบาก

หากมองจากรอบข้างคงจะเป็นสภาพที่น่าอิจฉา แต่จากมุมมองของฟี่ที่ถูกกอดจริงๆวิกฤตของชีวิตกำลังมาเยือนแล้ว ในขณะที่ดิ้นรนพร้อมแตะไหล่เมลต์เพื่อพยายามหายใจ บุคคลใหม่ก็ได้ปรากฏตัวในสถานที่นี้อีกคน

「คู่แข่งที่คู่ควรของฉัน ยูโก เคลย์! สภาพหมัดเป็นไงบ้าง? มาร์กอส บัลก์ผู้นี้มาดูสภาพของนายแล้ว!」

「โอ๊ะ! มาได้เวลาพอดีเลยแฮะ! ดูสินี่น่ะ! บลาสเตอร์ใหม่ที่น้องชายสุดที่รักของฉันช่วยปรับแต่งให้! สุดยอดเลยใช่ไหมล่ะ~!? เท่สุดๆเลยใช่ไหมล่ะ!?」

「เฮอะ ดูเหมือนว่าจะได้รับพลังใหม่มาสินะ……! น่าสนใจ! ถ้าแกซึ่งเป็นคู่แข่งที่คู่ควรพยายามไขว่คว้าให้สูงขึ้น การไปให้ไกลกว่านั้นก็คือภารกิจของฉัน! อย่าได้ประมาทแม้แต่นิดเดียวละ ยูโก เคลย์!」

「โอ้! ก่อนอื่นก็เป็นการฝึกพิเศษเพื่อให้ใช้ฟังก์ชั่นใหม่นี้ได้ละนะ! ถ้าว่างก็ช่วยมาด้วยกันทีสิ!」

「……ยังไง~ดีล่ะดูสนิทกันจังนะ สองคนนั้น」

「ฟุฮ้า! คะ ครับ นั่นสินะครับ……」

ขณะจ้องมองยูโกและมาร์กอสแลกเปลี่ยนบทสทนาที่เหมือนจะกระทบกระทั่งกันแต่ไม่กระทบกระทั่งกัน ทั้งสองคนพึมพำด้วยสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย

พวกเมลต์สับสนกับทัศนคติที่เปลี่ยนไปของมาร์กอสซึ่งกลายมาเป็นสนทนาตามปกติ หลังจากคดีที่สถานเลี้ยงเด็กแม้สัญญาที่ว่าจะไม่เข้าใกล้ได้หายไปแล้วก็ตาม แต่มันเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ไม่ได้เลวร้ายยูโกเองก็ให้การยอมรับเพราะงั้นจึงไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรเป็นพิเศษ

มาร์กอสเองก็แสดงความเป็นศัตรูกับยูโกด้วยวาจาและคำพูดเย่อหยิ่งเองก็ไม่เปลี่ยนแปลง……แต่ดูเหมือนว่าจะยอมรับและปฏิบัติต่อเขาในฐานะเพื่อนอย่างเห็นได้ชัด

หากพูดเรื่องนั้นออกไป คงจะโกรธแล้วพูดว่า「ใครเป็นเพื่อนกับเจ้าหมอนี่กันฟะ!」เป็นแน่ หลังจากมีท่าทีอ่อนลงเมื่อมองมาร์กอสที่เข้ากันได้ดีกับยูโกเรื่องที่รู้สึกอิจฉาขึ้นมาเล็กน้อยเองก็เป็นความจริงเช่นกัน

「ดีจังนะ เพื่อนเพศเดียวกันเนี่ย……คงจะสร้างมิตรภาพได้ง่ายๆจริงๆละน้า……」

「นั่นสินะครับ……สามารถต่อสู้และเรียนไปด้วยกันได้เนี่ย ดีจังน้า……」

ไม่ว่าจะเป็นเพศ อายุ ความเข้าขาในการต่อสู้ เมลต์และฟี่ที่รู้สึกถึงช่องว่างระหว่างยูโกตรงจุดนั้น ดูเหมือนจะรู้สึกอิจฉามาร์กอสที่สามารถปิดระยะห่างกับเขาโดยไม่ต้องสนใจเรื่องเหล่านั้นทั้งหมดเลย

ทั้งสองคนแบ่งปันความรู้สึกอิจฉาที่มีต่อมาร์กอสซึ่งสามารถข้ามผ่านระยะห่างที่ค่อยๆปิดลงทีละนิดได้อย่างง่ายดาย ทั้งสองมองหน้ากันและกันแล้วพูดขึ้น

「พวกเราเองก็ไม่แพ้หรอกนะ ก่อนอื่นมาพยายามกันเถอะ ฟี่คุง!」

「นั่นสินะครับ……! ไม่แพ้หรอกนะครับ……!!」

หลังยืนยันความตั้งใจของกันและกันทั้งสองคนที่พยักหน้าให้กันดูเหมือนจะจัดตั้งแนวร่วมขึ้นมาโดยไร้ซึ่งคำพูด

ทั้งสองคนเต็มไปด้วยความรู้สึกต่อต้านที่ว่าตำแหน่งเคียงข้างยูโกจะถูกมาร์กอสช่วงชิงไปทั้งๆแบบนั้นหรือเปล่า ทว่ามาร์กอสคนนั้นได้มาอยู่ด้านข้างพวกเขาที่เป็นเช่นนั้นและพูดขึ้น

「เฮ้ สองคนตรงนั้นน่ะ」

「เหวอ!? มะมะมะ มีอะไรเหรอ……?」

「พวกเราไม่ได้คุยเรื่องความลับอะไรเลยนะ!? เนอะ~?」

ทั้งสองคนเตรียมใจว่ามาร์กอสจะได้ยินบทสนทนาของพวกตนเองอย่างชัดเจนหรือเปล่า แต่ดูเหมือนมาร์กอสจะส่งเสียงทักโดยไม่ได้คิดเรื่องแบบนั้น

หลังจากหายใจและเว้นช่วงสักพัก……เขาก็ก้มหัวลงอย่างสุดซึ้งให้เมลต์และฟี่ แล้วพูดขึ้น

「ฟี่ เคลย์ เมลต์ เอเพ เรื่องพฤติกรรมหยาบคายวันก่อนและเรื่องที่สร้างบาดแผลให้กับพวกเธอต้องขออภัย ณ ที่นี้ ขอโทษด้วย」

「เอ๊ะ……?」

「เหะ……?」

「……มีแค่นั้นแหละ ฝากบอกยูโกด้วย ว่าให้เตรียมสภาพร่างกายให้พร้อมที่สุดในการประลองกับฉัน แล้วก็ อย่าพักค้างแรมในสถานที่โล่งแจ้งแบบนี้ไปตลอด ถ้าหากต้องการละก็มาร์กอส บัลก์ผู้นี้จะจัดเตรียมห้องในหอพักให้เอง ตามนี้นะ」

ฟี่และเมลต์ทำสีหน้าอึ้งๆต่อมาร์กอสซึ่งแสดงพฤติกรรมที่เหนือความคาดหมาย

ถึงจะเข้าใจได้ว่าขอโทษที่ลักพาตัวไปเป็นวัตถุดิบในการข่มขู่ยูโก และล้อเลียนหน้าตากับรูปร่างของผู้หญิง แต่ไม่น่าเชื่อว่ามาร์กอสที่ภูมิใจในศักดิ์ศรีจะยอมก้มหัวให้พวกตนเองที่เป็นเด็กและผู้หญิง……หลังจากที่เขาพูดสิ่งที่อยากพูดกับทั้งสองคนที่กำลังตกใจกับเรื่องแบบนั้นเสร็จแล้ว ก็หันหลังและเดินออกไปจากสถานที่แห่งนี้

「……เขาเปลี่ยนไปนะ อย่างกับปูลอกคราบเลย」

ฟี่พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเมลต์ที่แสดงความคิดเห็นกับสภาพของมาร์กอสซึ่งแสดงให้เห็นถึงการเติบโตเหมือนกับการลอกคราบตามตัวอักษร

หลังจากทำเช่นนั้นทั้งสองคนหันไปมองยูโกที่กำลังสนุกอยู่กับการใช้งานบลาสเตอร์ และพูดต่อด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

「คงเป็นเพราะยูโกล่ะมั้งนะ? ถึงจะเคยถูกบอกมาหลายๆอย่างก็เถอะ……แต่ฉันน่ะรู้สึกว่ารอบๆตัวยูโกเต็มไปด้วยรอยยิ้มนะ」

「ผมเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกันครับ ถึงจะชอบพี่มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วแต่ช่วงหลังมานี้รู้สึกชอบมากขึ้นกว่าเดิมอีกครับ」

ที่มาร์กอสเติบโตขึ้นคงเป็นเพราะเห็นสภาพเต็มที่แบบไม่คิดชีวิตของยูโกด้วย

ขณะนึกถึงสีหน้าของเขาซึ่งราวกับถูกขับไล่วิญญาณชั่วร้ายออกไป ทั้งสองคนหันสายตาอันอบอุ่นที่ช่วยดึงสิ่งนั้นออกมา ขณะที่คิดแบบเดียวกันก็เอ่ยสิ่งนั้นออกมาเป็นคำพูด

「ถ้าผู้คนมากมายได้รับรู้มากยิ่งขึ้นก็คงจะดีเนอะ ด้านดีๆของยูโกน่ะ……」

「……ครับ」

ขณะนึกถึงเสน่ห์อันลึกลับของยูโกที่ทำให้แม้แต่มาร์กอสซึ่งมองตนเองเป็นศัตรูกลายมาเป็นเพื่อนได้ ทั้งสองคนคิดขึ้นมาว่าบางทีสิ่งนั้นแหละอาจจะเป็นสิ่งที่เรียกว่าคุณสมบัติของฮีโร่ก็ได้

ใช้วันเวลาอันสงบสุขไปทั้งๆแบบนี้ อยากให้ผู้คนมากมายรับรู้ถึงความเป็นมนุษย์ของยูโก หากทำเช่นนั้นคงจะสามารถใช้เวลาแห่งความสุขไปทุกวันได้อย่างแน่นอน

ทั้งสองคนนึกถึงชีวิตในสถาบันอันเงียบสงบ ปราศจากการประลองและเหตุการณ์ต่างๆ จินตนาการว่าพวกตนเองและยูโกหัวเราะอยู่ในศูนย์กลางนั้น ภาวนาขอให้เรื่องนั้นกลายเป็นความจริงแต่ทว่า――

———————————————-

โชตะนีท:หยิบจับวัตถุแล้วสร้างอาวุธตามรูปร่างได้ ครั้งนี้สร้างเป็นดาบ

คนแปล:หรือว่า คะคะคะ คาคุเรนเจอร์!!

โชตะนีท:ไม่ใช่เฟ้ย!!

คนแปล:หรือว่า คะคะคะ คาบูโตะ!!

โชตะนีท:ไม่ใช่เฟ้ย!!

คนแปล:หรือว่า คะคะคะ *เพี๊ยะ!!

โชตะนีท:อย่าสปอยเซ่!!