(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 42 สถานการณ์ผิดปกติ

สถานการณ์ผิดปกติ

「พี่ รู้รึเปล่า? ว่าช่วงหลังมานี้แถวๆนี้มีคนหายตัวไปโดยไม่ทราบแน่ชัดอย่างต่อเนื่องน่ะ」

「ก็จริงแฮะ ที่แม้แต่นักเรียนในสถาบันก็หายไปที่ไหนไม่รู้ใช่ไหม?」

ฟี่ที่พูดคุยเกี่ยวกับเหตุการณ์หายตัวไปที่เกิดขึ้นบ่อยๆในช่วงหลังมานี้ พยักหน้าต่อคำตอบของพี่ชาย

แม้จะไม่ใช่หัวข้อสนทนาที่สดใสนัก แต่เขาซึ่งคิดถึงเรื่องในครั้งนี้แสดงสีหน้าไม่สบายใจแล้วพูดต่อ

「……ยังไงดีล่ะรู้สึกเหมือนช่วงหลังมานี้มีเหตุการณ์แปลกๆเพิ่มขึ้นน่ะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เมืองไม่เคยเป็นแบบนี้แท้ๆ……」

「มันผิดปกติจริงๆงั้นเหรอ? การที่มีเรื่องเกิดขึ้นขนาดนี้น่ะ?」

ฟี่พยักหน้าอีกครั้งต่อคำถามของพี่ชาย

แม้ตนเองจะเป็นผู้เกิดใหม่จากต่างโลกแต่ยูโกก็แสดงสีหน้าฉงนต่อสถานการณ์ของเมืองที่มีสิ่งแปลกๆอะไรบางอย่าง และพึมพำราวกับพูดคนเดียว

「คดีในอุโมงค์……นอกจากนี้ก็สัตว์เกราะมารซึ่งเป็นคนกลายร่างปรากฏตัวที่สถานเลี้ยงเด็ก……และหลังจากนั้นก็คดีหายตัวไปที่เกิดขึ้นบ่อยๆเหรอ จะว่าไม่ผิดปกติก็คงแปลกละนะ」

「อืม……น่ากลัวยังไงไม่รู้นะ มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นเรื่อยๆต่อเนื่อง」

「บ้าเอ๊ย! ถ้าตอนนั้นจับตัวคนร้ายไว้ได้ละก็……」

ยูโกชกหมัดที่กำแน่นเข้าที่มืออีกข้าง ขณะเสียใจกับความผิดพลาดที่ปล่อยให้ไคจินปูหนีไปได้

คนร้ายที่หายตัวไปราวกับควันในสภาพหมดสติตอนนี้ไปทำอะไรอยู่ที่ไหน? คนร้ายในคดีหายตัวไปที่เกิดขึ้นบ่อยๆเป็นไปได้ว่าจะเป็นเขา……ขณะที่เขาคิดเช่นนั้น ฟี่ก็พูดขึ้น

「พี่……ที่จริงแล้วได้ยินเรื่องที่คุณพ่อคุยกัน ดูเหมือนว่าจะเจอส่วนหนึ่งของตัวสัตว์มารจากในบรรดาของที่ผู้ชายคนนั้นเหลืออยู่ในที่เกิดเหตุ สิ่งนั้นดูเหมือนจะเป็นของสายพันธุ์ที่ค่อนข้างชั่วร้าย」

「ของสัตว์มาร? หมายความว่ายังไง?」

「ผมเองก็ไม่รู้ แต่ว่าพอลองตรวจสอบดูแล้วพบว่าสัตว์มารนั้นน่าจะไม่ได้อาศัยอยู่บริเวณนี้ ความเป็นไปได้ว่าผู้ชายคนนั้นจะล้มมันในสถานที่ห่างไกลที่ไหนสักแห่งแล้วพามาด้วยก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน……」

「……ถ้าหากส่วนหนึ่งของสัตว์มารนั้นทำให้ผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนร่างเป็นสัตว์เกราะมาร การจะคิดว่ามีใครบางคนมอบสิ่งนั้นให้เจ้านั่นก็คงเป็นเรื่องปกติ」

หยักหน้าครั้งที่สาม ฟี่เห็นด้วยกับคำพูดของพี่ชายที่คิดแบบเดียวกับตนเองทุกประการ

และถึงจะเป็นเรื่องสมมติที่เกินขอบเขตการคาดเดา แต่เบื้องหลังคดีนี้ไม่ใช่ว่ามีใครบางคนกำลังบงการอยู่งั้นหรือ?

ถ้างั้น อะไรคือจุดประสงค์ของตัวตนที่ควรจะเรียกได้ว่าเป็นผู้บงการนั้นกัน……? ขณะที่ฟี่เป็นกังวลและคิดเช่นนั้นยูโกก็พูดขึ้นเพื่อให้กำลังใจ

「ไม่ต้องห่วง พ่อที่เป็นเจ้าบ้านแห่งตระกูลเคลย์อันทรงเกียรติน่าจะกำลังเคลื่อนไหวอยู่ใช่ไหมล่ะ? ถ้าเป็นงั้นก็ไม่เป็นไรหรอก อีกอย่างแม้แต่ฉันกับมาร์กอสที่เป็นนักเรียนยังเอาชนะอีกฝ่ายได้เพราะงั้นอัศวินวิถีเวทมืออาชีพไม่มีทางแพ้หรอก」

「อืม นั่นสินะ……」

「นอกจากนี้ อาคารนั่นตอนนี้พวกพี่กำลังผลัดกันไปรักษาความปลอดภัยอยู่ด้วยใช่ไหมล่ะ? เมลต์ก็ด้วย เจ้ามาร์กอสเองก็ไปด้วยเพราะอะไรสักอย่าง ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นหรอก」

ตั้งแต่การปรากฏตัวของไคจินปู พวกยูโกก็ไปเยือนสถานเลี้ยงเด็กนั้นแทบจะทุกวัน

มีอะไรผิดปกติไหม? มีบุคคลต้องสงสัยมาอีกรึเปล่า? ถึงจะรู้ว่ามีเจ้าหน้าที่ที่ถูกส่งมาจากหน่วยรักษาความปลอดภัยกำลังลาดตะเวนอยู่ แต่คงเป็นความรู้สึกรับผิดชอบที่ปล่อยให้คนร้ายหนีไปได้ ทั้งสามคนจึงผลัดกันเฝ้าดูสถานการณ์และรับหน้าที่รักษาความปลอดภัยสถานที่

「ถึงวันนี้เมลต์กับมาร์กอสจะไปแล้วแต่ฉันเองก็ว่าจะโผล่หน้าไปสักหน่อย ยังไงก็ว่างอยู่แล้วละนะ」

「ถ้าอย่างนั้นผมเองก็จะไปด้วยนะ รู้สึกกังวลขึ้นมานิดหน่อย……」

ยูโกภาวนาขอให้เจอตัวคนร้ายคลี่คลายคดีและบรรยากาศอันน่าอึดอัดที่เข้าปกคลุมเมืองนี้หายไปโดยเร็ว เมื่อลุกขึ้นขณะแลกเปลี่ยนบทสนทนาเช่นนั้นกับน้องชาย ก็รู้สึกได้ถึงวี่แววของคนหลายคนกำลังใกล้เข้ามาจากด้านหลัง

ยูโกหันไปทางนั้น มองเห็นเหล่านักเรียนที่มีใบหน้าคุ้นเคยที่ไหนสักแห่งกำลังเดินมาทางนี้แล้วแสดงสีหน้าฉงน

「อะไรน่ะพวกนาย? มีธุระอะไรกับฉันเหรอ?」

「……นายใช่ไหม? นายกำลังชักใยอยู่เบื้องหลังใช่ไหม?」

「หา?」

พอรู้สึกว่ามีคนหลายคนมายังที่พักอาศัยของตนเอง ก็มาพูดเรื่องที่ไม่เข้าใจอย่างกะทันหัน ยูโกแสดงสีหน้าสงสัยต่อนักเรียนเหล่านั้น

เด็กชายคนหนึ่งที่ถูกท่าทีเช่นนั้นของเขายั่วอารมณ์ เข้าคว้าคอเสื้อพร้อมตะโกนเสียงดัง

「นายเป็นคนทำใช่ไหม!? นายเป็นคนลักพาตัวใช่ไหม!?」

「เฮ้ๆ พูดอะไรอยู่น่ะ ไม่เข้าใจจริงๆนะว่าพูดถึงเรื่องอะไร? ……อะเร๊ะ? จะว่าไปนายถ้าจำไม่ผิดหนึ่งในผู้ติดตามของคนที่ชื่อรัชสินะ……?」

ยูโกปัดมือของนักเรียนชายที่รู้สึกได้แค่เพียงว่ากำลังอยู่ในสภาพสับสน ตรงนั้นเขาสังเกตได้ว่าเป็นผู้ติดตามของรัชที่ประลองด้วยกันวันก่อน

เมื่อมองดูดีๆ เหล่านักเรียนคนอื่นๆนอกจากเขาก็เป็นคนที่เคยเห็นหน้าในการประลองนั้นด้วย ยูโกสงสัยว่าพวกเขาที่เป็นเช่นนั้นทำไมถึงมาหาตนเองแล้วโวยวายเรื่องที่ไม่เห็นจะเข้าใจ และนักเรียนที่คว้าคอเสื้อในตอนแรกก็พูดขึ้น

「ไม่ใช่ว่านายเป็นคนทำเหรอ!? พวกพ้องของพวกเรากำลังหายตัวไปอย่างไม่ทราบแน่ชัดทีละคนๆนะ! ในวันหนึ่งจู่ๆก็หายตัวไปไม่กลับหอพักทั้งๆแบบนั้น! เรื่องแบบนั้นกำลังเกิดขึ้นเรื่อยๆหลายคดีแล้ว! นายกำลังทำเรื่องแบบนั้นเพื่อแก้แค้นพวกเราใช่ไหมล่ะ!?」

「หา? พวกนายพูดอะไรน่ะ? ฉันที่อยู่ในสภาพนอนกลางแจ้งแบบนี้จะลักพาตัวคนไปขังไว้ที่ไหนได้ล่ะ? ไงก็เถอะ เดิมทีฉันชนะการประลองกับหัวหน้าของพวกนายจะแอบแก้แค้นคนแพ้ไปทำไม ทำไมฉันที่เป็นฝ่ายชนะต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ?」

「แต่ว่า คนที่ทำเรื่องแบบนี้นอกจากนายก็ไม่มีแล้วไม่ใช่รึไง! ช่วงนี้แม้กระทั่งเด็กผู้หญิงมัธยมต้นก็หายตัวไปแล้วนะ!?」

「ไม่ล่ะ ตรงข้ามเลยใช่ไหมล่ะ? ฉันไม่รู้เกี่ยวกับมิตรภาพของพวกนายเลย เด็กผู้หญิงมัธยมต้นที่ไม่รู้จักแม้แต่หน้าทำไมฉันถึงไปรู้ว่ามีความสัมพันธ์กับคนที่ชื่อรัชได้ล่ะ? ถึงยังไงความรู้สึกที่สงสัยในตัวฉันก็เข้าใจอยู่ละ แต่ฉันช่วงหลังๆนี้โผล่หน้าไปที่สถานเลี้ยงเด็กใกล้ๆค่อนข้างบ่อย ถ้าข้อแก้ตัวละก็เจ้าหน้าที่ที่อยู่ที่นั่นกับพวกเด็กๆน่าจะพิสูจน์ได้นะ?」

「……ถ้างั้นเป็นใครล่ะ? ใครที่กำลังโจมตีพวกเรา……?」

คงจะคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว หรือเห็นท่าทีอันสง่างามของยูโกแล้วรู้สึกได้ว่าความคิดของพวกตนเองมันผิดหรือเปล่าก็ไม่อาจรู้ได้ แต่นักเรียนชายที่กำลังสงสัยเขาคร่ำครวญเช่นนั้นขณะก้มหน้าด้วยความตกตะลึง

ทั้งเขาทั้งนักเรียนคนอื่นๆใบหน้าซีดเซียว รู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวและความสิ้นหวังจากสีหน้านั้น

「……หมายความว่าพวกนักเรียนที่หายตัวไปทุกคนรู้จักกับรัชเหรอ? แปลกๆยังไงไม่รู้แฮะ……นายคิดว่ายังไงล่ะฟี่?」

ดูจากท่าทีของพวกเขาแล้ว ไม่คิดว่าจะทำเรื่องแบบนี้โดยการล้อเล่นหรือเล่นละคร

ผู้เสียหายในคดีหายตัวไปที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องล้วนแล้วแต่เป็นผู้ติดตามของรัชยูโกคิดว่ามันแปลก และเมื่อหันไปทางฟี่เพื่อขอความคิดเห็นจากเขาก็――？