(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 47 ฮีโร่มักจะมาช้าเสมอ

ฮีโร่มักจะมาช้าเสมอ

「มาร์กอส คุณ……!!」

มาร์กอสรวบรวมพลังที่เหลือเข้าพุ่งชนด้วยโล่ส่วนเกราะของกิก้าซิสเซอส์ที่เหลืออยู่และตะโกนบอกเมลต์

มาร์กอสยืนหยัดอยู่ตรงหน้าเขาซึ่งโกรธจากการถูกขัดขวางช่วงเวลาอันแสนสนุก แล้วพูดกับเธออีกครั้งในขณะที่หายใจหอบ

「ฉันจะเป็นคู่มือให้เจ้านี่เอง ในระหว่างนั้นพาพวกเด็กๆหลบหนีไปจากที่นี่ซะ เร็วเข้า!」

「แต่ว่าถ้าทำเรื่องแบบนั้นคุณจะ……!」

「ใช้ตัวเองเป็นเบี้ยใช้แล้วทิ้งทำเอาซาบซึ้งเลยนี่หว่า แต่ว่าแกตอนนี้จะทำอะไรได้? แกที่ส่วนกรรไกรพังไปจะล้มฉันได้ยังไง?」

รัชยิ้มเยาะเย้ยมาร์กอสที่สูญเสียกรรไกรสีทองและความสามารถในการโจมตีไป

เขารวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายยอมรับคำพูดนั้น และพูดขึ้น

「ตามที่นายว่า……ฉันเอาชนะนายไม่ได้ แต่ว่าถ้าขัดขวางเป้าหมายของนายละก็ฉันทำได้ ไม่ยอมให้ยื่นมือเข้าไปยุ่งกับพวกเด็กๆหรอก……!!」

「……โฮ่?」

รัชหรี่ตามองราวกับกำลังขบขันต่อคำตอบนั้นของมาร์กอส

แม้จะเข้าใจว่าตนเองกำลังถูกดูถูก แต่ตอนนี้มาร์กอสรับรู้ว่ามีสิ่งที่ควรให้ความสำคัญมากกว่าเรื่องนั้นอยู่ เขาตะโกนด้วยเสียงอันดังลั่นพร้อมตั้งเกราะที่เหลืออยู่ในแขนตนเอง

「เข้ามา เจ้าสัตว์ประหลาด! นามของฉันคือมาร์กอส บัลก์! บุตรชายอันชอบธรรมแห่งตระกูลบัลก์อันทรงเกียรติและเป็นโล่ทองคำที่จะปกป้องอนาคตของเหล่าเด็กๆ! ฉันยังคงยืนอยู่! จะไม่ล้มลง! ถึงแม้จะต้องตายแต่ก็จะปกป้องชีวิตอันบริสุทธิ์จากเงื้อมมือแห่งความชั่วร้ายของนายให้ได้!」

「อะฮะฮะฮะฮะฮะ! น่าสนใจ! ตัดสินใจแล้วละ ก่อนอื่นจะบดขยี้แกให้ปางตาย หลังจากนั้นก็ปู้ยี่ปู้ยำเมลต์ และสุดท้ายจะกินพวกเด็กๆต่อหน้าต่อตาพวกแกเลยเว้ย! ความภาคภูมิใจอันเล็กจ้อยนั้นน่ะจะบดขยี้ไม่ให้เหลือซากเอง!」

รัชปลดปล่อยเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่งและกระโจนเข้าหามาร์กอส

แม้มาร์กอสจะพยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อยื้อเวลาด้วยเกราะทองคำ แต่รัชยิ้มเยาะเขาที่ป็นเช่นนั้นพร้อมปลดปล่อยการโจมตีอันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

「ทุกสิ่งทุกอย่างมันเปล่าประโยชน์! รอบๆอาคารนี้มีสัตว์มารที่ฉันสร้างขึ้นมาประจำการอยู่! ไม่มีทางที่ใครจะหนีออกไปข้างนอกได้แม้แต่คนเดียว! ถึงแม้แกจะยืนหยัดเสี่ยงชีวิตสู้กับฉัน ถึงแม้จะยื้อเวลา แต่มันก็ไม่มีความหมายอะไรเลยนั่นละ!!」

「คึก!? โอ้วว……!」

ทุกครั้งที่รับการโจมตีของรัชกิก้าซิสเซอส์จะบุบ และแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เพื่อไม่ให้การต่อสู้ของมาร์กอสที่ยื้อเวลาแบบเสี่ยงชีวิตต้องสูญเปล่าเมลต์พยายามค้นหาเส้นทางหลบหนีอย่างสุดชีวิต แต่เพราะพาเด็กๆจำนวนมากมาด้วยจึงไม่สามารถฝ่าทะลวงพวกปูที่เข้าล้อมรอบอาคารได้

「ไม่ได้เรื่องเลยนะ! สมัครใจเข้ามาในการต่อสู้ที่ตัวเองต้องพ่ายแพ้ อุปกรณ์เวทอันภาคภูมิใจก็พัง และกำลังถูกฉันเล่นงานยับเยินแบบนี้! ไม่มีอะไรดีสักอย่างเลยไม่ใช่รึไง มาร์กอส! ในฐานะบุตรชายอันชอบธรรมแห่งตระกูลบัลก์อันทรงเกียรติ แสดงความมุ่งมั่นออกมาให้เห็นซะเซ่!」

「อั๊กก!!」

ควงสวิงด้วยก้ามที่ผสานกันในแขนทั้งสองข้าง และฟาดกรงเล็บที่ปกคลุมด้วยเปลือกที่แข็งลงมาจากด้านบน มาร์กอสที่รับการโจมตีของรัชเข้าที่หลังร้องครวญคราง

หลังจากจากยิ้มเยาะเขาที่ล้มคว่ำลงกับพื้นทั้งๆแบบนั้น รัชก็พยายามเดินเข้าไปหาเมลต์ที่ยืนปกป้องเหล่าเด็กๆทว่า……

「ยะ ยังหรอก……! ยังหรอก ฉันน่ะ……!」

มาร์กอสจับขานั้นไว้ จ้องมองรัชพร้อมกระอักเลือดออกจากปาก

รัชรู้สึกรังเกียจแววตานั้นที่มีเปลวไฟแห่งความไม่ย่อท้อสถิตอยู่ ซึ่งไม่น่าเชื่อว่าคนที่แม้แต่การหายใจก็แทบจะทำไม่ได้จะแสดงออกมา จึงเดาะลิ้นพร้อมถ่มน้ำลายและพูดกับเขา

「น่ารำคาญจริงๆนะ แกน่ะ ลูกกระจ๊อกก็หมอบคลานไปกับพื้นให้เหมือนกับลูกกระจ๊อกสิวะ!」

「อั๊ก……!」

รัชขยับขาเพื่อช้อนร่างของมาร์กอสขึ้นและเตะเขาปลิวไป

ลอยไปทางกำแพงเป็นเส้นโค้ง รอบๆตัวมาร์กอสเกราะสีทองที่แตกหักกระจัดกระจายไปทั่ว

(มาได้แค่นี้เองเหรอ……ฉัน ทำอะไรไม่สำเร็จ ทั้งๆที่ปกป้องอะไรเอาไว้ไม่ได้ ทั้งๆแบบนี้……)

ปกป้องไม่ได้แล้ว แม้แต่เวลาก็ยื้อเอาไว้ไม่ได้ สั่นเทากับความไร้พลังของตนเอง น้ำตาแห่งความผิดหวังไหลออกมา มาร์กอสสาปแช่งความอ่อนแอของตัวเองในช่วงเวลาสั้นๆที่ลอยอยู่กลางอากาศ

อย่างที่รัชพูดไว้ ทุกอย่างมันเปล่าประโยชน์งั้นหรือ……เขาคิดขึ้นมาเช่นนั้นและในตอนนั้นเอง

「อุก……!」

ร่างกายที่ลอยอยู่กลางอากาศ และควรจะกระแทกลงกับพื้นจู่ๆก็ถูกรับเอาไว้โดยใครบางคน

ขณะที่สติพร่ามัว มาร์กอสค่อยๆเงยหน้าขึ้น……ที่ตรงนั้นมองเห็นใบหน้าของชายกำลังรอคอย

「……ขอโทษที่มาช้านะ」

「จริงๆเล้ย……ให้ตายสิ ปล่อยให้ฉันรอขนาดนี้……」

คึก เขาประคองไหล่มาร์กอส ค่อยๆพยุงร่างกายที่ดูเหมือนจะพังทลายได้ทุกเมื่อ

พามาร์กอสไปยังสถานที่ที่เมลต์และเหล่าเด็กๆอยู่ทั้งๆอย่างนั้น และเขาก็พูดขึ้น

「ทุกคนปลอดภัยสินะ ถึงชุดเมลต์จะขาดแต่ดูเหมือนจะไม่ได้รับบาดเจ็บร้ายแรง นายช่วยปกป้องทุกคนเอาไว้สินะ」

「ไม่ได้ ทำอะไรหรอก……ฉันมัน ไร้พลัง ทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่าง……」

「พูดอะไรน่ะ นายยืนหยัดจนถึงวินาทีสุดท้ายไม่ใช่รึไง ถึงแม้จะไม่ชนะ แต่ก็ต่อสู้กับเจ้านั่นอย่างเต็มกำลังเพื่อปกป้องพวกเด็กๆ เพราะงั้นฉันถึงมาได้ทันเวลา อย่าพูดว่าทำอะไรไม่ได้เลยมาร์กอส นายคือฮีโร่ที่ปกป้องเด็กพวกนั้นเอาไว้ จงภูมิใจเถอะ」

แข็งแกร่ง แข็งแกร่ง……รับร่างกายที่โซเซเอาไว้ได้

จากแขนเขา จากมือนั้นรู้สึกได้ถึงความเคารพที่มีต่อตนเอง

เขาวางร่างของมาร์กอสไว้ตรงสถานที่ที่เหล่าเด็กๆรออยู่ ยื่นเสื้อแจ็กเกตเครื่องแบบของตัวเองให้เมลต์ หันหลังแล้วฝากสหายร่วมรบไว้กับเธอและน้องชายที่มาด้วยกัน

「ฟี่ เมลต์……ฝากมาร์กอสด้วย」

ขณะที่น้องชาย เพื่อนและเหล่าเด็กๆกำลังเฝ้าดู เขาก้าวออกไปมุ่งไปหาศัตรูที่ควรเอาชนะ

รัชคืนร่างจากสัตว์เกราะมารเป็นมนุษย์ ขณะจ้องมองชายที่กำลังเดินมาทางตนเองก็ร้องเรียกชื่อนั้น

「กำลังรออยู่เลยละ ยูโก เคลย์! ด้วยการฆ่าแกฉันจะได้เกิดใหม่อย่างสมบูรณ์!」