(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 5 กุ๊ยท้าประลอง!

กุ๊ยท้าประลอง!

「ยูโก เคลย์! ฉันขอท้าประลองกับนาย! มาสู้กับฉันซะเถอะ!」

「เอ๋……?」

ตอนเที่ยงในวันที่สองของชีวิตในต่างโลก ยูโกที่กำลังมุ่งหน้าไปที่โรงอาหารซึ่งเป็นสถานที่ที่นัดกับฟี่เอาไว้ ก็ถูกพูดแบบนั้นใส่อย่างกะทันหันจากชายปริศนาที่จู่ๆก็มายืนอยู่ตรงหน้าตนเอง เขาแสดงสีหน้าสับสนเป็นวันที่สองติดต่อกัน

นักเรียนชายคนนั้นที่มีผมสีน้ำตาลไว้ทรงผมแสกข้าง มีท่าทางที่บอกได้แค่เพียงว่าเป็นผู้ชายที่มีความภาคภูมิใจสูงละเอียดรอบคอบอย่างแท้จริง ชี้มาที่ยูโกด้วยสีหน้าไร้ซึ่งความเกรงกลัวและท้าประลองด้วยเสียงดังก้องอีกครั้ง

「ยูโก เคลย์! มาร์กอส บัลง์ผู้นี้ท้าประลองแล้ว จงขึ้นมายืนบนเวทีประลองซะ! และมาทำให้ดาบของเราเปื้อนเลือดกันดีกว่า!」

「อา~……โทษที ที่จริงแล้วฉันตอนนี้สูญเสียความทรงจำอยู่น่ะ……จนกว่าอะไรหลายๆอย่างจะคงที่เรื่องแบบนั้นคงต้องปฏิเสธ ไว้มาใหม่วันหลังได้ไหม? ถ้าหากเมื่อก่อนฉันทำเรื่องอะไรที่ทำให้ขุ่นเคืองใจละก็ยกโทษให้ทีนะ ก็ตามนี้ละ! เพราะงั้นเรื่องในวันนี้ช่วยปล่อยผ่านไปเท่านี้ทีเถอะ!」

ถึงจะรู้สึกผิดต่อนักเรียนชายที่ชื่อว่ามาร์กอสแต่ไม่อยากทำพฤติกรรมป่าเถื่อนอย่างการประลองในวันที่สองที่ได้มาเกิดใหม่ในต่างโลก

สำหรับตอนนี้ใช้ไพ่ตายที่แข็งแกร่งที่สุด『ชายผู้สูญเสียความทรงจำ』และหลบหนีจากการประลองแล้วกัน

ยูโกก้มหัวพร้อมกับขอโทษอีกฝ่ายเผื่อเอาไว้ โดยคาดหวังว่าจะช่วยทำให้ความขุ่นเคืองของมาร์กอสหายไปไม่ทางใดก็ทางหนึ่งแต่ทว่า……?

「เฮอะ! ได้ยินข่าวลือมาแล้วสูญเสียความทรงจำจริงๆสินะ……แต่เรื่องแบบนั้นมันไม่เกี่ยวกัน มาประลองกับฉันซะ ยูโก เคลย์!」

「เอ๋~……? หรือว่าฉันทำเรื่องโหดร้ายกับนายลงไปเหรอ? แย่ขนาดอยากประลองตัดสินให้รู้แล้วรู้รอดขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?」

โอ้พระเจ้าเป็นท่าทีที่ห่างไกลกับคำว่ายุติธรรมและตรงไปตรงมาถึงแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายสูญเสียความทรงจำแต่ก็ยังจะท้าประลองเมื่อยูโกที่เหนื่อยใจกับท่าทีของมาร์กอสถามแบบนั้น เขาก็ตอบเช่นนี้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มไร้ซึ่งความเกรงกลัว

「ไม่หรอก ก็ไม่ได้ถูกทำอะไรเป็นพิเศษหรอก แต่แค่รู้สึกไม่กินเส้นกับนายมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว! ตอนนี้ที่ถูกตัดออกจากตระกูล ดาบสมบัติที่เป็นอุปกรณ์เวททรงพลังก็สูญเสียไปแล้ว แถมยังสูญเสียความทรงจำอีก เป็นโอกาสดีที่จะได้บดขยี้นายอย่างสมบูรณ์! จะทำให้นายหมอบคลานไปกับพื้น จะจัดการนายเพื่อไม่ให้ลุกขึ้นยืนได้อีกเป็นครั้งที่สองเลยละ ! อ๊า~ฮะฮะฮะฮะ!」

「……ถึงน่าจะไม่ชอบที่ฉันเป็นคนพูดก็เถอะ แต่นายเนี่ยไม่มีใครเคยบอกว่านิสัยเสียบ้างเหรอ?」

จะว่าเป็นคนขี้ขลาดทั่วไปก็ไม่เชิง ตรงจุดที่พูดความรู้สึกที่แท้จริงอย่างเปิดเผยถือว่าจริงใจในระดับหนึ่ง แต่ยังไงก็อยากให้แสดงสิ่งนั้นออกมาในฐานะจิตวิญญาณแห่งวิถีอัศวินที่บริสุทธิ์ยุติธรรมมากกว่า

ขณะที่คิดแบบนั้นในเวลาเดียวกันก็คิดว่ายูโกก่อนเกิดใหม่เป็นคนน่ารังเกียจขนาดไหนกันนะถึงได้ถูกเกลียดโดยหมอนี่ ยูโกคิดถึงเรื่องที่ค่อนข้างไม่เป็นที่พอใจ ส่ายหัวไปมาเพื่อขจัดความกังวลนั้นทิ้งไปแล้วพูดกับมาร์กอสด้วยเสียงที่ดัง

「โทษที! ยังไงตอนนี้ก็รับคำท้านั้นไว้ไม่ได้หรอก! ขอโทษนะแต่มีคนรออยู่ เอาไว้คุยกันโอกาสหน้านะ!」

ระหว่างที่กำลังคุยกับมาร์กอสแบบนี้ฟี่ก็กำลังรอตนเองอยู่ที่โรงอาหาร ถึงจะรู้สึกผิดต่อเขาแต่ตอนนี้ควรให้ความสำคัญกับสัญญาของน้องชายก่อน

เมื่อคิดเช่นนั้น ยูโกจึงพยายามออกจากสถานที่นี้พร้อมปฏิบัติต่อเขาอย่างสุภาพแต่ทว่า มาร์กอสที่คว้าไหว้นั้นของเขาไว้พูดขึ้นพร้อมกับแสดงรอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้า

「วางใจเถอะ ไม่มีอะไรต้องกังวล คนที่รออยู่คือน้องชายใช่ไหมล่ะ? ถ้างั้นก็ไม่มีปัญหาหรอก」

「อ๋า……?」

ยูโกเริ่มแสดงความระมัดระวังมากขึ้นต่อมาร์กอสซึ่งพูดคำพูดที่แฝงเป็นนัยอะไรสักอย่าง

ยูโกจ้องมองใบหน้าของเขาซึ่งยิ้มชั่วร้าย รู้สึกถึงเสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาจากทางด้านหลังเขาและเมื่อหันไปทางนั้น ที่ตรงนั้นปรากฏรูปร่างของฟี่ที่ถูกพาตัวมาโดยมีผู้ชายสองคนตามประกบ

「ท่านมาร์กอส พาตัวน้องชายของยูโกมาตามที่สั่งแล้วครับ!」

「ทำได้ดีมาก เท่านี้ก็พูดคุยกันได้อย่างราบรื่นแล้วละ」

「……เล่นสกปรกอะไร ทำไมถึงพาฟี่มาที่นี่?」

แขนถูกจับอย่างแน่นหนาจากพวกผู้ชาย ยูโกที่เห็นสภาพของฟี่คิดได้แค่เพียงว่าถูกบังคับและลากมาถึงที่นี่เป็นแน่เขาเข้าไปใกล้มาร์กอสด้วยท่าทีที่มองเป็นศัตรูแตกต่างจากก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

มาร์กอสยิ้มอย่างมีความสุขที่ในที่สุดเขาก็รู้สึกเช่นนั้น จึงเริ่มพูดเหตุผลที่พาฟี่มาหายูโกที่นี่

「อะไรกัน ก็เห็นๆกันอยู่ใช่ไหมล่ะ? คิดว่าจะให้เด็กคนนี้มาช่วยให้ความร่วมมือในการโน้มน้าวนายน่ะนะ……! ถ้านายไม่ว่ายังไงก็จะไม่รับการประลอง มันก็ช่วยไม่ได้ จะให้น้องชายของนายช่วยเป็นคู่มือให้ฉันแทนแล้วกัน」

「……มึงนี่มัน」

「 พะ พี่ ไม่ได้นะ ผมไม่เป็นไร ยังไงเจ้าพวกนี้ก็ไม่ทำเรื่องร้ายแรงหรอก เพราะงั้นอย่าทำอะไรบ้าๆอย่างรับการประลอง――อุก!?」

「ฟี่!? พวกแก หยุดนะโว้ย!」

ถึงแม้ฟี่ที่เข้าใจได้ว่าตนเองถูกจับเป็นตัวประกันเพื่อให้ยูโกรู้สึกเช่นนั้นจะพยายามตะโกนเพื่อโน้มน้าวพี่ชายยังไง แต่เนื่องจากการกระทำของชายซึ่งเป็นลูกน้องมาร์กอสที่บิดและดึงแขนขึ้นทำให้คำพูดนั้นเปลี่ยนไปเป็นเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดกลางทาง

ขณะที่ยูโกตะโกนและแสดงความโกรธออกมาเมื่อเห็นสภาพที่น้องชายดิ้นรนด้วยความเจ็บปวด มาร์กอสที่แสดงใบหน้ารื่นเริงต่างกับเขาก็ท้าประลองด้วยเสียงอันไพเราะ

「เอ้า จะเอายังไง? ถ้าน้องชายแสนน่ารักจะเป็นยังไงก็ช่างละก็จะปฏิเสธการท้าประลองของฉันก็ได้นะ แต่ว่าถ้าไม่อยากเห็นสภาพอันทุกข์ทรมาณของเด็กคนนั้นไปมากกว่านี้ละก็…ขึ้นมายืนบนเวทีประลองซะ ยูโก เคลย์」

「……ได้ เข้าใจแล้ว แต่ว่าก่อนอื่นปล่อยตัวฟี่ซะ ถ้าทำแบบนั้นไม่ว่าการประลองหรืออะไรก็จะรับให้เอง」

「พี่!? ไม่ได้นะ!」

ฟี่ร้องออกมาด้วยความเสียใจต่อยูโกที่ตอบสนองต่อการยั่วยุของมาร์กอส และประกาศออกมาว่าจะยอมรับการประลองจากเขาโดยมีเงื่อนไขว่าให้ปล่อยตัวน้องชายเป็นอิสระ

มาร์กอสที่ได้รับคำมั่นสัญญาว่าจะยอมรับการประลองจากปากของยูโกยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจและออกคำสั่งลูกน้องของตนเอง

「พวกนาย พอแล้ว ปล่อยตัวไอ้เด็กเวรนั่นซะ」

「ครับ!」

เพราะบีบให้คำพูดที่อยากได้ยินจากปากของยูโกออกมาแล้วฟี่ก็หมดประโยชน์ จึงถูกปล่อยตัวอย่างง่ายดาย

ทันทีที่พวกผู้ชายปล่อยมือฟี่ก็วิ่งไปหาพี่ชาย และพูดถ้อยคำขอโทษทั้งน้ำตา

「ขอโทษนะ พี่ เพราะผมถูกเจ้าพวกนั้นจับตัวไว้เลยจบลงด้วยการประลองแบบเสียเปรียบ……! 」

「อย่าใส่ใจเลย ฟี่ นายไม่ได้ผิดอะไรหรอก คนที่ผิดคือเจ้าพวกต่ำช้านี่ต่างหาก」

「ฮึฮึฮึ……! ความรักของพี่น้องอันงดงามไม่ใช่เหรอเนี่ย เธอที่ถูกเรียกว่าสวะต่ำช้าชั่วร้ายที่สุดมีความรู้สึกห่วงใยต่อครอบครัวด้วย คิดไม่ถึงเลยนะเนี่ย」

「ฉันเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีไอ้พวกคนที่ไม่รู้เรื่องศีลธรรมขั้นต่ำสุดเป็นคนของที่นี่ด้วย」

ยูโกและมาร์กอสแสดงความเป็นศัตรูต่อกันพร้อมกับตะโกนถ้อยคำยั่วยุใส่กัน

มาร์กอสที่มีท่าทีสงบผ่อนคลายกับยูโกที่กำลังโกรธ ทั้งสองแสดงด้านที่ตรงข้ามกันสุดขั้ว ในการประลองนั้นจะต้องมีการเสนอสิ่งเดิมพันซึ่งกันละกัน

「ถ้าฉันชนะ ให้นายหมอบคลานไปกับพื้นและมาเลียรองเท้าแล้วกัน จะทำให้อับอายขายขี้หน้าจนลุกขึ้นมาไม่ได้อีกเป็นครั้งที่สองเลยละ ยูโก เคลย์」

「อา ได้ กลับกันนั้น ถ้าฉันชนะอย่าเอาหน้าโสโครกของนายมาแสดงให้พวกฉันเห็นอีกเป็นครั้งที่สอง」

อีกฝ่ายหนึ่งคือศักดิ์ศรีในฐานะมนุษย์ อีกฝ่ายหนึ่งคือไม่ให้เข้ามาใกล้พวกตนเองอีกหลังจากนี้ ทั้งสองคนบอกความต้องการของแต่ละคนต่ออีกฝ่ายและยอมรับเงื่อนไขนั้น

หลังจากยืนยันว่าทุกอย่างเตรียมการเรียบร้อยแล้วมาร์กอสก็ยิ้มออกมาอย่างเต็มที่ และพูดกับยูโกที่จ้องมองตนเอง

「ถ้างั้น ไปกันเลยไหม จะนำทางไปสู่เวทีประลองที่นายจะได้พ่ายแพ้อย่างน่าสมเพชให้เอง ตั้งตารอตั้งตารอดูสภาพที่นายหมอบคลานไปกับพื้นอย่างน่าสมเพชแบบเลี่ยงไม่ได้เลยละ! อ๊า~ฮะฮะฮะฮะ……!!」