(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 55 Sideสหายร่วมรบ (จากลากันชั่วคราว ขอฝากความหวังไว้กับนาย)

Side:สหายร่วมรบ (จากลากันชั่วคราว ขอฝากความหวังไว้กับนาย)

「ไง มาร์กอส มาส่งแล้วนะ」

「ยูโกเหรอ……เฮอะ ว่างจริงนะแก ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องลำบากมาทำเรื่องแบบนั้นแท้ๆ」

「ไม่ซื่อตรงเลยน้า~ มาร์กอส ทั้งที่จริงๆดีใจแท้ๆน้า~」

ประตูเมืองสถาบันลูมินัส ที่ตรงนั้นมีพวกยูโกอยู่

ยูโกเรียกมาร์กอสซึ่งกำลังจะออกจากตรงนั้นพร้อมกับเหล่าผู้ติดตาม เมื่อเผชิญหน้ากับเขาที่หยุดฝีเท้า ก็เริ่มพูดคุยด้วยบรรยากาศร่าเริง

「อาการบาดเจ็บโอเคไหม? โดนเล่นงานมาค่อนข้างหนักเลยใช่ไหมล่ะ?」

「ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก ถ้าจะให้พูดว่าทางไหนละก็ความเสียหายของกิก้าซิสเซอส์รุนแรงกว่าอีก กลายเป็นของที่ใช้ไม่ได้เหมือนเดิมแล้ว ตั้งใจว่าจะกลับตระกูลเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บและจะกลับมาใหม่หลังจากซ่อมแซมเสร็จแล้ว」

「……เหงาขึ้นมาเลยแฮะ ทั้งที่อุตส่าคิดว่าข้ามผ่านเหตุการณ์และกระชับความสัมพันธ์กันได้แล้วแท้ๆนะ」

「เฮอะ……! เวอร์จริงนะแกไม่ได้จะจากลากันตลอดชีวิตสักหน่อย บอกว่าถ้าซ่อมกิก้าซิสเซอส์เสร็จแล้วจะกลับมาใช่ไหมล่ะ  ไงก็เถอะการปรับแต่งให้เป็นประเภทเกราะทั้งตัวเหมือนอย่างนายอาจจะน่าสนใจก็ได้แฮะ」

「อ๊ะ แจ๋วเลย~! ถ้าเป็นงั้นละก็จะคิดท่าโพสแปลงร่างด้วยกันไว้แล้วกัน!」

มาร์กอสซึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสที่สุดในการต่อสู้กับรัชจะกลับตระกูล และออกจากสถาบันสักพักเพื่อซ่อมแซมอุปกรณ์เวท

วันนี้คือวันออกเดินทางนั้น ยูโกแลกเปลี่ยนบทสนทนากับเขาที่จะต้องจากลากันสักพัก แม้ว่าจะพูดคุยด้วยท่าทีร่าเริงแต่ก็แสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเหงาด้วย

ถึงมาร์กอสจะถูกเกลียดชังและถูกวิพากษ์วิจารณ์เช่นกันแต่การที่ยูโกมาส่งตนเองเช่นนี้ก็ทำให้มีความสุขจริงๆ

ถ้าสามารถจากลากันด้วยบรรยากาศร่าเริงทั้งๆแบบนี้ก็คงดีแต่เนื้อหาบทสนทนาได้จบลงที่เหตุการณ์ในวันก่อน

「……ดูเหมือนจะพบข้าวของของรัชละนะ อย่างที่คิดดูท่าหมอนั่นจะถูกใครบางคนใช้ประโยชน์」

「เหมือนจะอย่างงั้น ชายที่กลายร่างเป็นไคจินปูในตอนแรกที่พวกเราสองคนโค่นไปก็คงจะเป็นแบบนั้นด้วยแน่ๆ คดีนี้ยังไม่จบ ผู้บงการที่แท้จริงกำลังซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่ง」

「อา……คนที่รู้เรื่องนั้นมีแค่คนส่วนน้อยอย่างพวกเรารู้สึกหงุดหงิดจังแฮะ」

ความจริงของคดีในครั้งนี้ และความจริงที่ว่ารัชได้กลายร่างเป็นสัตว์เกราะมารถูกปกปิดไว้เหมือนกับเหตุการณ์ก่อนหน้า

ผู้ที่รู้เรื่องนั้นคือพวกยูโกที่ได้เห็นเขากลายร่างจริงๆ กับคนในหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ได้ฟังเรื่องราวจากพวกเขา และมีแค่ผู้บริหารระดับสูงของสถาบันที่ได้รับการถ่ายทอดจากหน่วยรักษาความปลอดภัยนั้นเท่านั้น

ความจริงเบื้องหลังเหตุการณ์ในครั้งนี้ที่มีสัตว์เกราะมารชั่วร้ายบุกเข้ามาในเมืองยังไม่มีการเปิดเผยต่อสาธารณะ

รวมถึงเป้าหมายและตัวตนที่แท้จริงของผู้บงการ ดูเหมือนจะมีแผนการสอบสวนอย่างลับๆ พวกยูโกถูกสั่งให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับเช่นกัน

「น่าเสียดายจังนะ ทั้งที่คนที่แก้ไขเหตุการณ์ที่แท้จริงคือนายแท้ๆ แต่การพูดถึงเรื่องนั้นไม่ได้มันน่าเสียดายใช่ไหมล่ะ? ในสถาบันมีเหล่านักเรียนบางส่วนถูกยกให้เป็นวีรชนจากคนที่พวกตัวเองช่วยปกป้องด้วย แต่ความสำเร็จของนายมันควรจะยิ่งใหญ่มากกว่านั้นนะ」

「เรื่องนั้นจะยังไงก็ช่างเถอะ ทั้งฉันทั้งนายต่อสู้เพื่อปกป้องสิ่งสำคัญสำหรับตัวเองและเหล่าผู้อ่อนแอที่ไร้พลัง ทั้งเสียงปรบมือทั้งคำชมเชยมันไม่จำเป็น แค่ความจริงที่ว่าปกป้องรอยยิ้มของเด็กๆพวกนั้นเอาไว้แค่นั้นก็พอแล้ว……ใช่ไหมล่ะ ฮีโร่น่ะ?」

「เฮอะ……นั่นสินะ」

มาร์กอสที่ยืนยันคำพูดของยูโกด้วยใบหน้ายิ้มเงยหน้ามองท้องฟ้า

ผู้ที่รู้ถึงความสำเร็จของพวกตนเองมีแค่เจ้าหน้าที่และเหล่าเด็กๆในสถานเลี้ยงเด็กแห่งนั้น ทั้งเหล่านักเรียนในสถาบันลูมินัส ทั้งเหล่าผู้อยู่อาศัยในเมืองแห่งนี้ ใช้ชีวิตในทุกวันนี้โดยไม่รู้ว่าวีรชนที่แท้จริงคือใคร

ทว่า แบบนั้นดีแล้ว ปกป้องความสงบสุขและเสรีภาพของผู้คนโดยไม่มีใครรู้ นั่นแหละคือภารกิจของฮีโร่มาร์กอสเข้าใจเรื่องนั้นได้

「……ยูโก ถึงจะได้เริ่มคุยกับนายจริงๆจังๆก็ช่วงหลังมานี้……แต่ว่านายช่วยสอนเรื่องต่างๆให้ ฉันรู้สึกซาบซึ้งมากกับเรื่องนั้น」

「ก็เหมือนกันนั่นแหละ เพราะนายช่วยสู้อย่างเกินขีดจำกัดฉันถึงได้มาทันเวลา เพราะพวกเราทุกคนร่วมมือกันถึงแก้ไขเหตุการณ์ได้อย่างปลอดภัย ดีใจเลยละที่ได้พบกับนาย มาร์กอส」

เวลาแห่งการจากลาใกล้เข้ามาแล้ว มาร์กอสที่เห็นผู้ติดตามของตนเองกำลังพารถม้ามาพูดกับยูโกตอนท้าย

「ยูโก……ถ้าฉันรักษาตัว ซ่อมแซมอุปกรณ์เวทเสร็จแล้ว ในตอนนั้นที่กลับมายังสถาบันแห่งนี้……จะเรียกนายว่าเพื่อนได้รึเปล่า? ฉันที่ทำร้ายเพื่อนและน้องชายของนายจะช่วยยกโทษให้ได้ไหม?」

「อ๋า……?」

ยูโกที่ได้ยินคำถามนั้นแสดงสีหน้าตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

เขาระเบิดหัวเราะออกมาหลังจากทำเช่นนั้น และตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มต่อมาร์กอสที่กำลังกังวลว่าจะตอบสนองแบบไหน

「พูดอะไรของนายน่ะ พวกเราก็เป็นเพื่อนกันแล้วใช่ไหมล่ะ?」

「……งั้นเหรอ เป็นอย่างงั้นสินะ ขอบคุณนะ ยูโก……!」

จับมือขวาที่ยื่นออกมา ยูโกและมาร์กอสยิ้มให้กันขณะจับมือกันแน่น

ก่อนขึ้นรถม้าเขาได้ร้องขอหนึ่งเรื่องต่อสหายร่วมรบ  

「ยูโก เมืองนี้ในตอนนี้มีเงื้อมมือปีศาจของผู้ชั่วร้ายบางคนกำลังเข้ามาใกล้อยู่ จนกว่าฉันจะกลับมาขอฝากเมืองนี้ด้วยนะ ถ้าเป็นนายละก็ฉันเชื่อว่าต้องปกป้องความสงบสุขและชีวิตของผู้คนได้อย่างแน่นอน」

「อา ฉันจัดการเอง! เพราะงั้นไปพักผ่อนให้สบายซะนะ มาร์กอส!」

มาร์กอสพยักหน้าอย่างหนักแน่นต่อการตอบสนองนั้นและก้าวขึ้นรถม้าไป

เขาซึ่งฝากฝังทุกอย่างไว้กับสหายจนกว่าตนเองจะกลับมา พูดราวกับพึมพำกับเหล่าผู้ติดตามที่กลับด้วยกัน

「……ฉันเองก็จะแพ้ไม่ได้เหมือนกัน จนกว่าการซ่อมแซ่มกิก้าซิสเซอส์จะแล้วเสร็จ ต้องฝึกฝนตัวเอง…..พวกนายเองก็เตรียมใจเอาไว้เลยนะ ทันทีที่รักษาอาการบาดเจ็บแล้วจะเริ่มฝึกพิเศษเลยละ!」

เหล่าลูกน้องแสดงรอยยิ้มขมขื่นต่อมาร์กอสที่พูดเช่นนั้นขณะปลดปล่อยบรรยากาศเร่าร้อนออกมาเหมือนกับใครบางคน

ขณะที่จ้องมองอย่างนับถือต่อเขาซึ่งเติบโตขึ้นหนึ่งหรือสองเท่าเมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้เล็กน้อย ทั้งคณะก็นั่งรถม้ากลับไปยังบ้านเกิด