(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 71 หลังไขคดี สภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกไม่สิ้นสุด

หลังไขคดี สภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกไม่สิ้นสุด

「ตัวกลายพันธุ์พิเศษ สัตว์เกราะมารปูตัวนั้นน่ะเหรอ?」

「ครับ คิดว่าเป็นแบบนั้นครับ」

ไม่กี่วันหลังจากคดีที่ภูเขายัมยัม เมลต์ซึ่งกลับมายังสถาบันได้ฟังข้อมูลโดยละเอียดเกี่ยวกับสัตว์เกราะมารปูตัวนั้นจากฟี่ที่ถามเกี่ยวกับคดีในทันที

ฟี่อธิบายให้เธอฟังขณะเดินอยู่ในโถงทางเดิน และหลังจากพยักหน้าเล็กน้อยก็เริ่มพูดอย่างละเอียด

「ผลจากการตรวจสอบซากสัตว์เกราะมารที่เหลืออยู่ในจุดเกิดเหตุ ดูเหมือนจะพบฮอร์โมนเจริญเติบโตที่ผิดปกติจากภายในร่างกายครับ บางทีสาเหตุอาจจะเป็นพิษของโทดสตริงเกอร์……กินเห็ดเข้าไป หรือไม่ก็อยู่ในสถานะติดพิษเพราะสูดดมสปอร์เข้าไป นั่นคงจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เติบโตในทันที」

「หมายความว่าลูกปูที่เกิดขึ้นมาในคดีก่อนหน้าหนีไปจนถึงภูเขายัมยัมเหรอ!? นั่นน่ะ เพราะยูโกจัดการรัชที่เป็นร่างหลักไปแล้วเลยคิดว่าจะหายไปเองซะอีกนะ」

「เรื่องพวกนั้นผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกัน……แต่สัตว์เกราะมารในสภาพนั้นมันไม่น่าจะหลุดรอดหนีจากสายตาผู้คนไปได้ตั้งแต่แรก เมื่อพิจารณาถึงความแข็งของเปลือกเหล็กในของโทดสตริงเกอร์ก็ไม่น่าจะเจาะเข้าด้วยครับ คิดว่าน่าจะหลบหนีไปในสภาพที่เป็นลูกปูซึ่งเปลือกยังนิ่มอยู่ และถูกทำให้เป็นหุ่นเชิดจากตรงนั้นตามกระแสธรรมชาติคงจะเป็นแบบนั้นครับ」

「อย่างนี้นี่เอง……อาจจะเพราะทำให้สัตว์เกราะมารแข็งแกร่งมาเป็นทหารได้ โทดสตริงเกอร์ก็เลยเข้าโจมตีถิ่นฐานของมนุษย์ด้วยสินะ」

「คิดว่าเพียงพอที่จะเป็นแบบนั้นครับ เมื่อพิจารณาว่าจากการรุกรานของสายพันธุ์ต่างถิ่นทำให้การใช้ชีวิตของสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในพื้นที่นั้นดั้งเดิมเปลี่ยนแปลงไป ผู้ที่ผิดไม่ใช่สัตว์เกราะมารแต่อาจจะเป็นมนุษย์อย่างพวกเราก็ได้นะครับ」

ทหารกองหน้าที่รัชซึ่งกลายร่างเป็นสัตว์เกราะมารเมื่อครั้งหนึ่งสร้างขึ้นมาได้รอดชีวิตโดยไม่ถูกกำจัด และก่อให้เกิดคดีใหม่อีกครั้ง

บางที ตัวการเบื้องหลังที่แท้จริงในคดีนี้อาจจะไม่ใช่โทดสตริงเกอร์ แต่เป็นอีโก้ของมนุษย์อย่างพวกตนเอง……คดีที่น่าจะแก้ไขแล้ววนกลับมาก่อให้เกิดคดีใหม่ฟี่ที่รู้สึกถึงความประชดประชันพึมพำเช่นนั้น

เมลต์เองก็เห็นด้วยกับความคิดเห็นของเขา หลังจากพยักหน้าก็พูดขึ้นพร้อมกับจ้องมองซอร์ด ริงที่สวมอยู่บนนิ้ว

「ท้ายที่สุดเรื่องแบบนั้นก็อาจจะย้อนกลับมาอีกสินะ การต่อสู้ที่นำไปสู่การต่อสู้ครั้งใหม่ สิ่งนั้นมันไม่เคยสิ้นสุด พอคิดว่าคดีนี้จะทำให้เกิดคดีใหม่อีกครั้งแล้วก็อาจจะรู้สึกเศร้าหน่อยๆ」

「แต่ว่า เพราะพี่กับคุณเมลต์เลยมีผู้คนที่รอดชีวิตจำนวนมาก การต่อสู้ของทั้งสองคนมันไม่สูญเปล่าหรอกนะครับ」

「อืม รู้อยู่แล้ว การปกป้องนั้นยากลำบากยิ่งกว่าการทำลายเสมอล่ะมั้ง……ตามคำพูดของยูโก」

หลังจากต่อสู้เสี่ยงชีวิต เมลต์ก็สามารถปกป้องเหล่าเด็กๆและหญิงชราเอาไว้ได้จริงๆ

เธอรู้สึกขอบคุณความรู้ในฐานะฮีโร่ที่ยูโกสอนซึ่งช่วยมอบพลังให้กับตนเอง พร้อมแสดงรอยยิ้มเล็กน้อย

การต่อสู้นั้นไม่สิ้นสุด อาจจะเข้าไปพัวพันกับเรื่องวุ่นวายอีกครั้งก็ได้……ถึงตรงนั้นหากใช้พลังเพื่อปกป้องใครสักคนละก็ เช่นนั้นการต่อสู้ของตนเองก็น่าจะมีความหมาย

อย่างน้อย การต่อสู้ในครั้งนี้ตนเองมีสิ่งหนึ่งเติบโตขึ้นมาแล้ว ทั้งจิตใจทั้งทักษะน่าจะได้รับการขัดเกลาขึ้นอย่างแน่นอน

เมลต์เดินไปตามโถงทางเดินในขณะที่คิดเช่นนั้น และเมื่อนึกถึงยูโกที่ปรากฏชื่อในบทสนทนาได้ ก็ถามถึงเขากับฟี่

「จะว่าไปแล้วยูโกทำอะไรอยู่เหรอ? หลังการต่อสู้ก็ช่วยเหลือผู้คนที่กลับมาได้สติด้วย ทุกคนที่ไปทำคำร้องด้วยกันก็ตื่นแล้วด้วยสิ วันนี้อยู่ระหว่างพักเหรอ?」

「ไม่ครับ พี่ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วครับ ปลายทางดูเหมือนจะเป็นภูเขายัมยัมครับ」

「เอ๊ะ? ทำไมล่ะ? มีอะไรคาใจอยู่งั้นเหรอ?」

「……จะไปพบกับผู้คนที่ช่วยเอาไว้ไม่ได้ บอกมาแบบนั้นครับ เพราะคดีนี้ผู้ตกเป็นเหยื่อไม่ใช่ว่าจะเป็นศูนย์ครับ……」

ฟี่ทำหน้ามืดมนเล็กน้อยและตอบเมลต์ด้วยเสียงที่เบา

เธอที่ได้ยินคำตอบนั้น สูดหายใจ ปิดปากและก้มหน้าเล็กน้อย

ตามที่ฟี่บอกคดีในครั้งนี้ถึงจะน่าเสียใจแต่มีผู้เสียชีวิตด้วย

สาเหตุการเสียชีวิตคือเสียเลือดตาย เมื่อคิดถึงเรื่องที่เจอในหมู่บ้าน คงเป็นเพราะเซน่อนและเหล่าผู้ติดตามของเขาฟันแล้วปล่อยทิ้งไว้แบบนั้นจึงส่งผลให้เสียชีวิต

ทั้งยูโกทั้งตนเองพยายามทำเท่าที่ทำได้แล้ว ทว่าถึงอย่างนั้นก็ทำให้ผู้ตกเป็นเหยื่อเป็นศูนย์ไม่ได้

ผู้รับเคราะห์เหล่านั้นไม่ใช่ฝีมือของยูโก แต่เป็นสิ่งที่เกิดจากการโจมตีเกินความจำเป็นของพวกเซน่อน

เขาน่าจะไม่จำเป็นต้องรู้สึกรับผิดชอบ แต่เขาน่าจะทำเป็นมองข้ามไปไม่ได้

ขณะจินตนาการถึงยูโกที่สวดภาวนาเช่นนั้นเพื่อเหล่าผู้รับเคราะห์ที่ไม่สามารถช่วยเอาไว้ได้ เมลต์ก็พูดกับฟี่

「ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องแบกรับอะไรเลยแท้ๆ……เพี้ยนจริงๆนะ……」

「เพราะพี่เป็นคนอ่อนโยนครับ บอกไว้ว่าอยากจะแข็งแกร่งให้มากกว่านี้ อยากแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องสิ่งที่อยากปกป้อง……」

「งั้นเหรอ……ฉันเองก็ต้องแข็งแกร่งยิ่งขึ้น ยิ่งขึ้นเหมือนกัน……」

「……ผมเองก็จะลองหาวิธีปรับแต่งบลาสเตอร์ด้วยครับ ประสิทธิภาพมันไม่สอดคล้องกับความแข็งแกร่งของพี่ ต้องทำอะไรสักอย่าง……」

เข้าใจอยู่ว่าทุกอย่างคงไปได้ไม่สวยทั้งหมด แต่ถึงอย่างนั้นก็รู้สึกว่าอยากจะทำให้ดีที่สุด

อย่างน้อย หากยูโกปรารถนาว่าอยากจะปกป้องผู้คนทั้งหมด การพยายามทำอย่างเต็มกำลังเพื่อตอบรับความรู้สึกนั้นก็คือสิ่งที่ตนเองควรทำ ขณะที่เมลต์และฟี่คิดเช่นนั้นก็หยุดเท้าแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ไกลแสนไกล

———————————————-

-อาจารย์บอกว่ามังงะตอนที่7ออกอาทิตย์หน้า 

-ตอนต่อไป แน่นอนตอนที่หลายๆคนรอคอย(มั้ง)ความอนาถของเซน่อน