(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 89

คำขอของเพื่อนและแลกเปลี่ยนอุปกรณ์เวทและหน่มน้มอีกครั้ง

「โอ้! ถ้าเป็นเรื่องที่ฉันทำได้ละก็บอกมาได้เลยไม่ต้องเกรงใจ! เพราะเพื่อนก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้วละนะ!」

「ขอบคุณนะ ขอบคุณที่คอยช่วยเหลืออยู่ตลอด……」

เฮกซ์ก้มหัวให้ยูโกที่ตอบรับเรื่องนั้นในทันทีก่อนที่จะฟังเนื้อหารายละเอียดเรื่องที่ตนเองเสนอออกไป

หลังจากทำเช่นนั้น เขาก็เงยหน้าขึ้นและเล่าเนื้อหานั้นให้ฟัง

「ที่จริงแล้ว รับคำร้องเพื่อหาเงินสำหรับเสริมแกร่งอุปกรณ์เวทมาน่ะ ตั้งแต่พรุ่งนี้จะต้องไปทำงานขนส่งสัมภาระที่ฟาร์มชานเมือง แต่ว่ากลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว ฉันคงทำไม่ได้แล้วน่ะ เป็นการขอโทษที่ทำให้งานไม่คืบหน้าเพราะงั้นเลยกำลังมองหาใครสักคนที่จะช่วยรับงานนั้นแทนฉันอยู่…..」

「อะไร~กัน เรื่องนั้นเองเหรอ โอเค ให้ฉันจัดการเอง! งานนั้นน่ะฉันจะรับทำแทนเอง!」

「ช่วยได้เยอะเลยจริงๆ……พยายามไปขอคนรอบตัวดูแล้วแต่สถาบันอยู่ในสถานการณ์ตามที่เล่าไปก่อนหน้านี้ เพราะงั้นเลยกลัวว่าจะถูกเรียกร้องอะไรบางอย่างโดยใช้หนี้นั้นมาเป็นข้ออ้างน่ะ การได้พบกับนายที่ดูจะไม่ได้กังวลเรื่องแบบนั้นช่วยได้เยอะเลยละ แน่นอนว่าบุญคุณนี้ไม่ลืมหรอกนะ จะตอบแทนหนี้ในเรื่องที่ฉันทำได้ให้เอง」

「ไม่ต้องคิดมากหรอก! ไรเด……ไม่ใช่สิ นักเรียนเหมือนกันก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้วละ! โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้านั่นคือเรื่องระหว่างเพื่อนละนะ!」

ยูโกยกนิ้วโป้งพร้อมตอบรับงานที่ง่ายยิ่งกว่าที่คิดไว้

ขณะที่เฮกซ์ก้มหัวให้อีกครั้ง แองเจิลที่ฟังเรื่องราวอยู่ก็พูดขึ้น

「ถ้างั้น ก็หมายความว่าพรุ่งนี้ไม่มีกำหนดการจะใช้บลาสเตอร์เป็นพิเศษใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นฝากไว้กับฉันได้ไหม? ในระหว่างที่นายทำงานจะช่วยดัดแปลงระดับหนึ่งก่อนน่ะ」

「จริงเหรอ!? ช่วยได้เยอะเลยละ! ถ้างั้นเรื่องนั้น……ฝากด้วยนะ แอง!」

「อา ก่อนอื่นมาเริ่มลงมือจากตรวจสอบการไหลเวียนของพลังเวททั่วทั้งร่างและดัดแปลงเกี่ยวกับการเปลี่ยนรูปร่างของแขนกับขาแล้วกัน」

「ผมเองก็จะช่วยด้วยครับ คนที่ปรับแต่งบลาสเตอร์ของพี่มาจนถึงตอนนี้คือผม คิดว่าน่าจะช่วยได้ครับ」

「โอ้ ช่วยได้เยอะเลยละ ไม่มีเจ้าพี่ชายน่ารำคาญอยู่ด้วยสิ คงจะได้ใช้เวลาแสนสนุกกันสองคนกับพี่สาวแล้วล่ะมั้ง」

「เฮ้ เดี๋ยวสิ! มันมีบางอย่างแปลกๆนะ แอง! เมลต์โทษทีแต่ช่วยอยู่กับฟี่ทีสิ ทิ้งเอาไว้สองคนกับแองมันอันตราย!」

「อะฮะฮะฮะฮะ เข้าใจแล้ว! แต่คิดว่าไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นหรอกน้า~!?」

「พอเป็นเรื่องของฟี่ก็หงุดหงิดขึ้นมาทันทีเลย ไม่ใช่ว่าปกป้องมากเกินไปหน่อยเหรอ คุณยูโกเอ๋ย?」

พวกยูโกส่งเสียงเอะอะโวยวายโดยเริ่มต้นมาจากคำพูดของแองเจิล

เฮกซ์ที่เฝ้ามองการตอบโต้นั้นพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย

「ยังไงดีล่ะ ดีจังนะ……คงเพราะอยู่ห่างจากหอพักหรือสถาบันล่ะมั้ง ที่นี่ไม่มีบรรยากาศตึงเครียดเลยสักนิด ทั้งที่ก่อนหน้านี้เล็กน้อยพวกเราก็น่าจะเคยเป็นแบบนี้แท้ๆ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนั้นไปได้นะ……?」

「ก็นะ ฉันอยู่แผนกวิศวกรรม ฟี่เป็นนักเรียนชั้นประถม ยูโกก็อย่างที่เห็น เมลต์เองก็ใช้ชีวิตโดยไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องแบบนั้นนี่นะ ก็เป็นบรรยากาศที่ให้ความรู้สึกห่างไกลกับเรื่องตึงเครียดจริงๆนั่นแหละ」

「เพราะสัตว์เกราะมารบุกเข้ามาในสถาบันด้วยนี่นะ ทุกคนจะระวังกันมากขึ้นมันก็ช่วยไม่ได้ใช่ไหมล่ะ ถ้าเหนื่อยมากก็แวะมาเล่นได้ทุกเมื่อเลยนะ ยินดีต้อนรับเสมอ」

「ขอบคุณนะ ตอนนี้จะขอมุ่งเน้นไปที่การรักษาอาการบาดเจ็บก่อนละ เกี่ยวกับงานไว้จะกลับมาบอกรายละเอียดอีกครั้ง ถ้างั้น ขอโทษแล้วก็ขอฝากตัวด้วยนะ」

ยูโกมองส่งเฮกซ์ที่จากลาด้วยคำพูดเช่นนั้นพร้อมโบกมือ และเป็นห่วงสภาพจิตใจของเขากับเหล่านักเรียนที่อาศัยอยู่ในหอพัก  

คดีของรัชอาจจะส่งผลกระทบต่อเนื่องจริงๆสินะ ในขณะที่ยูโกเป็นห่วงพวกเขาซึ่งเจอเรื่องลำบากมากมายพร้อมกับคิดเช่นนั้น แองเจิลที่มีบรรยากาศราวกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ก็พูดขึ้น

「อ้อ จริงสิ จะบอกว่าแลกกับการฝากบลาสเตอร์ไว้ก็ยังไงอยู่ แต่ช่วยพกเจ้านี่ไปด้วยได้ไหม?」

「หือ? ที่ว่าเจ้านี่หมายความว่ายั――!?」

ยูโกหันไปทางแองเจิลซึ่งพยายามจะมอบอะไรบางอย่างให้ตนเอง แต่ยังไม่ทันจะจบคำพูดนั้นก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

แองเจิลที่รูดซิบลงอยู่เบื้องหน้าได้ล้วงมือเข้าไปในร่องอกของตนเอง และหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากตรงนั้น ยูโกที่เห็นภาพนั้นพูดกับเธอที่ยื่นสิ่งนั้นให้โดยไม่สะทกสะท้าน

「เดี๋ยวสิๆๆๆ!! ไอ้นั่นน่ะหยิบออกมาจากตรงไหน!?」

「ตรงไหน ก็ร่องอกไงล่ะ?」

「อย่าพูดโดยไม่สะทกสะท้านสิเฟ้ย! เก็บไว้ในกระเป๋าตามปกติเซ่!」

「ก็มันง่ายหลายๆอย่างนี่นะตรงนี้น่ะ เอ้า รีบๆรับไปสิ」

แองเจิลส่งของซึ่งหนีบอยู่ระหว่างร่องอกให้ ยูโกหยิบสิ่งนั้นพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ

สิ่งที่เธอมอบให้คืออะไรบางอย่างที่มีรูปร่างกลมบางกะทัดรัด ในขณะที่ยูโกตกใจกับความรู้สึกของสิ่งนั้นซึ่งอุ่นอยู่เพราะอุณหภูมิร่างกาย แองเจิงก็พูดขึ้น

「เจ้านั่นคืออุปกรณ์เวทสำหรับสื่อสารที่สร้างขึ้นมาชั่วคราวน่ะ ถ้าเปิดปุ๊บจะสามารถสนทนาด้วยภาพกับเครื่องรับส่งอีกอันได้ เพราะเป็นโอกาสดีเลยจะให้พกไปด้วยเพื่อทดสอบ ลองโทรหาอีกเครื่องดูสิ」

「เห~ มีอุปกรณ์เวทแบบนี้อยู่ด้วยสินะ ถ้าเปิดปุ๊บจะโทรหากันได้เหรอ? ไหนๆ……?」

ยูโกที่ได้รับอุปกรณ์เวทซึ่งทำให้นึกถึงโทรศัพท์มือถือที่มีอยู่ในโลกของตนเอง ได้จ้องมองสิ่งนั้นด้วยความสนใจอย่างมาก(ยกเว้นที่มาของสิ่งนั้น)

พอเปิดอุปกรณ์ขนาดเล็กเพื่อแค่จะทดลองใช้ตามที่แองเจิลบอกก็――?

「อืออ……♥」

「!?!?!?」

ตื๊ดดดด……! ทุกคนตกใจหันสายตาไปทางแองเจิลที่ส่งเสียงกระเส่าพร้อมกับเสียงสั่น

ต่อหน้าพวกเขาที่เป็นเช่นนั้นเธอล้วงมือเข้าไปในร่องอกอีกครั้ง หยิบอุปกรณ์สื่อสารอีกเครื่องออกมาจากตรงนั้นและพูดด้วยรอยยิ้ม

「สั่นแรงไปนิดหน่อยรึเปล่านะ? ถ้าไม่ทันระวังทำเสียงอย่างเมื่อกี้ออกมาน่าจะถูกเข้าใจผิดหลายๆอย่างด้วยสิ……ตรงนี้คือจุดที่ต้องปรับปรุงล่ะมั้ง」

「อะวะ อะวะวะวะ……!?」

「อื~ม……แบบนี้ก็จริงที่ยูโกเป็นกังวลอาจจะไม่แปลกก็ได้ อย่างน้อยก็ดูเหมือนจะไม่ดีต่อการศึกษาของฟี่คุงสินะเนี่ย」

「แอง……! เธอเนี่ยน้า……!!」

เมลต์ยิ้มเฟื่อนต่อปฏิกิริยาของฟี่ที่กำลังสับสนอย่างเห็นได้ชัด ยูโกกำหมัดต่อคำพูดและการกระทำของวิศวกรผู้มีปัญหามากมายในหลายๆอย่าง

มีส่วนที่อยากตบมุกหลายๆอย่าง แต่ตอนนี้น่ะ……เขาตะโกนเรื่องที่ต้องพูดเป็นอันดับแรกกับแองเจิลด้วยความรู้สึกเช่นนั้น

「สำคัญกว่าการปรับความแรงการสั่นของอุปกรณ์เวท……เธอคิดหาที่เก็บไอ้นั่นก่อนเซ่!!」

「เอ๋~? ก็ชุดหมีช่างนี้มันมีกระเป๋าเยอะเกินไปจนไม่รู้ว่าเก็บอะไรไว้บ้างน่ะสิ ถ้าอยู่ตรงนี้ก็รู้ได้ในทันที ง่ายๆเลยนี่นา」

「อย่างน้อยก็อย่าล้วงมือเข้าไปในหน้าอกโดยไม่ใส่ใจต่อหน้าฟี่! เข้าใจนะ!?」

「ค่าๆ รับ~ทราบ ให้ตายสิ เป็นผู้ชายที่ไม่รู้ว่าละเอียดอ่อนหรือง่ายๆกันแน่เนี่ย……」

ไม่ไหวๆ แองเจิลส่ายหัวกับคำพูดของยูโกที่บอกว่าให้งดเว้นคำพูดและการกระทำที่จะไปกระตุ้นเด็กมากเกินไป

ถึงบรรยากาศจะไม่ตึงเครียดแต่แบบนี้ก็เป็นปัญหาแฮะ ขณะที่คิดเช่นนั้นยูโกก็อธิษฐานจากก้นบึ้งของหัวใจว่าขอให้ตัวตนของเธอไม่ส่งผลเสียต่อการเติบโตของฟี่ต่อไป

———————————————-

-ฟี่คุงจะรอดไหมเนี่ย