(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 90 นั่นมันม้า หรือโครงกระดูก

นั่นมันม้า? หรือโครงกระดูก?

「ขนสัมภาระมาแล้วครับ~! เอาวางไว้ตรงนี้ก็พอใช่ไหมครับ?」

「อืม ขอบคุณมาก ต่อไปฝากทางนี้ได้รึเปล่า?」

「รับทราบครับ! ปล่อยให้ผมจัดการเองครับ!」

และแล้ววันรุ่งขึ้นก็มาถึง ยูโกกำลังทำงานอยู่ในฟาร์มชานเมืองแทนเฮกซ์

เนื้อหางานโดยพื้นฐานแล้วจะเป็นการขนสัมภาระและงานง่ายๆเบาๆ ดูเหมือนชายผู้เป็นเจ้าของคำร้องเองก็รู้สึกประทับใจเขาที่ทำงานอย่างคล่องแคล่ว

「แหม~ ตอนที่ได้ยินว่าเด็กที่รับคำร้องคนล่าสุดเกิดบาดเจ็บทำเอาตกใจเลย แต่มีนักเรียนที่ขยันขันแข็งแบบนี้มาช่วยได้เยอะเลยละ! ถ้าวางเจ้านั่นแล้วก็มาทางนี้สิ! หยุดพักแล้วมากินข้าวกัน!」

「ครับ! ขอบคุณมากครับ!!」

ตุ๊บ ยูโกวางกล่องไม้และก้มหัวให้เจ้าของฟาร์ม

ไม่ว่าจะเป็นโลกไหนการได้ทำงานหลั่งเหงื่อแบบนี้รู้สึกดีจังนะ ขณะคิดเช่นนั้นเขาก็หยิบชากับแซนวิชซึ่งถูกห่อไว้แล้วถูกยื่นมาให้ และเริ่มเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ทุ่งหญ้าและที่ราบอันสดชื่น

「เป็นที่ที่ดีจังนะครับ ที่นี่น่ะ อากาศก็ดีเหมาะกับการมาปิกนิกเลยไม่ใช่เหรอครับ」

「อะฮะฮะ ขอบคุณ ก็มีคนพาครอบครับมาเล่นจริงๆนั่นแหละ อาจจะเหมาะสำหรับใช้เวลาในวันหยุดพอดีก็ได้นะเนี่ย」

ขณะรับประทานอาหารกลางวัน ยูโกพูดคุยกับเจ้าของฟาร์มและบอกความรู้สึกไปตรงๆ

วันนี้ท้องฟ้าปลอดโปร่งและแสงแดดสดใส สามารถมองเห็นครอบครัวทางนั้นทางนี้ที่มาเล่นในฟาร์ม และกำลังปิกนิกกันอยู่ตรงที่ราบได้

ขณะถอนหายใจชื่นชมทิวทัศน์ที่เต็มไปด้วยธรรมชาติซึ่งไม่ค่อยมีโอกาสได้เห็นในโลกเดิม ยูโกก็เพลิดเพลินกับรสชาติของแซนวิชที่กินภายใต้ท้องฟ้าสดใส

สายลมพัดผ่านทำให้ร่างกายที่ร้อนจากการทำงานเย็นลงสบายจังแฮะ เขาดื่มด่ำกับช่วงเวลาพักชั่วคราวพร้อมคิดเช่นนั้น

(คลาสเรียนยังไม่เริ่ม บลาสเตอร์เองก็อยู่ระหว่างการปรับปรุงด้วยสิ ถึงจะเป็นส่วนหนึ่งเพื่อหาค่าใช้จ่ายในเรื่องนั้น แต่ช่วงเวลาผ่อนคลายแบบนี้เองก็จำเป็นเหมือนกันละนะ)

ถึงจะเป็นงานที่รับมาแทนเฮกซ์ แต่การได้ใช้เวลาในสภาพแวดล้อมที่ต่างจากปกติเช่นนี้ก็เป็นโอกาสดีในการเปลี่ยนอารมณ์ความรู้สึก

เงินที่ได้รับในฐานะค่าตอบแทนเองก็นำไปใช้ในการดัดแปลงบลาสเตอร์ได้ด้วย ในฐานะวิธีใช้เวลาในยามที่ไม่มีอะไรทำก็น่าจะจัดได้ว่าอยู่ในประเภทที่ไม่ได้แย่

อีกอย่าง การใช้เวลาทั้งวันโดยไม่ใช้อุปกรณ์เวทที่มักจะพึ่งพาหลายๆอย่างเองก็เป็นความรู้สึกที่ค่อนข้างสดใหม่

งานใช้กำลังแบบนี้ที่ทำอยู่ตอนนี้หากใช้บลาสเตอร์ก็คงจะทำได้ง่ายๆ แต่การใช้พลังเช่นนั้นเป็นประจำมันขัดต่อความสุนทรีย์ในฐานะฮีโร่

พลังของฮีโร่ควรจะใช้ในยามที่ทำอะไรไม่ได้จริงๆเท่านั้น หากใช้พลังเหนือธรรมชาติเป็นประจำทุกวัน ประสาทสัมผัสจะด้านชา

มันก็มีพนักงานพาร์ทไทม์ส้มบางคนพยายามใช้พลังฮีโร่แปลงร่างในระหว่างทำงานอยู่ แต่เอาเถอะเรื่องนั้นถือเป็นข้อยกเว้น……สิ่งที่สามารถทำได้ด้วยกำลังของตนเองก็ควรทำด้วยกำลังของตนเอง ยูโกที่คิดเช่นนั้นรู้สึกขอบคุณที่ได้ฝากบลาสเตอร์ไว้กับแองเจิล

(ป่านนี้ คงจะลงมือดัดแปลงบลาสเตอร์ด้วยกันกับฟี่แล้วละนะ~……จะออกมาแบบไหน ตั้งตารอหลังจากนี้เลยละ!)

เนื่องจากงานนี้ต้องมาพักค้างคืนหลายวัน จึงไม่ได้กลับไปที่สถาบันลูมินัสสักพัก

ทว่า หากคิดในทางกลับกันก็มีความเป็นไปได้ว่าในระหว่างนั้นบลาสเตอร์จะถูกทำการดัดแปลงอย่างน่าประหลาดใจอยู่ด้วย

แองเจิลและฟี่จะเพิ่มฟังก์ชั่นแบบไหนให้บลาสเตอร์กันนะ? อุปกรณ์เวทของตนเองจะถูกเพาเวอร์อัพแบบไหน?

ริมฝีปากของยูโกที่หัวใจตื่นเต้นเพราะตั้งตารอเรื่องนั้น เผยรอยยิ้มที่ไม่อาจเก็บซ่อนเอาไว้ได้ออกมา

「ยูโกคุง อารมณ์ดีจังนะ? มีเรื่องอะไรน่าสนุกเหรอ?」

「อ๊ะ ไม่ครับ ไม่ใช่แบบนั้……หือ?」

ยูโกซึ่งถูกชี้ให้เห็นถึงใบหน้ายิ้มแย้มนั้นจากเจ้าของฟาร์มรู้สึกเขินอายพร้อมพยายามจะพูดปฏิเสธ

จุดที่ไม่สามารถระงับอารมณ์ได้แบบนี้ เป็นนิสัยที่ไม่ดีของโอตาคุจริงๆแฮะ……เขาคิดเช่นนั้นพร้อมมองไปรอบๆที่ราบ และขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกถึงบางอย่างตรงนั้น

「คือว่า เห็นพวกคนตรงนั้นตรงนี้ที่ดูไม่เหมือนมาท่องเที่ยวยังไงไม่รู้นะครับ? มีเรื่องวุ่นวายอะไรรึเปล่า……」

「จริงด้วย นั่นมันคนของหน่วยรักษาความปลอดภัยนี่นา……แต่ทำไมถึงจำนวนเยอะขนาดนี้ล่ะ? มีเรื่องอะไรรึเปล่านะ?」

ท่ามกลางนักท่องเที่ยวที่มากับครอบครัวจำนวนมากมีผู้คนที่แต่งตัวโดดเด่นปะปนอยู่

เมื่อยูโกที่เห็นเหล่าชายซึ่งโดดเด่นแต่งเครื่องแบบที่เข้าคู่กันพูดเรื่องนั้นออกมา เจ้าของฟาร์มก็เห็นด้วยพร้อมส่งเสียงประหลาดใจออกมาเช่นกัน

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเป็นกองอัศวินวีถีเวทที่รักษาความปลอดภัยอยู่บริเวณนี้ แต่ทำไมพวกเขาถึงได้มาประจำการและปรากฏตัวอยู่ในสถานที่แบบนี้กัน?

รู้สึกเหมือนที่ลาดตะเวนอยู่จะมีจำนวนมาก มองเห็นได้ว่าสีหน้าของพวกเขาดูจริงจังและตึงเครียด

ยูโกที่มีลางสังหรณ์ถึงเรื่องไม่ดีบางอย่างได้โยนแซนวิชที่เหลืออยู่เข้าปาก และล้างปากด้วยชา ในชั่วพริบตานั้นเองก็มีเสียงกรีดร้องพร้อมเสียงพื้นดินสั่นสะเทือนดังก้องมาจากที่ไหนสักแห่งอันแห่งไกล

「อะไรน่ะ!? เกิดอะไรขึ้น!?」

เมื่อยูโกที่รู้สึกตัวถึงเสียงนั้นตกใจหันไปทางต้นตอความวุ่นวาย ก็เห็นอะไรบางอย่างกำลังวิ่งมาทางนี้พร้อมกับฝุ่นตลบ

ในขณะที่เหล่าครอบครัวซึ่งเห็นสิ่งนั้นที่ร้องคำรามกำลังวิ่งหนีและกรีดร้อง ยูโกจ้องมองเพื่อยืนยันว่าผู้ที่วิ่งผ่านทุ่งหญ้าเป็นใคร

ไซส์ดูเหมือนจะใหญ่กว่ามนุษย์เล็กน้อย

ความเร็วในการวิ่งห่างไกลจากมนุษย์ มีความเป็นไปได้เพียงพอที่จะเป็นสัตว์เกราะมารเขาหรี่ตามองขณะคิดเช่นนั้น และเห็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่ออยู่ตรงนั้นจนสูญเสียคำพูด

「อะไรกัน นั่นน่ะ……!?」

สิ่งที่เขาเห็น ตัวตนแท้จริงของสิ่งที่วิ่งมาทางนี้ สิ่งนั้นคือม้าที่เป็นโครงกระดูกขาว

มีแผงคอและหางเหลืออยู่ นอกจากสิ่งนั้นม้าโครงกระดูกที่ถูกประกอบขึ้นมาด้วยกระดูกกำลังวิ่งอาละวาดบนทุ่งหญ้า

หลังจากที่มันวิ่ง รอยเท้าเปลวเพลิงที่ลุกไหม้อยู่บนกีบเท้าก็หลงเหลือไว้ เผาดอกไม้ไหม้เกรียม

ในขณะที่ยูโกตกใจและตกตะตึงต่อผู้ที่วิ่งเข้ามาโดยไม่คาดคิด หน่วยรักษาความปลอดภัยที่น่าจะเตรียมพร้อมรอม้าโครงกระดูกตัวนั้นอยู่ก็เริ่มโจมตี

———————————————-

-เดือนนี้มังงะงดฮ่า เซงเลยนึกว่าจะได้เห็นฉากประลองกับเจ้ารัชแท้ๆ

-ว่าแต่พนักงานพาร์ทไทม์ส้มเป็นใครน่ะ ใช่นักรบเกราะผลไม้รึเปล่า