(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 91 แปลงร่างไม่ได้!

แปลงร่างไม่ได้!?

「ทุกนาย เตรียมโจมตีสกัดกั้น! หยุดมันเอาไว้ตรงนี้ให้ได้!」

เหล่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหยิบอาวุธของแต่ละคนออกมา พร้อมกับเสียงตะโกนของชายที่น่าจะเป็นผู้บัญชาการ

ตั้งท่าดาบ ถ่ายเทพลังเวทไปที่แหวน พวกเขาทำเช่นนั้นเตรียมใช้งานอุปกรณ์เวท และปลดปล่อยการโจมตีไปยังม้าโครงกระดูกซึ่งกำลังเข้ามาใกล้

「ฟุบ ฟุบ ฟุบ……!!」

เมื่อคนๆหนึ่งเหวี่ยงดาบ การโจมตีฟาดฟันนั้นก็กลายเป็นคมดาบพลังเวทแล้วพุ่งออกไป อีกคนได้สร้างลูกบอลไฟและปลดปล่อยสิ่งนั้นออกไปเช่นกัน

ทว่า ม้าโครงกระดูกได้หลบเลี่ยงสิ่งเหล่านั้นทั้งหมดด้วยการเคลื่อนไหวเล็กน้อย มันกระโดดในชั่วอึดใจและลงจอดตรงพื้นใกล้ๆกับหน่วยรักษาความปลอดภัย

「เหวอออ!?」

「คึก……!! ไอ้เจ้าสัตว์มารนี่!!」

เจ้าหน้าที่หน่วยรักษาความปลอดภัยที่ถูกเป่ากระเด็นด้วยเปลวเพลิงซึ่งพ่นออกมาจากกีบเท้าพร้อมกับแรงสั่นสะเทือนจากการลงจอดกรีดร้องขึ้น

แม้ผู้บัญชาการที่โกรธเพราะลูกน้องถูกเล่นงานจะชักดาบออกมาจากเอวและเข้าเผชิญหน้า แต่ม้าโครงกระดูกก็เตะดาบนั้นปลิวกระเด็นไปด้วยขาหลัง

「เฮ้ยๆ ราวกับว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้เลยไม่ใช่รึไง ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปแย่แน่!」

ม้าโครงกระดูกที่มีความสามารถในการแยกแยะและความสามารถในการโจมตีแบบวงกว้างด้วยเปลวเพลิงเพิ่มด้วยทักษะความชำนาญ พลังและความคล่องตัว ดูเหมือนแม้แต่เจ้าหน้าที่หน่วยรักษาความปลอดภัยก็เป็นการต่อสู้อันยากลำบาก

ยูโกพยายามจะพุ่งตัวออกไปเพื่อช่วยพวกเขา แต่ถึงตรงนั้นเมื่อจำได้ว่าสร้อยข้อมือที่เคยสวมอยู่ที่แขนซ้ายของตนเองเป็นประจำไม่มีอยู่แล้วก็หน้าถอดสีทันที

(แย่แล้ว~! ฉันไม่ได้เอาบลาสเตอร์มาด้วย~!!)

บลาสเตอร์ในปัจจุบันอยู่ระหว่างปรับแต่งในสถาบันลูมินัสที่ไกลห่างออกไปไม่ได้อยู่ในมือของยูโก

เป็นที่แน่นอนอยู่แล้วว่าหากไม่มีบลาสเตอร์ละก็ยูโกจะแปลงร่างไม่ได้ ต่อสู้ไม่ได้

ยูโกหน้าซีดเมื่อได้เผชิญหน้ากับฉากวิกฤตครั้งใหญ่ที่เรียกว่าการเผชิญหน้ากับศัตรูในสถานการณ์ที่แปลงร่างไม่ได้ ซึ่งเป็นเรื่องราวคลาสสิกของฮีโร่

หากจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นถ้าไม่ฝากบลาสเตอร์ไว้กับแองเจิลละก็ ยังไงก็เถอะพอตนเองไปที่ไหนหรือทำอะไรรู้สึกเหมือนตนเองมีแต่จะเข้าไปพัวพันกับปัญหาทุกที และในขณะที่คิดเรื่องแบบนั้นอยู่นั่นเอง

「ใครก็ได้! ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ!」

เสียงกรีดร้องอันโศกเศร้าของผู้หญิงได้ส่งมาถึงยูโก

ผู้หญิงคนนั้นมีบรรยากาศที่ผิดปกติชี้ไปยังบริเวณที่หน่วยรักษาความปลอดภัยกับม้าโครงกระดูกกำลังต่อสู้กันอยู่ และร้องออกมาอย่างสิ้นหวังด้วยสีหน้าน้ำตาคลอ

「ลูกชายยังอยู่ตรงนั้นค่ะ! ถ้าปล่อยไว้แบบนั้นได้บาดเจ็บหนักแน่ค่ะ! ใครก็ได้ ได้โปรดช่วยเด็กคนนั้นที!!」

「ว่าไงนะ!?」

เมื่อยูโกที่ตกใจมองไปยังปลายทางที่ผู้เป็นแม่ชี้ ก็เห็นหนุ่มน้อยคู้ตัวร่างกายสั่นเทาอยู่ตรงนั้นจริงๆ

คงจะอยู่ห่างจากครอบครัวในช่วงที่ความวุ่นวายเช่นนี้เกิดขึ้นพอดี ยูโกที่เข้าใจเช่นนั้นได้วิ่งออกไปหาเขาในชั่วพริบตานั้น

「มะ ไม่ไหวหรอก! มันอันตรายนะ ยูโกคุง!」

แม้จะได้ยินเสียงห้ามปรามของเจ้าของฟาร์มดังก้องมาจากข้างหลัง แต่ยูโกไม่หยุด และวิ่งเข้าไปหาหนุ่มน้อยผู้ต้องการความช่วยเหลือในทันที

ถึงแม้จะเข้าใจว่ามันอันตราย แต่หากทอดทิ้งเด็กที่อยู่ตรงนี้ก็ไม่มีสิทธิ์จะเรียกตนเองว่าฮีโร่ เดิมที อะไรคือฮีโร่หากไม่ยื่นมือไปหาคนที่กำลังต้องการความช่วยเหลือ

ยูโกเคลื่อนไหวด้วยเจตนาอันบริสุทธิ์ที่แค่จะช่วยเหลือคนที่กำลังมีปัญหาเท่านั้น ถึงแม้ว่าร่างกายจะถูกกระตุ้นด้วยกระแสของพลังเวทที่ระเบิดออกมาแต่ก็ไปถึงตัวหนุ่มน้อยจนได้

ในขณะที่จับไหล่เขาซึ่งกำลังคู่ตัวอยู่ และเข้าไปใกล้เพื่อให้อุ่นใจ ก็ร้องเรียกเขาอย่างเต็มที่

「เธอ เป็นอะไรไหม!? ไม่บาดเจ็บใช่ไหม!?」

หนุ่มน้อยเงยหน้าไปทางเสียงนั้นและพยักหน้า

ดูเหมือนว่าจะเคลื่อนไหวไม่ได้ แต่ปัญหาคือการเคลื่อนย้ายจากตรงนี้ไปยังเขตปลอดภัย

มาได้ไม่มีปัญหา แต่ขากลับน่ากลัว……คนที่วิ่งมาหาเด็กคนนี้มีตนเองแค่คนเดียว ขากลับต้องวิ่งผ่านเขตต่อสู้โดยพาเด็กคนนี้ไปด้วย

การเคลื่อนย้ายโดยพาเด็กคนนี้ที่เดินช้าไปด้วยยิ่งเสี่ยงอันตรายหลายเท่า หากไม่เคลื่อนไหวโดยกะเวลาอย่างระมัดระวังละก็……ยูโกความตึงเครียดเพิ่มสูงขึ้น และในตอนนั้นเอง

「อึก! แย่แล้ว!」

เสียงกรีดร้องของเหล่าผู้ชมที่กำลังเฝ้ามองสถานการณ์โดยกลั้นหายใจจากระยะไกลดังขึ้น

ลูกไฟที่หักเลี้ยวได้บินไปและพุ่งเข้าใส่พวกยูโก

เป็นการโจมตีที่เป็นเส้นตรงอย่างไม่ต้องสงสัย หากเป็นตนเองเพียงคนเดียวไม่ว่ายังไงก็หลบได้แน่ ทว่าเพราะมีเด็กอยู่ด้วยจึงทำแบบนั้นไม่ได้ ยูโกที่ตัดสินเช่นนั้นได้ใช้ร่างกายของตนเองเป็นโล่ในทันที พยายามปกป้องหนุ่มน้อยจากการโจมตีที่ใกล้เข้ามาแต่ทว่า――

「เอ๊ะ……!?」

　――ลูกไฟที่น่าจะโจมตีตรงๆใส่ยูโก ไปโดนอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่เขาแล้วสลายหายไป

ยูโกผู้ปกป้องเด็กหนุ่ม ตกใจที่ถูกปกป้องจากตัวตนอื่นและหันสายตาไปทางอะไรบางอย่างนั้น

ม้าโครงกระดูกซึ่งกำลังต่อสู้กับหน่วยรักษาความปลอดภัย……มันอยู่ตรงนั้น

ในขณะที่ยูโกสับสนกับการกระทำของสัตว์มารซึ่งอุตส่าห์เคลื่อนย้ายมารับการโจมตีลูกหลงแล้วปกป้องตนเอง หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยที่สังเกตเห็นหนุ่มน้อยกับเขาก็ออกคำสั่งต่อลูกน้อง

「หยุดโจมตี! มีพลเรือนที่หลบหนีล่าช้าอยู่ตรงนั้น! ให้ความสำคัญกับการช่วยเหลือก่อน!」

「……กูร!!」

「อ๊ะ!? เดี๋ยว นาย!!」

ม้าโครงกระดูกที่เห็นว่าหน่วยรักษาความปลอดภัยเข้ามาใกล้ทางนี้(ถึงจะไม่มีตาก็เถอะ)ส่งเสียงร้องเบาๆพร้อมเตะพื้นวิ่งออกไป

ก่อนจะถึงจุดนั้น ชั่วพริบตาที่มันหันหน้ามาทางนี้ ยูโกที่สบตากันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกแปลกๆบางอย่างจึงพยายามร้องเรียกเพื่อหยุดม้าโครงกระดูกทว่า……มันไม่ฟังการร้องบอกให้หยุดนั้นและวิ่งจากไปในทันที

「เจ้านั่น ปกป้องพวกเรางั้นเหรอ……?」

ขณะมองส่งม้าโครงกระดูกวิ่งจากไป ขณะที่ได้รับความคุ้มครองจากเหล่าเจ้าหน้าที่หน่วยรักษาความปลอดภัย ยูโกในตอนนี้กำลังพึมพำพร้อมกับมองย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น

ยูโกสับสนกับพฤติกรรมที่รู้สึกได้ถึงความตั้งใจของม้าโครงกระดูกซึ่งยากจะคิดว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นโดยบังเอิญ แต่เขาทำตามคำแนะนำของเจ้าหน้าที่หน่วยรักษาความปลอดภัยและมุ่งหน้าไปยังฟาร์มซึ่งเป็นที่หลบภัยชั่วคราว

(เจ้านั่นมันอะไร? ทำไมถึงทำเรื่องแบบนี้? ถึงแม้จะเป็นสัตว์มารแต่เหตุผลที่ปกป้องพวกเราคืออะไร?)

ทั้งตัวตนแท้จริงของม้าโครงกระดูกตัวนั้น ทั้งจุดประสงค์ ทั้งเจตนาที่แท้จริงของการกระทำ ตนเองในตอนนี้ไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง

ทว่า อย่างไรก็ตาม……เรื่องที่ตนเองได้รับความช่วยเหลือจากมันก็เป็นความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้ ขณะที่คิดเช่นนั้นยูโกก็ยังคงจ้องมองไปยังทิศทางที่ม้าโครงกระดูกวิ่งจากไปสักพักหนึ่งต่อไป