(นิยายแปล)ผลลัพธ์จากการที่โอตาคุผู้ชื่นชอบรายการเช้าวันอาทิตย์เกิดใหม่เป็นตัวร้ายทำให้ธงหายนะพังทลาย - ตอนที่ 97 เป้าหมายของสกัล

เป้าหมายของสกัล

「อึก……!!」

ร่างกายของสกัลสั่นเพราะคำพูดนั้นของยูโก พร้อมความแรงของเปลวเพลิงซึ่งลุกไหม้อยู่ที่ต้นคอรุนแรงขึ้น

ทุกคนที่มองใบหน้าด้านข้างนั้น สัมผัสได้ถึงความเสียใจความโกรธและความโศกเศร้าของมัน

「ฉันไม่รู้ว่าเรื่องราวมันเป็นมายังไง แต่ว่านะ นายรู้สึกแบบไหนมันเข้าใจได้อยู่ เสียใจสินะ สกัล……」

ตามคำพูดของยูโก พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงกลายเป็นเหตุการณ์แบบนี้

ทว่า ความโศกเศร้าและความเสียใจที่ถูกช่วงชิงชีวิตไปโดยไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้าอะไรเลยนั้น เข้าใจได้อยู่

ในวันหนึ่ง ก็ถูกช่วงชิงชีวิตไปพร้อมกับเหล่าพวกพ้องโดยผู้โจมตีที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน และวันเวลาแห่งความสุขที่เคยมีมาจนถึงตอนนั้นก็ได้สิ้นสุดลง

ชีวิตประจำวันที่แค่ได้ใช้ชีวิตเช่นนั้น อย่างซื่อตรง อย่างร่าเริง ได้ถูกบังคับให้สิ้นสุดลง

หากเรื่องนั้นเป็นส่วนหนึ่งของห่วงโซ่อาหารที่เรียกกันว่ากฏตามธรรมชาติของโลกก็คงพอเข้าใจได้ ทว่า มันไม่ใช่แบบนั้น

ศพของพวกม้าทั้งหมด ไม่มีร่องรอยถูกกินเลย นี่คือข้อพิสูจน์ว่าสัตว์กินเนื้อหรือสัตว์มารไม่ได้โจมตีพวกมันเพื่อเป็นอาหาร

และ หากเป็นเช่นนั้น เป้าหมายของคนร้ายที่ฆ่าพวกม้าก็มีเพียงอย่างเดียว……ฆ่าเพื่อความสนุก

จะเป็นอะไรก็ได้ อีกฝ่ายจะเป็นใครก็ไม่สนใจ เพียงแค่เจอกันตรงนั้นหรือไม่ก็เผชิญหน้ากันโดยบังเอิญ พวกสกัลถูกช่วงชิงชีวิตเพียงเพราะเหตุผลแค่นั้น

เหล่าม้าที่ถูกฆ่าทุกตัว คงเป็นพวกพ้องที่สังกัดอยู่ในฝูงเดียวกัน และสกัลเองก็เป็นหนึ่งในนั้น

ในฝูงสำหรับมันคงจะมีผู้ที่เรียกว่าเพื่อนได้อยู่ หรืออาจจะเป็นคู่ชีวิต

ทุกตัวนั้น ถูกช่วงชิงชีวิตไปเพียงแค่ความสนุกสนาน ทั้งครอบครัวทั้งเด็กๆทั้งเหล่าพวกพ้องที่ใช้เวลาบนพื้นโลกด้วยกัน ถูกผู้โจมตีฆ่าตายโดยไม่มีเหตุผลสลักสำคัญอะไรเลย

จะเสียใจก็ไม่แปลก ต้องหงุดหงิดอยู่แล้ว เมื่อถูกช่วงชิงทุกสิ่งทุกอย่างไปจะนิ่งเงียบอยู่ได้งั้นหรือ

ความโกรธและความเกลียดชังที่มีต่อผู้โจมตีซึ่งฆ่าตนเองกับเหล่าพวกพ้อง และความปรารถนาที่จะแก้แค้นอันแรงกล้าได้เรียกวิญญาณของสกัลซึ่งตายไปแล้วให้หวนกลับคืนมาสู่ร่างเนื้ออีกครั้ง

มันที่ฟื้นคืนชีพขึ้นมาในฐานะสัตว์มารด้วยเหตุนั้น เมื่อได้เห็นศพของเหล่าพวกพ้องจะคิดอย่างไรกัน? เมื่อได้เห็นร่องรอยการถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยมของเหล่าพวกพ้องซึ่งเคยใช้ชีวิตด้วยกันจนถึงก่อนหน้านี้เล็กน้อย จะรู้สึกแบบไหนกัน?

จะมีแต่ความหงุดหงิดก็ไม่แปลก จะโศกเศร้าก็ไม่แปลก

ต้องแก้แค้นให้ได้ สกัลสาบานขณะรายล้อมไปด้วยศพของเหล่าพวกพ้อง และค้นหาศัตรูคู่แค้นมาเรื่อยๆ จนมาถึงที่นี่

「เจ็บปวดสินะ โศกเศร้าสินะ หงุดหงิดสินะ……! เหล่าพวกพ้องถูกฆ่า แถมความผิดนั้นทั้งหมดยังมาตกอยู่ที่ตัวเองด้วย คนที่บอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลยกับเรื่อนนั้นมันไร้เหตุผลสินะ……!!」

「คึ ฮิฮี่!!」

สกัลร้องออกมาราวกับตอบสนองต่อคำพูดของยูโก

เสียงร้องนั้นไม่มีทั้งความกล้าหาญหรือความกลัวอยู่เลย เป็นเพียงแค่แสดงความรู้สึกเจ็บปวดซึ่งเต็มไปด้วยความเสียใจและความโศกเศร้าเท่านั้น

และ พวกฟี่ที่ได้ยินเรื่องนั้น เริ่มจะเข้าใจสาเหตุที่สกัลก่อความวุ่นวายในที่ราบแห่งนี้ได้แล้ว

มันต้องพยายามเตือนทุกคนอยู่อย่างแน่นอน ว่าใครบางคนที่ฆ่าพวกตนเองจะมาที่นี่ในอีกไม่ช้า

「……เปลวไฟแห่งความโกรธและความเศร้าเหรอ……」

คำพูดของแองเจิลที่บรรยายถึงเปลวเพลิงซึ่งลุกไหม้อยู่ทั่วร่างของสกัลเช่นนั้น ดังก้องในโรงนาอย่างเงียบๆ

ขณะมองเปลวเพลิงที่สั่นไหวนั้นซึ่งลุกไหม้เพราะหัวใจที่ปรารถนาจะแก้แค้นผู้โจมตี และในขณะที่พวกเธอจ้องมองสกัลซึ่งยังหลงเหลือความมีเหตุผลและไม่ได้ถูกควบคุมจากความเกลียดชังนั้นไปโดยสมบูรณ์ ยูโกก็พูดกับมัน

「สกัล ฉันได้นายช่วยเอาไว้ ถึงจะเพื่อตอบแทนบุญคุณนั้นแต่ในฐานะเพื่อนของนาย……ให้ฉันช่วยแก้แค้นศัตรูด้วยนะ」

「……!」

ตาของสกัลเบิกกว้างเล็กน้อย

ขณะที่ภาพของยูโกสะท้อนอยู่ในตานั้น สกัลยังคงฟังเขาพูดต่อ

「นายอาจจะคิดว่าฉันทำอะไรโดยพลการ แต่ว่านะ ฉันน่ะเมื่อรู้ว่าเพื่อนรู้สึกเสียใจ ไม่ใช่คนที่จะนิ่งเงียบอยู่ได้หรอกนะ ความเสียใจของนายก็คือความเสียใจของฉัน เพราะงั้นละฉันจะร่วมมือด้วย ในฐานะเพื่อนของนาย ฉันตั้งใจจะทำอย่างเต็มที่เพื่อกำจัดความเสียใจของนายออกไปให้ได้」

「………」

คำพูดของยูโกซึ่งไม่ว่าที่ไหนก็มองตรงมาที่ตนเอง กลับรู้สึกได้ว่ายอมรับมันได้อย่างน่าประหลาด

สกัลหวนนึกถึงสภาพของยูโกเมื่อคืนที่พูดว่ามาเพื่อเป็นเพื่อนกับตนเองโดยก้าวข้ามเผ่าพันธุ์ที่เรียกว่ามนุษย์และสัตว์มาร จากนั้นเหล่าพวกพ้องคนอื่นๆเองก็พูดกับสกัลเช่นกัน

「ถ้าพี่พูดแบบนั้น ผมเองก็จะให้ยืมพลังด้วยนะ มาล้างแค้นให้เหล่าพวกพ้องกันเถอะ สกัล」

「ฉันด้วย! ถึงจะไม่รู้ว่าใครก็เถอะแต่ปล่อยคนที่ฆ่าพวกม้าแบบนั้นเอาไว้ไม่ได้หรอกนะ!」

「เห็นด้วย นี่ไม่ใช่เรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกเราอีกต่อไปแล้ว เพื่อไม่ให้เกิดโศกนาฏกรรมเหมือนที่เกิดกับสกัลอีกเป็นครั้งที่สอง……มาต่อสู้ด้วยกันเถอะ」

ชีวิตที่เสียไปแล้วครั้งหนึ่ง ตัวตนที่ฟื้นคืนชีพจากตรงนั้น กับตนเองซึ่งเป็นสัตว์มารที่อยู่นอกกฏของธรรมชาติ เหล่ามนุษย์ได้ยื่นมือเข้าช่วยเหลือโดยไม่แสดงความหวาดกลัวใดๆเลย

เพราะน่าประหลาด ไม่รู้สึกถึงความกลัว หากมองจากภายนอกอาจจะคิดว่าโง่เขลาทว่า……สกัลเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณต่อพวกเขาที่เป็นแบบนั้น

「ไปบอกเรื่องนี้กับพวกคนในหน่วยรักษาความปลอดภัยกันเถอะ จากนั้นขอให้ช่วยตั้งแนวป้องกันเอาไว้」

「อา เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นแบบไหน และระดับไหนละนะ ควรเตรียมตัวให้พร้อมในขอบเขตที่ทางนี้ทำได้」

「ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ! ช่วยเช็คบลาสเตอร์ที่ปรับปรุงแล้วเพื่อให้ยูโกต่อสู้ได้ทุกเมื่อทีละ!」

「จะบอกรายละเอียดการปรับปรุงให้เนอะ ถ้ามีตรงไหนรู้สึกแปลกๆจะทำอะไรสักอย่างให้ เพราะงั้นรีบแจ้งทันทีนะ」

สกัลจ้องมองมนุษย์ซึ่งเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

หัวใจของมันที่จ้องมองภาพพวกยูโกกำลังเคลื่อนไหวเพื่อตนเอง ภายในใจนั้นซึ่งเคยเต็มไปด้วยความแค้นและความเกลียดชังตอนนี้……ได้มีแสงสว่างอันอบอุ่นที่ชื่อว่ามิตรภาพสาดส่องเข้ามาอย่างมั่นคงแล้ว