[นิยายแปล] ร้านป้ายแดงของสาวนักแปรธาตุมือใหม่ - ตอนที่ 14 ร้านของฉันมัน…

“โ―――โอ้ คุฮุ คุฮุฮุฮุฮุ”

โอ๊ะ มีคนทักฉันอยู่นะว่าเวลาแบบนี้ เสียงของฉันจะฟังดูแย่มากเลย

แต่ว่า มันช่วยไม่ได้นี่นา! ห้องทำงานห้องนี้มันสุดยอดจริงๆ นี่!!

เริ่มจาก หม้อเล่นแร่ก่อนเลย

อุปกรณ์ที่สำคัญขนาดที่ว่าถ้าไม่มี การเล่นแร่แปรธาตุส่วนใหญ่ก็ทำไม่ได้เลย

ฉันนึกว่าจะไม่มีอยู่ด้วยซะแล้ว แต่นี่สภาพยังสมบูรณ์ดี แถมใหญ่พอจะใส่ฉันลงไปทั้งตัวได้เลยนะเนี่ย

ถ้าฉันบอกว่าหม้อเล่นแร่กับชุดอุปกรณ์เล่นแร่ (ของราคาแพงที่คนทั่วไปซื้อไม่ไหวหรอก) ที่ฉันได้มาจากอาจารย์เนี่ย เป็นหม้อขนาดมือข้างเดียว จินตนาการออกมั้ยล่ะว่าแบบนี้มันสุดยอดขนาดไหนน่ะ?

แล้วก็ยังมีเตาหลอมแก้วด้วย

วัตถุประสงค์หลักของมันก็เอาไว้ทำขวดแก้วใส่โพชั่น (ยาแปรธาตุ) นี่แหละ เพราะงั้น การมีมันอยู่หรือไม่มีก็ค่อนข้างสำคัญเลยล่ะ

แก้วที่ใช้ทำขวดจะขึ้นอยู่กับชนิดของโพชั่นก็เลยต้องคอยปรับให้เหมาะสมด้วย เพราะงั้น การจะไปซื้อขวดจากที่อื่นก็เลยค่อนข้างจะเป็นปัญหายุ่งยากเลย

นอกจากเครื่องมือชิ้นเล็กๆ อื่นๆ แล้ว ก็ยังมีวัตถุดิบหลากหลายอย่างวางอยู่ด้วย ออกจะแปลกหน่อยที่ห้องนี้ค่อนข้างมีของเยอะเลยพอเทียบกับห้องอื่นๆ แล้ว―――หรืออันที่จริงคือ มันแปลกมากๆ เลยล่ะ

ก็นะ ถึงจะไม่ได้ดีเท่ากับห้องทำงานของอาจารย์ แต่แค่นี้ก็เป็นห้องทำงานที่หรูหราสุดๆ สำหรับให้นักเล่นแร่แปรธาตุที่จบใหม่หมาดๆ ได้ใช้เลย

“บ้านหลังนี้ราคาแค่ 10,000 แรร์เองนะ แต่ว่า…”

แค่หม้อเล่นแร่อันนี้อันเดียว ก็ชัดๆ เลยว่าเงินแค่ 10,000 แรร์ก็ไม่พอซื้อแล้ว

แถมแค่เอาวัตถุดิบที่เหลือๆ ไปขายบ้างนิดหน่อย นี่ก็ได้เงินเกิน 10,000 แรร์แล้วนะ

“เป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มมากเลยนะเนี่ย? …ไม่สิ นี่ยังไงก็เกินคุ้มเลยล่ะ”

ถึงจะผิดหวังก็สภาพหน้าตาของบ้านอยู่ แต่ฉันคิดว่าที่นี่คงเคยถูกใช้จากนักเล่นแร่แปรธาตุระดับสูงพอควรมาก่อนแน่เลย? ดูเหมือนจะเป็นชายชราสินะ แต่ว่าเขาเป็นคนแบบไหนกันน้อ?

ในฐานะนักเล่นแร่แปรธาตุแล้ว ฉันประเมินมูลค่าของห้องนี้ไม่ถูกเลยด้วยซ้ำ

…คงไม่ใช่ว่า ที่นี่จะมีอะไรแย่ๆ แบบนั้นอยู่หรอกใช่มั้ย?

ขนาดในเมืองหลวงเนี่ย ถ้าที่ไหนเกิดเหตุน่าสยดสยองเกิดขึ้น จนมีวิญญานเฮี้ยนสิงอยู่ ที่นั่นก็จะถูกมากจนประหลาดไปเลย แต่… ถ้าเป็นแบบนั้นจริง คุณเอลลิสก็น่าจะมีมุมมองอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นอยู่บ้างแล้วนะ

ถึงจะสงสัยก็เถอะ แต่ในเมื่อโรงเรียนก็เป็นคนกลางในการซื้อขายด้วย คงจะไม่มีของแปลกๆ แบบนั้นหลุดมาหรอกมั้ง

อื้อ คิดว่ายังงั้นนะ ไม่งั้น ฉันคงอยู่อย่างสบายใจไม่ได้แหงเลย

“เรื่องทำความสะอาดที่นี่… ดูเหมือนจะไม่จำเป็นนะ”

บางที อาจจะเพราะเป็นห้องทำงานด้วยก็ได้ ผลของ {ทำความสะอาด} ก็เลยแรงขึ้นด้วย ที่นี่ก็เลยสกปรกน้อยกว่าห้องอื่นๆ

“อะ จริงสิ! เอาสารานุกรมเล่นแร่มาเรียงเลยดีกว่า!”

ตรงมุมห้องทำงานมุมนึง มีชั้นหนังสืออยู่ชั้นนึง ที่เหมือนเรียกให้ฉันเอามันไปเรียงเลยล่ะ หรืออันที่จริง ก็อาจจะเอาไว้ใช้วางอยู่แล้วก็ได้เนอะ บรรดานักเล่นแร่แปรธาตุทุกคน!

ฉันรีบคว้าเป้ของตัวเองมา แล้วก็เอาสารานุกรมแปรธาตุยกชุดใส่เข้าไปในชั้นวาง

ยิ่งกว่านั้น ถ้าเกิดเอาเครื่องมือใหม่ที่ได้มาจากอาจารย์มาเรียงให้เรียบร้อยล่ะก็ แค่นี้ในห้องก็ดูสวยแล้วล่ะ

“ฮุฮุฮุฮุ… ทีนี้ ก็เป็นห้องทำงานของนักเล่นแร่แปรธาตุจริงๆ แล้ว! สุด! ยอด!”

อย่ามาเรียกว่าฉันเป็นคนแปลกๆ เชียวนะ!

อาจจะดูแหกคอกไปบ้าง แต่การมีร้านและห้องทำงานเป็นของตัวเองเนี่ย ถือเป็นความสำเร็จอย่างนึงในฐานะนักเล่นแร่แปรธาตุเลยล่ะ

จะดีใจก็ไม่เห็นแปลกอะไรซักหน่อยนี่!

ตอนนี้ อารมณ์ของฉันพุ่งพล่านมากจนอยากหัวเราะเลย เพราะงั้นก็ปล่อยให้ฉันหัวเราะอยู่แบบนี้เถอะ!

“อุฮุฮุฮุ~ จะเริ่มทำอะไรก่อนดีน้า~~♪”

ฉันก้าวช้าๆ เดินไปรอบห้องทำงาน พลางหยิบเครื่องมือขึ้นมาดูทีละชิ้นๆ

สถานการณ์แบบนี้ ฉันอยากจะใช้มันทันทีจังเลย

แน่นอนอยู่แล้วล่ะเนอะ?

ถึงยังไง จะทำโพชั่นเบื้องต้นเอาไว้นี่มันก็…

“อื~ม… อ๊ะ! เจ้านั่นน่าจะเหมาะกับสถานการณ์ตอนนี้ที่สุดเลยนี่นา!”

ฉันวิ่งกลับไปที่ห้องของตัวเอง ไปเอาผ้าที่ซื้อมาเมื่อวานนี้มา แล้วก็ใส่มันลงไปในหม้อเล่นแร่

ผ้าปริมาณมากที่ฉันซื้อเผื่อเอาไว้แบบเหลือๆ ใส่ลงไปในหม้อได้ทีเดียวหมดเลย

อย่างที่คิดเลย หม้อเล่นแร่ที่ฉันได้มาจากอาจารย์เนี่ย ใช้ทำงานนี้ไม่ได้แน่นอน หม้อนี้แหละเหมาะจะใช้ทำงานแรกของห้องทำงานนี้แล้วล่ะ

“ทีนี้ก็…”

ฉันจำเมื่อตอนที่เคยทำครั้งก่อนได้อยู่ เทน้ำกับใส่วัตถุดิบลงไปในหม้อเล่นแร่เพื่อให้เกิดสารเคมี จุดไฟด้วยเตาเวทมนตร์ แล้วก็คอยให้ความร้อนไปด้วยระหว่างที่คนกวนไปด้วย

ถึงจะเรียกว่า ‘ไฟ’ แต่ก็ไม่ใช่การเอาหม้อเล่นแร่ไปตั้งเหนือกองฟืนหรอกนะ ก็เป็นแค่การใส่พลังเวทลงไปก็เท่านั้นเอง แล้วพลังเวทที่เตาเวทมนตร์จะใช้ก็ขึ้นกับขนาดของหม้อเล่นแร่ด้วย ถ้าแบบนี้ล่ะก็ต้องใช้พลังเวทเยอะแน่เลย

“นี่สินะ… เหตุผลที่ว่าทำไมหม้อเล่นแร่ขนาดใหญ่ถึงไม่ได้เจอกันได้บ่อยๆ น่ะ”

ขนาดฉันที่มีพลังเวทเยอะยังเหนื่อยนิดหน่อยเลย จากมุมมองของนักเล่นแร่แปรธาตุซักครึ่งนึงก็คงแล้ว การใช้หม้อเล่นแร่ใหญ่ขนาดนี้ก็คงจะลำบากน่าดูเลยสินะ?

หลังจากเคี่ยวของในหม้อที่เดือดปุดๆ ไปด้วยพลางถ่ายพลังเวทลงไปด้วย 30 นาที ก็ดับไฟที่เตาเวทมนตร์ แล้วก็ค่อยๆ เอาหม้อเล่นแร่ลงมา… ค่อยๆ เอาลงมา… เอา! ลง! มา!

“แย่แล้ว หนักเกินจนเอาลงมาไม่ไหว…”

หม้อเล่นแร่ที่มีน้ำอยู่เต็มนี่หนักกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย

―――ไม่สิ มันก็ไม่ได้อยู่นอกเหนือสิ่งที่ฉันจินตนาการเอาไว้เลยด้วยซ้ำ

ถ้าฉันใส่น้ำเยอะขนาดนั้น ลงไปในหม้อโลหะที่ใหญ่พอจะใส่ฉันทั้งตัวลงไปได้เลยแบบสบายๆ เนี่ย จะหนักทะลุ 100 กิโลไปได้ง่ายๆ เลยก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วนี่นะ จะยกตามปกติก็ไม่ได้อยู่แล้ว

“ช่วยไม่ได้ ก็ไม่คล่องเท่าไหร่นะ แต่ก็…”

ฉันค่อยๆ ปรับการหายใจของตัวเองช้าๆ ก่อนจะปรับการไหลเวียนของพลังเวทไปทั่วร่างกายของตัวเอง

สภาพนี้แหละ ฮึดเข้าไว้ แล้วก็ยกหม้อออกมาเลย!

“ฮึบบบ!!!”

โอ๊ะ น่าอายจัง เด็กผู้หญิงไม่ควรจะใช้เสียงแบบนี้เลยเนอะ

ทีนี้ ก็ยกไปที่อ่าง พอคว่ำมันซะในรวดเดียว เท่านี้หม้อก็ว่างเปล่าแล้ว

“ฟู่ววว~~”

ฉันหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะคลายการเสริมแกร่งร่างกายออก

ขนาดใช้แค่แป๊บๆ แค่นี้เอง ก็เหนื่อยซะแล้ว ฉันยังเสริมแกร่งร่างกายของตัวเองได้ไม่ดีเลยจริงๆ แฮะ

―――เปล่านะๆ ก็ช่วยไม่ได้นี่ ก็ฉันอ่อนแอเองนี่นา

ถ้าฉันแค่เพิ่มความแข็งแรงแค่นิดเดียว ก็ไม่เหนื่อยขนาดนั้นหรอก แต่นี่ต้องยกของสองสามร้อยกิโลด้วยแรงของตัวเอง การขยายความแข็งแกร่งก็เลยสูงมากๆ ทักษะการควบคุมพลังเวทค่อนข้างสูงเลยก็เป็นสิ่งที่จำเป็นต้องใช้ด้วย

อาจารย์บอกว่า ‘มันมีประโยชน์ในการใช้ป้องกันตัวเลยนะ คอยพยายามฝึกเอาไว้ให้เต็มที่เถอะ’ แถมยังใช้มันได้เหมือนกับหายใจเข้าออกด้วย แต่ตามปกติมันเป็นไปไม่ได้หรอก

ฉันว่าถ้าเกิดฉันไม่ชินกับสภาพร่างกายของตัวเองล่ะก็ มันคงแย่กว่านี้แหงๆ

กล้ามเนื้อที่แข็งแรง ก็เป็นสิ่งจำเป็นในการเตรียมวัตถุดิบเล่นแร่แปรธาตุสินะ…

“เฮ้อ! เอาล่ะๆ! เอาเป็นว่าตอนนี้ ต้องทำขั้นตอนนี้ก่อน”

ระหว่างที่ฉันซักผ้าที่ฉันทิ้งไว้ในอ่างด้วยน้ำไปเรื่อยๆ ผ้าที่ซื้อมาที่เคยเป็นสีน้ำตาลในตอนแรกก็ค่อยๆ กลายเป็นสีฟ้าสวยเลย

“อื้อ! สีสวยจัง! อย่างที่คิดเลย!”

สิ่งที่ฉันทำก็แค่การย้อมสีผ้าเฉยๆ น่ะเหรอ แน่นอนว่าไม่ใช่แค่นั้นอยู่แล้ว

ฉันเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุนะ ไม่ใช่ช่างย้อมผ้าซักหน่อย

สิ่งนี้ เรียกกันโดยทั่วไปว่า [ผ้าปรับอากาศ] เป็นผ้าที่เพิ่มความสามารถในการปรับเปลี่ยนอุณหภูมิและความชื้นโดยรอบได้

มันจะปรับให้บรรยากาศสบายตัวสำหรับมนุษย์ ถ้าเอาไปใช้ทำผ้าปูรองนอนล่ะก็ รับประกันการนอนหลับฝันดีตลอดคืนได้เลยล่ะ!

ส่วนเรื่องสีนี่ ความชอบส่วนตัวของฉันเองแหละ มันก็เปลืองเงินหน่อย แต่ผ้าปรับอากาศที่ไม่ได้ตกแต่งเลยมันจะเป็นสีน้ำตาลมอๆ ก็เลยดูออกจะแย่ไปหน่อย

ฉันไม่อยากใช้ฟูกที่นอนแบบนั้นในห้องของตัวเองน่ะ

หลังจากที่ขัดผ้า แล้วก็เทสารเคมีลงไปด้วยแล้ว ทีนี้ ขั้นต่อไปก็เอาไปตากแดดให้แห้ง

ผ้าผืนนี้ก็ดูสวยดีด้วย เดี๋ยวไปตากไว้หน้าร้านเลยก็แล้วกัน

ถ้าแขวนผ้าเอาไว้บนเชือกที่ขึงตึงระหว่างต้นไม้ สีฟ้าที่พลิ้วไสวไปตามลมต้องดูดีมากๆ แน่เลย อากาศวันนี้ก็ดีด้วย ไม่กี่ชั่วโมงก็ควรจะแห้งแล้วนะ

ระหว่างที่ฉันพยักหน้าอย่างยินดีที่ตัวเองย้อมสีที่ชอบลงไปได้ดีกว่าที่คิดเอาไว้ ฉันก็ได้ยินเสียงล้อรถเข็นลากดังกุกกักมาจากทางถนน

“อะไรกันล่ะนั่นน่ะ เป็นผ้าที่ดูสะอาดดีจริงๆ”

“อะ คุณเกเบิร์ก”

พอฉันหันไปมอง ที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็คือคุณเกเบิร์กที่อยู่กับรถเข็นคันนึง

มีของที่ดูคล้ายๆ กับเตียงอยู่ในรถเข็นด้วย แต่มันดูเหมือนเตียงที่พังเป็นชิ้นๆ เลยนะ…?

“นั่นคือ เตียง เหรอคะ?”

“อ่า ฉันได้เตียงแล้ว ก็เลยเอามาให้เลยน่ะ”

“ยังงั้นเหรอคะ? แต่ว่า รูปร่างของมันดู…”

“แค่ยังไม่ได้ประกอบเท่านั้นเอง จะแบกเข้าไปเลยมันก็ลำบากน่ะสิ? ให้เอาไปไว้ตรงไหนล่ะ?”

“อ๊ะ! จริงด้วย! รบกวนที่ชั้น 2 ด้วยนะคะ”

ฉันนำทางให้คุณเกเบิร์กที่แบกของชิ้นใหญ่―――ที่น่าจะเป็นกระดานส่วนฐานรองนอน แล้วก็เข้ามาข้างในบ้านด้วย

ฉันไปที่ห้องที่ชั้น 2 แล้วก็ชี้จุดที่อยากให้เอาเตียงไปวางเอาไว้ คุณเกเบิร์กที่เอาชิ้นส่วนทั้งหมดเข้ามาด้วยก่อนที่ฉันจะทันได้ช่วยอะไร แถมประกอบเตียงเสร็จในเวลาไม่กี่นาทีเอง

พอฉันไปลองนั่งบนเตียงดู เตียงนั้นประกอบขึ้นมาแข็งแรงดี ไม่โยกเยกซักนิดเลย

“มันก็เป็นเตียงตามปกติ ก็ไม่คิดว่าจะมีปัญหาอะไรหรอกนะ แต่ถ้าเกิดเจอปัญหาอะไรก็มาบอกได้เลย”

“ไม่ค่ะๆ! ขนาดช่วยเร่งทำให้ ถ้าเทียบกับในเมืองหลวงนี่ก็ผ่านเกณฑ์แล้วนะคะ! ขอบคุณนะคะ”

“หึม ถึงจะรีบก็ไม่ยอมลดคุณภาพลงหรอกนะ แล้วก็ นี่เป็นของแถมนะ ถ้าไม่มีเก้าอี้ซักตัว ก็คงอยู่เฝ้าร้านไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ?”

คุณเกเบิร์กพูดไว้แบบนั้น ก่อนจะเอาเก้าอี้ 2 ตัวมาวางไว้ในส่วนหน้าร้าน เป็นเก้าอี้แบบง่ายๆ ที่ไม่มีพนักพิงหลัง แต่แค่การมีหรือไม่มีเนี่ยมันก็ต่างกันเยอะเลยนะ

ขอบคุณมากนะคะ แต่…

“จะดีเหรอคะ?”

“ก็ไม่ได้ติดอะไรหรอกนะ แค่ของง่ายๆ เอง ไม่อยากเห็นพวกเด็กๆ ต้องลำบากหรอก”

ฉันพยายามจะไม่รับอะไรฟรีๆ มาเพิ่มอีกแล้ว แต่ก็อย่างที่คิดล่ะนะ เมื่อตอนที่คุณเกเบิร์กพูดทิ้งท้ายไว้แบบนั้น เขาก็โบกมือให้นิดๆ แล้วก็รีบกลับไปเลย

จากที่ฉันดูแล้วเนี่ย ถึงจะบอกว่าเป็นของง่ายๆ ก็เถอะ แต่ก็ทั้งลบมุม ทั้งขัดด้วยกระดาษทรายเป็นอย่างดีเลย เตียงเองก็เหมือนกัน

วัตถุดิบมาจากไม้แข็งๆ แต่กลับมีสัมผัสที่นุ่มนวล แล้วก็มีการทาน้ำมันเอาไว้ให้ผิวสัมผัสที่สว่างสดใสเลยด้วย

ต่อให้ทำอะไรผิดพลาด แต่มันก็ไม่ใช่อะไรที่สั่วๆ ทำขึ้นมาเลย ถึงจะเป็นแค่ของง่ายๆ แต่ก็อบอุ่นดีเลย

“อื~ม มืออาชีพของแท้เลยนะเนี่ย งานทำมือจากช่างฝีมือมากประสบการณ์น่ะ ฉันก็ต้องเรียนรู้เอาไว้บ้างแล้วสิ!”

แล้ว ตอนนั้น ท้องของฉันก็เริ่มประท้วง *กรร~รร* เสียงดังซะแล้ว

“อ่า~ นี่เที่ยงแล้วสินะ ยังตื่นเต้นมาตั้งแต่ตอนเช้าอยู่เลยนะเนี่ย…”

ดีใจกับเรื่องห้องทำงานของตัวเองจนลืมเวลาเลยแฮะ

“อยากออกไปทานอาหารก่อนจัง… ผ้าปรับอากาศจะไม่เป็นไรใช่มั้ยนะ?”

ถ้ามองผ่านๆ มันก็ดูเหมือนผ้าสีฟ้าทั่วๆ ไปนั่นแหละ แต่ความจริง ผ้าปรับอากาศเนี่ยค่อนข้างจะแพงเลยล่ะ จะปล่อยทิ้งเอาไว้เฉยๆ ฉันก็ยังกังวลอยู่นิดๆ อยู่ดี

“อืม~ม จะทำยังไงดี? เอาเข้าไปไว้ในบ้านเลยดีมั้ยนะ? แต่ มันยังไม่แห้งดีเลยเนี่ยสิ…”

“สวัสดีค่า~ คุณซาราสะ~~”

TN: วีรบุรุษมักมาในเวลาที่เหมาะสมเสมอ