บรรลุอรหันต์กับระบบพุทธองค์ - ตอนที่ 397 โรงแรมใหญ่หรูหรา

ฟางเจิ้งส่ายหัวอย่างหมดหนทาง เขาไม่แน่ใจว่าจะตอบอย่างไร ชัดเจนว่าเขาจะไม่ไปตำหนิ Ouyang Fenghua. เธอได้เสนอความช่วยเหลือของเธออย่างใจดีหลังจากทั้งหมด…

ในขณะนั้น เด็กชายแดงก็อุทานว่า “มีความจำเป็นต้องถามหรือ?” โรงแรมทั้งหมดเต็มหมดแล้วค่ะ/ครับ เราวางแผนที่จะใช้ท้องฟ้าเป็นผ้าห่มและพื้นดินเป็นเตียงของเรา เราเดินมาตลอดทั้งคืนเลย… โอ้ โชคร้ายจังเรา! เมื่อเขาพูดเช่นนั้น เขาก็มองฟัตตี้ด้วยสายตาที่น่าสงสาร

ฟาตตี้ถามทันทีว่า “ท่านผู้ทรงคุณวุฒิ นั่นเป็นความจริงหรือ?”

ฟางเจิงพยักหน้าอย่างยอมแพ้ “ใช่ค่ะ/ครับ”

ฟัตตี้หัวเราะทันทีเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น

เด็กชายแดงถามอย่างไม่พอใจว่า “เด็กอ้วน, นายขำอะไรอยู่?”

พฟฟฟ!

เมื่อชายที่นั่งอยู่ที่พวงมาลัยได้ยินชื่อเล่นของเรดบอยที่เรียกฟาตี้ เขาก็ถ่มน้ำลายที่เต็มปากออกไปบนแผงหน้าปัดของเขา เขาหัวเราะเบาๆ “ฟัตบอย…” ฮ่าๆ! โธ่เอ๊ย นั่นเป็นชื่อเล่นที่ดีจริงๆ เลย!

“เงียบซะ” “ถ้าคุณกล้ากระจายเรื่องนี้ ก็อย่ามาโทษฉันที่ทำให้คุณเงียบไป” แฟตตี้จ้องมองอย่างดุร้ายขณะที่เขาข่มขู่. ในขณะเดียวกัน เขาเหลือบมองไปที่เรดบอยและด่าทอในใจ “อะไรเนี่ย ลูกใครวะนี่?” ทำไมปากของเขาถึงมีกลิ่นเหม็นขนาดนี้? ชิบหาย เขาเป็นคู่แข่งรักของฉันในชาติที่แล้วเหรอ?

ฟางเจิ้งก็ยกมือขึ้นเพื่อจะตีที่หัวของเด็กแดงขณะที่เขาตำหนิเขาอยู่เช่นกัน “คุณจะพูดอย่างนั้นได้อย่างไร?” ผู้สนับสนุนคนนี้อายุมากกว่าคุณค่ะ/ครับ ถึงเขาจะอ้วน แต่คุณก็เรียกเขาว่า “เด็กอ้วน” ไม่ได้หรอกนะ นั่นเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่ใช้เรียกผู้ที่อายุน้อยกว่า คุณเข้าใจไหม? ขณะที่เขาพูด เขาก็ส่งสายตาที่น่ากลัวไปยังเด็กชายแดง

เมื่อแฟตตี้ได้ยินเช่นนั้น เขายิ้มอย่างขมขื่นด้วยความยอมรับ “ท่านผู้ทรงคุณวุฒิ เราไม่สามารถพูดคำว่า ‘อ้วน’ ได้หรือ?”

ฟางเจิ้งประสานมือเข้าด้วยกัน มองไปที่ฟัตตี้แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “อามิตาภะ” พระไม่โกหก

“อุ้บ!” ฮ่าๆๆ! คนขับถ่มน้ำลายปากที่สองของ Redbull ลงบนแผงหน้าปัดขณะที่เขาตบพวงมาลัย หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ฟัตตี้ คนที่คุณรู้จักแน่ใจว่า…” แน่นอนว่าคนเหล่านี้น่าสนใจมากค่ะ ฮ่าๆ!

ฟัตตี้รู้สึกสิ้นหวังเมื่อเขาพูดด้วยความขมขื่นว่า “ท่านผู้ทรงคุณวุฒิ ขอเปลี่ยนหัวข้อคุยเถอะครับ”

เด็กชายแดงก็อุทานว่า “ถูกต้องแล้ว” เปลี่ยนหัวข้อกันเถอะค่ะ/ครับ เกี่ยวกับเรื่องนั้น แฟตบอย— เอ่อ, ผู้สนับสนุน. เด็กชายแดงได้เรียก ‘เด็กอ้วน’ ออกมาโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง แต่ทันทีที่เขาพูดออกไป เขาก็เห็นสายตาอาฆาตสองคู่จ้องมาที่เขาอย่างเฉียบขาด. ทันทีที่เขาเริ่มพูด เขาก็ดึงคำพูดออกมาอย่างช้า ๆ และเปลี่ยนคำอย่างบังคับ เมื่อเขาเห็นว่ามองที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังหายไปแล้ว เขาก็เดินต่อไป “เรามาคุยเรื่องอื่นกันเถอะ” มาดูกันว่าคุณจะสามารถช่วยเราได้จริง ๆ หรือเปล่า ฉันอาจจะทนต่อคืนที่ยาวนานได้ แต่เจ้านายของฉันเป็นคนที่อ่อนแอมาก มีผิวที่นุ่มนวลและเนื้อที่บอบบาง มันจะน่ากลัวแค่ไหนถ้าเขาเป็นหวัด

เมื่อแฟตตี้ได้ยินเช่นนั้น เขาก็เบ้ปากทันที คนอื่นอาจไม่รู้ว่าฟางเจิ้งมีพลังมากเพียงใด แต่เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร? เขายังมีความประทับใจลึกๆ เกี่ยวกับรอยฝ่ามือบนประตูในตอนนั้นอยู่เลย เขายังได้จับหมาป่าโดยไม่ใช้มือเปล่าอีกด้วย ถ้าคนแบบนั้นถูกมองว่าอ่อนแอ เขาจะไม่กลายเป็นเนื้อบนเขียงเหรอ?

แฟตตี้ยังสามารถบอกได้ว่าเด็กน้อยไม่ได้พูดความจริง. สิ่งที่เขาพูดไม่มีอะไรที่ฟังดูเหมาะสมเลย เขาไม่อยากเสียลมหายใจไปกับเด็กแดงในขณะที่เขาหัวเราะ “ท่านผู้ทรงคุณวุฒิ นี่มันบังเอิญจริงๆ” เราได้จองห้องพักสี่ห้องค่ะ/ครับ สองคนในนั้นเป็นของลูกค้า แต่ลูกค้าของฉันกลับบอกว่าไม่สามารถมาร่วมกับเราได้และทำให้เรารอเปล่า ๆ . ห้องว่างเปล่า แต่เราได้ชำระเงินไปแล้ว โรงแรมจะไม่คืนเงินให้เรา. ฉันถึงกับสงสัยว่าเราควรจัดการกับห้องต่าง ๆ อย่างไรดี… “เตะฉันอีกครั้งนะ แล้วเชื่อฉันเถอะ ว่าฉันจะเตะนายจนตาย!” แฟตตี้หันหัวไปอย่างกะทันหันและคำรามใส่คนขับรถ.

จากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอีกครั้งเมื่อเขาหันหลังและหัวเราะอย่างร่าเริง “ท่านผู้ทรงคุณวุฒิ การปล่อยให้ห้องว่างเปล่าคงเป็นการเสียของ” ประธานที่ยิ่งใหญ่ของเราได้สอนเราว่าการทุจริตและการสิ้นเปลืองเป็นอาชญากรรมที่ร้ายแรงที่สุด ฉันจะไม่สามารถทุจริตได้ แต่ฉันอาจถูกตำหนิในเรื่องการสิ้นเปลือง. ทำไมคุณไม่ช่วยฉันล่ะ?

พูดอย่างนั้นแล้ว อู๋หยาง เฟิงฮวา รู้สึกประหลาดใจเพราะคำพูดของเธอสะท้อนถึงความตื่นตาตื่นใจของเธอ “ช่างเป็นความบังเอิญที่น่าแปลกใจจริงๆ!”

“เฮ้เฮ้ ใช่แล้ว” โลกนี้ช่างมหัศจรรย์จริงๆ ใบหน้าของคนขับซีดเซียวขณะที่เขายิ้มเยาะตอบกลับ จากนั้น เขาก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ฟัตตี้หัวเราะเบาๆ “อย่าไปสนใจเขาเลย” เด็กแนวคนนี้มักจะมีความแปลกประหลาดเสมอ น้องสาว ฉันไม่บอกเธอเหรอ? มันเป็นเรื่องบังเอิญ… “มันเกิดขึ้นไม่ได้เหรอ?”

ทันทีที่พูดจบ ประตูรถก็เปิดออก มีหัวเล็กๆ เข้ามาในรถ และมีมือที่ดูดียื่นออกมา “เนื่องจากมันเป็นเรื่องบังเอิญและเพื่อช่วยแกะที่หลงทาง ฉันจะช่วยเจ้านายของฉันช่วยคุณ” “ส่งการ์ดห้องมาให้ฉันหน่อย!”

แฟตตี้หลับตาลงอย่างเบื่อหน่าย นี่มันไม่มีความอายเลย!

ฟางเจิ้งมองฟัตตี้ด้วยความสงสัยและไม่พูดอะไรสักคำ เขาแค่ดูเฉยๆ เท่านั้น

แฟตตี้รู้สึกว่าแสงตาของฟางเจิ้งเหมือนกับดวงอาทิตย์สองดวงที่ส่องสว่างอยู่บนตัวเขา ราวกับว่าเขาสามารถมองทะลุเข้าไปในตัวเขาได้ เขารู้สึกว่าเขาไม่สามารถปิดบังอะไรจากเขาได้เลย แม้แต่คนที่มีผิวหนังหนาอย่างเขายังรู้สึกกระอักกระอ่วนเมื่อเขารีบพูดว่า “ท่านผู้ทรงคุณวุฒิ ทำไมท่านถึงมองผมแบบนั้น?”

ฟางเจิ้งยังคงเงียบขณะที่เขามองไปที่ฟัตตี้อย่างเงียบๆ

ฟัตตี้เริ่มรู้สึกประหม่ามากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งฟางเจิ้งมองเขานานเท่าไหร่ เขารู้สึกเหมือนความลับของเขาจะหลุดออกมาเองถ้าสิ่งนี้ยังดำเนินต่อไป. ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขารีบหยิบการ์ดห้องสองใบออกมาและยัดใส่มือของเด็กชายแดงทันที “ท่านผู้ทรงคุณวุฒิหนุ่ม นี่คือการ์ดห้องพักครับ/ค่ะ” โรงแรมฮิลตัน สำหรับห้องที่แน่นอน ให้สอบถามที่เคาน์เตอร์หน้าโรงแรมค่ะ

อย่างไรก็ตาม ฟัตตี้รู้สึกตกใจเมื่อเขาเสนอการ์ดไป เด็กน้อยกลับดึงมือออก ปฏิเสธที่จะรับมัน! เขามองไปทางฟางเจิ้งเหมือนกำลังรอให้ฟางเจิ้งอนุญาต ความรู้สึกที่ผิดปกตินั้นเป็นสิ่งที่แม้แต่เด็กน้อยก็ยังสัมผัสได้

ทันทีที่แฟตตี้รู้สึกไม่รู้จะพูดอะไร…

ฟางเจิ้งพูดขึ้นอย่างกะทันหันว่า “ท่านผู้มีพระคุณ ช่วยมือให้พระสงฆ์ผู้ยากไร้นี้หน่อยได้ไหม?”

“อ้าว?” ฟัตตี้ เพื่อนของเธอทั้งหมดหนาแน่นแบบนี้กันหมดหรือเปล่า? เขานอนอยู่ในห้องของคุณและยังขอให้คุณช่วยอีกเหรอ? ถามคนขับรถ.

ฟัตตี้ผลักเขาลงไปที่พวงมาลัยก่อนจะพูดว่า “ท่านผู้ทรงคุณวุฒิ เชิญเลยครับ”

“กลับรถแล้วขับต่อไปจนกว่าคุณจะไม่รู้สึกอยากไปต่ออีก”

“อ้าว?” แฟตตี้รู้สึกตกใจเล็กน้อย นี่เป็นคำขอประเภทไหน?

คนขับก็รู้สึกงงงวยเช่นกัน เขาจึงแอบบีบต้นขาของฟัตตี้ และก่อนที่เขาจะพูดอะไร ฟัตตี้ก็ร้องออกมาว่า “โอเค!”

เพียงแค่นั้นเอง ดวงตาที่สงบของฟางเจิ้งก็เปล่งประกายขึ้นขณะที่เขายิ้มออกมา “จิงซิน รับการ์ดห้องนะ” ดูเหมือนว่าเราจะได้พักในโรงแรมหรูเป็นครั้งแรกในวันนี้ค่ะ

เมื่อเรดบอยได้ยินเช่นนั้น เขาก็เคลื่อนที่เร็วเหมือนสายฟ้า ฉวยบัตรห้องจากฟัตตี้ก่อนที่เขาจะมีโอกาสตอบสนองเลยทีเดียว เด็กชายแดงวิ่งไปข้างๆ ฟางเจิ้งและโบกมือเพื่อแสดงความสำเร็จของเขา!

แฟตตี้รับรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขาด้วยความอึ้งงัน

ฟางเจิ้งประสานมือเข้าหากันที่ฟัตตี้ อามิตาภะ ท่านผู้มีเกียรติ เราจะได้พบกันอีกหากโชคชะตาอนุญาตให้เป็นเช่นนั้น

พูดจบ ฟางเจิ้งก็หันหลังแล้วเดินจากไป

เมื่อฟางเจิงเดินห่างออกไปแล้ว คนขับจึงบีบแขนฟัตตี้ “แกโง่, นั่นคือการ์ดห้องของเรา!” คุณกำลังวางแผนที่จะนอนอยู่บนถนนหรือเปล่า?

แฟตตี้หันหัวไป. “หลังจากที่ให้มันไปแล้ว ฉันจะทำอะไรได้บ้าง?” คุณคิดว่าอย่างไร? เราไม่จำเป็นต้องนอนอยู่บนถนน เรานอนในรถกันเถอะ มันแค่คืนเดียวเท่านั้นเอง มันไม่ใช่ว่าเราไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนนะ ”

“โอ้พระเจ้า!” แฟตตี้ คุณบ้าไปแล้วหรือเปล่า? เขาเป็นเพียงพระหนุ่มคนหนึ่งเท่านั้น “คุณต้องไปไกลขนาดนั้นเลยเหรอ?”