บัญชามังกรเดือด - บทที่ 634 หิวหรือยัง

“กระผม……”เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเทียน คาเมดะอดไม่ได้ที่จะหน้าแดงขึ้นมา

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง กล่าวเสียงเบา: “กระผมมาจากแก๊งอี้เหอ”

“เนื่องจากขโมยสิ่งของขององค์กร ถูกพวกเขาพบเข้า รายงานแก่เทพลักซ่อน”

“ดังนั้นเทพลักซ่อนถึงจับกระผมมา”

แก๊งอี้เหอ ก่อนหน้านี้ฉินเทียนเคยได้ยินเหลิ่งหยุนแนะนำ นั่นคือหนึ่งในสามองค์กรนินจาของญี่ปุ่น

แต่ว่า เขาสังเกตเห็นว่า ตอนที่คาเมดะกำลังพูด สายตาเปล่งประกาย เห็นได้ชัดว่า ไอ้หมอนี่กำลังพูดโกหก

เขาจึงลองถามสถานการณ์ที่เกี่ยวกับแก๊งอี้เหออีกสองสามประโยค เอ่ยถึงเรื่องในนั้นอย่างคร่าวๆ ยี่สิบปีก่อน การประชุมแลกเปลี่ยนใหญ่ครั้งนั้นมีซามูไรแห่งอาณาจักรมังกรเข้าร่วม

คาเมดะกลับเล่าอย่างเป็นตุเป็นตะ

คล้ายกับข่าวลือด้านนอก

แต่ว่า ข่าวคราวที่ละเอียดกว่านั้นไม่มีแล้ว

ฉินเทียนไม่พอใจ เรียกมาซาโอะรวมทั้งคนอื่นๆเรียกเข้ามา สอบถามชีวประวัติของพวกเขาทีละคน จากนั้น ถามว่ารู้เรื่องอุบัติเหตุเมื่อยี่สิบปีก่อนหรือไม่

ครั้งนั้น ประชุมแลกเปลี่ยนใหญ่ของนินจา เชิญองค์กรศิลปะการต่อสู้ของอาณาจักรมังกรมาที่นี่

จากนั้น มีหนึ่งคนในนั้นถูกฆ่า หนึ่งคนพานินจาหญิงที่ก่อกบฏหนึ่งท่านหนีกลับไปยังอาณาจักรมังกร เรื่องราวเหล่านี้ พวกเขาต่างก็เคยได้ยินมาบ้าง

แต่ว่า ก็ถูกจำกัดให้ได้ยินแค่เพียงเท่านั้น

เนื่องจากเทพลักซ่อนและฝ่ายที่เกี่ยวข้อง เพื่อลดผลกระทบ แล้วก็จัดการอย่างเป็นความลับ ดังนั้น พวกเขาก็ไม่รู้แม้กระทั่ง คนที่ถูกฆ่าคนนั้น ตัวตนที่แท้จริง แท้ที่จริงคือหัวหน้าขององค์กรมังกรซ่อนรูปแห่งอาณาจักรมังกร

ดูเหมือนว่าจะถามเบาะแสที่มีค่าอะไรไม่ได้ จากปากของผู้คนเหล่านี้ ฉินเทียนทำได้เพียงยอมแพ้

ระยะเวลาที่เขาปล่อยข่าวในเว็บมืด เวลาได้ผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว เขาเชื่อว่า มีคนมากมายได้มาที่โทยามะแล้ว

ตอนนี้ ด้านนอกจะต้องครึกครื้นมากแน่นอน

เขาถึงขนาดคิดได้ว่า คนของเทพลักซ่อน จะต้องตามหาตนเองอย่างบ้าคลั่งแน่นอน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทันใดนั้นเขาก็มีความสุขที่ได้ปั่นหัวคนเล่นอยู่เล็กน้อย

กูจะอยู่ที่นี่อย่างสุขสบาย รอพวกแกมาเชิญกูออกไป

……

ตั้งแต่ฉินเทียนเข้ามายังเรือนจำหมายเลข3 เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดจนถึงตอนนี้ ซูซูกิที่อยู่ห้องทำงานด้านนอก เฝ้าติดตามดูความเคลื่อนไหวผ่านกล้องวงจรปิด ทั้งหมดมองเห็นอยู่ในสายตา

เดิมทีมุ่งหวังให้มาซาโอะโหดเหี้ยมชั่วร้ายกลุ่มนี้ สั่งสอนฉินเทียนเป็นอย่างดีเสียหน่อย

แม้ว่าฉินเทียนจะถูกทุบตีจนตาย เขาก็สามารถโยนความผิดว่าเป็นการต่อสู้กันภายในของนักโทษ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขา

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า ฉินเทียนจะจบสิ้นการต่อสู้ ภายในระยะเวลาไม่กี่นาทีสั้นๆอย่างคาดไม่ถึง ขับไล่ราชาคนเก่า กลายเป็นราชาคนใหม่

ซูซูกิโมโหจนเกือบขาดสติ!

เขาประเมินความสามารถในการต่อสู้ของฉินเทียนต่ำมากเกินไป

“ไอ้โง่!”

“ฟังคำสั่งของฉัน ตอนนี้ หยุดการจัดหาอาหารและน้ำทั้งหมดให้แก่เรือนจำหมายเลข3!”

“ฉินเทียน ฉันไม่เชื่อ ว่าจะจัดการกับแกไม่ได้!”

“กูจะให้มึงหิวจนไม่มีแรง แล้วค่อยให้คนไปจัดการมึง!”

เขาคำรามออกคำสั่ง

ต่อมา อาหารและน้ำถูกตัดขาด วันแรกยังดีหน่อย ถึงแม้ว่าทุกคนมีบ่นอยู่บ้าง แต่ยังถือว่าสงบ

พวกเขารู้ดีว่า นี่คือซูซูกิกำลังลงโทษฉินเทียน พวกเขาก็พลอยติดร่างแหประสบกับเคราะห์กรรมไปด้วย แต่ว่า ได้เห็นความน่ากลัวของฉินเทียนแล้ว พวกเขาทำได้แค่โมโหแต่ไม่กล้าพูดจา

ฉินเทียนกลับไม่เป็นอะไร กำลังนั่งสมาธิอยู่บนตั่งไม้ ไม่ขยับเขยื้อนเลยสักนิด เข้าสู่สภาวะการพักผ่อน

วันที่สอง คนยี่สิบกว่าคนของมาซาโอะทางด้านนี้ บางคนในนั้นความอดทนค่อนข้างแย่ มีบางคนถึงกับนั่งไม่ติดแล้ว พวกเขาเริ่มก่อความวุ่นวาย

มีบางคนหิว ถึงขนาดกุมท้องเอาไว้ ล้มลงไปบนพื้น

แต่ว่า ยังคงไม่กล้ามีการเคลื่อนไหวอะไร

เมื่อถึงวันที่สอง คนมากมายหิวจนดวงตาเริ่มกลายเป็นสีเขียว ตอนที่ผู้คนกำลังถูกบังคับจนถึงทางตัน ไม่ว่าเรื่องอะไรก็สามารถทำออกมาได้ทั้งนั้น

ถึงอย่างไรหากไม่ทำก็ตายเช่นเดียวกัน ลองเสี่ยงดูสักตั้ง ไม่แน่ว่าอาจจะยังมีทางรอดหลงเหลืออยู่ สายตาที่ดุร้ายของพวกเขา จ้องมองไปบนตัวของฉินเทียน

เป็นเวลาติดต่อกันสามวันแล้ว ที่ฉินเทียนนั่งสมาธิ ไม่ขยับเขยื้อน เหมือนกับเป็นหินแกะสลักรูปหนึ่ง

ชายหนุ่มเหล่านี้อดไม่ได้ที่คิดว่า เขาคงจะอ่อนแอจนถึงที่สุดแล้วละมั้ง

นี่เป็นโอกาสแก้แค้นที่ดีเป็นอย่างยิ่ง

ภายในคุกใต้ดิน ไม่มีกลางวันกลางคืน ตามแสงอาทิตย์ที่ดับลง ก็หมายความว่ายามราตรีกำลังจะมาถึง

ชายหนุ่มเหล่านี้ถูกขังอยู่ที่นี่มาหลายปี ปรับตัวเข้ากับความมืดได้แล้วมาซาโอะจ้องมองฉินเทียนที่ไม่ขยับเขยื้อนอยู่ในความมืด ในดวงตาของเขา เผยความโหดเหี้ยมออกมาแวบหนึ่ง

เขาควักมีดหักที่แหลมคมเล่มหนึ่งออกมาจากบริเวณเอว ลุกขึ้นยืน เดินมุ่งหน้ามาทางฉินเทียนอย่างช้าๆ

ไอ้หมอนี่กลายเป็นพี่ใหญ่ของที่นี่ได้ พึ่งพาอาศัยฝีมือการต่อสู้ที่แท้จริง ร่างกายขนาดสองร้อยชั่ง เมื่อก้าวเดินก็เหมือนกับแมวป่ายักษ์ที่มีแผ่นเท้าหนาๆ ไม่ส่งเสียงแม้เพียงเล็กน้อยออกมา

เงาดำขนาดใหญ่เงาหนึ่ง ราวกับยมทูต มุ่งหน้าเข้าใกล้ฉินเทียน

ลูกน้องของเขา สองสามคนที่มีบทบาทอันโหดเหี้ยม ก็ลุกขึ้นยืนเช่นเดียวกัน ค่อยๆเดินตามหลังมาซาโอะช้าๆ เตรียมที่จะกระโจนเข้าไป หลังจากที่มาซาโอะจัดการสำเร็จ

ในไม่ช้า เขาก็มาถึงด้านหน้าของตั่งไม้ ฉินเทียนที่นั่งอยู่บนตั่งไม้ ได้เขาสู่ระยะการโจมตีที่ยอดเยี่ยมที่สุดของเขาแล้ว

การลงมือในระยะนี้ มาซาโอะยังไม่เคยคำนวณผิดพลาดมาก่อน

อีกอย่าง เขารับรองว่า ตนเองไม่ได้ส่งเสียงลมหายใจออกมาเลยสักนิด ฉินเทียนไม่ได้มีการเตรียมป้องกันเลยแม้แต่น้อย

ไม่เพียงแค่ฉินเทียนเท่านั้น แม้แต่คาเมดะ นับตั้งแต่หลังจากถูกคุกตัดอาหารและน้ำ เขาก็ล้มลงด้านข้างนอนหลับจนส่งเสียงกรน ไม่ได้สังเกตเห็นเลยแม้แต่น้อย

ศัตรูอยู่ด้านหน้า

มาซาโอะกัดฟันแน่น เมื่อรวบรวมพละกำลังมากพอแล้ว ก็แทงเข้าไปที่ฉินเทียนทันที

ในเวลานี้เอง ฉินเทียนก็ลืมตาขึ้นมาทันที

ราวกับภายในความมืด มีโคมไฟสองดวงจุดขึ้นมากะทันหัน

มาซาโอะตกใจมาก มีดสั้นหักที่อยู่ในมือ เกือบจะหล่นลงพื้น

“แกหิวหรือยัง?”ฉินเทียนมองมาซาโอะที่อยู่ด้านหน้า ยกมุมปากขึ้น รอยยิ้มในดวงตา มีความแปลกประหลาดเล็กน้อย

มาซาโอะเหมือนกับเห็นผี ท่ามกลางเสียงร้องที่ตกใจ ดาบสั้นหักภายในมือตัดผ่านอากาศ แทงตรงเข้าไปที่ฉินเทียนด้วยความโหดเหี้ยมเป็นอย่างยิ่ง

ด้วยความรวดเร็วและพละกำลังเช่นนี้ ต่อให้เป็นกำแพง ก็สามารถแทงจนเป็นรูใหญ่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่หิวมาสามวัน ไม่ได้เตรียมการป้องกันเลยแม้น้อย

รอยยิ้มในดวงตาของฉินเทียนยิ่งรุนแรงขึ้น ดูเหมือนเขายื่นมือออกไปแบบสบายๆ ตอนที่ปลายมีดสั้นกำลังจะสัมผัสถึงขมับ ก็จับข้อมือของมาซาโอะเอาไว้

ร่างกายที่อ้วนท้วนของมาซาโอะแข็งทื่อไปทันที คาดไม่ถึง ก้าวเข้าไปอีกเล็กน้อยก็ลำบาก

เขาไม่ยินยอม!

เขามีพลังอันมหาศาลโดยกำเนิด เป็นผู้แข็งแกร่งที่มีชื่อเสียง

“ย๊าก!”เขากัดฟันเอาไว้ พยายามใช้แรงอย่างสุดกำลัง

แต่ทว่า มือของฉินเทียน ราวกับคีมเหล็กอันหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น ไม่มีร่องรอยการขยับเขยื้อนเลยสักนิด ใบหน้าของมาซาโอะกลายเป็นสีแดง ในตอนนี้ดวงตาถึงเผยให้เห็นความน่ากลัวที่แท้จริงออกมา

“ไม่เจียมตัว!”ฉินเทียนสบถอย่างดูถูก ทันทีที่พลิกข้อมือ จับมือของมาซาโอะเอาไว้ พุ่งมีดสั้นแทงเข้าไปบนขา

เสียงฉึกดังขึ้น แทงลงไปจนมิดด้าม

“โอ๊ย!”

เสียงกรีดร้องอันน่าเวทนาดังไปทั่วคุกใต้ดิน มาซาโอะคุกเข่าลงไปดังโครม ใบหน้าเป็นสีแดงก่ำ เหงื่อไคลไหลย้อย

ด้านหลัง ชายหนุ่มที่ตามมาสองสามคนนั้น เตรียมที่จะช่วยมาซาโอะซุ่มโจมตีฉินเทียนต่างก็ตกตะลึงไปหมดแล้ว

เมื่อได้สติกลับคืนมา โครมโครม คุกเข่าลงไปบนพื้นทันที

“ไว้ชีวิตด้วย!”

“ราชาใหญ่ไว้ชีวิตด้วย!”

ในเวลานี้ พวกเขาหวาดกลัวจนหัวหดจริงๆ ถึงขนาดคิดว่า ฉินเทียนเป็นเทพที่ลงมาจากสวรรค์จริงๆ

เนื่องจากฉินเทียนนั่งสมาธิ ใบหน้าซูบผอม สายตาชั่วร้าย เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ภายในคุกใต้ดินนี้ ทั่วทั้งตัวเขาราวกับว่ากำลังเปล่งแสงออกมา

“พวกแกอยากกินอะไรไหม?”

“ตามฉันมาเถอะ”

ฉินเทียนหัวเราะเย็นชา ลุกขึ้นยืน เดินมุ่งตรงไปยังประตูคุก