บัญชามังกรเดือด - บทที่ 717 ฆ่าคนปิดปาก
บัญชามังกรเดือด บทที่ 717 ฆ่าคนปิดปาก
พอเห็นสถานการณ์แบบนี้แล้ว หวังถูก็คุกเข่าลงไปในทันตา
“ผมบอกแล้ว ผมยอมบอกทุกอย่างเลย!”
“ได้โปรดไว้ชีวิตด้วย!”
เขาคุกเข่าตัวสั่นงันงกอยู่บนพื้น
“ แกจะบอกว่าหยางต้าวจงใจตามหาแก ให้แกเอาอกเอาใจคนคนนั้นโดยการแนะนำหานหลิงให้กับหวังเป่ายู่เนี่ยนะ?”
“ครับ เป็นหยางต้าวที่ยุให้ผมทำทั้งหมด!”
“ในความเป็นจริงแล้ว หยางต้าวข่มขู่ผม ให้ผมรายงานทิศทางการเคลื่อนไหวของหวังเป่ายู่กับเขามาตั้งแต่แรก ภายนอกพวกเขาสามตระกูลใหญ่เรียกหวังเหล่าหู่เป็นพี่เป็นน้อง ที่จริงพวกเขาอยากจะกำจัดหวังเหล่าหู่มาตั้งนานแล้ว”
“ครั้งนี้เขาตั้งใจที่จะให้หวังเป่ายู่ขืนใจหานหลิง เพราะคิดอยากจะให้พวกคุณขัดแย้งกับหวังเหล่าหู่”
“เป้าหมายของพวกมันก็คือทำให้พวกคุณพ่ายแพ้และเจ็บปวด”
“จริงสิ เท่าที่ผมรู้มาครั้งนี้ที่หวังเหล่าหู่รุมโจมตีพวกคุณ พวกมันก็จัดเตรียมมือสังหารไว้”
“ภารกิจของนักฆ่าคนนั้นก็คือช่วยเหลือหวังเหล่าหู่ฆ่าพวกคุณเสีย จากนั้นก็ค่อยอาศัยจังหวะชุลมุนฆ่าหวังเหล่าหู่…”
“ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พวกเขาสามตระกูลใหญ่ถึงได้ดูเหมือนว่าจะหวาดกลัวหวังเหล่าหู่มาก ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีจุดอ่อนอะไรบางอย่างอยู่ในกำมือของหวังเหล่าหู่…”
หวังถูแฉความจริงออกมาทั้งหมดเพื่อที่จะพยายามผ่อนหนักให้เป็นเบา บอกทุกเรื่องที่ตัวเองรู้ออกมาจนหมดเปลือก
ที่แท้แล้วตอนที่ หวังเหล่าหู่รุมโจมตีคฤหาสน์หูซื่อ พวกของหยางต้าวเองก็แอบจัดมือสังหารเนียนเข้าไปอยู่ข้างในด้วยอย่างลับ ๆ
นึกถึงรังสีสังหารที่ตนเองรับรู้ได้ก่อนหน้านี้ รวมถึงคนที่สวมหน้ากากเลียนแบบที่ปะปนอยู่ในกลุ่มคนคนนั้น ฉินเทียนก็ยิ้มเยือกเย็น
ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว จะไม่พูดก็ไม่ได้ว่ากลอุบายนี้ของหยางต้าวนั้นหน้าเนื้อใจเสือจริง ๆ เหี้ยมโหดมาก
เพียงแต่น่าเสียดายที่มือสังหารที่เขาเตรียมมายังไม่ทันได้ลงมือก็โดนฉินชวนก่อกวนเสียแล้ว
“เพราะอะไรพวกของหยางต้าวถึงได้หวาดกลัวหวังเหล่าหู่? พวกเขาจะมีจุดอ่อนอะไรอยู่ในมือของหวังเหล่าหู่กันนะ?” ฉินชวนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
ทางด้านข้าง เถียโถว หูเฟยที่นั่งฟังอย่างเงียบ ๆ มาโดยตลอดก็เปลี่ยนสีหน้าอย่างฉับพลัน
“เป็นหลักฐานที่พวกมันวางแผนลอบฆ่าตระกูลของพวกเรา!”
“ใช่สิ หวังเหล่าหู่จะต้องรู้อะไรบางอย่างแน่!”
ฉินชวนตะลึงไปครู่หนึ่ง “ตระกูลของพวกนาย?”
“นายเป็นใครกันแน่?”
หูเฟยรู้สึกตัวแล้วว่าตนเองเสียกิริยาจึงสงบจิตสงบใจลง พลางเอ่ยเสียงต่ำว่า “ฉันเคยได้รับบุญคุณจากตระกูลหู ในมุมมองของฉัน ตระกูลหูก็คือตระกูลของฉัน”
“ในกองเพลิงเมื่อสามปีก่อนนั้นไม่อาจตัดความเชื่อมโยงกับพวกของหยางต้าวได้ หวังเหล่าหู่จะต้องรู้เบื้องหลังบางอย่างแน่ ๆ”
“ดังนั้นพวกของหยางต้าวถึงได้คิดที่จะฉวยโอกาสกำจัดหวังเหล่าหู่เพื่อที่จะตัดภัยที่จะเกิดขึ้นในภายหลัง”
ฉินเทียนเองก็แสดงออกว่าเห็นด้วยกับการคาดการณ์นี้ เมื่อก่อนตอนที่อยู่ที่คฤหาสน์หูซื่อ เขาเคยบุกไปคุมตัวหวังเหล่าหู่เอาไว้ได้ พยายามที่จะบีบบังคับให้หวังเหล่าหู่พูดความจริงออกมาดู
จากปฏิกิริยาตอบสนองของหวังเหล่าหู่ในตอนนั้น เขาจะต้องรู้อะไรมาแน่
“หวังเหล่าหู่น่ะหรือ? พวกเราจับตัวเขามาก็น่าจะเปิดเผยความจริงได้นะ” ฉินชวนตื่นเต้นอยู่บ้าง
“แย่แล้ว!”
นึกอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าของฉินเทียนก็เปลี่ยนไปในทันที
“กัวข่ายบอกว่าหวังเหล่าหู่ถูกประกันตัวไป ตอนนี้น่าจะอยู่ในโรงพยาบาล”
“รีบไปสืบมาว่าเป็นโรงพยาบาลไหน!”
“เขามีอันตราย รีบไป!”
ฉินชวนกับหูเฟยรวมถึงเฟ่ยเทียนอิงก็ล้วนตระหนักได้ถึงความวิกฤตของปัญหา เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา พวกของหยางต้าวไม่มีทางนิ่งดูดายแน่
ไม่แน่ว่านักฆ่าของพวกเขาอาจจะอยู่ระหว่างทางไปลอบสังหารหวังเหล่าหู่ก่อนแล้ว
ด้วยความรวดเร็ว หลังจากที่ยืนยันตำแหน่งแล้วก็ทิ้งเฟ่ยเทียนอิงไว้เฝ้าระวังและควบคุมสถานการณ์ที่สำนักงานใหญ่ ฉินชวนขับรถพาฉินเทียนมุ่งออกไปด้วยตนเอง
ส่วนหูเฟยนั้น ฉินเทียนได้มอบหมายให้เขาย้อนกลับไปรายงานความปลอดภัยกับหานหลิงที่คฤหาสน์หูซื่อ และทิ้งสมาชิกในทีมหลายคนไว้ที่นั่น
หลังจากที่หูเฟยกลับไปแล้วยังมีเขาที่คอยช่วยเหลืออยู่ ก็น่าจะรับประกันความปลอดภัยของฐานที่มั่นนี้ได้
……
โรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดของเมืองฮั่น เขตฐานพิเศษของบรรดาเจ้าพ่อที่เปี่ยมอำนาจ ตั้งอยู่ที่เขตบ้านพักตากอากาศที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในมุมฝั่งตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองฮั่น
รอบด้านล้วนแต่เป็นบ้านพักตากอากาศระดับสูงหลายหลัง
ขณะนี้ทุกบ้านล้วนเปิดไฟสว่างไสว บ้านพักตากอากาศเหล่านั้นอยู่ท่ามกลางต้นไม้เขียวชอุ่มที่โอบล้อม เงียบสงบ
เสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่นของเครื่องยนต์ของรถที่ผ่านการแต่งเครื่องยนต์ใหม่ดังทำลายความเงียบสงบนั้นลง
ฉินชวนขับรถจี๊ปเฉพาะของมังกรซ่อนรูปคันหนึ่งพุ่งเข้ามา
มาถึงพื้นที่กว้างด้านในสุดด้วยความรวดเร็ว เบื้องหน้าคือตึกเจ็ดชั้นหนึ่งหลังที่ล้อมรอบด้วยกำแพงสูงรอบด้าน
ที่นี่เงียบสงบแตกต่างกับโรงพยาบาลทั่วไปที่ผู้คนอัดแน่นเป็นปลากระป๋องลิบลับ ที่นี่มันเป็นโรงพยาบาลเสียที่ไหนกัน นี่มันเป็นสถานที่ชุมนุมระดับสูงชัด ๆ
มองไม่เห็นคนอื่นเลย เห็นแต่ยามแก่ ๆ หลังค่อมคนหนึ่งที่กำลัง ปิดประตูเหล็กบานใหญ่สองบานอย่างช้า ๆ
“เดี๋ยวก่อน!”
“มังกรซ่อนรูปกำลังปฏิบัติภารกิจ อย่าปิดประตู!”
ฉินชวนบีบแตรแล้วขับรถพุ่งเข้าไปก่อนที่ประตูเหล็กจะปิดลง
เขากระโดดลงจากรถแล้วถามยามแก่ ๆ คนนั้นอย่างร้อนใจว่า “คุณลุง รู้ไหมครับว่าหวังเหล่าหู่อยู่ห้องไหน?”
“เขาก็คือคนใหญ่คนโตที่ดังมาก ๆ ของเมืองฮั่นของพวกเราที่มาที่นี่ตอนบ่ายวันนี้น่ะครับ”
ชายชราส่ายหน้าพลางถอนหายใจ พูดพึมพำว่า “เด็กสมัยนี้นี่บุ่มบ่ามขึ้นเรื่อย ๆ เลยนะ…”
“ฉันไม่รู้จักหรอกหวังเหล่าหู่อะไรนั่น รีบไปเสียเถอะ จะเลิกงานแล้ว”
ว่าแล้วก็เริ่มปิดประตูลงอย่างช้า ๆ อีกครั้ง
“พวกเราเข้าไปตามหากัน!” ฉินชวนพูดขึ้นมา จะพุ่งเข้าไปข้างใน
“เดี๋ยวก่อน” ฉินเทียนตะโกนเรียก เขารู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง
มองไปยังชายชราที่กำลังปิดประตูอยู่ ร่างกายที่หลังค่อมนั่น ในดวงตาของเขาปรากฏความเยียบเย็นขึ้นมา
“สวัสดี”
“นึกไม่ถึงว่าพวกเราจะได้เจอกันอีกครั้งเร็วขนาดนี้
“ครั้งนี้ควรจะบอกชื่อแกกับฉันแล้วหรือเปล่านะ?”
หา?
ฉินชวนตะลึงไปพักหนึ่ง แล้วพูดขึ้นว่า “ฉินเทียน นายเป็นอะไรไป?”
“นายกำลังคุยอยู่กับใครน่ะ?”
ฉินเทียนไม่ตอบ จ้องไปยังชายชราหลังค่อมด้วยรอยยิ้มเย็นเยียบ
ชายชราหยุดมือลงอย่างฉับพลัน แล้วเงียบไม่พูดไม่จา เขาค่อย ๆ หมุนตัวกลับมามองฉินเทียนพลางเอ่ยด้วยรอยยิ้มเย็น “น่าสนุกดี”
“แกจำฉันได้อย่างไร?”
ฟังเสียงนี้แล้วฉินชวนก็ตกใจหนัก
เพราะแม้ว่าฝ่ายตรงข้ามจะดูเหมือนคนแก่ชราคนหนึ่ง แต่ว่าเสียงกลับเป็นคนหนุ่มอายุน้อยอย่างฉับพลัน
ฉินเทียนเลิกคิ้ว “จะไม่ชมก็ไม่ได้ว่าแกปลอมตัวได้ดี ฉันเชื่อนะว่าลำพังดูจากภายนอก คงน้อยคนนักที่จะสามารถจับพิรุธของแกได้”
“แต่มีจุดหนึ่งที่แกลืมไป นั่นก็คือความต้องการที่จะฆ่าในใจของแก”
ชายชราหรี่ตาลง เขาคาดไม่ถึงว่าฉินเทียนจะรู้ตัวตนของเขาจากความกระหายที่จะฆ่าบนร่างของเขาได้
ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เขาก็จะไม่ปิดบังอีกต่อไป ในระหว่างที่กำลังหัวเราะเยียบเย็นอยู่นั้น หลังค่อย ๆ ก็ยืดตรงอย่างช้า ๆ ร่างทั้งร่างก็เปลี่ยนเป็นสูงตรงขึ้นมา
ในดวงตาทั้งคู่มีประกายความอยากสังหารอยู่
“ฉันเคยบอกไปแล้วนี่ว่าในวินาทีสุดท้ายที่ฉันจะฆ่าแกตาย ฉันจะบอกชื่อของฉันกับแก”
“ถ้าอย่างนั้นก็บอกเสียตอนนี้เถอะ”
ว่าแล้ว มือทั้งคู่ของเขาก็ล้วงเอาเคียวคู่ที่มีส่วนป้องกันมือคู่หนึ่งออกมาจากในร่มผ้า
พื้นผิวของเคียวอาบไล้ไปด้วยสีฟ้ามลังเมลือง
ฉินเทียนขมวดคิ้ว ถึงแม้ว่าเพิ่งจะเคยพบกันเป็นครั้งที่สอง แต่เขาก็มักจะมีความรู้สึกหนึ่งขึ้นมา นั่นก็คือเทคนิคการปลอมตัวแบบนี้ของอีกฝ่าย รวมถึงความต้องการจะสังหารบนร่าง รู้สึกราวกับเคยรู้จักกันมาก่อน
โดยไม่รอให้เขาพูดอะไรขึ้นมา ฉินชวนย่างไปด้านหน้าหนึ่งก้าว เอ่ยด้วยเสียงหนักแน่น “แส้มังกร นายเข้าไปตามหาหวังเหล่าหู่ แล้วส่งเขามาให้ฉัน”
เห็นว่าฉินเทียนไม่พูดอะไร ฉินชวนก็เอ่ยด้วยเสียงหนักแน่นอีกครั้ง “ทำไมหรือ ดูถูกฉันหรือไง?”
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะทำให้นายดู!”
ว่าแล้วก็ชักมีดขึ้นมา พุ่งไปทางชายชรา
