บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ - ตอนที่ 110 หัวใจน้อยๆดวงนี้เป็นของท่านประธานล่ะ!(18+)

“ฮินางิคุ มิโคโตะ มาเป็นผู้หญิงของฉันนะ!!”

“……………..” ฮินางิคุอึ้งไป

“……………..” มิโคโตะก็ตกตะลึง

สิ้นเสียงพูดของวู่หยาน ห้องเล็กๆแห่งนี้ก็เงียบกริบทันที ราวกับว่าเวลาได้ถูกหยุดไป ทว่ามีอยู่อย่างหนึ่งที่พูดได้เลยก็คือ ในตอนนี้จิตใจของสองสาวได้พังทลายไปเรียบร้อยแล้ว

แม้แต่คนหน้าหนาระดับโครตพ่อโครตแม่หนาอย่างวู่หยาน หลังจากตัวเองพูดจบไป แล้วดันได้สีหน้าว่างเปล่าของพวกเธอตอบกลับมา ทำให้เขารู้สึกอยากหันหลังวิ่งหนีไปจากที่นี่มาก

เพราะยังไงซะ ที่เขาทำแบบนี้ไป มันเป็นเพราะอาการหัวร้อนล้วนๆ………..

ทำอะไรนี่มันคืออะไร? ถ้าให้ยกตัวอย่างก็เช่น คลานขึ้นไปทับบนตัวสาวๆที่ขัดขืนอะไรเราไม่ได้ยังไงล่ะ……

โครตเลว! เป็นแผนที่ชั่วช้าอะไรแบบนี้นะ! แล้วก็มันช่าง….น่าตื่นเต้นอะไรขนาดนี้นะ!

แม้แต่วู่หยานยังต้องแอบยกนิ้วให้ความชั่วของตัวเองในใจ เชี่ยเอ้ยย ทำไมไม่กล้าทำแบบนี้ตั้งแต่แรกฟะ?…….

“นะ..นาย..นายรู้ตัวมั้ยว่าตัวเองพูดอะไรออกมาน่ะ?” ถ้าไม่เป็นเพราะว่าตอนนี้เธอยังขยับตัวไม่ได้ และใช้พลังพิเศษไม่ได้ ตอนนี้มิโคโตะก็คงปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาทั้งตัวโดยไม่สนว่าจะไปโดนใครบ้างแน่นอน

ไม่เพียงแต่มิโคโตะ ฮินางิคุเองเวลานี้ใบหน้าเธอก็แดงก่ำราวกับเปลวไฟ เธอรู้สึกอายจนถึงจุดที่เธอสามารถตายได้เลย

ต่อหน้าผู้หญิงสองคน แต่กลับกล้าบอกให้พวกเธอไปเป็นผู้หญิงของเขาทั้งคู่ ถ้าเป็นตามปกติใครเจอแบบนี้ก็คงตอบกลับด้วยฝ่ามือแน่นอน ฮินางิคุเองก็เหมือนกัน ถ้าไม่ติดที่ว่ายังขยับตัวไม่ได้ เธอก็คงชัก ชิโระซากุระ ออกมา แล้วฟันไปที่ไอ้บ้านี่แน่นอน ให้มันซะรู้บ้างว่าอะไรควรทำไม่ควรทำ

บางทีอาจจะเป็นเพราะแบบนี้ วู่หยานเลยทำให้พวกเธอเป็นอัมพาตก่อน? อืม ต้องยอมรับเลยว่าเขาเดาได้แม่นมากๆ…..

เอาจริงๆ วู่หยานเองก็ไม่รู้ว่าตน….จะมีชีวิตอยู่รอด จนได้เห็นแสงอาทิตย์ของวันพรุ่งนี้ไหม……

ได้ยินคำพูดมิโคโตะ วู่หยานก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มขมขื่น มองดูใบหน้าแดงๆของพวกเธอที่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอายหรือโกรธกันแน่ เขาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะยื่นมือไปแตะใบหน้าฮินางิคุกับมิโคโตะ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ฉันรู้ตัวดีว่าตนเองพูดอะไรออกไป มันอาจจะมากเกินไปหน่อย….ไม่สิ มันมากเกินไปเลยล่ะ แต่ฉันไม่มีทางเลือกแล้วนี่นา…..”

ด้วยใบหน้าเศร้าใจ เขาเมินพวกเธอที่หน้าแดงหนักกว่าเดิมเพราะมือของเขา แล้วพูดต่อด้วยท่าทางจริงจัง “แต่ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ ฉันไม่สามารถใครเลือกคนหนึ่งแล้วงทิ้งอีกคนได้ ฉันไม่อยากเห็นใบหน้าเสียใจของพวกเธอ และฉันเองก็ไม่สามารถมองข้ามความรู้สึกพวกเธอสองคนได้เหมือนกัน ดังนั้นแล้ว ตัวฉันถึงต้องเลือกแผนสุดท้ายแบบนี้…..”

วู่หยานเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้าจริงจังแบบสุดๆ “ไม่ว่ายังไงก็ตาม ต่อให้พวกเธอจะเกลียดฉันก็ดี หรือจะทุบตีด่าว่าฉันก็ไม่เป็นไร แต่ไม่ว่ายังไงฉัน…ก็ไม่มีวันยอมแพ้ในตัวพวกเธอทั้งสองคนแน่!!!”

พูดเสร็จ วู่หยานก็โบกมือเกิดลมกรรโชกพัดไปปิดประตูที่เปิดอ้าอยู่ แล้วหันหน้ามาหาฮินางิคุกับมิโคโตะ

“นะ..นะ…นายจะ…จะทำอะไร?…..”

เสียงปิดประตูมันดังจนต่อให้ไม่อยากได้ยินก็ต้องได้ยิน เมื่อสองสาวได้ยินปุป พวกเธอก็ตัวสั่นทันที ลางสังหรณ์อัปมงคลได้ก่อตัวขึ้นมาในใจอย่างหยุดไม่อยู่ ราวกับว่าพวกเธอกำลังจะเสียของสำคัญบางอย่างไปยังไงยังงั้น!

วู่หยานสูดลมหายใจเข้าลึก เพื่อหวังว่ามันจะช่วยคลายความกังวลในใจเขาได้บ้าง แต่ทว่ายิ่งทำเขายิ่งกังวลหนักกว่าเดิม

มันช่วยไม่ได้นี่หว่า ตลอดชีวิตตั้งแต่เกินมา22นี้ ตูก็เป็นไอ้หนุ่มเวอร์จิ้นตลอดอ่ะ พอคิดว่ากำลังจะได้เสียซิงให้กับสาว2Dที่ตนเองชอบ ยิ่งไปกว่านั้นมันไม่ใช่แค่หนึ่งคนนะ แต่มีถึงสองเลย!

ในเมื่อครั้งแรกมันน่าตื่นเต้นขนาดนี้ แล้วจะไม่ให้วู่หยานไม่กังวลได้ยังไงล่ะ?

มือที่เกือบเรียกได้ว่าสั่น ได้เอื้อมไปสัมผัสตัวฮินางิคุและมิโคโตะ ด้วยสีหน้าราวกับกำลังจะไปผลีชีพก็ไปปาน มือเขาขยับปลดเสื้อผ้าพวกเธอด้วยความไวแสง……

“อ่า! นาย นาย นาย นายจะทำอะไร! หยุดเดียวนี้เลยนะ!”

“หว่า! อะ.อะ.ไอ้โรคจิต! มะ..ไม่เอานะ…อย่านะ…..”

“อย่าถอดนะ…อย่าถอด…ตรงนั้นยังไงก็ห้าม…อ่า!”

“ไม่เอานะ!”

“ไม่….”

โดยไม่สนใจเสียงขอความเมตตาของพวกเธอ วู่หยานได้ขยับมือด้วยความเร็วที่มากที่สุดนับตั้งแต่เกิดมา ถอดเสื้อผ้าพวกเธอ ไม่นานนัก ร่างกายที่ขาวเนียนราวกับถูกสร้างโดยสวรรค์ก็ปรากฏออกมาต่อหน้าเขา!

มองร่างกายที่งดงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ตรงหน้า วู่หยานกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ทว่าก็มีน้ำลายชุดใหม่เข้ามาเติมเต็มในปากเขาอย่างรวดเร็ว ทำให้วู่หยานต้องกลืนน้ำลายไม่หยุด ทว่าก็ยังช้ากว่าปริมาณที่ถูกผลิต จนถึงขั้นที่เขากลืนไม่ทันจนน้ำลายไหลออกมาที่มุมปาก

ใบหน้าหื่นกามของวู่หยาน แน่นอนว่าพวกเธอเห็นมัน แต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจ เพราะว่าในตอนนี้สมงสมองของพวกเธอมันไปหมดแล้ว เมื่อรู้ว่าตอนนี้ร่างกายตนได้ถูกวู่หยานเห็นหมด

อีกทางด้านหนึ่ง วู่หยานกำลังรู้สึกว่าน้องชายตัวเองแข็งจนมันปวดไปหมด จนถึงจุดที่เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป โดยไร้ซึ่งคงามลังเล วู่หยานถอดชุดตัวเองออกจนหมด ตอนนี้เขาก็ตัวเปลือยเปล่าไม่ต่างอะไรจากพวกเธอแล้ว

ขณะที่ดูเขาถอดเสื้อผ้า สองสาวก็เบิกตากว้างด้วยใบหน้าที่ร้อนจนมีควันลอยออกมา แต่มันก็ไม่ช่วยลดความเขินอายในใจได้เลย โดยเฉพาะตรงส่วนด้านล่างของเขาที่มันดู….น่ากลัว ที่ตอนนี้ได้ตั้งชูตรงหน้าพวกเธอ…….

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วเกินไป สองสาวไม่มีแม้แต่โอกาสให้พูด……

ในที่สุด ทุกอย่างก็เตรียมพร้อม วู่หยานที่หอบหายใจถี่ ก็ได้…กระโจนตัวเข้าหาฮินางิคุ!

“ว้าย!” รู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่กดทับลงมา ด้วยความกลัว ฮินางิคุต้องการผลักเขาออกไป แต่ร่างกายกลับไม่ยอมทำตาม แม้แต่แขนเธอยังยกไม่ขึ้นเลย

โดยไม่มีทางเลือก เธอทำได้แต่พูดขอร้องจากก้นบึ้งของหัวใจ

“หยาน ได้โปรดอย่าทำ…อย่าทำนะ…..”

เพื่อหยุดไม่ให้ฮินางิคุพูดต่อ วู่หยานได้โน้มตัวลงไปประกบปากเธอ เขาสามารถเปิดฟันสีขาวสะอาดของเธอได้อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ส่งลิ้นตัวเองเข้าไปพัวพันกับลิ้นน้อยๆนั่น……

“อืม…อืม…” ทั้งสองคนแลกเปลี่ยนน้ำลายกัน ในตอนนี้ ฮินางิคุเองก็ได้ปล่อยตัว ดื่มด่ำไปกับรสสัมผัสดีๆนี่จนหมด เธออดไม่ได้ที่จะหลับตาลงซึมซับไปกับมัน ในเวลานี้ มีแต่เสียงเสียดสีของริมฝีปากที่ดังขึ้นไม่หยุด……

เมื่อบดริมฝีปากกับท่านประธานไปได้ครู่หนึ่ง วู่หยานก็ยังคงรู้สึกไม่พอใจ ดังนั้นจึงเอื้อมมือขึ้นแล้วกดลงไปที่หน้าอกเล็กๆของท่านประธาน

ฮินางิคุเบิกตากว้าง เธอได้สติกลับมาทันที รู้สึกได้ถึงฝ่ามือของเขา ทำให้เธอยิ่งหน้าแดงหนักกว่าเดิม

ส่วนวู่หยาน ความคิดแรกที่แว๊บเข้ามาในหัวเขาคือ แม่งนุ่มโครต…. ความคิดต่อมาคือ ทำไมมันเล็กจังวะ…….

เอาวะ อย่างน้อยๆมันก็ไม่ได้เป็นคัพAที่แบนราบยังกับไม้กระดานล่ะกัน…….

จะเล็กก็เล็กไป อย่างน้อยมันก็ยังมีให้จับละวะ แถมต่อจากนี้ไป เขาก็ยังมีเวลาอีกเหลือเฝือในการพัฒนาพวกมันทั้งสองด้วย……

คิดได้แบบนี้ แขนทั้งสองของวู่หยานก็เริ่มเค้น บีบ นวดมัน ขณะที่ปากก็ยังไม่หยุดพัวพันกับลิ้นเธอ…..

“….อืม….” ยิ่งวู่หยานทำมากเท่าไหร่ ตัวเธอก็ยิ่งไวต่อความรู้มากขึ้นเท่านั้น และความรู้สึกมีความสุขก็ยิ่งหนักหน่วงมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้สายตาฮินางิคุเริ่มเบลอ

เห็นได้ชัดเลยว่า ท่านประธาน…..ไฟติดแล้ว!

วู่หยานยังคงไม่พอใจที่ได้จับแค่จุดเดียว หลังจากนวดพวกมันจนพอใจแล้ว เขาก็เริ่มเปลี่ยนเป้าหมาย ดึงมือข้างหนึ่งออก แล้วเลื่อนลงไปด้านล่าง……

“…อ้าส์…” ไม่รู้ว่าเธอไปเอาแรงมาจากไหน ฮินางิคุโน้มตัวขึ้นมาอย่างแรกก่อนที่จะร่วงลงไปนอนกับเตียงอีกครั้ง ความรู้สึกที่ร่ายกายส่งผ่านมามันเพิ่มขึ้นไม่หยุด ขณะเดียวกันเธอก็เสียการควบคุมตัวเองไป ตัวเธอได้ตกลงไปสู่ห้วงแห่งราคะแล้ว และไม่สามารถปีนกลับขึ้นมาได้ด้วย

จนถึงจุดๆหนึ่ง วู่หยานก็ถอนริมฝีปากออกมา แล้วมองดูฮินางิคุที่ถูกกระตุ้นจนได้ที่ เขาก็ยิ้มแล้วพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ จากนั้นก็ถอนมือที่เปื่อนไปด้วยของเหลวกลิ่นแปลกๆที่ออกมาจากระหว่างขาเธอ

ได้เวลาแล้วสิ…..

วู่หยานหยุดการกระทำทุกอย่าง จากนั้นก็โค้งตัวเข้าหาฮินางิคุ แล้วรวบรวมพลังไปไว้ที่เอว จากนั้นก็ค่อยขยับท่อนล่างเข้ามา จนเจอสิ่งกีดขวาง วู่หยานสูดลมหายใจเข้าลึก ก่อนจะ…ทะลวงเข้าไป!

“อ้าส์!!!” ความรู้สึกเจ็บอย่างรุนแรงได้ส่งผ่านขึ้นมาจากตรงส่วนสำคัญของเธอ ฮินางิคุเกร็งตัว ขณะเดียวปากก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด โดยไม่รู้ว่าเธอไปได้แรงมาจากไหน อยู่ๆฮินางิคุก็ยกแขนขึ้นมากอดวู่หยาน น้ำตาเองก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

“เจ็บ….มันเจ็บมาก….ฮึก ฮือ ฮือ ฮือ……” น้ำตาไหลเต็มหน้า เวลาผ่านไปความรู้สึกเจ็บก็ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกดี ตอนนี้เอง ฮินางิคุก็ได้ตระหนักแล้วว่า หลังจากนี้เป็นต้นไป ทุกสิ่งทุกอย่างของเธอจะเป็นของผู้ชายตรงหน้า!

วู่หยานเองก็ตื่นกลัวไม่น้อยเมื่อเห็นเธอร้องไห้ เขารีบยกนิ้วขึ้นไปปาดน้ำตาเธอด้วยท่าทางลนลาน จากนั้นก็ก็ก้มหน้าลงไปจูบเธอ พยายามลดความเจ็บให้

เมื่อรู้ว่าเขาพยายามช่วยเธอ ทำให้ความรู้สึกในใจฮินางิคุที่มันกำลังปั่นปวนก็มีความสุขแทรกเข้ามา จากนั้นเธอก็ค่อยๆรู้สึกเจ็บน้อยลง สิ่งที่ตามมาจากนั้นก็คือความรู้สึกราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นไปมาจากข้างในร่างกาย ทำให้ฮินางิคุรู้สึกว่างเปล่า ดังนั้นเธอจึงเริ่มขยับตัว

เมื่อได้รับสัญญาณจากฮินางิคุ วู่หยานก็ราวกับเข้าใจอะไรบางอย่าง เขาก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็เริ่มโยก……