บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ - ตอนที่ 151 เปลวไฟอันเร้าร้อนท่ามกลางความมืดล่ะ!
ในเวลานี้ ประตูทางเข้าโรงได้ปิดลงเรียบร้อยแล้ว บางทีอาจเป็นเพราะต้องการให้ทั้งโรงมืดลงจะได้เห็นหนังชัด ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไร แต่ความมืดนี้ก็ช่วยเป็นเกราะกำบังพวกเขาที่กำลังยุ่งกันอยู่…….
แต่ถึงแบบนั้น มิโคโตะก็ยังคงตึงเครียดอยู่ เธอกลัวว่าใครบางคนจะสังเกตุเห็นวู่หยานกำลังทำเรื่องลามกกับเธออยู่ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหน ก็ต้องหวาดกลัวเหมือนเธอทุกคน แน่นอนว่ายกเว้นพวกมีความชอบพิเศษ….
หนังได้ดำเนินไปจนถึงจุดไคลแม็กซ์ ยิ่งทำให้บรรยากาศคลุมเครือ(ร้อนแรง)มากขึ้น วู่หยานยอมรับว่านาทีนี่ตัวเขาได้กลายร่างไปเป็นสัตว์ป่าแล้ว……
การพาพี่สาวเรลกันมาดูหนังxแล้วเอาเปรียบเธอในโรงหนังอะไรตัวเขาเมื่อก่อนไม่เคยแม้แต่จะคิด…..
ทว่าตอนนี้ เขากลับทำมันไปซะแล้ว…….
ขณะที่วู่หยานกำลังรู้สึกเหลือเชื่อกับตัวเอง เขารู้สึกว่าบางอย่างมันกำลังพองตัวขึ้นอย่างควบคุมไม่อยู่ ในเมื่อมีโอกาศหายากแบบนี้ทั้งที แน่นอนว่าเขาย่อมไม่ปล่อยให้มันจบง่ายๆแน่……..
เร่งความเร็วเคลื่อนไหวมือขึ้นอย่างเงียบๆ ทำหน้ามิโคโตะบิดเบี้ยวหอบหายใจแรงขึ้น ผลก็คือเธอครางออกเสียงดังทำมิโคโตะหน้าถอดสีด้วยความกลัว รีบหันซ้ายหันขวามองว่ามีใครได้ยินไหม
“แฮ่ก….แฮ่ก….หยาน….หยุดก่อน…พอแล้ว…ขอร้องล่ะ….” เดิมทีมิโคโตะก็เป็นคนหน้าบางแบบสุดๆอยู่แล้ว แล้วตอนนี้มาทำเรื่องแบบนี้ในที่สาธารณะอีก ถ้าไม่เป็นเพราะความรู้สึกดีๆที่ราวกับไฟฟ้าช๊อตนี่ช่วยลดความเขินอายให้ ป่านนี้เธอคงวิ่งหนีออกไปตั้งนานแล้ว
ทว่าในสถานการณ์นี้ ดูเหมือนมิโคโตะจะหลงลืมไปแล้วว่าตัวเองมีพลังเหนือกว่าวู่หยาน………
เห็นเธอพูดขอร้องอย่างน่าสงสาร วู่หยานรู้สึกพึงพอใจแปลกๆ ในเวลาปกติมิโคโตะจะกล้าหาญและอารมณ์ร้อน การจะให้เธอพูดขอร้องแบบนี้เรียกได้ว่าแทบเป็นไปไม่ได้
ดังนั้นจึงมีแค่เวลาแบบนี้ ที่วู่หยานจะได้เป็นใหญ่บ้าง และมีแค่เวทีบนเตียงที่เขาจะสามารถเห็นมิโคโตะครางและหอบหายใจอย่างเซ็กซี่ได้
ทว่าสงครามทุกครั้งจะจบด้วยชัยชนะของเขาอยู่ร่ำไป ครั้งนี้เองก็ไม่ต่างกัน การที่เธอเริ่มเอ่ยปากขอร้องมันแสดงให้เห็นว่าเรี่ยวแรงเธอในตอนนี้มันได้ติดลบแล้ว…..
เขาเพิ่มความเร็วนิ้วมือขึ้นอีก ทำมิโคโตะที่กำลังจะอ้าปากขอร้องหยุดไปแทนที่ด้วยความรู้สึกดีอย่างรุนแรง เธอรีบยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาปิดปากมืออีกข้างก็กดประโปรงแน่น ความชื่นในแววตาเข้มข้นขึ้น
สังเกตเห็นแบบนี้ วู่หยานก็เคลื่อนมืออีกข้างที่กำลังรอรับคำสั่ง ได้เคลื่อนที่ไปที่หน้าอกเธอจากนั้นเริ่มนวดพวกมันผ่านเสื้อเธอ
“อือ…อือ…” การเคลื่อนไหวของวู่หยานยิ่งรุนแรงมากขึ้นมากขึ้น ความเขินอายของมิโคโตะก็ได้มาถึงจุดสูงสุด ร่างกายสั่นไหวอย่างรุนแรง จากนั้นภายใต้สายตาอึ้งๆของวู่หยาน ฝ่ามือเขาก็เปียกแฉะ!
มิโคโตะชิงเสร็จไปก่อนแล้ว!
“แฮ่ก…แฮ่ก…” ถึงจุดนี้ ในที่สุดมิโคโตะก็เวลาหายใจหายคอ เธอเอามือที่ปิดปากตัวเองออกเผยให้เห็นถึงริมฝีปากอันหวานฉ่ำน่าดึงดูด เธอดูเหมือนคนที่เกือบจะจมน้ำ หน้าอกเธอกระเพื่อมขึ้นลง
วู่หยานส่ายหน้าแล้วหัวเราะอย่างอดไม่อยู่ ไม่คิดเลยว่าทำในที่สาธารณะจะกระตุ้นเธอได้ดีขนาดนี้ หนังยังฉายไปไม่ถึงครึ่งเลย เวลายังมีเหลือเฟือ……
ถอนมือออกมาจากในกระโปรงมิโคโตะ เขาสามารถเห็นของเหลวในมือที่สะท้อนแสงท่ามกลางความมืดได้ ดูราวกับเพิ่งเอามือไปจุ่มน้ำผุร้อนมา มันยังอุ่นๆมืออยู่เลย…..
วู่หยานฉีกยิ้มหัวเราะอย่างชั่วร้าย แล้วยกมือขึ้นจากนั้นโบกไปมา “มิโคโตะ ยัยเด็กดื้อ ใครใช้ให้เธอออกก่อนแบบนี้กันห๊ะ……”
ได้ยินเสียงเค้า มิโคโตะค่อยๆหันไปมองมือวู่หยานอย่างยากลำบาก เมื่อเธอเห็นมันหน้าเธอก็ไม่อาจแดงไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว มิโคโตะจ้องวู่หยานเพราะเธอไม่รู้ว่าควรจะตอบสนองกับสถานการณ์แบบนี้ยังไง จึงทำได้แค่จ้องมองเงียบๆ
ในเวลานี้มิโคโตโตะโกรธมาก เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะพาเธอมาทำอะไรแบบนี้ พามาดูหนังโป๊แล้วลวนลามเธอในที่สาธารณะ ทำเธออายอย่างถึงที่สุด
ทว่า ไม่ว่าใครก็ตามที่เห็นเธอในตอนนี้จะไม่รู้สึกกลัวเลยกลับกันเย้ายวนมากกว่า ด้วยแก้มที่แดงเปร่งปรั่ง ดวงตาที่มีหยาดน้ำเล็กน้อยที่หางตา ทั้งหมดนี่ทำให้เธอดูมีเสน่ย์มาก วู่หยานเองก็โดนล่อลวงเช่นเดียวกัน
ดวงตากลายเป็นร้อนแรง หัวใจพุ่งพล่านไปด้วยเปลวไฟ ภายใต้สายตาตกใจของมิโคโตะ เขาก็กอดเธอ!
โดยไม่รอให้เธอตอบสนอง วู่หยานหมุนตัวเธอไปด้านหน้าแล้วเอื้อมแขนสอดผ่านใต้รักแร้เธอไปที่หน้าอก จากนั้นเริ่มนวดมัน……
“อึก!อือ!” หัวใจเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง ภายใต้การลูบๆบีบๆของวู่หยาน เรี่ยวแรงที่ฟื้นคืนขึ้นมาอย่างยากลำบากก็หายไปทันที มิโคโตะกลายเป็นอ่อนปวกเปียกใน้อ้อมกอดเขา จากนั้นเสียงครางก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง…..
“หยุดเถอะนะ ฉันขอร้องล่ะ….”
ถึงแม้เธอจะรู้ว่าพูดไปก็เปล่าประโยชน์ แต่เธอก็ไม่อาจเงียบไปทั้งแบบนี้ได้ ตัวเธอดิ้นไปมาพยายามปลีกตัวออกจากอ้อมกอดของวู่หยาน แต่ร่างกายกลับไม่ยอมทำตามคำสั่งเธอทำให้มิโคโตะรู้สึกโกรธตัวเอง
ขณะที่ยังคงบีบๆนวดๆไป เขาก็ถูใบหน้าตัวเองไปกับเส้นผมอันหอมหวานของเธอ จากนั้นหัวเราคิกคักแล้วไปกระซิบที่ที่ข้างหูมิโคโตะ
“ทำไมต้องหยุดล่ะ เธอเองก็ชอบไม่ใช่เหรอ? นี่ยังไม่ถึงจานหลักเลยนะ…..”
มิโคโตะอ้าปากค้างมองเขาด้วยความช็อค จากนั้นพูดเสียงสั่นเครือว่า “ยะ…อย่าบอกนะว่านายคิดจะทะ….ทำแบบนั้นที่นี่……”
วู่หยานแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง
“จะไปกลัวอะไรล่ะ ที่นี่ออกจะมืด ไม่มีใครเห็นหรอกนะ!”
ผู้คนที่มาที่นี่ส่วนใหญ่ล้วนมีเป้าหมายคือดูหนัง คนหน้าด้านไร้ยางอายอย่างวู่หยานที่พาสาวมาทำเรื่องอย่างว่าไม่ใช่ไม่มีเลยแต่เป็นส่วนน้อยมาก ผู้คนยุ่งอยู่กับการดูจอหนังตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้
แถมเวลานี้ยังกลางวันแสกๆ จึงมีคนมาดูหนังไม่มากนัก และยังนั่งห่างกันมากด้วย ที่ที่ทั้งสองคนนั่งนั้นไม่เด่นและรอบๆยังไม่มีคนนั่งด้วย บวกกับบรรยากาศที่มืดเสียยิ่งกว่าเวลาฉายหนังปกตินี่ก็เพื่อทำให้เข้ากับบรรยากาศของหนังเรื่องนี้ ดังนั้นถ้าไม่เข้ามาใกล้ก็ไม่มีใครเห็นว่าเขากับมิโคโตะทำอะไรกันอยู่แน่
ทว่าด้วยนิสัยของมิโคโตะแล้ว ย่อมไม่มีทางตอบรับคำขออันมากเกินไปแบบนี้แน่……
“ไม่! มีแค่เรื่องนี้เท่านั้นที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้!!” หัวใจเต้นโครมคราม แววตามิโคโตะแสดงให้เห็นถึงความกลัว เธอเค้นแรงเฮือกสุดท้ายออกมาเพื่อดันตัวออกจากวู่หยาน
มือทั้งสอง ‘บีบ’ แน่น ทำแรงมิโคโตะหายเกลี้ยงทันที วู่หยานพูดโน้มน้าวเธอเสียงอ่อนว่า “น่านะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเองมิโคโตะ”
“ม่ายย!! อืมม~~~!” คำปฏิเสธของเธอถูกแทนที่ด้วยเสียงครางทันที วู่หยานสอดมือเข้าไปในเสื้อเธอแล้วเริ่มนวดเค้นแบบถึงเนื้อ
“ขอร้องล่ะปล่อยฉันไปเถอะนะ หยาน……” สีผิวเธอได้เปลี่ยนไปเป็นสีชมพูเรียบร้อยแล้ว เธอเขินอายจนสามารถตายได้เลย แค่คิดไปถึงสิ่งที่เขาจะทำกับเธอ มิโคโตะก็รู้สึกอยากกัดเจ้าบ้านี้ให้ตาย
“ไม่เอาน่า ทำเพื่อฉันหน่อยนะ…มิโคโตะ ขอร้องล่ะ……”
ด้วยท่าทางตื่นเต้น วู่หยานทำบางสิ่งที่ทำให้มิโคโตะตัวสั่นเทา เขาใช้มือหนึ่งสอดเข้าไปในกระโปรงแล้วถอดกางเกงในเธอออก
“ไม่…..” เธอกดกระโปรงแน่น ทว่าก็ไร้ประโยชน์ ท่ามกลางเสียงร้องอย่างตื่นตระหนกของมิโคโตะ เครื่องป้องกันทั้งสองชิ้นของเธอก็ถูกวู่หานถอดออกไป แล้วโยนพวกมันเข้าแหวนมิติไปแล้ว!
จากนั้นวู่หยานก็ยกตัวมิโคโตะดุจตุ๊กตาขึ้นมาคร่อมเขาโดยให้หันหน้ามาทางเขา เวลานี้น้องชายวู่หยานมันไม่อาจอดกลั้นความหิวกระหายได้อีกต่อไปแล้ว…….
เธอส่ายหน้าสุดชีวิต หวังว่าเขาจะเก็บเจ้านั้นไป ทว่าน่าสงสาร วู่หยานได้ติดสินใจไปเรียบร้อยแล้ว เขาทะลวงเข้าไปข้างในตัวเธอ!
“!! อือ~~~” มิโคโตะราวกับโดนฟ้าผ่า เธอยกคออันขาวเนียนขึ้นแล้วฟังเข้าไปที่ไหล่ของวู่หยาน เธอไม่อาจเงยหน้าขึ้นมามองผู้คนได้อีกแล้ว
ถอยหายใจเบาๆ วู่หยานรู้สึกราวกับอยู่บนสรวงสวรรค์ ขณะที่มือยังคงจับตัวเธอไว้ เขาก็เริ่มขยับสะโพก
เสียงครวญครางดังกึกก้องที่ข้างหูวู่หยานราวกับเสียงเพลง……
————————————–
@กลุ่ม5 6 ลดราคาไป100บาทครับ ได้120ตอน
