บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ - ตอนที่ 329 ต้นสายปลายเหตุล่ะ!
//ติดตามอ่านตอนล่วงหน้าได้ที่เพจเฟสบุ๊ค – ห้องสมุดคนรักนิยายแปล
ปัจจุบันมีทั้งหมด 1720 ตอน จุกๆ
SGS บทที่ 329 – ต้นสายปลายเหตุล่ะ!
วันที่ครึกครื้นวันหนึ่งของ Silvaria World Academyก็ได้จบลงไปด้วยประการฉะนี่แล……..
ณ ประตูทางเข้าหอคอยได้มีเด็กนักเรียนพากันเดินออกไปเป็นจำนวนมาก ซึ่งในขณะนี้ท้องฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว แต่พวกเขาก็ยังเดินไปคุยกันไปอย่างออกรสชาติกับโชว์ที่เห็นในวันนี้………..
ไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่นเลย เอาแค่ตัววู่หยานก็เป็นหัวข้อพูดคุยของคนทั้งโรงเรียนแล้ว ทั้งชนะผู้ท้าชิงทุกคนและยังได้ประมือกับสองหัวหน้ากลุ่มธารเหมันต์ด้วย
และที่น่าตะลึงยิ่งไปกว่านี้ก็คือความจริงที่ว่าเจ้าหญิงซิลฟ์นักเรียนที่แข็งแกร่งที่สุด ได้เข้ามาแทรกแซงการประลอง!
จุดเริ่มเรื่องของการประลองในวันนี้ก็คือเพื่อชิงตัวนักเรียนใหม่เข้ากลุ่มตน แต่ผลสุดท้ายที่ออกมาคือ……
กินแห้วกันหมดทุกคน!
ทว่าบางคนก็เห็นต่างออกไป จากที่พวกเขามองแล้วพวกเด็กใหม่มีโอกาสสูงมากที่จะเข้าร่วมกับป่าแห่งความตาย!
ก็แหมดูอีกฝ่ายจะสนิทกับผู้นำหญิงของกลุ่มนั่นมากเลยนี่นะ……
ตามที่ว่ามา ทำให้ขุมกำลังต่างๆจบไม่สวยสักราย แต่กับวู่หยาน เขาคิดว่าวันนี้คุ้มมาก! กระเป๋าเขาอ้วนขึ้นเยอะ!
ไม่เพียงแต่จะได้แต้มระบบมหาศาล ยังมีแต้มโรงเรียนอีกสามแสนด้วย! (@ซึ่งถ้าเอาไปซื้อคริสตัลก็จะได้แต้มอะบิลิตี้สามแสนแทน)
ด้วยเหตุนี้ตลอดทางกลับคฤหาสน์ วู่หยานเราจึงยิ้มแก้มไม่หุบเลย วันเดียวได้ตั้งขนาดนี้ ช่างดีจริงๆพับผ่าสิ!
เมื่อวู่หยานเปิดประตูเดินเข้าคฤหาสน์ เขาก็ชะงักค้างติดสตัน
“โอนี่จัง/พี่ชาย!”
มีเสียงเจี้ยวจาวตะโกนเรียกชื่อตน นี่ไม่ใช่เหตุผลที่ทำเขาประหลาดใจ เพราะปกติฟรานก็ตะโกนเรียกเขาแบบนี้ประจำอยู่แล้ว ที่เขาประหลาดใจจนติดสตันแบบนี้ก็คือมันมีสองเสียงเรียกตน!
ใช่แล้ว! สองคนล่ะ!!
คนแรกแน่นอนว่าย่อมเป็นฟรานจัง ส่วนอีกคน….ก็เป็นคนรู้จัก!
ลิลินนั่นเอง!
“ลิลินจัง!”
ฮินางิคุกับมิโคโตะร้องออกมาด้วยความดีใจปนประหลาดใจ ทั้งสองสาวที่ไม่เจอลิลินมานานมาก แล้วตอนนี้กลับได้เจอกันที่บ้านวู่หยาน แล้วนี่จะไม่ให้พวกเธอดีใจได้ยังไง?
“พี่ฮินางิคุ! พี่มิโคโตะ!”
ลิลินร้องตอบเสียงใส จากนั้นกระโจนตัวเข้าอกฮินางิคุ(เจ็บหัวมั้ยหนู) เธอยิ้มแป้นเอาหัวถูหน้าฮินางิคุไม่หยุด จากจุดนี้จะเห็นได้ว่าลิลินเองก็คิดถึงพวกเขามากเหมือนกัน…..
ฮินางิคุลูบผมบลอนด์ของลิลินแล้วพูดยิ้มๆ
“เห็นหนูร่าเริงแบบนี้ พี่ละดีใจจริงๆ……”
ลิลินพยักหน้าหงึกๆไม่หยุดด้วยรอยยิ้มกว้าง เป็นการบอกพวกเขาว่าเธอไม่ลำบากเลยสบายดีมาก นี่ทำให้ทุกคนหัวเราะ
วู่หยานยกคิ้วเมื่อสังเกตเห็นชุดเครื่องแบบของลิลิน ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ยัยหนูน้อย ไม่คิดเลยนะว่าเธอเองก็เป็นนักเรียนพิเศษด้วย ดูเหมือนจะมีพรสวรรค์พอตัวเลยสินะ ถ้าลุงเกรย์รู้เข้าล่ะก็คงได้ยิ้มแก้มปริแน่!”
ลิลินยึดอกเล็กๆของตนขึ้ยด้วยท่าทางภูมิใจ “แน่นอนอยู่แล้ว! ลิลินน่ะเก่งมากเลยนะ! พี่สาวเฟยเฟยแล้วก็พี่ลูลู่ยังบอกเลยนะว่าลิลินน่ะสุดยอด!”
ใกล้กันมิโคโตะหัวเราะพรืด ก่อนจะถามว่า “จริงสิ ลิลิน ตอนนี้หนูอาศัยอยู่ที่ไหนเหรอ? ได้อยู่คนเดียวรึเปล่า?”
ได้ยินฮินางิคุก็หันมามองลิลิน ต้องรู้นะว่านักเรียนพิเศษจะได้รับคฤหาสน์ส่วนตัว เพราะงั้นลิลินก็น่าจะมีเหมือนกัน ดังนั้นพวกวู่หยานจึงสงสัย ถ้าบอกว่าอยู่คนเดียวพวกเขาคงจะรู้สึกไม่อยากเชื่อเล็กน้อย เพราะที่นี่ไม่ใช่เมืองแห่งการศึกษาที่เด็กๆสามารถพึ่งพาตัวเองได้……
ลิลินส่ายหน้า “หนูอยู่กับ พี่เฟยเฟยแล้วก็พี่ลูลู่ล่ะ!แถมหนูยังได้เข้าร่วมป่าแห่งความตายของพี่สาวทั้งสองแล้วด้วยนะ~ ~ ~!”
“เข้าใจแล้ว…..” พวกวู่หยานพยักหน้า
ในตอนนี้เองจู่ๆลิลินก็เงยหน้ามองไปทางด้านหลังพวกวู่หยานเมื่อไม่เห็นเธอก็หันไปมองรอบๆ “เอ๊ะ? พี่สาวซิลฟ์หายไปไหนแล้ว? ไม่ใช่ว่ากลับมาพร้อมกับทุกคนเหรอ?……”
ได้ยินชื่อนี่ วู่หยาน ฮินางิคุ และ มิโคโตะ ก็ช็อค
“พี่สาวซิลฟ์?”
วู่หยานปากกระตุก เขามองลิลินแล้วถามว่า “ยัยหนู ถ้าได้ยินไม่ผิดเมื่อกี้พูดว่า พี่สาวซิลฟ์ ใช่มั้ย?”
“อื้ม!” ลิลินพยักหน้า ก่อนจะเอียงหัวไปด้านข้างด้วยสีหน้าสงสัย “พี่ชายไม่รู้จักพี่สาวซิลฟ์เหรอ? หรือว่าพี่สาวไม่ได้ช่วยหนูไปดูแลพวกพี่?”
“ดูแลพวกเรา?”
วู่หยาน ฮินางิคุ และ มิโคโตะ หันมามองหน้ากับอย่างว่างเปล่า วู่หยานกระทั้งเดินหน้าสองก้าวเข้าใกล้ลิลินก่อนจะถามว่า “เมื่อกี้หนูพูดว่าให้ดูแลพวกเรา? อย่าบอกนะว่า…..เป็นเธอเองเรียกเจ้าหญิงซิลฟ์ไปหาพวกเราน่ะ?”
ลิลินพยักหน้า แล้วพูดยิ้มๆ “ในเมื่อพี่ชายกับพี่สาวทั้งสองรู้จักพี่ซิลฟ์ งั้นแสดงว่าพี่สาวได้ไปช่วยจริงๆสินะ ดีจังเลย!”
“….ดีจังงั้นเหรอ? ไม่-เห็น-ดี-เลย-สัก-นิด!!!”
นาทีนี้วู่หยานไม่รู้จริงๆว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ในที่สุดตอนนี้เขาก็รู้แล้วว่าทำไมยัยองค์หญิงนักเรียนที่แข็งแกร่งที่สุด ถึงได้วิ่งเข้ามาหยุดการประลองของเขากับไป่หลิง
ที่แท้ตัวการก็มาจากยัยหนูลิลินนี่เอง……
วู่หยานพูดกับลิลินด้วยหน้าซังกะตาย “แล้ว….ทำไมหนูถึงต้องให้เจ้าหญิงซิลฟ์ไปช่วยพวกเราล่ะ?…….”
“เอ๊ะ? ไม่ใช่ว่าพี่ชายโดนรังแกอยู่เหรอคะ?”
วู่หยานเหลือกตามองบน ก่อนจะพูดว่า “ใครบอกเธอกันว่าพี่โดนรังแก!” (พี่รังแกคนอื่นถึงจะถูก)
ลิลินเบิกตากว้างตกใจ ก่อนจะชูมือขึ้นพูดว่า “……ก็ทุกคน….ทุกคนบอกค่ะ…”
“ทุกคน?”
“ทุกคนในกลุ่มป่าแห่งความตายน่ะคะ…..”
ลิลินเงยหน้าขึ้นจากอกฮินางิคุ แล้วโคลงหัวไปมาทำท่านึกแป๊ปนึงก่อนจะพูดออกมา
“ทุกคนในกลุ่มบอกว่าพี่ชายกำลังจะไปสู้กับคนจำนวนมาก แล้วยังบอกอีกว่าพี่ชายจะโดนสั่งสอนหนัก ดังนั้นหนูก็เลยไปขอร้องให้พี่ซิลฟ์ไปช่วยพี่ชาย…….”
ได้ยินวู่หยานก็เงยหน้ามองเพดานด้วยสีหน้าเศร้าๆและเจ็บแค้น…..อันหลังมุ่งตรงไปยังพวกคน ‘ป่าแห่งความตาย’……
บัดซบ จำไว้เลยนะพวกเอ็ง……..
ที่วู่หยานจะถูกตัดสินแบบนี้ก็ไปแปลก การที่คนๆเดียวจะไปสู้กับเก่งกลายคนยังไงพวกเขาก็มองว่าบ้าและไม่มีทางสำเร็จ หรือก็คือพวกเขาไม่ได้เชื่อมั่นในตัววู่หยานแต่แรกแล้ว…..
ด้วยความคิดนี้ของพวกเขา ทำให้เมื่อไปถึงหูของลิลิน จึงกลายเป็นวู่หยาน ‘จะต้องโดน’ รังแกไป……
ยิ่งคิดวู่หยานก็ยิ่งมั่นใจ ใบหน้าเขาเริ่มม่วงคล้ำมีเส้นเลือดปูดขึ้นมา จนสุดท้ายก็เหลือเพียงแค่สีหน้าจนปัญญา……..
กลายเป็นว่าคนฝั่งตัวเองที่ทำให้เขาพลาดแต้มจำนวนมากที่มายื่นถึงหน้า…………..
เม้มปากแน่น สุดท้ายวู่หยานก็ถอนหายใจเฮือก จากนั้นพูดกับลิลินด้วยเสียงไร้เรี่ยวแรง “แล้วนี่ยัยหนู เธอไปรู้จักกับเจ้าหญิงได้ยังไงกันเนี่ย…..”
เจ้าหญิงเป็นนักเรียนที่แข็งแกร่งที่สุด ครองบันลังค์อันดับหนึ่ง แถมยังเป็นเชื้อพระวงค์ของจักวรรด์ไอย์ลู่อีก ด้วยพลังและสถานะขนาดนี้ แล้ว….ลิลินไปรู้จักกับอีกฝ่ายอีท่าไหนกัน? แถมยัยเย็นชานั่นยังรับคำขอร้องของลิลินด้วย!
ฮินางิคุ และ มิโคโตะหันมามองลิลินด้วยความสนใจว่าลิลินไปรู้จักกับคนระดับนี้ได้ยังไง เห็นทุกคนจ้องมา ลิลินก็หน้าแดงก่ำ ก่อนจะพูดออกมาอย่างอายๆ
“…หนู….คือหนูดะ….เดินหลงทาง…..แล้วดันเดินเข้าบ้านของพี่ซิลฟ์โดยไม่ได้ตั้งใจ ดังนั้น….ก็เลยได้รู้จักกันน่ะค่ะ……”
ได้ยินทั้งสามก็แทบจะสะดุดอากาศล้มลงพื้น พวกเขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
อย่างที่คิด โลลิน้อย นี่ช่างOPจริงๆ……
//ติดตามอ่านตอนล่วงหน้าได้ที่เพจเฟสบุ๊ค – ห้องสมุดคนรักนิยายแปล
ปัจจุบันมีทั้งหมด 1720 ตอน จุกๆ
