บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ - ตอนที่ 330 อุปกรณ์คลาสพิเศษ ตู้ทองเคลื่อนที่
SGS บทที่ 330 – อุปกรณ์คลาสพิเศษ?
เช้าวันต่อมา วู่หยานเดินออกมาจากห้องนอนของตน แล้วก้าวลงบันไดสู่ชั้นล่าง……..
ขณะที่เดินลงไปวู่หยานก็ชูมือขึ้นบิดขี้เกียจไปมาแล้วอ้าปากหาว บริเวณขอบตากระทั้งมีหยดน้ำเล็กๆเกาะอยู่ จะเห็นได้ว่าวู่หยานไม่ชอบการตื่นเช้าเลยจริงๆ………
ในฐานะโอตาคุ…..ถึงตอนนี้จะไม่ใช่แล้วก็เถอะ แต่เขาก็ยังติดนิสัยขี้เกียจตื่นอยู่ดี ไม่ถือว่าเวอร์ด้วยซ้ำถ้าจะบอกว่ามันเป็นปาฏิหาริย์แล้วที่เขาสามารถลุกขึ้นจากเตียงได้…….
ค่อยๆย่างเท้าจากบันไดลงมา ก่อนจะเดินมาถึงห้องโถงซึ่งมีฮินางิคุ มิโคโตะ และอิคารอส กำลังนั่งหน้าโต๊ะนึงโดยบนมือมีอาหารเช้า ส่วนฟรานจังก็เป็นเด็กดีนั่งบนเก้าอี้ขณะที่ปากก็เคี้ยวเค้กอย่างอร่อย อร่อยขนาดรอบปากเธอเปื้อนครีมไปหมดแล้ว
“อ๊ะ! โอนี่จัง!”
ฟรานสังเกตเห็นวู่หยานเป็นคนแรก เธอทำหน้าตกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวาน จากนั้นยืนบนเก้าพอวู่หยานเดินเข้ามาใกล้เธอก็กระโดดเข้าใส่!
เห็นฟรานอ้าแขนกว้างกระโดดเข้ามาหา วู่หยานก็ใจหล่นวาบจากฝีเท้าอ่อยๆเฉื่อยๆก็ได้เร่งความเร็วรีบไปรับตัวเธอเข้าอกตัวเองทันที!
ฟรานหัวเราะฮิๆอย่างร่าเริง ก่อนที่จะก้มหัวเตรียมซุกหน้าลงไปคลอเคลียกับตัววู่หยานโดยปากยังคงเลอะไปด้วยครีม…….
วู่หยานตกใจรีบคว้าหัวฟรานไว้ พอเห็นฟรานทำหน้าไม่พอใจ วู่หยานก็ไม่รีบว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
“เดียวเถอะฟรานจัง ไม่ดีเลยนะที่จะเอาปากเลอะๆนี่มาเช็ดที่หน้าอกพี่น่ะ……”
ได้ยินฟรานก็ยกมือแตะปากตนเอง แล้วหัวเราะแหะๆอย่างอายๆ ทำให้วู่หยานหัวเราะ จากนั้นเขาก็ยกมือไปบีบจมูกเธอเบาๆแล้วเช็ดปากให้
หลังจากช่วยฟรานเสร็จ วู่หยานก็หันไปมอง ฮินางิคุ มิโคโตะ อิคารอส และการมองนี่ก็ทำให้ใบหน้าวู่หยานบิดเบี้ยว เพราะที่เขาเห็นคือ ฮินางิคุ มิโคโตะ กำลังมองมาด้วยสีหน้าราวกับเห็นผี แม้แต่อิคารอสก็ยีงทำหน้าสงสัย
“…..ทำไมพวกเธอถึงมองฉันแบบนั้นกัน?”วู่หยานพูดด้วยเสียงคับข้องใจ
ฮินางิคุ กับ มิโคโตะ หันมามองหน้ากัน ก่อนจะพร้อมใจพูดว่า “นายต้องกินยาผิดขวดไปแน่ๆ!”
วู่หยานแทบจะสำลักน้ำลายตัวเอง เขาตะโกนกลับ
“ทำไมพวกเธอถึงมั่นใจกันขนาดนั้น?”
สองสาวมองบนใส่วู่หยาน ฮินางิคุยืนขึ้นแล้วเดินมาข้างกายเขา จากนั้นเดินวนสำรวจตัวเขา และนี่ทำให้ปลายผมสีซากุระของเธอโบกสะบัดเข้ามาใกล้หน้าเขา จนจมูกวู่หยานได้กลิ่นหอมหวานอันคุ้นเคย แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะทำเรื่องอย่างว่า…..
“ทำไมวันนี้นายถึงตื่นเช้าขนาดนี้? ปกติถ้าตะวันไม่ขึ้นไปส่องบนหัว(บ่าย)นายก็จะไม่ตื่นไม่ใช่?”
มุมปากวู่หยานบิดเบี้ยว ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มแห้งๆ “เวอร์ไปรึเปล่า? อย่างกับว่าก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยตื่นเช้าเลยยังงั้นแหละ”
ฮินางิคุหยุดเดินวนแล้วหันมาจ้องหน้าวู่หยานนิ่งๆด้วยนัยน์ตากระจ่างใสดุจอัญมณีของเธอ
ภายใต้สายตากดดันของฮินางิคุ ไม่นานนักวู่หยานก็ยอมแพ้ ถ้าไม่ใช่เพราะมือเขายังอุ้มฟรานไว้อยู่เขาคงยกมือชูยอมแพ้ด้วยไปแล้ว
“ก็ได้ๆ คือฉันมีธุระต้องไปทำน่ะ…..”
“ฉันรู้อยู่แล้ว….” ฮินางิคุพูดขึ้นแล้วกรอกตาใส่เขา พร้อมเดินหันหลังกลับไปหามิโคโตะ ไปนั่งกินมื้อเช้าต่อ
มิโคโตะนั่งไขว้ห้าง เป็นท่าที่ทำลายภาพลักษณ์คุณหนูของเธอมาก
จากนั้นมิโคโตะก็ถามวู่หยานด้วยความสนใจ
“หยาน นายมีอะไรต้องไปทำงั้นเหรอ? ถึงขนาดทำให้นายเสียสละเวลานอนไปได้น่ะ?”
วู่หยานเดินไปนั่งตามโดยอุ้มฟรานไปด้วย เมื่อเขานั่งอิคารอสก็ยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟ วู่หยานส่งยิ้มขอบคุณไปให้
จากนั้นยกมือลูบหัวเธอเป็นรางวัล ทำให้อิคารอสหรี่ตาลง ภายในนัยน์ตาสีฟ้าดุจทะเลของเธอได้เกิดอารมณ์ความสุขขึ้น
เมื่อให้รางวัลเสร็จ วู่หยานก็ยกมื้อเช้ากินไปคำแล้วยื่นลงไปหาฟรานกินด้วย ขณะเดียวกันก็ตอบคำถามสองสาว
“พอดีเมื่อวานพี่สาวเฟยเฟยบอกว่าวันนี้จะมี งานประมูลประจำสัปดาห์น่ะ ก็เลยว่าจะไปสักหน่อย…..”
“งานประมูล……”
พอได้ยินสองสาวก็หันมามองหน้ากันด้วยสีหน้าแปลกๆ…….
งานประมูล คำนี้ทำให้สองสาวนึกถึงวันวานหลังจากเพิ่งกลับออกมาจากโลกของฮินางิคุ
ทั้งสองไม่มีทางลืมแน่ว่าเพราะไอ้งานประมูลนี่แหละที่ทำพวกเธอเข้าไปพัวพันกับเรื่ยงอันตรายมากมาย ดังนั้นพอได้ยินวู่หยานพูดว่าจะไปงานประมูล สองสาวก็คิดสวนทางกับเขาทันที ไม่อยากไปอ่ะ……..
กลับกันฟรานพอได้ยินนัยน์ตาสีแดงก็เป็นเปร่งประกายแรงกล้าทันที โดยที่ข้างในตาคู่นั่นอัดแน่นไปด้วยความตื่นเต้น บนหน้าเธอแสดงเจตจำนงชัดเจนมาก ‘หนูอยากไปด้วย’
“พี่ชาย งานประมูลมันสนุกมั้ยอ่ะ?….”ฟรานกระตุกเสื้อวู่หยานขณะที่เงยหน้ามองเขาด้วยสีหน้าคาดหวัง เดิมทีฟรานก็น่ารักอยู่แล้วพอทำสีหน้าอ้อนๆแบบนี้ยิ่งน่ารักเป็นทวีคูณ!
ข่มกลั้นความอยากบีบแก้มฟราน วู่หยานทำหน้าฝืนยิ้ม “ฟรานจัง งานประมูลมันไม่ใช่ที่ไว้ให้เล่นนะ…..”
“ถ้างั้นมันมีไว้ทำไมเหรอคะ?”
“…..มันมีไว้ซื้อของน่ะ” วู่หยานพูดขึ้น ฟรานได้ยินก็หมดความสนใจทันที จากนั้นเธอก็ตอบด้วยเสียงผิดหวังหน่อยๆ
“…..งั้นฟรานอยู่เล่นที่บ้านดีกว่า”
“อยู่เล่นที่บ้าน?” วู่หยานมองฟรานด้วยความสงสัย “บ้านมันมีอะไรสนุกๆให้เล่นงั้นเหรอ?”
ได้ยินฟรานก็ยิ้มแก้มปริ พยักหน้าหงึกๆอย่างแรง “อื้ม! ลิลินจังจะมาเล่นด้วยกันกับฟรานล่ะ!!”
“เหรอ….ดีแล้วๆ….” วู่หยานลูบหัวฟราน จากนั้นหันไปมองสองสาว “พวกเธอล่ะ? ไปด้วยกันมั้ย?”
สองสาวรีบโบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน “พวกเราไม่ไป!”
วู่หยานชะงักกับท่าทางขยาดของสองสาว นี่ทำให้เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องได้ดี……..
ฮินางิคุกับมิโคโตะก็จระหนักได้ว่าตัวเองเสียการควบคุมไปหน่อย มิโคโตะจึงรีบพูดเปลี่ยนเรื่อง
“หยานนายจะเอาของไปขึ้นประมูลงั้นเหรอ?”
วู่หยานส่ายหน้า แล้วพูดยิ้มๆ “ไม่หรอก ครั้งนี้ฉันจะไปเพื่อประมูล!”
ได้ยินฮินางิคุก็ทำหน้าสงสัย “นี่นายสนใจพวกของในต่างโลกด้วยเหรอ? ฉันก็นึกว่านายจะสนใจแต่ของที่อยู่ในระบบซะอีก……”
วู่หยานแบมือ “ก็ใช่แหละ พอดีฉันอยากได้อุปกรณ์บางอย่างในระบบ แต่แต้มมันดันไม่พอ ฉันก็เลยกะจะไปประมูลพวกยุทธภัณฑ์มาแลกเป็นแต้มอุปกรณ์น่ะ แถมนี่ยังช่วยเพิ่มพลังให้อุปกรณ์เก่าของฉันด้วย!”
“เพิ่มพลัง?”
เห็นสีหน้าสงสัยสองสาว วู่หยานก็หัวเราะโดยไม่พูดอะไรอีก แต่หันไปเปิดระบบแล้วค้นหาอุปกรณ์ที่ว่า จากนั้นส่งไปให้พวกเธอดู………
เกทออฟบาบิโลน(Gate of Babylon) : อุปกรณ์ชนิดพิเศษ ดาบที่มีรูปร่างเป็นกุญแจที่เชื่อมต่อเข้ากับคลังเก็บ สมบัติที่อยู่ ณ ใจกลางกรุงบาบิโลน มีความสารถเก็บหรือถอนออกมาได้อย่างอิสระ และยังสามารถเปิดหลุมมิติยิงสมบัติออกมาจากคลังราวจรวดมิซไซล์ได้ บวกกับยิ่งอุปกรณ์ที่เก็บเข้าคลังมีระดับสูงและมีจำนวนมากเท่าไหร่ ระดับของ เกทออฟบาบิโลน ก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้น! (คำเตือน เริ่มแรกมีระดับD สามารถพัฒนาไปเป็นระดับAได้) ;500,000แต้มอุปกรณ์
//ติดตามอ่านตอนล่วงหน้าได้ที่เพจเฟสบุ๊ค – ห้องสมุดคนรักนิยายแปล
ปัจจุบันมีทั้งหมด 1750 ตอน จุกๆ
