บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ - ตอนที่ 37 ระบำดาบ! สายฟ้าเหิน!

“ในฐานะผู้ชายคนนึงแล้ว ฉันจะหดหัว แล้วปล่อยให้ผู้หญิงออกไปเผชิญหน้ากับอันตรายได้ยังไง!!”

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความแน่วแน่และจริงจัง ดังก้องสะท้อนไปมาในหูของมิโคโตะ มิโคโตะมองแผ่นหลังวู่หยาน มือที่ถือขวดยาสั่น และกำแน่นกว่าเดิมโดยไม่รู้ตัว

“หยาน….” ฮินางิคุพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ตอนนี้ในใจเธอกำลังรู้สึกเสียใจมาก ถ้าตัวเองไม่ฝืนตามมา เขาก็คงไม่ต้องเสียสละยาอันมีค่าแบบนี้ให้เธอ ถ้าเขาได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้ ฉันคงจะ……..

“ไม่ต้องห่วง ฮินางิคุ” ถึงแม้ไม่ได้หันไปมองสีหน้าฮินางิคุ แต่ไม่รู้ทำไมเขากลับได้ยินเสียงในหัวใจของเธอได้

“ฉันไม่มี ‘ลมหายแห่งชีวิต’ ก็จริง แต่ฉันมีไอเท็มรักษาชีวิตอย่างอื่นนะ มันชื่อ ‘ถั่วเซียน’ ถึงแม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ตราบใดที่ยังไม่ตาย ถั่วนี่สามารถฟื้นฟูบาดแผลและพลังกำลังได้ในพริบตา ดังนั้น ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกนะ” โยนถั่วสีเขียวหลายเม็ดในมือ วู่หยานพูดยิ้มๆ

เจ้า ถั่วเซียน นี่ก็ไม่ใช้ถูกเลย มันใช้10,000แต้มไอเท็มต่อหนึ่งชิ้น เขาซื้อมันมาทีเดียวหกเม็ด บวกกับ ลมหายใจแห่งชีวิต ก่อนหน้านี้ เขาใช้แต้มไปล้ว 260,000แต้ม เหลือเพียง8,000แต้ม ที่เป็นแต้มมาจากซากไอ้หมาป่าตัวเมื่อกี้

“ยิ่งกว่านั้น ฉันยังมีคำพูดอีกตั้งมากมายที่ยังไม่ได้บอกเธอ และยังมีอีกหลายๆอย่างที่ฉันยังไม่ได้ทำกับเธอเลย ดังนั้นฉันจะไม่มีวันยอมตายที่นี่แน่นอน!!”

ฮินางิคุมองลึกเข้าไปในดวงตาวู่หยาน ก่อนจะตัดสินใจยกขวดยาที่เต็มไปด้วยของเหลวสีทองกระดกรวดเดียวหมดขวด เอาหลังมือขึ้นมาเช็ดปาก ฮินางิคุพูด “หยาน ถ้านายกล้าโกหกฉัน นายตาย!!”

วู่หยานได้ยินก็หัวเราะแห้งๆ “ในเวลาแบบนี้ ช่วยอย่าพูดเรื่องตายได้มั้ยเนี่ย?(ปักเดธแฟล็ก)”

“หยาน นายไม่คิดจะกินจริงๆเหรอ? นี่ไม่ใช้เวลามาใช้อารมณ์ตัดสินใจนะ!” มิโคโตะก้มหน้า พยายามพูดโน้มน้าววู่หยานด้วยน้ำเสียงน้ำเสียงไร้เรี่ยวแรง ถึงแม้ปากจะพูดไปแบบนั้น เธอก็ไม่ได้คาดหวังมากนัก

ถึงแม้จะรู้จักวู่หยานได้แค่หนึ่งวัน แต่เกี่ยวกับคนที่ชื่อวู่หยาน มิโคโตะก็เข้าใจได้ไม่มากก็น้อย ไม่เพียงเพราะระบบส่งข้อมูลให้อย่างเดียว แต่ยังรวมถึงช่วงเวลาสั่นๆที่ได้อยู่ด้วยกัน

ด้วยนิสัยของเขา อาจจะชอบพูดโกหก แต่นี่ไม่ใช้เวลามาพูดโหก

“รีบกินเร็วเข้ามิโคโตะ พวกมันมากันแล้ว!” วู่หยานเมินคำพูดมิโคโตะ ปากก็ตะโกนบอกเธอ

เวลาเดียวกัน กองทัพปีศาจก็หมดความอดทน พร้อมๆกับเสียงคำรามที่สั่นสะเทืยนพื้นดิน ปีศาจหลากหลายขนาดพุ่งเข้ามาทันที

ดุจดั้งฝูงห่าตั๊กแตน ตามเส้นทางที่พวกมันวิ่งผ่านต่างก็ถูกทำลาย เกิดหลุมขนาดใหญ่ เศษหินน้อยใหญ่ปลิวว่อนในอากาศ ฝุ่นก็ฟุ้งไปทั่ว พื้นดินก็สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ราวกับภูเขาไฟระเบิด

เห็นฉากน่ากลัวตรงหน้า ทำให้ทั้งสามคนอดที่จะใจสั่นไม่ได้ หัวใจเองก็เริ่มเต้นแรงขึ้น แต่นี่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะกลัว

 จู่ก็ถูกบุกเข้ามา ทำให้มิโคโตะไม่มีเวลามาพูดโน้มน้าววู่หยานต่อ กัดฟันกรอดเปิดฝา แล้วกระดกหมดขวดอย่างแรง ราวกับว่าจะทำให้ใครบางคนเห็นว่าเธอโกรธแค่ไหน ก่อนที่จะตะโกนบอกวู่หยาน “ฟังนะ ถ้านายตาย แล้วพาฉันตายไปด้วยล่ะก็…..”

“งั้นตัวฉันชาติหน้า ยอมเป็นทาสให้เธอจิกหัวใช้เลย!!” วู่หยานพูดตอบเสียงดัง มือทั้งสองถือดาบ เท้ากระทืบพื้น พุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว!

ขณะเดียวกัน ทรายเหล็กรอบตัวมิโคโตะก็หมุนเร็วขึ้น ภายใต้คำสั่งเธอ กลายมาเป็นแส้ยิงเข้าใส่กองทัพปีศาจ!

ฮินางิตุสูดหายใจลึกๆ ยกชิโระซากุระขึ้นมา พุ่งตัวตามหลังวู่หยานไป วิ่งเข้าหากองทัพปีศาจ…….

มดปลวกเลเวล20 ที่เข้ามาหาวู่หยานถูกฟันขาดครึ่งหมด วู่หยานไม่สนใจว่าเลือดพวกมันจะโดนตัวหรือไม่ ปล่อยให้มันราดตัวเขา ตวงตาเป็นประกายเย็นชา วู่หยานไม่หยุดตวัดดาบคุซานางิ ศพปีศาจล้มตัวลงภายใต้ดาบวู่หยาน

ขณะที่วู่หยานมุ่งเข้าไปฆ่าในกองทัพปีศาจ เส้นทางที่เข้าทิ้งไว้ข้างหลังเต็มไปเศษซากปีศาจ เลือดดุจดังน้ำก็ไม่ปาน พรมไปทั่วพื้นดิน ก่อเกิดเป็นเส้นทางโลหิต

ป๊ศาจรอบตัววู่หยาน เริ่มล้อมรอบเขาไว้ตรงกลาง วู่หยานกระโดดขึ้นไปในอากาศ คุซานางิในมือเปล่งแสง  เล็งไปที่ปีศาจรอบๆแล้วตวัดดาบลงไป!

ดาราพลิกสวรรค์!

คลื่นแสงแผ่กระจายออกไปจากตัววู่หยาน และโจมตีปีศาจรอบๆทันที ถ้าโชคดีก็แค่ตัวขาด แต่ถ้าโชคร้ายหน่อยก็ถูกลำแสงบดขยี้จนกลายเป็นฝุ่นผง……

ชิโระซากุระในมือฮินางิคุแทงทะลุหัวใจปีศาจ เลือดสาดกระจาย ฮินางิที่กำลังตัวสั่นพยายามกล้ำกลืนความกลัวในหัวใจ กัดริมฝีปากแน่นจนเลือดไหล แต่เธอก็ยังไม่รู้ตัว

เธอเข้าใจดีว่าตัวเองนั้นอ่อนแอ ในกองทัพปีศาจ ต่อให้ชี้ตัวมั่วๆก็ยังเก่งกว่าเธอ ถ้าไม่ได้น้ำยาของวู่หยาน เธอคงตายภายใต้ฝูงปีศาจไปแล้ว

เป็นเพราะยา ลมหายใจแห่งชีวิต ทำให้การโจมตีของพวกปีศาจมาไม่ถึงตัวเธอ การโจมตีของพวกมันถูกหยุดโดยระลอกคลื่นล่องหน ภายใต้สถานะอมตะ พอมันโจมตีใส่เธอก็แทงสวนเข้าไป ตายในดาบเดียว!

ใม่นานนัก ฮินางิคุก็ค่อยๆทิ้วความคิดป้องกัน และหันมาสนใจแต่โจมตี ถ้าเธอพบว่าไม่สามารถฆ่าปีศาจที่เก่งๆได้ เธอก็จะเปลี่ยนเป้าหมายทันที ถูกฮินางิคุโจมตีอย่างบ้าคลั่งจนตาย จนถึงตอนนี้ปีศาจที่ตายด้วยน้ำมือเธอ แม้จะไม่ถึงร้อย แต่ก็หลายสิบตัว…..

“พวกมันไม่ใช้มนุษย์ เป็นแค่ปีศาจ พวกมันไม่ใช้มนุษย์ เป็นแค่ปีศาจ!!”

มิโคโตะเอาแต่พูดคำเดิมๆไม่หยุด ควบคุมแส้ทรายเหล็ก เมื่อปีศาจตายเลือดกระฉูด สีหน้ามิโคโตะก็จะซีดลง จนตอนนี้หน้าเธอก็ขาวซีดดุจกระดาษไปแล้ว

แส้ทรายเหล็กในอากาศไม่หยุดนิ่ง เมื่อเคลื่อนไหวแต่ละครั้ง หมายถึงปีศาจมีตกตาย ถึงแม้เธอจะไม่เหมือนวู่หยานและฮินางิคุที่บุกเข้าไปสู้ในแนวหน้า เธอแค่ยืนอยู่กับที่ใช้พลังจิต แต่ทว่าจำนวนปีศาจที่ตายภายใต้นำมือเธอนั้นมีมากที่สุด แถมเป็นตัวแข็งแกร่งทั้งนั้นด้วย!

 เธอรู้ว่าวู่หยานเลเวลแค่30 และในกองทัพปีศาจตัวที่เลเวล30และมากกว่านั้นมีมากกว่าครึ่ง โดยไม่มีการปกป้องของ ลมหายใจแห่งชีวิต ถ้าเจอปีศาจเลเวลมากกว่า30รุม เขาจะไม่มีโอกาสแม้แต่จะกินถั่วเซียน

แล้วนับประสาอะไรกับฮินางิคุที่เลเวลแค่18 ถ้งแม้เธอจะกินยาไปแล้ว ก็ไม่ทำให้ความรู้สึกอยากช่วยของมิโคโตะลดลง

ดังนั้น เธอจึงควบคุมแส้ทรายเหล็กไปที่พวกเลเวลสูงๆ เธอใช้ระบบตรวจสอบพวกมัน ถึงแม้เธอจะไม่สามารถซื้อสิ่งของในระบบได้ แต่อย่างน้อยก็เธอก็ใช้ฟังก์ชั่นตรวจสอบของระบบได้ แม้จะไม่ใช้ทั้งหมดแต่ตัวเก่งๆมากกว่า90%ก็ถูกเธอรับผิดชอบหมด

เป็นเพราะมีมิโคโตะ ทำให้วู่หยานพุ่งเข้าไปฆ่าพวกมันได้อย่างสบายใจ

สองสาวที่มีหัวใจอ่อนโยน ตอนนี้เพื่อตัวเขา และเพื่อตัวเพื่อนๆ ถึงกับยอมอดทนความกลัวในใจ จับดาบและล่าสังหารปีศาจ….

ใช้ ดาราพลิกสวรรค์ ไปอีกรอบ ก่อนจะเอาถั่วเซียนขึ้นมากิน ฟื้นฟูพลังทุกอย่างในพริบตา

การต่อสู้เริ่มไปได้สักพักแล้ว สองสาวที่มี ลมหายใจแห่งชีวิต ปกป้อง ทำให้วู่หยานหายห่วง ดังนั้นเขาจึงมุ่งคิดแต่ฆ่าปีศาจ ตอนนี้เสื้อผ้าเขามีหลากหลายสี มีสีแดงบ้าง ดำบ้าง เขียวบ้าง มีแม้แต่สีฟ้า มีหมดทุกสีเท่าที่คิดออก

นี่คือเลือดของปีศาจแต่ละชนิดที่เขาฆ่าไป!

แน่นอนว่ามีเลือดเขาด้วย!

กับวู่หยานที่เปิดใช้งานฟังก์ชั่นตรวจสอบของระบบมาตั้งแต่แรก ย่อมรู้ว่ามิโคโตะจัดการปีศาจที่เลเวลมากกว่า30รอบๆตัวเขาไปหมด เพราะแบบนี้ทำให้เขาสามารถอดทนจนถึงจุดที่ทนไม่ไหวแล้วถึงกินถั่วเซียน ประหยัดถั่วไปได้เยอะ

ถึงแม้พวกตัวเก่งๆจะโดนมิโคโตะบล็อกไว้ แต่ตัวที่เขาเจอถึงจะเลเวลแค่20 แต่จำนวนมันไม่ใช้เรื่องล้อเล่นเลย ต่อให้เปลี่ยนเป็นมิโคโตะก็ยังต้องพึ่งยา ลมหายใจแห่งชีวิต เพราะจำนวนมันมากจริงๆ โครตเยอะ แม้เธอจะเลเวล68ก็เถอะ ต่อให้เป็นเลเวล86 ก็ยังต้องหืดขึ้นคอถ้าเจอจำนวนขนาดนี้

ถึงยังงั้นกองทัพปีศาจก็ยังไร้ความสามารถที่จะคุกคามชีวิตตัวตนเวล86ได้ แต่มันทำได้ถ้าเปลี่ยนเป็นมิโคโตะเวล68 ถ้ามิโคโตะคิดตะหนี เธอทำได้แน่นอน แต่ถ้าต้องทิ้งวู่หยานกับฮินางิคุ เธอไม่มีวันทำแน่ เป็นไปไม่ได้!

กับที่มิโคโตะทำ วู่หยานอดทนในใจ แล้วมุ่งตวัดดาบตัวเองฆ่าปีศาจ

เวลาผ่านไป จำนวนพวกมันก็ยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ แต่ถั่วเซียนของวู่หยานก็ยิ่งน้อยลงไปเหมือนกัน จนถึงตอนนี้เขามีเหลือแค่ชิ้นเดียว!

ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล และจิดใจที่อ่อนล้า ‘เพื่อนยาก นอนลงไปซะ’ ความคิดนี่ผุดขึ้นมาในหัววู่หยานไม่หยุด วู่หยานเค้นแรงทุกหยดพุ่งความสนใจฆ่าปีศาจแต่ข้างหน้า ส่วนด้านข้างและข้างหลังเขาไม่มีแรงพอที่จะไปสนใจ

หลัง หน้าอก ต้นขา แขน ใบหน้า ทั่วทั้งตัววู่หยานไม่มีตรงไหนไม่มีแผล แต่ด้วยถั่วเซียนที่เหลือแค่อันเดียว ดังนั้นนอกจากถึงขีดสุดจริงๆ วู่หยานก็ไม่คิดใช้มัน เพราะถ้าเขาใช้ ก็เหมือนบอกเป็นลางๆว่าในอนาคตอีกไม่ไกลตัวเขาตายแน่

กับพวกปีศาจที่เยอะดุจมหาสมุทรแบบนี้ ถ้าไม่แลกเปลี่ยนอุปกรณ์ที่แข็งแกร่งจริงๆ มันก็ไม่ส่งผลอะไรมากนักกับพวกปีศาจเมื่อเทียบกับดาบคุซานางิ แต่ถ้าจะทำยังงั้นเขาก็มีแต้มไม่พออีก

แต่ถ้าจะให้แลกเปลี่ยน ความสามารถ(Ability) แล้วจะให้แลกเปลี่ยนความสามารถอะไร? สกิลโจมตีหมู่เหรอ? มี ดาราพลิกสวรรค์ อยู่แล้วยิ่งไม่จำเป็น สกิลเป้าหมายเดี่ยวงั้นเหรอ? ยิ่งไม่จำเป็น ความสามารถที่จะพลิกสถานการณ์ตอนนี้ได้มันมี แต่ก็ปัญหาเดิม เขามีแต้มไม่พอ

งั้นอัญเชิญเหรอ? เขามี11,000แต้ม อัญเชิญได้ก็จริง แต่มันจะมีความหมายอะไร ขนาดมิโคโตะยังต้องพึ่งยา ลมหายใจแห่งชีวิต เลย ไม่งั้นตอนนี้ตัวเธอก็ต้องแผลบ้างแล้วละ เพราะงั้นไม่ต้องพูดถึงอัญเชิญคนที่ใช้แต้มน้อยกว่าเธอเลย

ในขณะที่สุดวู่หยานทนต่อไปไม่ไหวแล้ว กำลังจะกินถั่วเซียนชิ้นสุดท้ายไป ตาข่ายกระแสไฟฟ้าร่วงลงมา พวกปีศาจด้านหลังวู่หยานกลายเป้นเถ้าถ่านหมด พร้อมๆกับที่กระแสสไฟฟ้าหายไป ดาบยาวคริสตัลก็ปรากฏด้านข้างวู่หยาน ฟันพวกปีศาจที่คิดจะโจมตีเขาจากด้านจนเป็นชิ้นๆ

วู่หยานเงยหน้า มองร่างบางสองร่างที่ยืนตรงหน้าตัวเอง สายตาเขาเหม่อลอยเล็กนอย

ร่างด้านซ้าย สาวน้อยผมสีชมพูมือถือดาบคริสตัล ร่างด้านขวา สาวน้อยผมสีเกาลัดมีกระแสไฟฟ้าไหลวนทั่วร่างกาย เกิดเสียง ‘เปรี๊ยะๆ (Biri-Biri)’ ไม่หยุด

ถึงแม้วู่หยาจะเห็นแค่หน้าด้านข้างของพวกเธอ แต่เขาก็รู้สึกได้ นัยน์ตาพวกเธอเต็มไปด้วยความกลัวต่อสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักและกลัวที่จะถูกฆ่า แต่ถึงจะมีความรู้สึกแบบนั้น พวกเธอก็ยังคงยืนตรงหน้า ฆ่าพวกปีศาจ

วู่หยานยิ้มด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด กลืนถั่วเซียนชิ้นสุดท้ายลงไป ยืนขึ้นแล้วเดินเข้าไปต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับพวกเธอ……..

ติดตามข่าวสารได้ที่นี้ – ห้องสมุดคนรักนิยายแปล  กลุ่มลับถึงตอน100