บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ - ตอนที่ 44 โดยไร้ความปราณี วู่หยานสู้ฟัด!

“ข้าต้องการให้เจ้าตาย!!” หน้าตาเยาะเย้ยของวู่หยาน ทำให้ราชาอสรพิษโกรธจนแทบบ้า มันอ้าปากแล้วพ่นของเหลวสีม่วงที่เร็วดุจลูกกระสุนใส่วู่หยาน

เขาอาจจะทำสีหน้าไม่ยี่หระ แต่ในใจเขาตื่นตัวถึงขีดสุด ถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็น จูนิเบียว และหยิ่งทะนง แต่ถึงยังไงมันก็เลเวลตั้ง50 ซึ่งพลังมันไม่ใช้เรื่องตลกเลย!

วู่หยานรู้ดีว่าระหว่างเขากับราชางูต่างกัน5เวล ดูเหมือนน้อย แต่ทว่าต่อให้เขาเลเวล49ซึ่งห่างกันแค่เลเวลเดียว เขาก็ยังไม่มีความมั่นใจที่ชนะอีกฝ่ายได้เลย ช่องว่างระหว่างแรงค์มันมากถึงขนาดนั้นเลยไงล่ะ!  (@ขอใช้งูแทนอสรพิษนะครับ)

เลเวล50คือแรงค์6 แต่วู่หยานเลเวล45แรงค์5 ถ้ายังอยู่ในแรงค์เดียวกันต่อให้อีกฝ่ายเลเวล49ส่วนเขาเลเวล40 เขายังมีความมั่นใจที่จะชนะได้ เพราะความต่างของพลังในแรงค์เดียวกันนั่น ยังไม่ทิ้งห่างมากเท่าไหร่ แต่ถ้าต่างกันระดับแรงค์ มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่แรงค์ต่ำกว่าจะชนะแรงค์สูงกว่า

ถ้าไม่มี นิเอโทโนะ โนะ ชานะ กับ เกราะมังกรไร้ลักษณ์ เขาก็คงไม่ห้าวไปสู้กับมันตัวๆหรอก โดยเฉพาะ เกราะมังกรไร้ลักษณ์ ที่ถือว่าเป็นอุปกรณ์โครตโกงสำหรับแรงค์ระดับต่ำเลยก็ว่าได้ มันมีเอฟเฟคที่ศัตรูเลเวลต่ำกว่า50โจมตีมาไร้ผล และศัตรูที่เลเวลต่ำกว่า60โจมตีเข้ามา เขาจะได้รับดาเมจน้อยลง โชคดีจริงๆที่ก่อนหน้านี้แลกมันมา!

ถึงแม้ไม่รู้ว่าเลเวล50จะอยู่ในผลไม่ได้รับดาเมจของเกราะรึเปล่า แต่วู่หยานไม่คิดใช้ร่ายกายตัวเองทดสอบแน่นอน ส่วนไอ้ที่มันพ่นออกมาเนี่ย เขามั่นใจว่ามันคือพิษ!

“มิโคโตะปกป้องฮินางิคุด้วย!” วู่หยานพูดอย่างเร็ว ก่อนจะชักดาบออกมา แล้วตวัดออกไป สร้างกระแสลมพัดน้ำลายพิษ

“ระวังตัวด้วยนะ!” สังเกตเห็นความตั้งใจสู้คนเดียวของเขา มิโคโตะตะโกนบอก และจะใช้พลังจิตของตัวเอง ตัวเธอปกคลุมด้วยกระแสไฟฟ้าสีน้ำเงิน จับฮินางิคุแล้วยืนฝ่ามือไปที่กำแพง ทั้งสองคนก็ถูกดึงไปทางกำแพง

“ต่อหน้าราชาผู้นี้ คิดว่าจะหนีรอดงั้นรึ? น่าขัน!” ราชางูหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง คิดว่าทั้งสองคนกำลังจะหนี จึงอ้าปากพ่นพิษลูกใหญ่ใส่

ด้วยระดับพลังของมิโคโตะ เธอจะสนใจกราโจมตีนี้เหรอ? แน่นอนว่าไม่ มองยังไม่มองเลยด้วยซ้ำ มิโคโตะทำแค่เร่งกระแสไฟฟ้ารอบตัวขึ้น พิษที่เข้ามาใกล้ก็สลายหายไป

เห็นภาพนี่ราชางูตกใจ ก่อนจะรู้สึกถึงสายลมพัดจากข้างหลัง ไม่ทันที่มันจะได้หันหลังกลับไปมอง วู่หยานก็มาอยู่ข้างหลังแล้ว และง้างดาบ

“ไปสนใจอย่างอื่นในเวลาต่อสู้….” พูดถึงตรงนี้ วู่หยานก็ฟันลงไปที่คอราชางู “มันรนหาที่ตายชัดๆ!”

ราชางูฉีกยิ้มอย่างชั่วร้าย ภายใต้การโจมตีนี่ ราชาบิดคอดังกร็อบ ก่อนจะยืดคอออกไป ทำให้วู่หยานโจมตีพลาด โดยไม่ขยับร่างกาย ราชางูหันหัวกลับ180องศามาหาวู่หยาน แล้วพ่นพิษใส่

วู่หยานก่นด่าในใจ ไม่คิดเลยว่าแกจะยืดคอเหมือนลุงโอโรจิมารุได้ แถมยังพ่นน้ำหลายพิษใส่หน้าฉันอีก แกมันไม่ใช้สาวน้อย!

วู่หยานยังอยู่ในท่าฟันดาบลงไป เขาไม่แม้แต่จะถอนดาบเมื่อเจอพิษมัน กลับกัน เขาออกแรงมากกว่าเดิม แทงดาบลงไปที่พื้น ด้วยการบิดดาบ เขาดึงตัวเองไปอีกทิศ หลบพิษของมันได้

ราชางูไม่คิดว่าวู่หยานจะเคลื่อนไหวแบบนี้ ผมคือโดนต่อยไปหนึ่งหมัด ส่งมันลอยกระเด็นออกไป

ด้วยสีหน้าโกรธ ขณะที่ยังลอยตัวอบู่ ราชางูก็ยกเท้าถีบออกมา เวลาเดียวกัน เท้าของราชางูก็ยืดออก วู่หยานอึ้ง จึงโดนถีบกระเด็นเหมือนกัน

แม่เอ็งเถอะ! ใช้ได้แม้กระทั้งท่าของลูฟี่!!

ในใจตบมุข ขณะเดียวพวกเขาทั้งสองก็หน้าจูบดินแล้วกลิ้งขลุกๆ ผลการประลองรอบแรกคือเสมอ!

“เร็วจัง ฉันไม่แม้แต่จะเห็นการเคลื่อนไหวของพวกเขา…” ฮินางิคุนวดตาตัวเอง การฝืนดูการต่อสู้ที่เร็วเกินไป จึงทำให้เธอปวดตา

ข้างๆกันมิโคโตะไม่พูดอะไร ตาสีเกาหลัดจ้องเขม็งไปที่ตัวราชางู เธอมีสีหน้าลังเล

“เจ้ากล้าดียังไงถึงใช้กรงเล็บโสโครกของเจ้ามาโดนตัวราชาผู้นี่!” ราชางูนอนแผ่บนพื้นดิน ไร้การเคลื่อนไหว แต่ถ้าสังเกตุดีๆในแววตาจองราชางูกำลังเอ่อล้นไปด้วยความต้องการฆ่า

ด้วยร่างกายที่อ่อนนุ่ม การโจมตีทางกายภาพทั่วไม่มีทางส่งผลต่อตัวมันได้ แต่วู่หยานกลับต่อยมันจนกระเด็นได้ นี่ทำให้ตัวมันที่ถือตัวเองว่าไร้เทียนทาน รู้สึกยอมรับไม่ได้

 ฆ่า! ต้องฆ่ามัน!

ตรงกันข้ามกับราชางู วู่หยานคลานขึ้นมาจากดินอย่างรวดเร็ว เอามือลูบจุดที่โดยถีบ ในใจก็รู้สึกยินดี

มีเกราะมังกรไร้ลักษณ์ การโจมตีธรรมดาไม่ทำให้เขาบาดเจ็บเลย

ไม่ใช้แค่พวกพระเอกที่สามารถเอาชนะคนที่เก่งกว่าได้ ตัวเราเองที่มีอุปกรณ์ระดับCสองชิ้น ก็มีความเป็นไปได้ที่จะชนะเหมือนกัน!

ชี้ดาบไปที่ราชางูซึ่งยังนอนอยู่ วู่หยานพูดด้วยรอยยิ้มกวนๆ “เอ้าๆ เป็นอะไรไปล่ะ หรือว่าคุณราชา ‘มังกร’ ผู้ยิ่งใหญ่ จะมีงานอดิเรกนอนเล่นบนพื้นกันล่ะหือ?”

เวลาเดียวกับที่เขาพูดจบ วู่หยานก็หน้าเปลี่ยนสี รู้สึกสันหลังเย็นวาบ กระทืบเท้ากับพื้นอย่างแรง หลบออกจากจุดเดิม ในพริบตาที่เขาหลบ ก็มีงูตัวเล็กพุ่งออกมาจากดิน มันผ่านแก้มเขาไปอย่างฉิดเฉียด แต่มันกลับบิดตัว และหันหน้ามากัดเขาอีกครั้ง

ขณะที่เขี้ยวมันจะสัมผัสเขา ก็มีเกราะล่องหนขึ้นมาป้องกัน ก่อนที่มันจะมีโอกาสโจมตีอีกครั้ง วู่หยานก็ตัดหัวมันทันที

วู่หยานเอามือปาดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก

“เฮ้อ…” ฮินางิคุถอนหายใจยาว มือจับหน้าอก ในใจตื่นกลัว มิโคโตะก็เอามือที่ชี้ไปที่ราชางูลง ด้วยใบหน้ายิ้มน้อยๆ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า…….” ราชางูที่ไม่รู้ว่าลุกขึ้นยืนตั้งแต่ตอนไหน กำลังยิ้มให้วู่หยาน ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ไม่มีความสุขแม้แต่เศษเสี้ยว

“ดีมาก! แม้แต่ท่านี้ก็ยังหลบได้ ไม่แปลกเลยที่เจ้าจะสามารถทำลายของเล่นทั้งหมดของข้าได้!” เลียริมฝีปากตัวเอง ราชางูยกมือมาจะบหน้าผาก ฉีกยิ้มจนตัวสั่น

วู่หยานจับด้ามดาบแน่น มองราชางูอย่างเย็นชา ตอนนี้เขาหวังว่าตัวเองสามารถบินไปฉีกมันเป็นชิ้นๆ ท่าเมื่อกี้เกือบทำเขาตายแล้ว……

ขอพูดอีกรอบ เขาเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นมาก……..

สายลมเริ่มก่อตัว พื้นดินสั่นไหว บรรยากาศสั่นสะเทือน ตัวดาบก็เริ่มส่งเสียงออกมา

มือขวาแตะใบดาบ มือซ้ายจับด้ามดาบ นิเอโทโนะ โนะ ชานะ เปล่งกระกายสีแดงช่าน แผ่ออร่าความร้อนออกไป สัมผัสได้ถึงแรงกดดัน ราชางูหุบยิ้ม สีหน้ามืดลงทันที ร่างกายเริ่มตึงเครียด

“มันน่าขำมากเลย….ใช้มั้ย?” วู่หยานเอ่ยเบาๆ แล้วหัวเราะ “งั้นลองนี่หน่อย ดูสิว่าจะยิ้มออกมั้ย?….”

ตัววู่หยานกลายเป็นภาพติดตา และมาโผล่ตรงหน้าราชางู

“ดารา…” นัยน์ตาทั้งสองข้างจ้องราชางูอย่างเย็นชา ภายใต้สายตาเบิกกว้างของมัน  นิเอโทโนะ โนะ ชานะ ก็ฟันลงมาใส่ร่างราชางู

“พลิกสวรรค์!!!”

“ตู้ม!!” เสียงระเบิดดังขึ้น แสงสีแดงได้ห่อหุ้มตัววู่หยานกับราชางูไว้ แรงระเบิดทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจาย พื้นดินรอบๆเกิดรอยปริแตกมากมาย ดุจดั้งพื้นที่แห้งแล้ง

“ว้าย….” ฮินางิคุและมิโคโตะ ยกมือบังหน้า พยายามป้องกันฝุ่นทราย ขณะเดียวก็ก็หลี่ตาน้อยๆมองว่าเกิดอะไรขึ้น

ฝุ่นกระจายตัวออก พร้อมๆกับที่ราชางูกระเด็นออกมา วู่หยานก็ตามมาติดๆ ปรากฏตรงหน้ามันอีกครั้ง ก่อนจะแทงเข่าเข้าใส่หน้าท้องราชางู

“อ้อก!”

ด้วยตาที่เบิกกว้าง และอ้าปากพ่นน้ำลายออกมา มันดิ่งลงพื้น และกลิ้งตัวลากยาวจนไปชนกำแพง ก่อเกิดเป็นรูรูปร่างมนุษย์ขึ้นมา

เอาคืนได้หนึ่งดอก ทำให้วู่หยานรู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นทันที

มี นิเอโทโนะ โนะ ชานะ เป็นตัวเร่ง ส่งผลให้ท่า ดาราพลิกสวรรค์ มีอานุภาพรุนแรงขึ้นหลายเท่าตัว ทำให้เขารู้สึกพอใจมาก ถ้าเขาสามารถใช้ เวทนิรมิต ได้บางที่มันรุนแรงกว่านี้อีกลละมั้ง? เพราะยังไงซะ นิเอโทโนะ โนะ ชานะ ก็เป็นอาวุธของ เฟลมเฮซ นี่นะ

ถ้าไม่ใช้เพราะอีกฝ่ายแรงค์สูงกว่า ท่าเมื่อกี้ก็คงฆ่ามันไปได้แล้ว

“อ้าก!! เจ้ามดปลวก!!” ราชางูคำรามอย่างบ้าคลั่ง ตั้งแต่ตัวมันกลายเป็นราชา มันก็ไม่เคยอัปยศขนาดนี่มาก่อน

ภายใต้แรงกระตุ้นของโทสะ ราชางูอ้าปากพ่นพิษรัวๆดุจดั้งปืนกลใส่วู่หยาน พิษนับไม่ถ้วนได้ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า

วู่หยานตั้งสมาธิทั้งหมดที่สายตา  และเดินหน้าเข้าหาราชางู  ขณะเดียวก็กวัดแกว่งดาบเพื่อเบี่ยงเบนพิษที่ใกล้เข้ามา ด้วย ปรมาจารย์ดาบ ทำให้ทุกครั้งที่เขาตวัดดาบ มักจะแม่นยำเสมอ โดยไม่ป้องกันการโจมตีของมัน เขายังเดินไปหาราชางูเรื่อยๆ

วู่หยานเข้าใกล้ราชางูอย่างรวดเร็ว ใบดาบก็ยังคงสะท้อนแสงเป็นประกายสีเงิน โดยไม่ได้รับผลจากพิษเลย

“ตาย!” ราชางูหัวเราะอย่างตัวร้าย แขนทั้งสองข้างเปลื่ยนเป็นปากงูขนาดใหญ่ แล้วโจมตีใส่วู่หยาน

เกระมังกรโผล่ขึ้นมาป้องกันอีกครั้ง เขาเข้าใจดีว่าการโจมตีของเลเวล50เกราะไม่สามารถป้องกันจนหมดได้ แต่อย่างน้อยก็ลดดาเมจลงไปได้เยอะ ดังนั้นวู่หยางจึงเมินการโจมตีนี่ และยังคงมุ่งตรงไปข้างหน้า

ร่างกายสั่นเล็กน้อยจากแรงโจมตี ก่อนจะใส่แรงไปที่ขามากกว่าเดิม และพุ่งเข้าใส่ราชางู ย่นระยะห่างจนเหลือศูนย์

“อะไรกัน!” ราชางูช็อค มองใบดาบที่เปล่งแสงสีแดงอีกครั้ง ด้วยสายตาตื่นกลัว

“ดาราพลิกสวรรค์!!!”

ตัวราชางูจมหายเข้าไปในกำแพงอีกรอบ วู่หยานหัวเราะฮ่าๆ ขณะที่เตรียมตัวถอย อยู่ๆหมัดก็พุ่งออกมาจากข้างในกำแพง ซัดวู่หยานจนกระเด็น

อีกมือนึงก็ค่อยๆยกหินออก  ราชางูเดินออกมาจากกำแพง

นานมาแล้ว เมื่อก่อนตัวมันเป็นแค่ปีศาจงูตัวเล็กๆ หลังจากถูกจับโยนลงในผนึก และถูกรุมทำรายจากบรรดาปีศาจนับไม่ถ้วน มันอดทนเพราะพวกมันเก่งกว่า อดทนเพื่อสักวันนึง มันจะสามารถยืนอยู่แถวหน้าปีศาจตัวอื่น แล้วมันจะฆ่า ฆ่าศัตรูมันให้หมด!!

เวลาผ่านไป มันได้แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ในที่ที่ไม่มีอะไรนอกจากปีศาจที่ทรงพลังเต็มไปหมด มันจึงสู้และสู้ จนวันนึงปีศาจที่เคยทำร้ายมันตายหมด โดยไร้คู่แข่ง สุดท้ายตัวมันก็กลายมาเป็นราชา!

ข้า ไร้เทียมทาน!

“ฆ่า…ฆ่า..ฆ่า..” เสียงที่เต็มไปด้วยจิตสังหารดังก้อง

“ฆ่า..ฆ่าฆ่าฆ่า!!!” เสียงแหบแห้งคำรามออกมา คลื่นเสียงที่ทรงพลังสั่นสะเทือนไปทั่ว ก้อนหินใกล้ๆมันถูกคลื่นเสียงบดละเอียด แรงกดดันมหาศาลแผ่ออกมาจากตัวราชางู ทำให้วู่หยานช็อค

“ตู้ม!”

อยู่ๆร่างกายราชางูก็ระบิด เส้นแสงสีเขียวพุ่งออกมาจากซากศพมัน แสงยิ่งสว่างขึ้นเรื่อยๆทำให้ทั้งสามคนต้องหลับตา

หัวอสรพิษขนาดใหญ่แหวกออกมาจากใจกลางแสง และภายใต้สายช็อคของวู่หยาน มันก็อ้าปากคำราม

เสียงคำรามที่ทำให้พื้นดินแตกละเอียด!

ติดตามข่าวสารได้ที่นี้ – ห้องสมุดคนรักนิยายแปล  กลุ่มลับถึงตอน148