บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ - ตอนที่ 61 อาร์ติแฟคขั้นเทพในการพิชิตใจมิโคโตะจังล่ะ!

ขณะเดินไปตามถนน ฮินางิคุก็จับมือลิลินแน่นเพื่อไม่ให้เธอวิ่งซนไปไหน สายตาก็กวาดมองร้านค้าข้างทางด้วยรอยยิ้มหวานๆเต็มหน้าโดยไม่คิดซ่อนอารมณ์ตัวเองเลย

ส่วนมิโคโตะก็กำลังเดินวนดูไปทั่ว จนกระทั้งเธอเห็นสิ่งหนึ่งในแผงลอย เธอก็ชะงักฝีเท้าสนิท ยืนแข็งค้างไม่เดินต่อ

วู่หยานมองตามสายตาเธอไป เมื่อเห็นว่าเธอจ้องอะไรอยู่ เขาก็ฉีกยิ้มกว้างออกมา

ที่เธอมองอยู่ก็คือสายรัดข้อมือที่รูปร่างเหมือนกบ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือมันเหมือน เกโคตะ!

เมื่อเห็นมิโคโตะทำสายตาดุจแมวน้อย วู่หยานก็อดไม่ไหวจนต้องระบิดเสียงหัวเราะออกมา

ถึงแม้จะเคยเห็นผ่านหน้าจอแล้วก็เถอะ แต่พอเห็นของจริงเขาก็คิดว่ามันโมเอะมากๆ และยังสบสัยว่าคนเราสามารถเปลี่ยนสีหน้าไปได้ถึงขนาดนนี้เลยเหรอ? ทำให้เขาอดไม่ขำไม่ได้จริงๆ

ได้ยินเสียงหัวเราะ มิโคโตะก็ได้สติทันที เธอหันหน้ามาแล้วเห็นวู่หยานที่กำลังหัวเราะ เธอก็หน้าแดงแปร๊ดถึงยันหูทันที

เธอรีบปั่นสีหน้ารังเกียจ ก่อนจะฝืนยิ้มพูดว่า “ละ..โลกนี้ยะ…ยังมีคนสร้างของดะ…เด็กเล่นพรรณนี้อีกนะชะ..ช่างบ้าจะ..จริงๆอะฮ่าฮ่า..”

ปากพูดแบบนั้นเธอก็ยังแอบเหล่ตามองไม่หยุด แม้แต่เด็กยังดูออกว่าเธอแกล้งทำ เล่นเหล่ตามองซะจนเขาอดสงสัยไม่ได้ว่าลูกตาเธอจะหลุดไปถึงหูเลยมั้ยเนี่ย

“ครับ ครับ ผมเข้าในแล้ว เจ้ากบนี้มันเป็นของเด็กเค้าเล่นกัน~ แล้วคุณหนูมิโคโตะของพวกเราจะไปชอบมันได้ยังไงล่ะเนอะ~!” วู่หยานพูดกับมิโคโตะด้วยรอยยิ้มแปลกๆ จนแม้แต่คนโง่ก็รู้ว่าเขากำลังล้อเลียนเธออยู่

คำพูดบวกกับรอยยิ้มของวู่หยาน ยิ่งทำให้มิโคโตะหน้าแดงกว่าเดิม  เขารู้ตัวดีว่าถ้าขืนปากดีไปกว่านี้เธอคงทนไม่ไหวจนอัดเขาแก้เขินจนอ่วมแน่ ดังนั้นวู่หยานจึงรีบพูดว่า “เอาล่ะพวกเรารีบตามฮินางิคุกันเถอะ เดียวจะถูกเธอทิ้งเอานะ!”

พูเสร็จ วู่หยานก็คว้ามือมิโคโตะก้าวเดินฉับๆลากเธอไป

“หวา เดียวสิ!….”  เธอร้องบอกให้เขาหยุดขณะที่ทำสีหน้าไม่เต็มใจ ตาก็ยังคงมองแผงลอยร้านนั้นอยู่ เธอถึงกระทั้งน้ำตาซึม ด้วยนิสัยซึนเดเระของเธอ เธอจึงไม่สามารถพูดไปตรงว่า ‘ฉันอยากได้มัน!’ ดังนั้นเธอจึงถูกลากไกลออกไปเรื่อยๆจากแผงลอยนั่น

จนกระทั่งเธอไม่เห็นหน้าร้านอีก จึงหันหน้ากลับมามองมือตัวเองที่กำลังถูกวู่หยานจับ

หน้าเธอร้อนผ่าวทันที บนหน้าผากเกิดประกายแสไฟฟ้าขึ้นมาส่งเสียง ‘เปรี๊ยะๆ’ ขณะที่พยายามดิ้นรนไปด้วยแรงน้อยๆขอวเธอ “นะ..นายคิดว่ากำลังจับที่ไหนอยู่….”

“ไม่มีอะไรหรอก!” วู่หยานหันมายิ้มยิงฟังตอบ มองแกมนวลเนียนที่กำลังมีสีแดงเปล่งปลังของเธอ โดยไม่รอให้เธอได้มันอ้าปากพูด เขาก็ยกบางอย่างขึ้นมาตรงหน้าเธอ

เมื่อเธอเห็นว่าอะไรอยู่ตรงหน้าเอง มิโคโตะก็ช็อค เธอยืนมองอย่างอึ้งๆ ก่อนที่ลูกตาเธอจะหมุนเร็วจี๋จนกลายเป็นตาเรียวแหลมของแมวอีกรอบ

มันคือสร้อยคอคริสตัลที่กำลังสะท้อนแสงเปล่งกระกายดุจอัญมณีเนื้อดี และภายใต้แสงจากโคมไฟเวทมนตร์หลากหลายสีรอบๆตัว ยิ่งทำให้มันดูประกายแวววาวอย่างน่าหลงใหลมากกว่าเดิมอีก

 แต่ถึงแม้ตัวมันเองจะสวยมากแค่ไหน มันก็ไม่มีทางทำให้เธอถึงกับเผลอตัวยืนอึ้งหรอก อย่างมากสุดก็แค่ทำให้เธออุทานว่าสวยจังแค่นั้น

แต่ทว่า หน้าตาเจ้าสร้อยคอนี่มันแตกต่างออกไป!

ที่ทำให้มิโคโตะคุมสติไม่อยู่จริงๆก็คือรูปร่างของมัน เพราะนี้คือสร้อยคอที่มีเกโคตะห้อยอยู่ล่ะ!

สร้อยคอสวยๆบวกกับเกโคตะงั้นเหรอ? เหอะๆ นี่ทำให้หัวใจน้อยๆของเธอที่ยังไม่โตถูกคริติคอลฮิตอย่างแรง เธอถูฏดึงลงไปในนรกที่มีชื่ว่าเกโคตะ ที่ซึ่งเธอไม่สามารถหนีไปไหนได้!

มิโคโตะที่สีหน้างุนงงบวกกับทำสีหน้าแมวน้อย ทำให้วู่หยานหลุดขำ เสียงหัวเราะของเขาปลุกมิโคโตะ เมื่อเธอเงยหน้ามองเห็นเขาหัวเราะหนักจนถึงขั้นปวดท้อง ทำให้มิโคโตะคิดอยากหารูมุดหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด

ทั้งๆที่เพิ่งพูดไปว่ามันของเด็กเล่น แต่ตอนนี้ตัวเองกลับถูกของเด็กเล่นนี้ดึงดูดจนลืมตัว หน้าแตกเธอแตกจนไม่รู้จะแตกยังไงแล้ว หูฟังเสียงหัวเราะของวู่หยาน จนในใจเธอเริ่มคิดลงมือสั่งสอนเขาแล้ว

เมื่อไม่ได้ยินเสียงมิโคโตะ วู่หยานก็หยุดหัวเราะ ยกมือตบแก้มแปะๆ แล้วเดินมาตรงหน้ามิโคตะ

เห็นวู่หยานเดินมาหาตน มิโคโตะก็หลับตาสูดหายใจเข้าออก เตรียมตัวตะโกนดังๆว่า ‘ฉันมันเด็ก! ฉันชอบเกโคโตะ! นายอยากจะหัวเราะก็หัวเราะไป!’ แต่คำพูดไม่กี่คำของวู่หยานหยุดเธอไว้

“อ่ะ ฉันให้!” วู่หยานยื่นสร้อยคอให้เธอด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

มิโคโตะเบิกตากว้างมองสร้อยคอตรงหน้าตัวเอง เธอยังคงยิ้มอยู่ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่แต่ต่างกับเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง

ฝูงชนก็ยังคงเดินผ่านพวกเขาทั้งสองไปมา ราวกับไม่ได้สังเกตบรรยากาศสีชมพูระหว่างเขากับเธอ เดินผ่านไปคนแล้วคนเล่าบวกกับโคมไฟเวทมนตร์หลากหลายสี ทำให้ฉากนี้ยิ่งดูสวยงามมากกว่าเดิม

สร้อยคอเกโคตะในมือมิโคโตะสั่นไปมา เธอยืนมองมันด้วยสายตาเหม่อลอย แต่เวลานี้สายตาของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเป็นแบบแมวน้อย

“นี่..ให้ฉัน?….” น้ำเสียงเธอเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

“ถูกต้อง!” (@ทำแต้มเข้าไปหยาน!)

วู่หยานเคลื่อนเกโคโตะออกจากตรงหน้ามิโคโตะ โดยเมินสายตาเธอ เขาจับมือเธอแล้วนำมันไปวางบนฝ่ามือ

“นี่ฉันทำมันเป็นพิเศษกับมือตัวเองเพื่อเธอโดยเฉพาะเลยนะ!”

ใช่แล้ว ตั้งแต่ตอนเขาอัญเชิญเธอมา วู่หยานได้วางแผนในใจเตรียมตัวให้สร้อยนี่กับเธอ ต้องรู้ว่ามิโคโตะกับเกโคตะนั้นเป็นอะไรที่เธอชอบมาก ด้วยจุดอ่อนตรงนี้ของเธอ เขาย่อมไม่พลาด

ถึงแม้วู่หยานจะไม่รู้วิธีแกะสลักสร้อยคอจากคริสตัล แต่ในระบบมันมีของแปลกๆอยู่เยอะแยะอยู่แล้ว หนึ่งในนั้นก็คือสร้อยคอที่สามารถถูกออกแบบได้โดยความคิดเขา สร้อยคอธรรมดาง่ายๆแบบนี้มันมีราคาแค่100แต้มไอเท็มเท่านั้น ถูกและคุ้มมาก!

ดังนั้น ทางเทคนิคแล้ว จะพูดว่ามันถูกสร้างโดยเขาก็ไม่ผิด!

“เปล่านะ ฉะ…ฉันเพิ่งพูดไปเองไม่ใช่หรือไง? ว่าฉันไม่ชอบของดะ…เด็กเล่นแบบนี้น่ะ!” มิโคโตะพูดติดๆขัดๆ ถึงปากจะบอกไม่ชอบแต่มือเธอก็กำสร้อยคอเกโคตะแน่น

“จริงเหรอ?” วู่หยานมองเธออย่างสนุกสนาน ก่อนจะยื่นมือไปด้านหน้า “งั้นเธอก็คืนมาให้ฉันสิ!”

“ไม่เอา!” มิโคโตะเผลอตัวตะโกนกลับแบบอัตโนมัติ มือทั้งสองยกมากุมเกโคตะ มองวู่หยานด้วยสายตาระมัดระวัง

“ไม่ใช่ว่าเธอไม่ชอบมัน?” ยัยซึนเดเระนี่ ถึงแม้เธอจะตายก็คงยังคงพยายามทำซึนต่อไปสินะ? แต่เขาชอบมันอ่ะฮ่า ช่างดูสนุกตาดีจริงๆ

มิโคโตะหน้าแดงอีกครั้ง เธอหันหน้าหนี ไม่กล้ามองวู่หยาน “นะ…ในเมื่อนายให้มาแล้วจะเอาคืนได้ยังไง เพื่อนายที่อุตสาลำบากทำให้ ฉันจะรับไว้อย่างไม่เต็มใจล่ะกัน!”

“ถ้าเธอชอบมันก็แค่พูดว่าชอบสิ ไม่เห็นต้องพูดอ้างไปทั่วเลย!” วู่หยานถอนหายใจอย่างปลงๆ ขณะที่ถอนมือกลับมา

“ฉะ..ฉันไม่ได้ชอบมัน…..”

“เธอไม่จำเป็นต้องโกหก มิโคโตะ!” เดินมาตรงหน้ามิโคโตะ แล้วยกมือทั้งสองจับไหล่เธอ และหมุนตัวเธอกลับมาหาเขา มองดูหน้าแดงดุจลูกตำลึงของเธอ วู่หยานพูดช้าๆชัดว่า “มิโคโตะ ไม่มีใครเข้าใจเธอดีไปมากกว่าฉันอีกแล้ว อย่างน้อยที่สุดนอกจากคนบนโลกฉัน ก็ไม่มีใครหน้าไหนเข้าใจเธอมากกว่าฉันแน่นอน งานอดิเรกของเธอ นิสัยของเธอ ฉันรู้หมด ดังนั้นต่อหน้าฉันเธอไม่จำเป็นต้องซ่อนอะไรเลย!”

พูดถึงตรงนี้วู่หยานก็ยิ้ม “ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เราใช้เวลาร่วมกันเลย แม้กระทั่งชีวิตพวกเราสองคนก็ได้หลอมร่วมกันแล้ว ถ้าตายพวกเราก็ตายด้วยกัน ถ้าอยู่ก็ต้องอยู่ด้วยกัน ดังนั้นฉันจะยอมรับตัวเธอทั้งหมดเอง เพราะงั้นเธอไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไรกับฉัน และยิ่งกว่านั้น…..”

“ฉันก็ไม่ได้เกลียดตัวเธอที่ชอบเจ้านี้ กลับกันฉันออกจะชอบมันด้วยซ้ำไป!….”

“ชะ…ชอบ…..” ‘ตู้ม’ หัวมิโคโตะร้อนจนเกิดเป็นไอน้ำลอยขึ้นมา ในใจเธอมีแต่คำๆนี้ดังก้องไปมา

“เอาล่ะ เรารีบตามฮินางิคุและลิลินกันเถอะ!” เมินสีหน้าพี่สาวเรลกัน วู่หยานจับมือเธอที่ยังคงไม่ตอบสนอง แล้วก้าวเดินไปข้างหน้า…..

 ห้องสมุดคนรักนิยายแปล กลุ่มลับถึงตอน 259