บันทึกการเดินทางของคุณแวมไพร์ล่ะ - ตอนที่ 82 ท่าโจมตีบริเวณกว้าง(AOE)ของอิคารอสล่ะ!
(AOE Area of Effect (เอโออี) = สกิลที่มีผลกับศัตรูได้เป็นบริเวณกว้าง)
ภายใต้สายของวู่หยาน ฮินางิคุ มิโคโตะ และก็ลิลิน อิคารอสก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าจากนั้นตัวเธอก็เปล่งประกายแสงระยิบระยับออกมา
“ปลดผนึกระบบข้อจำกัดปีก!”
ณ ตอนนี้เสียงอิคารอสไม่ได้นุ่มนวลอีกต่อไป เสียงของเธอกลายเป็นเสียงแบบเครื่องจักร
และในช่วงแสงจ้านี้ เสื้อผ้าของอิคารอสก็ค่อยๆหายไป…..
ชุดเกราะเบาปรากฏขึ้นมาบนร่างกายของอิคารอส จากนั้นปีกสีชมพูก็สยายออกทันที ทำให้รอบๆตัวเธอเต็มไปด้วยขนนกที่ลอยเต็มท้องฟ้า
ปีกสีชมพูของเธอเริ่มส่องแสงสีน้ำเงิน ก่อนจะขยายออกกลายเป็นปีกแสงตรงหลัง
“โหมดควีนยูเรนัส! ออน!”
ดวงตาสีฟ้าครามของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม และตรงเหนือศีรษะเธอก็มีวงแหวนแสงปรากฏออกมา ขณะเดียวกันผมเธอก็ขยายออก
การเปลี่ยนร่างทั้งหมดนี้ใช้เวลาน้อยกว่าหนึ่งวินาที ฮินางิคุ มิโคโตะกับลิลินมองด้วยสายตางุนงง ส่วนวู่หยานก็เหม่อมองสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ถ้าอิคารอสยามปกติดูบริสุทธิ์และน่าหลงใหลราวกับนางฟ้าที่สวรรค์ส่งลงมาปลอบประโลมมนุษย์ งั้นตัวเธอในตอนนี้ก็ดูเหมือนกับเทพธิดาพิโรธที่พร้อมจะลงทัณฑ์มนุษย์ทุกคน!
นี่คือแองเจิ้ลรอยด์ประเภทสงคราม ที่มีชื่อว่ายูเรนัสควีน(Uranus Queen) เป็นร่างที่แท้จริงของอิคารอส!
ตอนนี้วู่หยาน ฮินางิคุ และมิโคโตะ ก็สามารถสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่อิคารอสแผ่ออกมาไม่หยุด
นี่คือออร่าของผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงไงล่ะ!
มิโคโตะเองก็คิดว่าหากเผชิญหน้ากับอิคารอสในร่างนี้ ตัวเธอก็คงอ่อนแอไม่ต่างอะไรกับมด
เห็นได้เลยว่าความต่างของพลังระหว่างแรงค์7กับแรงค์8มันมากถึงขนาดนี้เลยล่ะ
และไม่ว่าพวกวู่หยานจะคิดอะไรยังไง อิคารอสที่ไม่มีพลังอ่านใจย่อมไม่รู้อยู่แล้ว สิ่งที่ตัวเธอในตอนนี้รู้มีเพียงแค่อย่างเดียวคือ มาสเตอร์ขอให้เธอ…..
ทำลายที่นี่!!
โดยที่ปีกแสงด้านหลังไม่ได้ขยับ แต่ตัวเธอก็บินไปอยู่ตรงกึ่งกลางของโพรงหินนี่
“อาร์เทมิส!”
ดุจเสียงจากสวรรค์ สิ้นเสียงเธอมิสไซล์จำนวนมหาศาลก็ปรากฏออกมาจากความเปล่ารอบๆปีกแสง ภายใต้คำสั่งของอิคารอส มิสไซล์ก็พุ่งทะยานออกไป!
“ตู้ม!” “ตู้ม!” “ตู้ม!” “ตู้ม!” “ตู้ม!”…………………
มิสไซล์บินไประเบิดใส่โพรงหินทั่วทุกทิศ เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นไม่หยุด ทำให้กำแพงหินแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆโดยไม่มีโอกาสกลับมาฟื้นฟูได้อีก
“ว้าย!”
ฮินางิคุ มิโคโตะกับลิลินส่งเสียงกรีดร้องกันใหญ่ ด้วยแรงสั่นสะเทือกจากแรงระเบิดทำเอาพวกเธอเสียสมดุลล้มตัวลงไปทันที
นัยน์ตาวู่หยานหดลง แล้วรีบอ้าแขนรับสามสาวตัวนุ่มนิ่มเข้าอ้อมอกตนเอง แน่นอนว่าเขาต้องทำสีหน้าจริงจังแต่ข้างในนะเหรอเหอะๆ…
ปลามาอยู่ตรงหน้าไม่คว้าไว้ก็โง่แล้ว! ไอ้บ้าเอ้ย!
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าทำไม มิสไซล์ถึงไม่มาระเบิดแถวที่พวกเขาอยู่เลย แต่ถึงยังงั้นก็ไม่ได้ช่วยให้โพรงหินนี่รอดพ้นจากชะตากรรมล้มสลายไปได้
กำแพงไม่ว่าจะใหญ่หรือเล็กต่างก็ถูกทำลายจนกลายเป็นหินก้อนเล็กๆขนาดเท่าลูกแก้ว และเมื่อพวกเขาลุกขึ้นยืนพื้นมันก็เกิดรอบร้าวแตกกระจายไปมั่ว ก่อนจะถล่มลงมา!
“เชี่ยแล้วไง!”
หลังจากพื้นถล่ม วู่หยานก็เผลอก้าวเท้าผิดจนตัวไถลไปด้านข้าง โดยไม่อาจควบคุมร่างกายได้ และสิ่งที่รอเขาอยู่ก็คือหลุ่มสีดำอันมิดจนมองไม่เห็นก้นหลุ่ม
“ม่าย!!!”
สามสาวส่งเสียงกรีดร้องอีกครั้ง วู่หยานก็ส่งเสียงร้องอย่างน่าอนาถออกมาเหมือนกัน ก่อนที่พวกเขาจะ…หายเข้าไปในหลุมจนหมด
“มาสเตอร์!”
อิคารอสกระพือปีกแล้วพุ่งลงไปในหลุม ก่อนจะเข้าถึงตัวพวกวู่หยานในพริบตา แล้วจับตัวพวกเขาไว้ทำให้ทั้งหนึ่งหนุ่มสองสาวกับอีกหนึ่งโลลิหลบรอดจากการตายอันแสนอนาถได้
“แม่งเอ้ย!” วู่หยานอ้าปากหอบหายใจแฮกๆ และเมื่อก้มหน้ามองลงก็เห็นเพียงแต่ความมือ ในใจเขาก็สบถด่าออกมาไม่หยุด
“ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าทำไมที่นี่ถึงได้ใจดีนัก ที่แท้มันก็เป็นกับดัก! แถมยังเล่นใหญ่ซะด้วย! ถ้าไม่ใช่เพราะอิคารอสพวกเราคงตายกันตั้งแต่ตรงนี้แล้ว!”
กอดสามสาวในอกแน่นเพื่อไม่ให้พวกเธอล่วงลงไป วู่หยานกลืนน้ำลายฝืดคอแล้วคิดในใจว่าตนช่างโชคดีจริงๆ
เพราะมันมีสมบัติซ่อนอยู่ จึงไม่แปลกที่ที่นี่จะมีกับดักอ่ะนะ ไอ้ก่อนหน้านี้คงอ่อยเหยื่อให้ตายใจ แล้วรอเช็คบิลทีเดียวล่ะสิ!
“นะ…นี่มันออกจะสูงเกินไปหน่อยนะ…..” แม้แต่พี่สาวเรลกันที่มีหัวใจอันกล้าหาญก็ยังอดที่จะหนาวสันหลังไม่ได้ เธอกอดลิลินแน่น ก่อนจะพูดติดๆขัดๆออกมา
ส่วนลิลินนั้นตรงกันข้ามเลย นอกจากตอนแรกที่กรีดร้องไป ตอนนี้เธอก็ไม่กลัวแล้ว ลิลินใช้ดวงตาเล็กนี้เบิ่งมองลงไปข้างล่าง ปากก็พึมพำว่า ‘ว้าว สุดยอดเลย!’
ส่วนฮินางิคุ รายนั้นหลังจากกรีดร้องไป ก็ทนไม่ไหวจนสลบเหมือดไปทั้งๆที่ตายังเบิกกว้าง แถมลูกตาก็ยังเหลือกมองไปข้างบน
ขออธิบายอีกครั้ง ท่านประธานของเรานั้นกลัวความสูง! กลัวมากๆเลยด้วย!
เป็นเพราะมันเป็นเรื่องสำคัญ ถึงต้องพูดย้ำสองครั้งยังไงล่ะ……
“ขอบคุณนะ อิคารอส!” หลังจากสงบดวงใจน้อยๆได้ วู่หยานก็หันมาพูดขอบคุณอิคารอสด้วยความซาบซึ้ง
“ขอบคุณนะ อิคารอส(พี่สาวอิคารอส)!”
กับคำขอบคุณตรงหน้า อิคารอสก็ยังคงไม่ตอบสนองอะไรเหมือนเดิม แต่วู่หยานรู้ว่าจริงๆแล้วเป็นเพราะเธอไม่รู้ที่จะตอบกลับคำพูดซาบซึ้งนี่ยังไงมากกว่า
ในฐานะที่เธอถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นอาวุธสงคราม สำหรับอิคารอสแล้วสถานการณ์แบบนี้นับว่าเป็นครั้งแรก!
นี่ก็ทำให้วู่หยานแอบตัดสินใจในใจเงียบๆว่า ตนจะต้องปกป้องนางฟ้าอันแสนบริสุทธิ์คนนี้ให้ได้!
…..ถึงแม้ว่าตอนนี้ เขายังพูดได้ไม่เต็มปากว่าจะปกป้องเธอได้ แต่อนาคตก็ยัง….ไม่แน่ใจเหมือนกันฮ่าๆ ก็แหม่ถึงเขาจะเป็นตัวละครหลัก เป็นพระเอกก็เถอะ แต่อิคารอสเองก็เป็นตัวละครหลักในโลกของเธอเหมือนกันนะ!
ดังนั้นเจอคำพูดขอบคุณของวู่หยานกับมิโคโตะ ถึงอิคารอสจะยังคงทำสีหน้าเรียบเฉย แต่ถ้ามองดีๆจะพบว่าในนัยน์ตาเธอกำลังเปล่งกระกาย ไม่นานนักอิคารอสก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ว่า ‘ค่ะ’
“เอ่อ…ฮินางิคุไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?….” มิโคโตะที่กำลังถูกวู่หยานกอดก็หน้าแดงระรื่อ แต่เมื่อเธอหันไปเห็นฮินางิคุที่สลบตาเหลือกก็หายเขินทันที ก่อนจะพูดตอบเขาด้วยอย่างกระอักระอ่วน
“คะ..คงไม่เป็นอะไร…ล่ะมั้ง?…” วู่หยานเองก็มองไปปากกระตุกไป รู้สึกพูดไม่ออก
“ตอนนี้เราจะเอายังไงกันต่อดี?” มิโคโตะมองลงข้างล่างที่มือมิด แล้วเงยหน้าขึ้นมาถาม
“พวกเราก็ไม่มีทางเลือกอื่นอยู่แล้ว เธอเองก็คงไม่คิดยอมแพ้ไปทั้งๆแบบนี้ใช่มั้ยล่ะ? ถ้างั้นก็มีทางเดียวเราต้องลงไปข้างล่าง!”
เมื่อนึกว่าตนเองต้องเดินตามเกมคนอื่นแบบนี้ เขาก็คันใจยุบยิบ เขาล่ะหวังจริงๆว่าอยากจะอัดไอ้เจ้าคนที่มันช่างสรรหากับดักมาเล่นงานเขา
“คงต้องเป็นแบบนั้นล่ะนะ…..” มิโคโตะมองความมืดด้านล่างแล้วก็ถอนหายใจอย่างปลงๆ ผิดกับลิลินที่กำลังมองด้วยความสนใจสุดๆ ทำให้มิโคโตะแอบนับถือลิลินในใจทั้งๆทีเมื่อกี้เกือบตาย ก็ยังมีอารมณ์แบบนี้ได้อีก…..
“ถ้างั้นก็รีบๆลงไปกันเถอะ ไม่งั้นขืนรอจนฮินางิคุตื่นขึ้นมา ก็คงไม่พ้นสลบไปอีกรอบ”
วู่หยานพูดตบมุขไป มิโคโตะก็ยิ้มแห้งๆตอบกลับมา ส่วนลิลินก็หัวเราะคิกคักใหญ่
“ลงไปข้างล่างเลย อิคารอส!”
“ค่ะ!มาสเตอร์!”
นัยน์ตาอิคารอสเปลี่ยนไปเป็นสีฟ้าคราม ปีกแสงก็กลับไปเป็นปีกสีชมพูอันน่าหลงใหลเหมือนเดิม วงแหวนแสงบนหัวก็หายไป ผมที่แผ่ขยายก็หดตัวกลับมา มีแค่ร่างกายที่ยังคงสวมชุดเกราะอยู่ ภูเขานุ่มนิ่มก้อนมหึมาของเธอได้กดลงมาตรงหลัง ทำเอาวู่หยานเลือดสูบฉีด
ที่เธอเปลี่ยนกลับก็เพราะตอนนี้มันแค่บินอย่างเดียวไม่ต้องสู้ เพราะงั้นใช้ยูเรนัสโหมดก็ออกจะสิ้นเปลืองพลังไปหน่อย
ภายใต้การจับของอิคารอส พวกเขาก็ดำดิ่งลงไปข้างล่าง
เขาเหลือบมองไปที่มิโคโตะซึ่งกำลังกลืนน้ำลายกับลิลินที่ยังคงแฮปปีโดยไม่สนสถานการณ์ และมองไปอีกด้าน ฮินางิคุที่ยังคงนอนสลบลูกตาก็หมุนวนไปมา อยู่ๆวู่หยานก็มีความคิดขึ้นมาว่า
ท่านประธานที่กำลังสลบ….เราควรแอบจับนม…เอ่อจับลูกซาลาเปาของเธอดีมั้ยนะ?
…อืม….เป็นปัญหาโลกแตกเลยแฮะ……
ติดตามข่าวสารได้ที่นี้ – ห้องสมุดคนรักนิยายแปล VIPถึงตอน348
