บันทึกตำนานราชันอหังการ [ 剑道第一仙 ] - ตอนที่ 1194: ตบ
ตอนที่ 1194: ตบ
ซูอี้ขมวดคิ้ว
ด้วยการฝึกฝนมหาวิถีปัจจุบันของเขา กอปรกับพลังแก่นแท้เวิ้งลึกล้ำ การสังหารผู้ที่อยู่ในขอบเขตอสงไขยแท้เที่ยงนั้นสามารถทำได้
แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าราชันแห่งภูมิในขอบเขตคืนสู่สามัญ ความต่างชั้นก็ห่างเกินกว่าจะเอื้อม
ทว่าซูอี้ก็หาได้ลนลานไม่
เขาได้ประสบกับประสบการณ์เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาไม่รู้มากมายเพียงใดตั้งแต่ในอดีตชาติ คุ้นชินกับการเผชิญมรสุม ผ่านความผกผันอันตรายน้อยใหญ่
ยามนี้ เมื่อเขาได้รับสืบทอดประสบการณ์และความทรงจำของทัศนาจารย์ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จิตใจของเขาจะรวนเรต่อหน้าปัญหาตรงหน้า
หากสิ้นหวัง…
ย่อมมิพ้นความตาย!
“ข้าให้โอกาสเจ้าชดใช้ความผิดได้นะ”
ไกลออกไป จินชื่อลูบปลายนิ้วไปบนมีดทัณฑ์ล้างมารและกล่าวด้วยเสียงเฉยเมย “ส่งเคล็ดเวียนวัฏสงสารมา คุกเข่าลงสำนึกผิด แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป”
ทันทีที่วาจานี้ถูกกล่าว ทั้งจักรพรรดิมารสวรรค์และเมิ่งฉางอวิ๋นต่างตะลึงระคนเดือดดาล
ว่าแล้วเชียว เพชฌฆาตผู้นี้ก็มาเพื่อเคล็ดเวียนวัฏสงสาร!
ดวงตาของเซียนกระเรียนมืดหมอง มันพอจะเดาได้แล้วว่าผู้พิทักษ์ลำดับที่หนึ่งต้องใช้เคล็ดเวียนวัฏสงสารนี้เป็นข้อแลกเปลี่ยนให้จินชื่อออกมาลงมือแน่ ๆ!
ส่วนความตายของพวกเหวยเหิงนั้นหาได้มีความสำคัญแต่แรกไม่
“ซูอี้ โอกาสชดใช้ความผิดเพื่อไถ่ชีวิตอยู่เพียงเอื้อม ยังมิรีบคุกเข่าลงมอบเคล็ดเวียนวัฏสงสารอีกหรือ?”
หยวนมู่ที่อยู่ไกลออกไปกล่าวขึ้นเสียงต่ำ
วั่งเทียนโส่วลูบเคราพลางกล่าวเรียบ ๆ “ตามกฎแล้ว อย่างไรเจ้าก็ต้องตาย แต่ขอเพียงเต็มใจชดใช้ความผิด เราจะให้ข้อยกเว้นที่อยู่ภายใต้กฎเกณฑ์ก็ย่อมได้”
บรรยากาศกดดันเคร่งเครียด
เมื่ออยู่ต่อหน้าสถานการณ์เช่นนี้ กระทั่งจักรพรรดิมารสวรรค์กับเมิ่งฉางอวิ๋นยังรู้สึกสิ้นหวังจากใจ มือเท้าเย็นเฉียบไปหมด
ทุกสายตาจ้องมองเพียงซูอี้ ทุกสิ่งขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเขา
ทว่าซูอี้กลับยกมือขึ้นปัดอาภรณ์เบา ๆ ก่อนจะกล่าวอย่างเฉยเมย “ดูเหมือนว่าข้าซูเสวียนจวินต้องบัญญัติกฎใหม่ให้แก่เขตต้องห้ามเซียนอับโชคนี้เสียแล้ว”
ทุกคนล้วนตะลึงงัน
มีเพียงเมิ่งฉางอวิ๋นเท่านั้นที่อ้าปากค้างและเข้าใจทันที
เมื่อไม่นานนี้ ยามซูอี้สังหารผู้พิทักษ์ซานหนิง เขาเคยกล่าวไว้ว่าหากตนถูกมองเป็นศัตรูร่วม เขาจะทำลายกฎเกณฑ์เดิมแห่งเขตต้องห้ามเซียนอับโชคและบัญญัติกฎขึ้นใหม่
กฎซึ่งเป็นของเขา!
และยามนี้ มิต้องสงสัยเลยว่าซูอี้ตั้งใจสังหารศัตรูทั้งหมดในเรื่องนี้แล้ว!
ตู้ม!
วจีดาบทุ้มลึกดังก้อง
บรรยากาศรอบตัวซูอี้แปรเปลี่ยนกะทันหัน ดวงตาลึกล้ำแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาเยี่ยงขุมนรก ภาวะดาบบนร่างสูงใหญ่พลุ่งพล่าน อำนาจในกายไต่ระดับสูงขึ้นทีละน้อย
“คนผู้นี้… ยังคิดต่อต้านอีกหรือ!?”
หยวนมู่ไม่อยากเชื่อ
“นี่เรียกว่าดื้อดึง ตายไปก็ไม่น่าสงสาร”
วั่งเทียนโส่วส่ายหัว สายตาฉายแววเวทนา
เมื่ออยู่ต่อหน้าเพชฌฆาตจินชื่อ ผลลัพธ์ก็ถูกกำหนดไว้นานแล้ว ต่อให้เปลี่ยนเป็นราชันแห่งภูมิในขอบเขตคืนสู่สามัญคนอื่น ๆ ก็ยังต้องปลิดปลิวมิละเว้น!!
“ฆ่าเจ้ามันง่ายเกินไป”
จินชื่อกล่าวยิ้ม ๆ “ข้าจะป่นร่างโอหังของเจ้าก่อน! จากนั้นค่อยทำลายการฝึกฝนของเจ้าเสีย! ถึงยามนั้น ไว้เห็นกันว่าเจ้ายังกล้าสามหาวอีกหรือไม่!”
เขาก้าวออกมา มีดทัณฑ์ล้างมารในมือพลันส่งวจีเยี่ยงเทพมารกู่คำราม สะท้านสั่นทั่วฟ้าดิน
ซูอี้มิกล่าวพร่ำเพรื่อ กลั่นปราณดาบก้าวไปเบื้องหน้า
มหาสงครามกำลังจะบังเกิด!
ทว่ายามนี้เอง พิรุณแสงสายหนึ่งพลันปรากฏขึ้นบนท้องนภา และนกกระจอกวิญญาณอันมีปีกคู่งดงามตัวหนึ่งก็ปรากฏขึ้น
“จินชื่อรับคำสั่ง!”
น้ำเสียงของนกกระจอกวิญญาณราบเรียบ มิสะท้อนอารมณ์ใด ๆ
เหตุกะทันหันนี้ทำให้ทุกคนไม่ทันตั้งตัว
ซูอี้ขมวดคิ้ว เขาจำได้ว่าอีกฝ่ายคือนกกระจอกวิญญาณซึ่งมอบป้ายประกาศิตฟ้าดินชิ้นแรกให้เขา และแต่งตั้งเป็นผู้ขัดเกลา
“หรือว่าจะเป็น… เจตจำนงของใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะ?”
ดูเหมือนเซียนกระเรียนจะตระหนักถึงบางอย่าง จึงได้เบิกตาโพลงอย่างไม่อยากเชื่อ
ใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะ!
เป็นตัวตนเหนือชั้นผู้ลึกลับ
ลือกันไว้นับแต่แรกเริ่มก่อกำเนิดภูมิว่า ผู้บัญชาการสักการะได้ติดตามข้างกายท่านมหาเทพ เป็นหนึ่งในบ่าวศึกใต้บัญชาท่านมหาเทพอันแข็งแกร่งที่สุด!
ทว่า ในอดีตที่ผ่านมา เซียนกระเรียนคิดเพียงว่าเรื่องเหล่านี้เป็นเพียงข่าวลือ และกระทั่งสงสัยว่าผู้บัญชาการสักการะอันลึกลับผู้นี้จะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่
ส่วนเหตุผลก็เข้าใจได้ง่ายมาก นั่นก็เพราะใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะผู้ลึกลับนี้ไม่เคยเผยร่องรอยมาก่อนนั่นเอง!
“เจตจำนง? หรือจะเป็น…”
วั่งเทียนโส่วและหยวนมู่มองหน้ากันอย่างงุนงง
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทั้งคู่ก็ดูจะเดาเบาะแสได้บ้างมิต่างจากเซียนกระเรียน
ยามนี้ ใบหน้าหล่อเหลาของจินชื่อแปรเปลี่ยนชั่วขณะราวผงะไม่ตั้งตัว และดูจะตระหนักถึงบางสิ่ง ร่างของเขาจึงแข็งทื่อกับที่
ครู่ต่อมา เขาก็สูดหายใจลึก ๆ จากนั้นจึงเก็บมีดทัณฑ์ล้างมารในมือไปและประคองกำปั้นคำนับนกกระจอกวิญญาณ “ขอบังอาจถามว่าใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะมีคำสั่งใดหรือ?”
ตำแหน่งนี้เป็นดุจอสนีบาตที่ผ่าลงมากลางใจของวั่งเทียนโส่ว หยวนมู่และเซียนกระเรียนจนพวกเขาถึงกับสีหน้าเปลี่ยน
เป็นเจตจำนงของใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะจริง ๆ ด้วย!!!
ภายใต้ท้องนภา คู่ปีกของนกกระจอกวิญญาณเรืองแสงเจิดจ้า และทันใดนั้นก็ฟาดลงมา
เพียะ!!!
จินชื่อถูกตบหน้า
เสียงกังวานสะท้อนทั่วท้องนภาแดนดิน
แก้มของจินชื่อบวมแดงขึ้นมาจากการตบนี้ เส้นผมสยายกระเซิง ร่างซวนเซแทบร่วงจากอากาศ
ทุกคนอ้าปากค้าง เกิดเรื่องอันใดขึ้น!?
จินชื่อเองก็งุนงงมิต่างกัน และกล่าวอย่างขุ่นเคือง “ผู้ส่งสาร นี่หมายความเช่นไร?”
น้ำเสียงของนกกระจอกวิญญาณสุขุมนุ่มลึก “การตบนี้เป็นรางวัลจากใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะ มิขอบคุณหรือไร?”
ทุกคน “…”
ใบหน้าของจินชื่อเปี่ยมความอับอายขุ่นเคือง การตบนี้ทำให้เขาเสียหน้า!
ทว่าท้ายที่สุดเขาก็ฝืนทน กัดฟันกล่าวว่า “ผู้น้อยขอขอบคุณ!”
นี่ช่างน่าตกใจ
ถูกตบแล้วยังต้องขอบคุณอีกหรือ?
ไยผู้บัญชาการสักการะจึงทรงพลังเยี่ยงนี้?
และอึดใจต่อมา นกกระจอกวิญญาณก็ฟาดปีกตบจินชื่ออีกครั้งจนดวงตาเห็นดวงดาราระยับพราว โลหิตทะลักออกทั้งจมูกและปาก เสียงร้องอย่างเจ็บปวดดังขึ้นน้อย ๆ
วั่งเทียนโส่วและหยวนมู่ล้วนตะลึงทึ่มทื่อ ยังตบอยู่ดีหรือ?
จักรพรรดิมารสวรรค์และเมิ่งฉางอวิ๋นอดก็งุนงงเช่นกัน หรือผู้บัญชาการสักการะจะรู้แล้วว่าเกิดอันใดขึ้นที่นี่ จึงลงโทษจินชื่อเช่นนี้?
“ผู้ส่งสาร นี่หมายความว่าอย่างไร?”
จินชื่อทั้งละอายและโกรธเคือง ดวงตาเจือสีแดงเล็กน้อย
การถูกตบมิเจ็บนัก แต่การหยามเกียรตินั้นร้ายแรง
น้ำเสียงของนกกระจอกวิญญาณยังคงเฉยเมยเยี่ยงก่อน “ใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะบอกว่าหากเจ้ายังไม่รู้ความผิดที่กระทำ ก็ให้ข้าตบเจ้าจนกว่าจะตาสว่าง”
ทุกคนตัวสั่น และยามนั้นเองจึงมีปฏิกิริยา
และจินชื่อเองก็ดูจะตระหนักบางเรื่องแล้ว ร่างของเขาสั่นเทิ้ม และรีบกล่าวขึ้นว่า “เรียนผู้ส่งสาร ข้ารู้ความผิดตนแล้ว! ข้าจะไม่ออกจากแดนลี้ลับดึกดำบรรพ์หากมิได้รับอนุญาตอีก!”
เพียะ!!
เสียงยังมิทันสร่าง ทว่าจินชื่อก็ถูกตบหน้าอีกหน
ในฉับพลัน ศีรษะของเขาก็บวมเป่งราวหัวหมู ใบหน้าชุ่มเลือด เส้นผมกระเซิงยุ่งเหยิงจนจำแทบมิได้
จินชื่อขบเขี้ยวถามด้วยความตะลึงอึ้ง
ตบแรกเขาก็รับไว้
ตบที่สอง เขาก็สารภาพผิด
แต่ตบที่สามนี่อันใดกัน!?
นกกระจอกวิญญาณกล่าว “ใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะบอกว่า หากเจ้ายอมรับความผิด ให้ข้าตบเจ้าอีกเพื่อให้เจ้าจดจำบทเรียนนี้ไว้”
“ข้า…”
จินชื่ออ้าปาก ทว่าก็เงียบไป
เขากังวลว่าหากยังพูดมากกว่านี้ เขาจะโดนตบอีกรอบ
แต่ใครเล่าจะคิดว่าเขาจะยังโดนตบหน้าอีกหนจนใบหน้าเลือดอาบ ดั้งจมูกยุบ ร่างแทบร่วงลงกอง
มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่!?
ยามนี้ ซูอี้ตะลึงเล็กน้อย ตบนี้… คือจงใจให้เขาเห็นหรือ?
“ใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะบอกว่าตบนี้คือการรักษากฎของท่านมหาเทพ หากยังมีครั้งหน้า เจ้าจะมิได้รับการอภัย”
นกกระจอกวิญญาณกล่าว
จินชื่อสูดหายใจลึก ๆ ปาดโลหิตออกจากหน้า และกล่าวขึ้น “โปรดตอบกลับต่อใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะด้วยว่าผู้น้อยสำนึกผิดโดยถ่องแท้แล้ว และจะไม่มีครั้งหน้า!”
นกกระจอกวิญญาณกล่าว “เจ้าไปได้แล้ว”
จินชื่อซึ่งเชื่อว่าตนคงมิถูกตบอีกรอบแล้วลอบโล่งใจ และกล่าวว่า “ขอรับ!”
จากนั้น เขาก็เหลือบมองซูอี้จากไกล ๆ แล้วหันหลังจากไป
ยามนั้น ความเกลียดชังและจิตสังหารเข้มข้นในแววตาของเพชฌฆาตนั้น ซูอี้ได้เห็นชัดเจน
“หยุด”
ซูอี้กล่าวอย่างเฉยเมย “ข้าปล่อยเจ้าไปหรือ?”
ทันทีที่วาจาเหล่านี้ถูกกล่าว ผู้ฟังทุกคนล้วนตกใจ
กระทั่งนกกระจอกวิญญาณยังอดหันมองซูอี้มากกว่าเดิมมิได้
จินชื่อ “?”
เขาหัวเราะอย่างเดือดดาล “เจ้ายังต้องการอันใดอีก?”
หัวใจของเขาแสนชิงชัง หากไม่ใช่ผู้ส่งสารนกกระจอกวิญญาณมาสื่อเจตจำนงของใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะ เขาคงฆ่าผู้ขัดเกลาผู้นี้ลงอย่างง่ายดายแล้ว!
ทว่ายามนี้ เขาทำได้เพียงอดทน
“ตบตัวเองก่อน แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป”
ซูอี้กล่าวอย่างเฉยเมย
“เจ้า…”
จินชื่อโกรธแค้น จิตสังหารพลุ่งพล่านในแววตา
“ทำตามนั้น”
จินชื่ออึ้งตะลึง กล่าวอย่างไม่อยากเชื่อ “ผู้ส่งสาร นี่ก็เป็นเจตจำนงของใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะหรือ?”
วั่งเทียนโส่วและหยวนมู่มองหน้ากัน สีหน้าตะลึงอึ้งมากขึ้นทุกขณะ หัวใจแปรปรวนยุ่งเหยิง
ใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะ… ไยท่านจึงต้องทำเช่นนี้?
หรือผู้ขัดเกลาผู้นั้นจะสำคัญยิ่งกว่าเพชฌฆาตจินชื่อกัน?
จักรพรรดิมารสวรรค์และเมิ่งฉางอวิ๋นเองก็งุนงงมิต่างกัน ไม่อาจเข้าใจสถานการณ์ได้
“ใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะบอกว่าหากจำเป็น เจ้าก็ควรให้การชดเชยต่อการล่าสังหารครั้งนี้ได้”
นกกระจอกวิญญาณกล่าว “ยามนี้ ถึงกาลที่เจ้าต้องชดใช้แล้ว”
จินชื่อโกรธเสียจนแทบกระอักเลือด ไยจึงมีเรื่องเช่นนี้ได้!?
ใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะคิดอันใดอยู่กันแน่?
ซูอี้อดประหลาดใจไม่ได้ อันที่จริงเขาจงใจฉวยโอกาสหยามเกียรติ เหยียบย่ำอัตตาของจินชื่อเพื่อรอดูทางเลือกของอีกฝ่าย
ใครเล่าจะคิดว่าผู้บัญชาการสักการะผู้ลึกลับจะยอมให้จินชื่อถูกเหยียบย่ำเพื่อสยบความขัดแย้งนี้!
“เจ้า… คิดฝ่าฝืนเจตจำนงของใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะหรือไร?”
เมื่อเห็นว่าจินชื่อไม่ขยับ นกกระจอกวิญญาณก็อดกล่าวขึ้นอย่างเย็นชามิได้
ป้าบ!
จินชื่อเสียงไปชั่วขณะ ก่อนจะตบหน้าตนเองอย่างแรง
เสียงนั้นกังวานก้อง
จากนั้น เขาจึงหันหลังจากไป
ไม่ว่าใครก็เห็นว่าจินชื่อโกรธแทบคลั่ง เคียดแค้นถึงขีดสุด!
ซูอี้หาได้ขวางไม่ สิ่งที่เขาพูดจะมิถูกพลิกผวน จะมีก็แต่ความเสียดายน้อย ๆ ในใจเท่านั้น หากเขารู้เช่นนี้ คงขอให้จินชื่อปาดคอฆ่าตัวตายแทน…
คงไม่ง่ายเช่นตบหน้าตนเองเช่นนี้
แน่นอนว่าซูอี้มิได้หวังทำเช่นนี้หรอก
เขาเองก็รังเกียจการใช้อำนาจของ ‘ใต้เท้าผู้บัญชาการสักการะ’ ที่ว่านั่นมาสังหารจินชื่อเช่นกัน
จินชื่อจากไปแล้ว
แต่นกกระจอกวิญญาณยังไม่ไปไหน
มันมองไปทางวั่งเทียนโส่วและหยวนมู่
แม้จะไร้วาจา แต่ผู้พิทักษ์ทั้งสองล้วนเปลี่ยนสีหน้าเฉียบพลัน หัวใจจุกที่คอ
