บันทึกตำนานราชันอหังการ [ 剑道第一仙 ] - ตอนที่ 720 นัดประลอง

ตอนที่ 720: นัดประลอง

ตอนที่ 720: นัดประลอง

เยี่ยอวิ๋นหลันรู้สึกโล่งไปมาก เขาเข้าใจว่าซูอี้พูดเพราะอารมณ์

อย่างไรเสียก็ดี ไม่ว่าใครที่ต้องพัวพันกับบุญคุณความแค้นอย่างไร้เหตุไร้ผล ในใจต้องรู้สึกแย่เป็นธรรมดา

สีหน้าของเยี่ยอวิ๋นหลันอ่อนโยนขึ้น จากนั้นจึงกล่าว “ซูอี้ ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้ายังยอมรับเรื่องทั้งหมดนี้ไม่ได้ และยังรังเกียจข้ากับตระกูลเยี่ยมากอีกด้วย แต่เพื่อความปลอดภัยของเจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถไปจากที่นี่พร้อมกับข้า ข้าจะพยายามอย่างเต็มกำลังคุ้มครองให้เจ้าปลอดภัย จะปูทางให้แก่เจ้า!”

แต่ละคำแต่ละประโยคล้วนออกมาจากใจจริง

ซูอี้สามารถรู้สึกได้ว่าเยี่ยอวิ๋นหลันมองตัวเองว่าเป็นญาติสนิทจริง ๆ และต้องการจะปกป้องตัวเองในฐานะผู้อาวุโส เพื่อให้ตัวเองแคล้วคลาดจากภัยอันตราย

เพียงแต่ว่า ยากนักที่เขาจะรับความปรารถนาดีนี้ได้

เพราะมันไม่จำเป็น!!

ซูอี้กล่าว “ข้าขอรับความปรารถนาดีนี้ด้วยใจ แต่ข้าจะไม่ไปกับเจ้า และข้าก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าด้วย ส่วนเรื่องหนทางแห่งการกลายเป็นจักรพรรดิของข้า… มันไม่ใช่เรื่องที่เทพซ่อนเร้นต้นกำเนิดบรรพชนของตระกูลเยี่ยจะช่วยได้”

นิ่งเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นเขาก็กล่าว “ในทางกลับกัน ข้ายังต้องการให้ขุมกำลังของตระกูลเยี่ยมาประลองกับข้าด้วยซ้ำไป เช่นนี้ จะได้ช่วยล้างแค้นแทนมารดาข้าได้ด้วย”

เยี่ยอวิ๋นหลันนิ่งตะลึง จากนั้นหัวเราะเจื่อนพลางกล่าว “ซูอี้ อย่าได้พูดใช้อารมณ์เช่นนี้ หากขุมกำลังของตระกูลเยี่ยมาหาจริง ๆ ในมหาทวีปคังชิงตอนนี้ แม้แต่คนที่จะต่อสู้ด้วยก็ยังหาไม่ได้ นับประสาอะไรกับเจ้าตัวคนเดียว?”

“ต่อให้ในใจเจ้ารังเกียจข้าผู้เป็นลุงยิ่งกว่านี้ แต่สำหรับเรื่องนี้แล้วจงอย่าได้ใช้อารมณ์ ข้าเข้าใจความแข็งแกร่งของตระกูลเยี่ยดีกว่าเจ้า หากว่าพวกเขารู้ว่าเจ้าเป็นบุตรชายของอวี่เฟย คนพวกนั้นย่อมไม่มีทางใจอ่อนอย่างเด็ดขาด!”

น้ำเสียงที่พูดเต็มไปด้วยความปรารถนาดีและจริงใจ

ทว่าซูอี้กลับฟังแล้วรู้สึกรำคาญ เหตุใดคำพูดของตัวเองกลายเป็นคำพูดที่ใช้อารมณ์ไปได้?

“เจ้ามาในวันนี้ ยังมีเรื่องอื่นอีกหรือไม่?” ซูอี้ถาม

เยี่ยอวิ๋นหลันส่ายหน้า “ข้ามามหาทวีปคังชิงในครั้งนี้ก็เพื่อตามหาญาติ ตอนนี้ได้เจอเจ้าแล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องคุ้มครองให้เจ้าปลอดภัย”

ซูอี้ “…”

เงียบไปนานเขาจึงพูด “ตอนที่เจ้ามา ตระกูลเยี่ยไม่รู้เรื่องหรือ?”

เยี่ยอวิ๋นหลันกล่าว “ช่วงเวลาสั้น ๆ นี้ไม่อาจรู้ได้ แต่เมื่อนานไป จะต้องรู้ว่าข้ามายังมหาทวีปคังชิงแล้วแน่นอน”

คิดสักครู่ เขาก็กล่าวขึ้นมา “ความเป็นจริงแล้ว ไม่เกินหนึ่งเดือน ผู้แข็งแกร่งของตระกูลเยี่ยก็จะมามหาทวีปคังชิง ดังนั้น ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถไปจากที่นี่พร้อมกับข้าโดยเร็ว เพื่อหลบภัยพิบัติที่จะต้องเกิดขึ้นแน่ในครั้งนี้”

สุดท้ายซูอี้ก็หมดความอดทน แล้วกล่าว “ข้าขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย ในช่วงเวลาอันสั้นนี้ข้าจะไม่ไปจากมหาทวีปคังชิง หากว่าเจ้ายังพูดถึงเรื่องนี้ อย่าหาว่าข้าไล่”

เยี่ยอวิ๋นหลันตะลึง มองดูสีหน้าไม่สบอารมณ์ของคนหนุ่มตรงหน้าแล้ว สุดท้ายจึงได้แต่เงียบไป

หากว่าเป็นคนอื่นกล้ามาพูดเช่นนี้ เขาตบตายไปนานแล้ว

แต่พอเป็นหลานชายของตัวเอง เขากลับโกรธไม่ออกโนเวลพีดีเอฟ

“เอาเช่นนี้ก็แล้วกัน เจ้าคิดพิจารณาให้ดี ๆ ก่อน”

เยี่ยอวิ๋นหลันสูดหายใจลึก ๆ ทีหนึ่ง ก่อนกล่าวคำออก “หากว่าการตัดสินใจในท้ายที่สุดของเจ้ายังคงไม่ต้องการจะไปจากที่นี่กับข้า ข้าก็จะไม่บังคับ”

พูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงแลดูเศร้าลง

จากนั้น เขาก็ส่ายหน้าและหมุนตัวจากไป

“ในช่วงระยะเวลาต่อไปนี้ ข้าจะอยู่ในนครหลวงจิ๋วติ่ง เมื่อไรที่เจ้าคิดได้แล้วก็ให้คนของจักรพรรดิเซี่ยคนนั้นมาหาข้า ที่นี่เป็นถิ่นของราชวงศ์เซี่ย ต้องการตามหาตัวข้าไม่ใช่เรื่องยาก”

น้ำเสียงยังคงดังก้อง ทว่าเยี่ยอวิ๋นหลันเดินออกจากสวนน้อยนภาเมฆไปแล้ว

ภายใต้แสงราตรีที่อึมครึม ร่างผอมบางของเขาให้ความรู้สึกเดียวดายอ้างว้างนัก

ซูอี้เอนกายอยู่บนเก้าอี้หวายนิ่ง ๆ พลางถอนใจเบา ๆ

เขาไหนเลยจะมองไม่ออก เป็นเพราะเยี่ยอวิ๋นหลันรู้สึกละอายใจต่อการตายของเยี่ยอวี่เฟยผู้เป็นมารดาของตัวเอง ดังนั้นจึงต้องการจะทำทุกวิถีทางเพื่อชดเชยให้แก่เขา?

เพียงแต่ว่า เยี่ยอวิ๋นหลันไม่รู้ว่า เขาซูอี้ไม่ต้องการสิ่งชดเชยเหล่านั้นแม้แต่น้อย

ต่อให้ขุมกำลังของตระกูลเยี่ยบุกมาแล้ว เขาก็ไม่เคยมองอยู่ในสายตา

“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มารดาของข้าก็มีพี่ชายที่ดี และนับแต่ตอนนี้ไปข้าเองก็มีลุงเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนแล้ว…”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ สายตาของซูอี้แลดูประหลาดไป

พูดขึ้นมา ข้างกายเขาก็มีอีก ‘เย่’ ที่คล้ายกับ ‘เยี่ย’ ซึ่งอยากเป็นน้องเขยมาโดยตลอด

และตอนนี้ มี ‘เยี่ย’ อีกคนที่กลายมาเป็นลุงของตนเอง…

คนที่อยากเป็นน้องเขย อยากจะเข้ามากอดขาตัวเองจวนจะแย่

ทว่าลุงผู้มีสายเลือดเดียวกันกับตัวเองจริง ๆ กลับอยากจะทำทุกอย่างปกป้องคุ้มครองตัวเขาให้ได้…

ทว่า ซูอี้เข้าใจดีเช่นกันว่า เผ่าปีศาจงูที่เย่ซุ่นอยู่ กับ ‘ตระกูลเยี่ย’ ที่ตั้งอยู่ในภูมิคังเสวียนเวิ้งแปดดารานั้นไม่ได้มีความเกี่ยวข้องต่อกันแม้แต่น้อย

เพราะอย่างไรเสียก็ดี ในโลกนี้มีคนสกุลเย่อยู่ถมไป

“ศิษย์พี่ซู ไม่คิดจะไปตระกูลเยี่ยจริง ๆ หรือ?”

เหวินซินจ้าวอดถามขึ้นมาไม่ได้ ก่อนหน้านี้นางคอยฟังอยู่ตลอด

“ในเวลาอันสั้นนี้ไม่ไป”

ซูอี้กล่าวโดยไม่ต้องคิด “วันข้างหน้าจะต้องไปแน่ หนึ่ง เพื่อจัดการกับพวกสารเลวที่เคยทำร้ายมารดาของข้าเหล่านั้น”

“และสอง เพื่อเอาโอกาสสัมพันธ์ซึ่งเดิมควรจะเป็นของมารดาข้า อืม… แล้วมอบให้กับลุงคนนั้นของข้า”

เหวินซินจ้าวไม่เข้าใจ “ในเมื่อโชคนั้นเกี่ยวข้องกับการแสวงวิถีขอบเขตจักรพรรดิ เหตุใดศิษย์พี่ซูจึงไม่ต้องการเล่า?”

ซูอี้กล่าวเสียงราบเรียบ “สำหรับข้าแล้วแสวงวิธีเพื่อเป็นจักรพรรดิง่ายดังพลิกฝ่ามือ ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย สิ่งที่ข้าต้องการในชั่วชีวิตนี้ คือหนทางวิถีที่สูงยิ่งกว่าขอบเขตจักรพรรดิ”

ถึงแม้เหวินซินจ้าวจะรู้ความคิดของซูอี้เป็นอย่างดี แต่เมื่อได้ยินเช่นนี้แล้วก็ยังคงอดตะลึงขึ้นมาไม่ได้

“ขอบเขตที่สูงยิ่งกว่าขอบเขตจักรพรรดิ? หนทางวิถีเช่นนี้มีอยู่จริง ๆ หรือ?” หญิงสาวรู้สึกสับสน

สำหรับนางแล้ว ขอบเขตจักรพรรดิเป็นหนทางแห่งมหาวิถีที่สูงส่งที่สุดแล้ว ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าในโลกนี้ยังมีหนทางวิถีที่สูงยิ่งกว่าขอบเขตจักรพรรดิ

“มี!”

ซูอี้พูดน้ำเสียงราบเรียบ ทว่าแฝงไว้ซึ่งความมั่นใจอย่างเต็มที่

เพราะหากไม่มั่นใจในจุดนี้ เขาในตอนนั้นไหนเลยจะเลือกกลับชาติมาฝึกตนใหม่?

“แน่นอน พูดสิ่งเหล่านี้ในตอนนี้ยังเร็วเกินไป”

ซูอี้หัวเราะพลางกล่าว “วันข้างหน้าเมื่อเจ้าเข้าสู่วิถีกลายเป็นจักรพรรดิแล้ว ค่อยพูดถึงเรื่องนี้ก็ยังไม่สาย”

……..

ในช่วงเวลาถัดมา ชีวิตของซูอี้มีแต่ความราบเรียบ

นอกจากฝึกตนแล้ว ก็ไปภูเขาเทียนหมางเพื่อซ่อมค่ายกลเขตนครหลวงจิ๋วติ่ง บางครั้งก็จะสำรวจดูสภาพอากาศเพื่อคำนวณวันที่แสงสว่างแห่งโลกกว้างจะมาถึง

ความเป็นจริงแล้ว ในช่วงเวลานี้ ปรากฏการณ์การฟื้นฟูพลังลมปราณในแผ่นดินรวดเร็วขึ้นอย่างเห็นได้ชัด จนถึงขั้นสามารถกล่าวได้ว่า ‘เพิ่มตัวอย่างบ้าคลั่ง’

ทั่วทั้งมหาทวีปคังชิง ไม่ว่าจะเป็นภูเขาลำเนาไพรที่น้อยคนจะเข้าไป หรือว่าเป็นแคว้นเขตเมืองที่มีผู้คนชุมนุมกันมากมาย ล้วนมีความเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นอย่างน่าตกใจ

ไม่ว่ามีผู้ฝึกตนมากมายเท่าใดกันได้รับผลประโยชน์จากความเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงเช่นนี้ บรรลุขอบเขตกันอย่างรวดเร็ว!

นอกจากนี้ โอกาสสัมพันธ์กับโชคผุดขึ้นมาในโลกเป็นจำนวนมากอย่างไม่น่าเชื่อ เป็นเหตุให้เกิดการแย่งชิงกันอย่างบ้าคลั่ง

ภูเขาไพรพนาแต่ละแห่งกลายเป็นพื้นที่อุดมสมบูรณ์

มีวัตถุวิญญาณสมุนไพรวิญญาณจำนวนนับไม่ถ้วนผุดขึ้นจากดิน

ซากเมืองโบราณที่เคยถูกฝังมานาน พากันปรากฏตัวออกมา…

ฟ้าดินกำลังเปลี่ยนแปลง สรรพสิ่งก็เปลี่ยนแปลงด้วยเช่นกัน!

อยู่ในความเปลี่ยนแปลงเช่นนี้ ไม่ว่าจะเป็นมหาปราชญ์สวรรค์วิถีวิญญาณ หรือเป็นคนธรรมดาทั่วไปล้วนได้รับผลประโยชน์อย่างคาดไม่ถึง

สำหรับขุมกำลังใหญ่ ๆ ในตอนนี้ต่างก็รู้สึกได้ชัดว่า วันเวลาที่แสงสว่างแห่งโลกกว้างจะมาถึงนั้นใกล้เข้ามามากขึ้นทุกทีแล้ว!

แต่สำหรับซูอี้แล้ว เขาสังเกตความเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศ และก็สามารถคำนวณความลับสวรรค์ได้มากมาย

ยกตัวอย่างเช่น เมื่อแสงสว่างแห่งโลกกว้างมาถึง ทั่วทั้งมหาทวีปคังชิง พลังมหาวิถีจะต้องมาถึงอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน

ซึ่งคล้ายกับสะเก็ดแสงมหาวิถีที่ร่วงหล่นลงมาจากฟ้าเมื่อวันที่สองเดือนสองตอนนั้น

แต่จะรุนแรงยิ่งกว่าวันที่สองเดือนสองมาก!

แน่นอน สำหรับซูอี้ผู้มี ‘เมล็ดพันธุ์แห่งคังชิง’ แล้ว ตัวเขาไม่เคยกังวลว่าจะแย่งพลังแหล่งกำเนิดมหาวิถีที่ร่วงหล่นลงมาจากฟ้าเมื่อแสงสว่างแห่งโลกกว้างมาถึง

เวลาครึ่งเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ก็ถึงวันที่หนึ่งเดือนสี่

เช้าตรู่

ซูอี้กินข้าวต้มไปพลางถามไปพลาง “ไม่เกินเจ็ดวัน แสงสว่างแห่งโลกกว้างจะมาถึง ซินจ้าว เตรียมตัวพร้อมแล้วหรือยัง?”

เหวินซินจ้าวหัวเราะเจื่อนพลางกล่าว “ตอบศิษย์พี่ซูตามตรง ข้าอยากบรรลุขอบเขตจะแย่อยู่แล้ว”

ซูอี้อึ้งไป

ในช่วงระยะเวลาครึ่งเดือนมานี้ พลังลมปราณในฟ้าดินทวีความเข้มข้นมากขึ้น ไม่เพียงแต่เหวินซินจ้าวเท่านั้นที่ได้รับผลประโยชน์มากมาย แม้กระทั่งระดับการฝึกตนของตัวเขาเองก็ยังพัฒนาไปอย่างรวดเร็วด้วยเช่นกัน!

แน่นอน ซูอี้ไม่ใช่คนที่ใส่ใจแต่ความเร็วเพียงอย่างเดียว แต่ถึงแม้จะฝึกอย่างช้า ๆ ทว่าระดับการฝึกตนของเขาก็ก้าวสู่ขอบเขตแปรเปลี่ยนวิญญาณขั้นปลายแล้วเช่นกัน และยังมีเค้าว่าจะยกระดับไปสู่ขั้นสมบูรณ์อีกด้วย!

ด้านหนึ่งเป็นเพราะในตัวของเขามีทรัพยากรการฝึกตนอย่างเพียบพร้อม

แต่ที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ การฟื้นฟูอย่างรวดเร็วของปราณวิญญาณ ทำให้กลิ่นอายมหาวิถีในฟ้าดินมีความชัดเจนและอุดมสมบูรณ์มากขึ้นไปด้วย!

เช่นนี้ทำให้เวลาที่ซูอี้นั่งสมาธิ ภาวะจิตประสานกับสรรพสิ่งในฟ้าดิน และกลิ่นอายมหาวิถี มักจะได้รับผลของการรู้แจ้ง

“พลังลมปราณฟ้าดินเปลี่ยนแปลงไปมากจริง ๆ แม้กระทั่งช่วงเวลานี้ข้าก็ยังได้รับผลดีอยู่ไม่น้อยเช่นกัน”

เซียนหานเยียนยิ้มพลางกล่าว

ระยะเวลานี้ นางกับชิงหยาฝึกตนอย่างสงบในสวนน้อยนภาเมฆมาโดยตลอด

“ข้าก็เช่นกัน”

ชิงหยากินข้าวต้มไปพูดไปพร้อมกับอาหารเต็มปาก “อีกไม่นาน ระดับการฝึกของข้าก็สามารถก้าวสู่ขอบเขตรวบรวมดาราขั้นปลายแล้ว!”

“สามารถเดาภาพได้ว่า ในช่วงระหว่างนี้ผู้ฝึกตนจำนวนนับไม่ถ้วนบนโลกจะต้องได้รับผลประโยชน์ยิ่งใหญ่เป็นแน่” ซูอี้กล่าว

เมื่อคืนเขาคุยกับชิงหว่านที่อยู่ในน้ำเต้าปลุกวิญญาณ แม้กระทั่งชิงหว่านก็ใกล้จะระงับขอบเขตของตัวเองไว้ไม่อยู่ และสามารถก้าวสู่การบรรลุขอบเขตได้ทุกเวลา

ดูท่าแล้ว ทุกอย่างกำลังดำเนินไปในทางที่ดี

ทว่าซูอี้เข้าใจดีว่า เมื่อแสงสว่างแห่งโลกกว้างมาถึงแล้วจริง ๆ มหาทวีปคังชิงแห่งนี้จะต้องเกิดความวุ่นวายอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนอย่างแน่นอน!

ถึงเวลานั้น ใต้หล้านี้จะตกสู่การนองเลือด ต่อให้เป็นขุมกำลังโบราณทั้งเจ็ด หรือสามขุมกำลังใหญ่ต่างโลกนอกภพภูมิ ก็ไม่กล้ากล่าวว่าจะสามารถหัวเราะได้เป็นคนสุดท้าย

ทานอาหารเช้าเสร็จได้ไม่นานนัก เวิงจิ่วก็มาหาด้วยความร้อนรน

เขาพูดเร็วจนหอบแฮก “สหายเต๋าซู พวกเราเพิ่งได้ข่าวมาว่า เสิ่นสุยอวิ๋นแห่งคีรีดาบเมฆาเร้นจะเข้าสู่นครหลวงจิ๋วติ่งในวันนี้เพื่อนัดประลองกับเจ้า!”

เสิ่นสุยอวิ๋น!

ผู้ร้ายกาจโลกกว้างคนหนึ่งที่เป็นอันดับหนึ่งในทำเนียบดารา!

ว่ากันว่าเขามีพรสวรรค์ที่โดดเด่น วิถีดาบล้ำเลิศ ถูกมองว่าเป็นเมล็ดพันธุ์ฝึกวิถีที่มีโอกาสจะกลายเป็นตัวตนในจักรพรรดิมากที่สุดของคีรีดาบเมฆาเร้น

และเมื่อไม่นานมานี้ ปรากฏการณ์สุดยอดที่เกิดขึ้นขณะที่เขากำลังย่างสู่ขอบเขตสยายวิญญาณยังชักนำให้เกิดความระส่ำระสายอย่างยิ่งใหญ่ในโลกด้วย

ในช่วงระยะเวลานี้ไม่รู้ว่ามีคนเท่าใดกันที่นำเอาซูอี้มาเปรียบกับเสิ่นสุยอวิ๋น ทั้งยังเกิดเป็นข้อถกเถียงกันอย่างมากอีกด้วย

เพราะคนส่วนใหญ่คิดว่า ซูอี้สามารถแทนที่ตำแหน่งของเสิ่นสุยอวิ๋นในทำเนียบดารา เป็นใหญ่แต่เพียงผู้เดียว

ทว่ามีคนอีกจำนวนมากที่เชื่อมั่นว่า ซูอี้ไม่มีทางเป็นคู่ต่อสู้ของเสิ่นสุยอวิ๋นได้

ข้อขัดแย้งจึงเกิดขึ้นเพราะเหตุนี้

ดังนั้นเมื่อรู้ข่าวนี้แล้ว เวิงจิ่วจึงมาที่นี่

“นัดประลอง?”

ซูอี้ตะลึง ฉับพลันก็ส่ายหน้า สบถออกมาสามคำ “ไม่น่าสน”