บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] - บทที่ 287 สิ้นสุดการประมูล

บทที่ 287 สิ้นสุดการประมูล

บทที่ 287 สิ้นสุดการประมูล

เสียงที่ปราศจากความกังวลลอยอยู่ในบริเวณโดยรอบของพื้นที่ประมูล และดูเหมือนว่ามันจะปรากฏขึ้นมาในบรรยากาศที่เงียบงันเช่นนี้อย่างกะทันหัน เนื่องจากมันได้พุ่งตรงไปยังหัวใจของทุกคน

ผู้คนรวมถึงซูเจี้ยนคงแห่งนิกายสวรรค์ปฐพีล้วนตกตะลึง จากนั้นเขาก็หัวเราะเบา ๆ กับตัวเองพร้อมกับส่ายศีรษะ “ที่ข้าแสดงออกมาเช่นนี้ ก็เพื่อยับยั้งความเย่อหยิ่งของตระกูลซือคง แต่เมื่อมีผู้อื่นกล้าก้าวเข้ามาแทรกแซง คนผู้นั้นจะตกเป็นเป้าหมายตระกูลซือคง เพื่อระบายความโกรธแค้นของพวกเขา เฮ้อ อนิจจา คนสมัยนี้ไม่ต้องการแม้แต่ชีวิตก็เพียงเพื่อชื่อเสียง…”

“ท่านต้องการที่จะแข่งเสนอราคาให้ถึงที่สุดกับตระกูลซือคงหรอกหรือ?” ย่าชิงถามในห้องรับรองพิเศษ

“ข้านึกว่าท่านจะตำหนิว่าข้าอยากมีชื่อเสียงเสียอีก” เฉินซีกล่าวด้วยความเยาะเย้ยตัวเองเล็กน้อย จากนั้นเขาก็เปลี่ยนหัวข้อและกล่าวว่า “ไม่ใช่ว่าข้าจะแข่งเสนอราคากับเขาจนถึงที่สุด แต่โอสถกำจายล้ำนั้นสำคัญสำหรับข้ามาก แน่นอน ถ้ามันเกินขอบเขตที่ข้าทนได้ ข้าก็จะหยุดอย่างเด็ดขาด”

ย่าชิงหัวเราะ “ท่านนี่กล้าหาญจริง ๆ แม้แต่ตระกูลซือคง ท่านก็ไม่ไว้หน้า ข้าสามารถให้ท่านยืมโอสถกลั่นแรกเริ่มได้ ถ้าท่านต้องการโอสถนี้จริง ๆ ท่านคิดว่าอย่างไรบ้าง”

“มันต้องขึ้นอยู่กับสถานการณ์” เฉินซีกล่าวหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ย่าชิงพยักหน้าและไม่กล่าวอะไรต่อ

“เจ้าเด็กนั่น!” ในห้องรับรองพิเศษอีกห้องหนึ่ง ซือคงเหินจดจำได้ทันทีว่าเจ้าของเสียงนั้นคือคนที่เคยแข่งเสนอราคากับเขาเพื่อกระบองหนามของนิกายป้ายเหล็ก

“เป็นมันอีกแล้ว! ถ้าข้าไม่ฆ่าเจ้าเด็กบัดซบคนนี้ มันก็ไม่อาจระบายความเกลียดชังในใจของข้าได้!” ใบหน้าของซือคงฮวาเต็มไปด้วยความดุร้าย ในขณะที่เขากัดฟันแน่น

“ราคาของมันมาถึงเก้าแสนห้าหมื่นเม็ดแล้ว เราวางมือจากโอสถกำจายล้ำนี้เถอะ มันไม่คุ้มกับราคาเช่นนี้” ซือคงเหินกล่าว

“ไม่! หากวันนี้ข้าไม่ระงับความเย่อหยิ่งของเจ้าเด็กนี่ ข้าคงไม่สามารถทนกับความแค้นในใจได้! เจ้าได้อย่ากังวล เมื่อเราออกจากหอขุมทรัพย์สวรรค์ ข้าจะทำให้มันชดใช้ในสิ่งที่ข้าต้องจ่ายไปในตอนนี้!” หลังจากที่ซือคงเหินกล่าวด้วยท่าทางดุร้าย เขาก็เสนอราคาอีกครั้ง “เก้าแสนหกหมื่นเม็ด!”

“เก้าแสนเจ็ดหมื่นเม็ด!”

“เก้าแสนแปดหมื่นเม็ด!”

“หนึ่งล้านเม็ด!” เฉินซีเสนอราคาที่หนึ่งล้านโดยตรง เนื่องจากหลังจากที่เขาซื้อวารีศักดิ์สิทธิ์ชำระไอมารและกระบองหนามแล้ว เขาเหลือโอสถกลั่นแรกเริ่มอีกเพียงหนึ่งล้านเม็ด และถ้าการเสนอราคาสูงไปมากกว่านี้ เขาก็คงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากวางมือไปจากโอสถนี้

ทว่าเขาก็ไม่รู้ว่าทรัพย์สินของซือคงฮวาและซือคงเหินก็ถึงขีดจำกัดแล้วเช่นเดียวกัน

“ยอมแพ้เถอะ ราคานี้เกินมูลค่าที่แท้จริงของโอสถกำจายล้ำไปมากแล้ว หากเจ้าเสนอราคาต่อไป เจ้าจะเป็นแค่คนโง่เขลาที่จ่ายเงินมากเกินไป และในที่สุดมันก็จะเป็นประโยชน์ต่อหอขุมทรัพย์สวรรค์เท่านั้น” ซือคงเหินกล่าวอย่างเย็นชา

“ข้าไม่ยอม!” เส้นประสาทที่หน้าผากของซือคงฮวาปูดขึ้นและดูน่ากลัวอย่างยิ่ง ขณะที่หน้าอกของเขากระเพื่อมขึ้นลงอย่างรวดเร็ว “ข้าไม่เชื่อว่าข้าจะเอาชนะเจ้าเด็กบัดซบคนนี้ไม่ได้ ข้าไม่เชื่อ!”

“แล้วเจ้าจะทำอย่างไรล่ะ?” ซือคงเหินรู้สึกอย่างคลุมเครือว่ามีสิ่งผิดปกติกำลังจะเกิดขึ้น

“ข้าต้องการเสนอราคา! ข้าต้องการทำลายไอ้สารเลวนี่ในคราวเดียว และข้าจะไม่เสียเวลากับมันอีกต่อไป!” ในขณะที่เขากล่าว ซือคงฮวาก็ยืนขึ้นทันทีและตะโกนออกมาเสียงดังว่า “หนึ่งล้านสองแสนเม็ด!”

ทันใดนั้น คลื่นของการหายใจก็ดังขึ้นในบริเวณโดยรอบ โอสถกำจายล้ำนี้อย่างมากก็มีมูลค่าสูงสุดประมาณแปดแสนเม็ด แต่การเสนอราคาที่ดุเดือดจนมันขึ้นไปถึงเก้าแสนห้าหมื่นเม็ด ก็ทำให้พวกเขารู้สึกมึนงงสับสนแล้ว

อย่างไรก็ตาม พวกเขากลับไม่เคยคาดคิดมาก่อน ไม่เพียงแต่ราคาจะพุ่งสูงขึ้นเท่านั้น แต่ยังเพิ่มอย่างก้าวกระโดดจนถึงหนึ่งล้านสองแสนเม็ดอีกเช่นกัน

อื้อหือ! หนึ่งล้านสองแสนเม็ด! นั่นเป็นจำนวนที่เพียงพอสำหรับซื้อสมบัติวิเศษระดับปฐพีขั้นสุดยอดเกือบสิบชิ้น!

“ฮ่า ๆๆ มาสิเจ้าหนู เสนอราคาซะ! เจ้าต้องการที่จะสู้กับข้ามิใช่หรือ? เจ้าไม่ต้องกลัว!” เมื่อซือคงฮวาเห็นว่าเสียงที่น่ารังเกียจได้เงียบลง เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดัง และรู้สึกว่าไม่เคยมีช่วงเวลาใดในชีวิตของเขาที่น่าพึงพอใจเท่านี้มาก่อน

“ข้าตั้งใจจะยอมแพ้เมื่อราคาเกินหนึ่งล้านเม็ด แต่ข้าไม่เคยคิดมาก่อนว่านายน้อยซือคงจะกล้าหาญและฟุ่มเฟือยมากขนาดนี้ ตามที่คาดไว้ ด้วยอำนาจของตระกูลซือคง เจ้ามีความมั่งคั่งที่น่าตกตะลึง ซึ่งทำให้ข้าเปิดโลกทัศน์ได้กว้างขึ้นและไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรู้สึกชื่นชม โอสถกำจายล้ำนี้จะเป็นของนายน้อยซือคง” น้ำเสียงของเฉินซีฟังดูเฉยเมย แต่เมื่อทุกคนได้ยิน พวกเขายังคงรู้สึกว่ามันมีความเหน็บแนมแฝงอยู่ ดูเหมือนว่าตั้งแต่ต้น เฉินซีไม่ได้ตั้งใจจะประมูลเพื่อโอสถกำจายล้ำนี้ และเขาก็เพียงแค่ตรวจสอบความมั่งคั่งของซือคงฮวา

“ยอมแพ้เมื่อเกินหนึ่งล้านเม็ดหรือ?” ซือคงฮวารู้สึกตกตะลึงในขณะที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแข็งค้างทันที เขาราวกับถูกฟ้าผ่าขณะที่จิตใจของเขาสั่นไหว จากนั้นร่างกายของเขาก็เริ่มสั่นสะท้านเมื่อเลือดได้ทะลักจากคอของเขาจนเต็มปากด้วยความโกรธสุดขีดและเขาแทบจะสำรอกออกมา

โดนหลอกอีกแล้ว!

มารดามัน! ข้าโดนหลอกอีกแล้ว!

เมื่อเขานึกถึงว่าตนเองเคยถูกซูเจี้ยนคงหลอกมาก่อนและตอนนี้ก็ถูกเฉินซีหลอกอีกครั้ง ซือคงฮวาถึงกับอยากฆ่าตัวตาย ‘น่าชิงชัง น่าชิงชังเสียจริง ๆ…’

“ดูสิ่งที่เจ้าทำ!” ซือคงเหินออกจากที่นั่งของเขาอย่างโกรธเกรี้ยว เขาสังเกตเห็นมานานแล้วว่า มีบางอย่างผิดปกติกับน้องชายของเขา และเขากำลังจะหยุดซือคงฮวา แต่ใครจะคาดคิดว่าน้องชายสุดโง่เขลาของเขากลับเสนอราคาไปแล้วและไม่มีโอกาสที่จะถอนการเสนอราคากลับมา

เมื่อเขานึกถึงความจริงที่ว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่อาจหัวเราะเยาะพวกเขาทั้งสองคน ซือคงเหินก็ไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าตบน้องชายผู้โง่เขลาของเขาให้ตายคามือ

แต่เห็นได้ชัดว่า ความคิดนี้ไม่เป็นไปตามความเป็นจริง ดังนั้นเขาจึงทำได้แต่จากไป เพราะการออกไปให้พ้นสายตานั้นย่อมเป็นการดีกว่า และเขาสามารถหลีกเลี่ยงไม่ให้ร่างกายต้องได้รับผลกระทบจากความโกรธของเขาได้

“ท่านพี่ ท่านกำลังจะไปไหน” เมื่อเขาเห็นพี่ชายของเขากำลังจากไปและไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ซือคงฮวาก็กลัวจนหมดปัญญา และเขาก็กล่าวออกมาอย่างตะกุกตะกัก

“ฮึ่ม! จัดการเรื่องของตัวเองซะ!” ซือคงเหินคำรามอย่างเย็นชา และจากไปโดยไม่เหลียวหลังมองอีก แต่เขาคิดในใจว่า ‘ข้าจะคอยดูอยู่ที่ข้างนอก และเมื่อข้ารู้เกี่ยวกับตัวตนของเจ้าเด็กคนนั้น ข้าจะบดขยี้มัน จากนั้นจึงค่อยยึดกระบองหนามและสมบัติทั้งหมดที่มันครอบครองอยู่ ด้วยวิธีนี้ มาดูกันว่าผู้ใดจะยังกล้าเยาะเย้ยข้าอีก!’

“ขอแสดงความยินดีกับนายน้อยรองซือคงที่ได้รับโอสถกำจายล้ำด้วยราคาสูงเสียดฟ้าที่หนึ่งล้านสองแสนเม็ด ความฟุ่มเฟือยเช่นนี้ได้สร้างสถิติในการประมูลของหอขุมทรัพย์สวรรค์ของข้า มันจะต้องถูกเผยแพร่อย่างกว้างขวางและกล่าวถึงด้วยความยินดีในโลกแห่งการบ่มเพาะ” เสียงแสดงความยินดีอย่างไม่มีที่สิ้นสุดของตู้เฟยอวี่ดังก้องจากเวทีประมูล

ตุ้บ!

ซือคงฮวาทรุดตัวลงนั่งลงบนพื้นแทน และหัวใจของเขารู้สึกเหมือนถูกแทงด้วยลูกศรหมื่นดอก ในขณะที่เขารู้สึกอยากจะร้องไห้ แต่ก็ไม่สามารถหลั่งน้ำตาได้

“พรืด!” ในห้องรับรองพิเศษอีกห้อง ย่าชิงอดหัวเราะไม่ได้เพราะนางไม่เคยคิดมาก่อนว่าเฉินซีจะเหน็บแนมได้ขนาดนี้เมื่อเล่นตลกกับผู้อื่น

“อันที่จริง ข้าตั้งใจจะซื้อโอสถกำจายล้ำนี้จริง ๆ ” เฉินซีอธิบายด้วยสีหน้าจริงจัง

“ข้ารู้ นายน้อยซือคงผู้นั้นไม่สามารถสงบสติอารมณ์และโง่เขลาเกินไป” ย่าชิงหัวเราะเบา ๆ และนางก็หัวเราะจนตัวสั่นและหายใจไม่ออก

เฉินซีลูบจมูกของเขา และเขาก็รู้สึกว่าเหตุการณ์นี้น่าหัวร่อเล็กน้อยจริง ๆ ซือคงฮวาเป็นขยะที่ไร้ประโยชน์จริง ๆ ถ้าเขาสงบสติอารมณ์สักนิด เขาคงไม่ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

แม้ว่าสมบัติทุกชิ้นในการประมูลครั้งต่อไปจะล้ำค่า แต่เมื่อเทียบเหตุการณ์ที่น่าอัศจรรย์อย่างผิดปกติจากก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่ามันจะธรรมดาและน่าเบื่อ

เฉินซีไม่ได้คิดจะอยู่จนจบและวางแผนที่จะจากไป ทว่านับว่าน่าเสียดายที่โอสถกำจายล้ำนี้ถูกคนอื่นได้ไป แต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้ เขาจะทำสิ่งใดได้อีกเมื่อนายน้อยซือคงฮวาที่แปลกประหลาดเช่นนี้ปรากฏตัวในการประมูล? ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพึ่งพากำลังของตัวเอง เพื่อเอาชนะบททดสอบของลมและไฟ

“ท่านต้องคอยระวังการแก้แค้นจากตระกูลซือคงที่มีต่อท่าน” เมื่อเขากำลังจะจากไป ย่าชิงก็กล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ครั้งนี้ท่านทำให้นายน้อยของตระกูลซือคงขุ่นเคืองอย่างสิ้นเชิง และข้าเกรงว่าตระกูลซือคงจะสะกดรอยท่านทันทีที่ท่านออกจากหอขุมทรัพย์สวรรค์”

เฉินซีพยักหน้า “ข้ารู้ แต่ตระกูลซือคงของพวกเขาคงไม่กล้าเคลื่อนไหวโดยพลการในเมืองเฟิงเย่ ใช่หรือไม่?”

“แน่นอน เมืองเฟิงเย่เป็นอาณาเขตของนิกายสวรรค์ปฐพี ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หากมีการต่อสู้และการฆ่าฟันเกิดขึ้นบ่อยครั้ง แล้วจะมีผู้ใดกล้ามาที่เมืองเฟิงเย่อีก? แม้ว่าตระกูลซือคงจะทรงพลัง แต่พวกเขาก็ไม่กล้าท้าทายอำนาจและอิทธิพลของนิกายสวรรค์ปฐพี” ย่าชิงกล่าวสำทับอีกว่า “หากท่านคิดจะอยู่ในเมืองตลอดไป มันย่อมเป็นไม่ได้อย่างแน่นอน ถ้าข้าคาดการณ์ไม่ผิด ทันทีที่ท่านก้าวออกจากหอขุมทรัพย์สวรรค์ การเคลื่อนไหวของท่านจะถูกติดตามโดยหน่วยสอดแนมของตระกูลซือคง หากท่านออกจากเมืองเฟิงเย่ ท่านจะต้องถูกล้อมโดยผู้บ่มเพาะของตระกูลซือคง”

“ดูเหมือนว่าข้ากำลังตกอยู่ในอันตรายสินะ” เฉินซีดูเหมือนจะครุ่นคิด แต่ถึงแม้เขาจะกล่าวแบบนี้ สีหน้าของเขาก็ไม่ได้ประหม่าเลยแม้แต่น้อย และเขายังคงมีท่าทางที่สงบ

“หรือว่าท่านไม่กังวลเลย?” ย่าชิงจ้องมองไปยังเขาในขณะที่นางพึมพำ “ข้าสงสัยนักว่าท่านกล้าหาญอย่างสุดโต่งหรือบ้าบิ่นจนไร้ความกลัว? ท่านนี่เป็นสาเหตุของความกังวลจริง ๆ”

“ข้าขอโทษที่ทำให้แม่นางย่าชิงต้องเป็นกังวล ถึงแม้ว่าตระกูลซือคงจะทรงพลัง แต่ก็ไม่อาจจับตัวข้าได้อย่างแน่นอน” เฉินซีกล่าวพร้อมด้วยรอยยิ้ม เขาสามารถแยกแยะได้ว่า ย่าชิงนั้นเป็นห่วงเขาจริง ๆ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจอยู่บ้าง

“ใครเป็นห่วงท่านกัน? ไป ไป ไสหัวไปซะ! หายไปจากสายตาของข้าเดี๋ยวนี้ อย่าทำให้ข้าต้องเสียอารมณ์” ย่าชิงตวาดพร้อมกับถ่มน้ำลายออกมา

เฉินซีเพียงยิ้มขณะที่เขาจากไปพร้อมกับมู่ขุย เมื่อเขาออกจากห้องรับรองพิเศษ จู่ ๆ เขาก็หันกลับมาและกล่าวอย่างจริงจังว่า “แม่นางย่าชิง ขอบคุณมากสำหรับวันนี้”

ทันทีที่เขากล่าวจบ เขาไม่ได้หันกลับไปมองอีกก่อนจะจากไป

“ท่านนี่มัน!!” ย่าชิงส่ายศีรษะ ใบหน้าที่สวยงามและมีเสน่ห์ของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย ผ่านไปนาน นางจึงพึมพำกับตัวเอง “แม้ว่าคนผู้นี้จะกล้าหาญ แต่ความแข็งแกร่งของเขาดูเหมือนจะด้อยอยู่บ้าง หากเขาถูกไล่ล่าโดยผู้บ่มเพาะของตระกูลซือคง ชีวิตของเขาจะต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน ดังนั้นข้าควรยื่นมือช่วยเขาดีหรือไม่”

…

ตั้งแต่ออกจากหอขุมทรัพย์สวรรค์ จนกระทั่งกลับถึงโรงเตี๊ยม เฉินซีก็สังเกตเห็นหน่วยสอดแนมมากกว่าหนึ่งคนตลอดทาง และพวกมันก็เหมือนกับเนื้อร้ายที่กระจายอยู่ทั่วทุกมุมเมือง

สิ่งนี้ยังทำให้เขาตระหนักได้อย่างชัดเจนว่า ตระกูลซือคงนั้นทรงพลังเพียงใดในเมืองเฟิงเย่และพวกมันก็เป็นเหมือนที่ย่าชิงกล่าวไว้ ดังนั้นเขาจึงไม่ควรประมาท

“นายท่าน เราจะทำอย่างไรต่อไปขอรับ” มู่ขุยถามอย่างระมัดระวัง

“เราจะดำเนินการตามสถานการณ์” เฉินซีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า “ถ้ามันไม่ได้ผลจริง ๆ เราจะอยู่ในเมืองเฟิงเย่สักพัก ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ทุกปัญหาย่อมมีทางออก”

แม้ว่าเขาจะกล่าวเช่นนี้ แต่เขาก็ครุ่นคิดในใจอย่างรวดเร็ว ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา หากเขาต้องเผชิญกับการปิดล้อมของเหล่าผู้บ่มเพาะขอบเขตแกนทองคำหยินหยาง โอกาสในการหลบหนีจากเมืองเฟิงเย่จะมีอยู่มาก แต่ถ้าเขาต้องเผชิญหน้ากับผู้บ่มเพาะขอบเขตจุติหรือสูงกว่านั้น มันจะเป็นปัญหา

‘แต่ตราบใดที่ข้าเอาชนะบททดสอบของลมและไฟได้ ความแข็งแกร่งของข้าก็น่าจะรับมือกับผู้บ่มเพาะขอบเขตจุติได้ และหากข้าสามารถพัฒนาการบ่มเพาะทักษะการแปรสภาพร่างกายของข้าไปสู่​​ขอบเขตแกนทองคำหยินหยางได้ และด้วยการใช้ปีกนภาดารกะ ข้าจะมีความมั่นใจในการหลบหนีได้อย่างปลอดภัยมากขึ้น…’ ในขณะที่เขานั่งขัดสมาธิอยู่ในห้องพักที่เขาจองไว้ในโรงเตี๊ยม เฉินซีครุ่นคิดเป็นเวลานาน และในท้ายที่สุด เขาจึงใช้โอกาสหลบหนีนี้ เพื่อพัฒนาความแข็งแกร่งของตนเอง ตราบใดที่เขาแข็งแกร่งเพียงพอ ปัญหาทั้งหมดจะแก้ไขได้อย่างง่ายดาย