บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] - บทที่ 479 พิชิตทัณฑ์สวรรค์

บทที่ 479 พิชิตทัณฑ์สวรรค์

บทที่ 479 พิชิตทัณฑ์สวรรค์

นี่คือพื้นที่ป่าบนภูเขาอันกว้างใหญ่ ซึ่งปกคลุมไปด้วยซากปรักหักพังและภูเขาสูงตระหง่านก็ขรุขระและแห้งแล้ง

ในขณะนี้ มีเสียงหวีดหวิวมากมายดังขึ้นจากทั่วทั้งป่าเขา และเต็มไปด้วยแสงไฟหลากสี ทำให้พวกเขาดูงดงามมากทีเดียว ผู้เยี่ยมยุทธ์จากราชวงศ์ต่าง ๆ กลุ่มแล้วกลุ่มเล่ารีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เสียงตะโกนและเสียงคำรามของสัตว์ร้ายประสานกันและสั่นสะเทือนไปรอบ ๆ ทำให้มันดูเหมือนดังมาก

นอกจากกลุ่มของซวีเหลิ่งเยี่ยแห่งแคว้นเยว่หลุน และผู้เยี่ยมยุทธ์ของราชวงศ์ต้าเสวียนและราชวงศ์ต้าเฉียน ซึ่งเป็นกลุ่มแรกที่รีบเร่งแล้ว ยังมีผู้เยี่ยมยุทธ์จำนวนมากของราชวงศ์อื่น ๆ ที่กำลังตรงเข้ามา

เมื่อมองจากระยะไกล มีคนอย่างน้อยสองสามร้อยคน และยังคงมีริ้วขบวนจำนวนมากที่กำลังพุ่งมาจากระยะไกล

นี่เป็นสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น …ตอนนี้เฉินซีได้ถูกศัตรูปิดล้อมเรียบร้อยแล้ว!!

แม้ว่าจะเป็นผู้เยี่ยมยุทธ์ขอบเขตจุติที่เผชิญกับสถานการณ์นี้ พวกเขาก็อาจรู้สึกสิ้นหวังและเลิกต่อต้าน เพราะคนไม่กี่ร้อยคนนี้เป็นตัวแทนของบุคคลชั้นนำในรุ่นเยาว์ของราชวงศ์ต่าง ๆ มิฉะนั้น พวกเขาก็คงจะไม่อาจเข้าสู่สมรภูมิบรรพกาลได้!

แต่ดูเฉินซีจะไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้โดยสิ้นเชิง และเขาก็ไม่ได้ตระหนักแม้แต่น้อยว่าตนคือใจกลางของปัญหาในครั้งนี้ ชายหนุ่มเพียงเอามือไพล่หลังในขณะที่มองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยสายตาที่ลึกล้ำราวกับว่าเขากำลังอนุมานอะไรบางอย่าง

“หลบไป!” ซวีเหลิ่งเยี่ยตะโกนเสียงดังก้องในขณะที่เคลื่อนไปข้างหน้า จากนั้นเจ้าตัวก็กัดฟันและกล่าวด้วยสายตาอาฆาตว่า “เฉินซี เจ้ากำลังเสแสร้งอะไรในเวลาแบบนี้? เร็วเข้า! รีบมาที่นี่และส่งพัดนกยูงเพลิงของข้าคืนมา!”

“พัดนกยูงเพลิงของเจ้า? เขาควรส่งมอบให้เจ้าในฐานะใด?” มีคนเยาะเย้ยห้วน ๆ และก้าวไปข้างหน้าเช่นกัน

“แน่นอน สมบัติเช่นพัดนกยูงเพลิงควรเป็นของผู้ที่เก็บมันได้ คิดจะบีบให้เขามอบของทั้งหมดเพื่อเจ้าเองอย่างนั้นหรือ? เจ้าขออนุญาตเราแล้วหรือยัง?!” ผู้เยี่ยมยุทธ์อัจฉริยะของราชวงศ์ต้าเสวียนและราชวงศ์ต้าเฉียนต่างตะโกนออกมาเช่นกัน

“ไอ้บัดซบ! ทุกคนที่เข้าสู่สมรภูมิบรรพกาลต่างรู้กันดีว่า พัดนกยูงเพลิงเป็นของข้า! พวกเจ้าเพียงแสร้งทำเป็นไม่รู้ ไม่ไร้ยางอายเกินไปหรือ?” ซวีเหลิ่งเยี่ยโกรธจนแทบกระอักเลือด และกัดฟันในขณะที่กล่าว

“สมบัติล้ำค่าย่อมตกอยู่ในมือของผู้แข็งแกร่ง การที่ไม่สามารถปกป้องแม้แต่สมบัติกึ่งอมตะได้นั้นเป็นเพียงการพิสูจน์ว่าเจ้าอ่อนแอเกินไป และไม่คู่ควรที่จะครอบครองพัดนกยูงเพลิงอย่างยิ่ง!”

“ใช่แล้ว! มีใครในสมรภูมิบรรพกาลที่ไม่ฆ่าคนอื่นเพื่อยึดสมบัติบ้าง? เจ้าเคยเห็นใครเอาของที่ยึดมาคืนเจ้าของเดิมบ้างหรือไม่?”

โดยธรรมชาติแล้วทุกคนจะไม่ดูเฉย ๆ เมื่อซวีเหลิ่งเยี่ยคว้าพัดนกยูงเพลิงไป พวกเขาจึงเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายทันทีและตะโกนเสียงดังข่มขู่

แม้ว่ากลุ่มของซวีเหลิ่งเยี่ยจะเอาชนะพวกเขาด้วยจำนวนได้ แต่หลังจากนั้นเล่า? จะมีใครบ้างที่ยินยอมให้อีกฝ่ายนำพัดนกยูงเพลิงใส่กระเป๋ากลับไป? ไม่ว่าซวีเหลิ่งเยี่ยจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถสู้กับคนจำนวนมากที่อยู่ที่นี่ได้!

ครืนนน!

ขณะที่ทุกคนโต้เถียงกันอย่างเผ็ดร้อน เสียงคำรามภายในหมู่เมฆก็ดังกึกก้องบนท้องฟ้าทันที มันเป็นเสียงที่เต็มไปด้วยพลังแห่งการทำลายล้างจนสามารถสั่นสะเทือนสวรรค์และโลก ซึ่งทำให้ทุกคนตกตะลึงจนถึงจุดที่หัวใจของพวกเขาชาหนึบขณะที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

เมฆดำทะมึนเคลื่อนตัวขณะที่สายฟ้าสีแดงเข้มพลุ่งพล่านอยู่ภายใน เมฆแห่งทัณฑ์สวรรค์ก้อนนี้เงียบมาตลอดตั้งแต่เมื่อก่อน ทำให้ทุกคนไม่ได้สนใจมันมากนัก แต่ในขณะนี้ เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นอย่างกะทันหันพร้อมกับเสียงฟ้าร้อง

เส้นสายสีแดงเข้มและโค้งของสายฟ้าที่สดใสเปลี่ยนเป็นสีเลือดข้น ทำให้สายฟ้าเส้นหนาและใหญ่จำนวนมากที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในเมฆดูเหมือนงูเหลือมที่ดิ้นไปมา และทำให้ทั้งสวรรค์และโลกกลายเป็นสีแดง!

ยิ่งกว่านั้น สายฟ้าที่มีรูปร่างเหมือนมนุษย์จำนวนมากได้ลอยออกมาจากภายในสายฟ้าสีแดงเข้ม และก่อตัวเป็นก้อนหนาแน่นจนดูเหมือนวิญญาณของสายฟ้า อาวุธสายฟ้าที่มีหลากหลายชนิดอยู่ในมือของทุกคน และพวกมันก็ปล่อยกลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง ซึ่งทำให้หัวใจของใคร ๆ สั่นสะท้าน

ครืดดดด!

ในขณะนี้ ฟ้าแลบดังสนั่นในสวรรค์และโลกขณะที่เหตุการณ์โดยรอบเปลี่ยนไปอย่างไม่อาจควบคุม ในขณะที่ปราณวิญญาณในอากาศเริ่มอลหม่าน สัตว์อสูรทั้งหมดในระยะพันพันลี้ต่างหวาดกลัวจนต้องซ่อนตัวอยู่ในถ้ำ พวกมันต่างเนื้อตัวสั่นขณะที่มองไปยังเฉินซี

“ในที่สุดก็มาถึง นี่เจ้ารอให้ข้าเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งอยู่อย่างนั้นหรือ?” เสื้อผ้าของเฉินซีปลิวไสวตามสายลมในขณะที่มีแสงเย็นพุ่งออกมาจากดวงตาของเขา ไม่มีความกลัวหรือความตื่นเต้นเล็ดลอดออกมา จะมีก็เพียงความสงบ ราวกับว่าชายหนุ่มรู้อยู่แล้วว่าสายฟ้าลงทัณฑ์จะมาถึงในขณะนี้

“บัดซบ! สายฟ้าลงทัณฑ์กำลังจะลงมา!”

“เร็วเข้า! จัดการเขาซะ! ไม่เช่นนั้นสมบัติที่เขาครอบครองจะถูกสายฟ้าลงทัณฑ์ทำลายจนสิ้น!”

“ฆ่า!”

ทุกคนในบริเวณใกล้เคียงไม่สามารถสนใจข้อพิพาทของพวกเขาได้อีกต่อไป และสีหน้าของพวกเขาก็เคร่งขรึมขณะที่เคลื่อนไหวอย่างโจ่งแจ้ง สมบัติวิเศษ กระบวนยุทธ์ และพลังอิทธิฤทธิ์ต่าง ๆ ได้ระเบิดและพ่นออกมาราวกับว่าพวกมันไร้ค่าจนปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า ในขณะที่โจมตีเข้าใส่เฉินซี!!!

ในใจของทุกคนที่อยู่โดยรอบ เฉินซีเป็นดั่งคนตายและพวกเขาไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับอุบัติเหตุใดที่อาจเกิดขึ้น สิ่งที่พวกเขาควรกังวลจริง ๆ ก็คือสมบัติที่อยู่ในความครอบครองของเฉินซีจะถูกทัณฑ์สวรรค์กำจัดหรือไม่!

ฟิ้ว!

ทว่าในช่วงเวลาถัดมา เหตุการณ์ที่ทำให้พวกเขารู้สึกประหลาดใจก็เกิดขึ้น ร่างของเฉินซีสว่างวาบและยิงระเบิดออกมาเพื่อพุ่งตรงไปยังกลุ่มเมฆบนท้องฟ้า

ยิ่งกว่านั้น ความเร็วของชายหนุ่มยังรวดเร็วเหมือนการเคลื่อนย้ายทางไกล ทำให้เขามาถึงใต้เมฆก่อนที่การโจมตีทั้งหมดจะมาถึงเสียอีก

เสียงคำรามที่ชัดเจนของกระบี่ดังก้องออกมา เฉินซีถือยันต์ศัสตราไว้ขณะที่มองไปยังหมู่เมฆตรงหน้า ก่อนที่ในจังหวะนั้น พลังภายในร่างกายของเขาจะสั่นสะเทือนราวกับแม่น้ำสายใหญ่โหมซัด ทำให้ทั่วทั้งร่างของชายหนุ่มเปล่งแสง และกงล้อสังสารวัฏพลันกลายเป็นดั่งดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสู่ฟ้าที่อยู่เบื้องหลัง …มันได้เปล่งแสงสีแดงสว่างไสวอันทรงพลังที่ทำให้กลิ่นอายของเขากลายเป็นกว้างใหญ่และน่าสะพรึงกลัวยิ่งขึ้นในทันที

“สหายผู้นี้บาดเจ็บหนักและใกล้จะตายไม่ใช่หรือ? เขาจะระเบิดพลังออกมาด้วยความแข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ได้อย่างไร?” มีคนประหลาดใจ

“กงล้อสังสารวัฏ! สหายคนนี้ได้สร้างกงล้อสังสารวัฏขึ้นมาแล้ว ถ้าเขาลงมือก่อนหน้านี้…” มีใครบางคนประหลาดใจ และดูเหมือนจะนึกถึงผลลัพธ์ที่น่าสะพรึงกลัวบางอย่างได้ ทำให้คนทั้งหลายอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นด้วยความกลัว

“บัดซบ! เขาได้ควบรวมกงล้อสังสารวัฏแล้ว! ถ้าหากวิญญาณของเขาเปลี่ยนรูปและสร้างแก่นวิญญาณขึ้นมา มันจะเทียบเท่ากับการบรรลุสู่ขอบเขตจุติโดยสมบูรณ์! ก่อนหน้านี้คนผู้นี้สามารถเข่นฆ่าผู้คนไปมากมาย ดังนั้นเขาจะน่ากลัวเพียงใดหากเอาชนะทัณฑ์สวรรค์ในครั้งนี้ได้สำเร็จ?” บางคนวิตกกังวลและไม่สบายใจ ในขณะที่บางคนร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก

“ทุกคน จำต้องลงมือกันแล้ว! เราต้องไม่ยอมให้เขาเอาชนะทัณฑ์สวรรค์ได้สำเร็จ เพราะมันจะเป็นหายนะแก่พวกเราทุกคน!” มีคนตะโกนออกมาอย่างดุดันและได้รับความเห็นชอบจากทุกคนที่อยู่ตรงนั้น

ทุกคนเคลื่อนไหวทันทีและออกแรงทั้งหมดที่มี ด้วยตัดสินใจแล้วว่า แม้จะไม่สามารถฆ่าเฉินซีได้ แต่พวกเขาก็จะต้องรบกวนความคืบหน้าในการเอาชนะทัณฑ์สวรรค์ของเฉินซีให้ได้ และในเวลานั้น… อีกฝ่ายจะต้องถูกฟ้าผ่าตายเป็นแน่!

ชั่วเวลาหนึ่ง แสงเจิดจ้ามากมายปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าอีกครั้ง

พวกมันคือแสงของกระบวนยุทธ์อันน่าเกรงขาม ซึ่งพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า และในขณะที่เสียงของเต๋าก้องกังวาน สมบัติล้ำค่ามากมายก็ได้คำรามลั่น เช่นเดียวกับพลังอิทธิฤทธิ์อันน่าสะพรึงกลัวที่บดขยี้อากาศว่างเปล่าขณะที่พุ่งเข้าหาเฉินซี!!

คนไม่กี่ร้อยคนเหล่านี้โจมตีอย่างพร้อมเพรียงกัน และแรงผลักดันที่เกิดจากสิ่งนี้ก็เกือบจะปกคลุมหมู่เมฆทัณฑ์สวรรค์บนท้องฟ้า มันกว้างใหญ่เหมือนกระแสน้ำที่ล้นทะลัก และมันก็ได้ทำลายสวรรค์และโลก รวมถึงบดขยี้ทุกสิ่งที่ขวางหน้า!

‘เอาชนะทัณฑ์สวรรค์ เส้นทางของข้าไม่เคยเปลี่ยน…’

ท่ามกลางเสียงพึมพำ เฉินซีชักกระบี่ของเขาและฟันขึ้นไปบนท้องฟ้า ส่งเจตจำนงกระบี่ที่กว้างใหญ่และไม่มีใครเทียบได้ให้ทะยานเข้าไปในหมู่เมฆ ซึ่งเต็มไปด้วยเส้นสายอัสนีสีแดงเลือด!!

ครืนนนน!

เสียงคำรามที่สะเทือนท้องฟ้าดังก้องออกมา กลุ่มเมฆจากทัณฑ์สวรรค์ดูจะโกรธแค้นการกระทำของเฉินซี มันจึงแยกตัวออกมาบางส่วน ก่อนจะส่งสายฟ้าสีแดงเลือดที่หนาและใหญ่เหมือนงูเหลือมให้เทลงมาเหมือนพายุฝน!

สายฟ้าสีแดงเลือดเหล่านี้ปล่อยพลังทำลายล้างที่มีเจตจำนงของเต๋าแห่งสวรรค์ และสาดเทลงมาในมวลหนาแน่นที่ไม่เพียงปกคลุมร่างของเฉินซี แต่ยังทำให้สมบัติวิเศษ กระบวนยุทธ์ และพลังอิทธิฤทธิ์ที่ตามมาด้านหลังสลายไป…

หลังจากเงียบไปครึ่งเดือน สายฟ้าลงทัณฑ์ของขอบเขตจุติก็ปะทุขึ้นในที่สุด!!!