บัลลังก์ชายาหมอเทวดา - บทที่ 50 ข้าไม่ได้หิวจนไม่เลือกกินเช่นนั้น



จวินหยวนรู้สึกว่าเย่จายซิงในตอนนี้ก็เหมือนดังกับวีรบุรุษที่ไม่มีใครเทียบได้ขี่ก้อนเมฆมงคลสีรุ้งมาปรากฏตัวได้ถูกที่ถูกเวลา

นางเป็นคนในยุคปัจจุบัน แน่นอนว่าไม่สนใจในอำนาจขององค์ฮ่องเต้อยู่แล้ว แต่วันนี้หากนางไม่รับราชโองการ ฮ่องเต้ก็จะต้องบังคับให้นางรับอยู่ดี แต่หากนางขัดราชโองการแล้วละก็ไม่แน่ว่าจะออกจากประตูวังได้

พอจวินหยวนมาเหตุการณ์ก็จัดการได้ง่ายขึ้นเยอะเลย

เป็นตามที่คิดไว้ พอเห็นเขา ทั้งฮ่องเต้ องค์หญิงหลิงหยุนและเซี่ยซือห้าวทั้งสามคนก็สีหน้าเปลี่ยนไปในทันที หน้าตาซีดขาวราวกับกระดาษก็ไม่ปาน ในดวงตานั้นแอบซ่อนความหวาดระแวงและความหวาดกลัวเอาไว้อย่างลึกๆ

จวินหยวนเดินเข้ามายื่นมือโอบเอวของเย่จายซิงเอาไว้แน่นราวกับว่ากำลังแสดงความเป็นเจ้าของ

สีหน้าของนางอึ้งไปชั่วครู่ คิดไม่ถึงว่าเขาจะรับไม้ต่อจากนางต่อหน้าผู้คนได้เป็นอย่างดี

นางคิดจะแกะออกโดยที่ไม่ส่งเสียงให้เสียแผน จู่ๆ มือขนาดใหญ่ก็บีบเอวที่บิดไปมาของนางผ่านกระโปรงบางๆ สบตากับนางอย่างลึกซึ้งแล้วกล่าวว่า

“ไม่ดื้อสิ เชื่อฟังนะ”

เสียงในลำคอที่เปี่ยมไปด้วยความเป็นเทปเพลงนั้นไพเราะมากจนอาจจะท้องได้เลย รอบหูของนางค่อยๆ แดงขึ้น ไม่ได้ขยับอีกแล้วเพื่อหลีกเลี่ยงว่ามือของเขาจะควบคุมไม่ได้อีก

เห็นได้ชัดว่าใบหน้านั้นของเขาดูไปแล้วทั้งจริงจังทั้งห้ามคาดหวัง แต่ทำไมจึงมักจะชอบลงไม้ลงมือกับนาง

“ทำไมไม่พูดแล้วล่ะ?”

จวินหยวนหันหน้ากลับไปและมองไปยังฮ่องเต้วัยเยาว์อย่างเฉยเมย

ฮ่องเต้มือไม้เย็นไปหมด ยังไงก็คิดไม่ถึงว่าอ๋องเซ่อเจิ้งจะเข้าวังเพื่อคนอัปลักษณ์เช่นนี้อย่างเย่จายซิง หลายปีมานี้เขาปลูกฝังองค์ครักษ์ของตนเองในที่ลับตามาโดยตลอด แต่อ๋องเซ่อเจิ้งกลับเข้าสู่ดินแดนที่ไม่มีผู้ใดก็ไม่ปาน และก็ยังไม่มีใครรายงานเขาด้วย

ตนเองคิดว่ากำแพงทองแดงผนังเหล็กที่แน่นหนาที่เป็นเก็บงำความลับไม่รั่วไหลจะปลอดภัยอย่างหาที่เปรียบมิได้ ใครจะไปคิดว่ากลายเป็นเรื่องน่าขันที่ยิ่งใหญ่ไปเลย

นาทีนี้เองความหวาดกลัวได้ตื่นขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจอีกครั้ง สีหน้าของฮ่องเต้ซีดเซียว สบตาเข้ากับดวงตาที่ลึกล้ำจวินหยวนและกล่าวเบาๆ ว่า

“ข้า ข้าไม่รู้มาก่อนเลยว่านางคือผู้หญิงที่เจ้าให้ความสนใจ ข้าจะคืนคำสั่งการเดี๋ยวนี้……”

องค์หญิงหลิงหยุนได้ยินคำพูดนี้โมโหจนกำมือแน่น ที่เข้มงวดก็หวังจะให้ดีขึ้น จำเป็นจะต้องกลัวจวินหยวนถึงเพียงนี้ไหม ก็แค่มีผลการฝึกตนสูงกว่าก็เท่านั้น!

นางอยู่ที่เมืองศักดิ์สิทธิ์มาก็หลายปี เปิดหูเปิดตามาก็เยอะ ยิ่งคุณชายคุณหนูในตระกูลใหญ่ก็รู้จักไม่น้อย คนใหญ่คนโตก็พบเจอมาแล้วมากมาย นางยอมรับว่าอำนาจของจวินหยวนนั้นแข็งแกร่งมาก แต่ในดินแดนนี้ฐานะที่สูงศักดิ์มันสำคัญยิ่งยวดกว่าผลการฝึกตนเสียอีก

ไม่ว่าเขาจะร้ายกาจอย่างไร ต่อหน้าตระกูลใหญ่จุดจบก็เป็นได้เพียงแค่ผงธุลีเท่านั้น

นางขมวดคิ้วจ้องไปที่จวินหยวน ชายหนุ่มที่สูงใหญ่สวมหน้ากากสีเงิน ริมฝีปากบางจู๋เล็กน้อย สีผิวราวกับหยก จู่ๆ นางก็มีความรู้สึกว่าเหมือนจะพบเจอเขาที่นอกแคว้นหงส์แดงมาก่อนอย่างนั้น

ในหัวขององค์หญิงหลิงหยุนปรากฏเป็นเงาของคนคนหนึ่งแวบขึ้นมาในหัว จากนั้นนางก็ขจัดความคิดในหัวไปอย่างรวดเร็ว ล้อเล่นอะไรกัน คนผู้นั้นเป็นถึงคนที่มีชื่อเสียงแห่งสวรรค์ เป็นผู้ชายที่โดดเด่นทั่วทั้งแผ่นดินเทียนเหย้า เขาจะมาแคว้นเล็กๆ แคว้นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน

หากเป็นคนผู้นั้นจริงๆ เขาจะมีความสนใจในตัวของหญิงอัปลักษณ์ที่ไร้ความสามารถอย่างเย่จายซิงได้อย่างไร?

เขาเพียงแค่มีลักษณะท่าทางที่เหมือนดังคนผู้นั้นก็เท่านั้นเอง แต่ฐานะกลับต่างกันราวฟ้ากับเหวเลย

เขาสวมหน้ากากอยู่ทุกวันแน่นอนว่าหน้าตาจะต้องอัปลักษณ์อย่างยิ่ง ไม่กล้าสู้หน้าผู้คน ชายอัปลักษณ์ก็คู่ควรกับหญิงอัปลักษณ์อย่างเย่จายซิงดี

จะต้องมีสักวันหนึ่งที่นางจะสามารถฆ่าสุนัขชายหญิงคู่นี้ให้ได้

ในขณะนั้นดวงตาที่ลึกล้ำของจวินหยวนก็กวาดสายตามองมายังนาง องค์หญิงหลิงหยุนจู่ๆ ก็หายใจไม่ออกขึ้นมาในบัดดล มีความตื่นตระหนกที่ถูกเขาอ่านความคิดออก จากนั้นด้านหลังก็โชกไปด้วยเหงื่อเย็นๆ

ดีที่นางละสายตาไปที่ร่างของเซี่ยซือห้าวได้ทันเวลา

“ตัดแขนขวาทิ้งเอง แล้วข้าจะไม่เอาความอีก”

จวินหยวนพูดด้วยเสียงเย็นชา

เซี่ยซือห้าวหน้าเปลี่ยนสีขึ้นมาทันที กล่าวด้วยสีหน้าซีดเผือดว่า

“อะไรนะ!ไม่!อ๋องเซ่อเจิ้ง ข้าสำนึกผิดแล้ว ข้าแค่เคารพในราชโองการของฝ่าบาทเท่านั้น ข้าไม่ได้สนใจในตัวเย่จายซิงเลยแม้แต่นิดเดียว!”

จวินหยวนไม่มองเขาอีก แต่มองไปยังฮ่องเต้วัยเยาว์แล้วกล่าวว่า “เรื่องนี้ก็มองให้ฮ่องเต้จัดการเองละกัน น้องซิงพวกเราไปกันเถอะ”

เขาโอบเอวของเย่จายซิงอยู่ หน้าก็ไม่หันมาแล้วก็เดินออกไปยังนอกตำหนัก

คนจริงคำพูดไม่เยอะ

ในใจลึกๆ ของเย่จายซิงก็แอบยกนิ้วให้เขาบ้าง

จะไม่พูดก็ไม่ได้ว่าท่าทางคำพูดวาจาที่เย็นชาของเขานั้นมันช่างหล่อซะเหลือเกิน

พอจวินหยวนและเย่จายซิงไป เซี่ยซือห้าวก็ส่งเสียงร้องสะอึกสะอื้นอย่างตกใจกลัวจนลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้น เหงื่อไหลออกมาราวกับโดนน้ำฝน

“ฝ่าบาท ข้าเป็นนักดาบ ข้าจะไม่มีมือขวาไม่ได้ จะมาตัดมือของข้าจริงๆ เพียงเพราะเขาจริงๆละก็ฝ่าบาท ท่านพ่อและท่านพี่ของข้าจะต้องไม่เห็นด้วยแน่นอน!”

ฮ่องเต้ดูหนักใจมาก ฮองเฮาของเขาก็เป็นพี่สาวของเซี่ยซือห้าว ท่านพ่อพระยาก็ยังเป็นเจ้าสำนักของศูนย์สำนักอาจารย์กลั่นยา หากตัดมือของเซี่ยซือห้าวทิ้งก็เท่ากับว่าหาเรื่องเดือดร้อนเข้าตัวไม่น้อยเลยทีเดียว

แต่หากไม่ตัดล่ะก็ ทางด้านจวินหยวนนั้นก็ยากที่จะอธิบายได้ เขากล้าบอกเลยว่าจวินหยวนไม่ให้เขาได้มีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน

องค์หญิงหลิงหยุนเอ่ยปากกล่าวว่า

“เซี่ยซือห้าว หากเจ้าจะโทษก็ต้องโทษจวินหยวน เป็นเขาต่างหากที่ต้องการตัดมือของเจ้า หากฝ่าบาทไม่ลงมือ สิ่งที่เจ้าจะเสียก็อาจจะเป็นชีวิตของเจ้าก็ได้ คนอย่างจวินหยวนเช่นนั้นอารมณ์ยากจะคาดเดาโหดเหี้ยมอำมหิต เจ้าลองคิดดูหากตอนที่เจ้าออกจากวังไปนั้นครบถ้วนสมบูรณ์ทุกประการ คนของเขาจะปล่อยเจ้าไปงั้นหรือ?”

ฮ่องเต้พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ก็ถูกของเจ้า เป็นเพราะจวินหยวนช่างน่าเกลียดชังเกินไป ข้าก็ทำเพื่อประโยชน์ของเจ้า”

หัวใจของเซี่ยซือห้าวแหลกสลายเป็นเถ้าถ่าน ความเกลียดชังราวกับสายน้ำที่ไหลเชี่ยวไม่สิ้นสุด ก้มหน้าลงแววตาดูบิดเบือน

……

ออกจากประตำหนักแล้ว จวินหยวนก็ปล่อมมือออกจากเย่จายซิง

รอบตัวของเขาดูห้อมล้อมไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัวอยู่ และในระยะไกลนั้นสาวใช้และขันทีจำนวนหนึ่งก็ตัวสั่นเทาราวกับนกกระทาก็ไม่ปาน

“เสด็จอา นี่ไม่ใช่ว่าออกมาได้แล้วหรือ เหตุใดท่านจึงดูไม่ดีใจเลย?”

“ทำไมเจ้าไม่ให้เหยียนเฟิงมาแจ้งข่าวกับข้าในทันที หรือว่าเจ้าคิดว่าข้าจะมีตัวตนหรือไม่มีก็ได้? หรือว่าคิดว่าเจ้าในตอนนี้เก่งกาจนัก สามารถออกไปจากในวังได้?”

ดวงตาของจวินหยวนเคร่งขรึมอย่างหนัก น้ำเสียงเย็นชา

“ฮะ?”

ดวงตาของเย่จายซิงกะพริบไปมา ที่เขาโมโหเพราะนางไม่ได้ไปหาเขาให้มาช่วยงั้นหรือ?

นางกล่าวอธิบายว่า

“ข้าไม่ได้คิดอย่างนี้แน่นอน ตอนนั้นพอดีให้เหยียนเฟิงออกไปซื้อยาทิพย์ให้ข้า ฝ่าบาทส่งคนมาหลังจากนั้นข้าก็ถ่วงเวลาไปไม่น้อยเลย พอประเมินว่าเหยียนเฟิงใกล้จะกลับมาแล้วจึงเข้าวังไปกับขันที เพราะว่าข้ารู้ดีว่าหลังจากเหยียนเฟิงกลับมาแล้วพบว่าฝ่าบาทเรียกข้าไปพบจะต้องไปรายงานเจ้าแน่นอน”

เรื่องมันเกี่ยวพันถึงชีวิตทั้งชีวิต เหตุใดนางจึงสะเพร่าต่อตนเองเช่นนี้

นางก็อยากจะลองทดสอบระดับความสำคัญของจวินหยวนที่มีต่อนางว่าเป็นอย่างไรเช่นกัน

ตอนนี้จะว่าไปจวินหยวนก็ค่อนข้างให้ความสำคัญกับนางมากอยู่ อีกทั้งในงานประมูลยังยอมที่จะจ่ายเงินเพื่อนางได้อีก นางต้องการหน้าตาไม่มี ต้องการเงินก็ไม่มี เช่นนี้แล้วหากคนภายนอกมองมาก็คงจะเลวร้ายเป็นอย่างยิ่ง มีเพียงแค่เขาที่เห็นนางเป็นของล้ำค่า

ดังนั้นนางไม่ได้คิดจะปฏิเสธเขาเช่นเดิม แต่จะให้ยอมรับก็เป็นไปไม่ได้ แม้แต่เป้าหมายของเขานางยังไม่แน่ชัดเลย นอกเสียจากว่าจะมีวันใดเขาต้องการจะบอกความลับของเขาออกมา

“เจ้านึกถึงข้าจริงๆ เหรอ?”

จวินหยวนมองไปยังดวงตาของนางอย่างสงสัย

“แน่นอนสิ!ข้ารู้ว่าเสด็จอาจะต้องช่วยชีวิตข้าจากภยันตรายทั้งปวง!”

นางกล่าวด้วยความเชื่อมั่นอย่างตรงไปตรงมา

จวินหยวนยิ้มออกมาเล็กน้อย จากนั้นหันหน้าไปกล่าวด้วยสีหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ว่า

“ข้าพาเจ้าไปกินข้าวที่เซิ่งเหว้ยโหล”

“ดีเลย ข้าได้ยินมานานแล้วว่าเซิ่งเหว้ยโหลเป็นร้านที่อร่อยล้ำเลิศในใต้หล้า เสด็จอาจะเลี้ยง งั้นข้าก็ขอน้อมรับอย่างไม่เกรงใจ แต่ตกลงกันก่อนนะว่าข้าดื่มเหล้าไม่เป็นน่ะ”